11 januari 2015 - Jumièges, Normandië

De volgende ochtend word ik gewekt door het geluid van pannen in de keuken. Ik draai me kreunend om en strek mijn arm uit naar Marie, maar merk dat het bed naast me leeg is. Ik hef ik mijn hoofd en zie dat ze op de rand van het bed zit, haar rug naar me toe.
“Waar wou jij naar toe?” vraag ik, mijn stem nog diep en rauw van de slaap.
"Ik... ik wou opstaan."
Ik grijp Marie vast en trek haar naar achter, weer het bed in. "Je begrijpt het concept van samen slapen niet." Ik laat mijn hand over haar buik naar boven glijden en stop vlak onder haar borsten.
"Ik..." Marie stopt met antwoorden wanneer mijn hand iets verder naar boven gaat en ik mijn vingers spreid. Met mijn duim streel ik nonchalant over de onderkant van haar borst.
"Ach, waarom zouden we slapen," vervolg ik. "Ik vind je wakker veel leuker."
"Waarom, Wolf?"
"Wat waarom?" Ik duw mijn lippen tegen haar hals.
"Waarom gebeurt dit?"
"Daarom."
"Dat is geen antwoord." Klinkt het serieus.
Ik hef mijn hoofd op en kijk haar aan met een intense blik. "Ik vind je leuk, Marie."
"Hoe kan dat dan?" Haar vraag klinkt me zielig in de oren en ik begrijp er geen snars van.
"Wat?"
"Ik ben realist. Dat moet ik wel, want ik heb al veel meegemaakt. De ervaring leert me dat de meesten er na een aantal dagen vandoor gaan."
"Ik ben niet zoals de rest."
"Over twee weken is je vakantie over en ga je weer naar België en dan blijf ik hier alleen achter."
"Dat gaat niet gebeuren, lief. Ik wil je beter leren kennen. Je overal meenemen, leuke en interessante dingen met je doen."
Marie slaat haar ogen neer en kijkt weg.
"En stoute dingen die erg lekker voelen."
“Ik ga haar nooit kunnen vervangen.” Zegt Marie amper hoorbaar.
“Wie?”
“Barbara.”
Ik zucht. “Liefje, niemand kan Barbara vervangen.”
“Zie je wel.” Klinkt het triest.
“Ik wil geen tweede Barbara, ik wil jou.”
“Waarom?”
"Ik vind je mooi, je ziet er stoer uit, maar in feite ben je een lief schattig meisje. En daar ben ik gek op."
"Dat slaat nergens op. Jij bent aantrekkelijk en..."
"Dank je wel."
"... hebt een perfect leven. Ik daarentegen... Ik ben niet aantrekkelijk. Ik heb je niks te bieden, behalve mijn lichaam en..."
"Dit gesprek hebben we al eens gehad, onderbreek ik haar." Ik beweeg mijn mond over haar lippen. "Ik kus geen meisjes die ik niet aantrekkelijk en leuk vind."
Nog voor Marie kan antwoorden kus ik haar. Mijn lippen belanden op de hare en ik verken ze alsof ik elke millimeter in mijn geheugen wil prenten. Ik neem haar onderlip tussen mijn tanden en knabbel eraan. Ik duw mijn lippen hard op die van haar. Het is een kus die nat en diep is. Eentje die meer dan goed of lekker voelt.
"Ik wist niet dat je zo gekust kon worden," zucht Marie.
"Geweldig," kreun ik. Dan hef ik mijn hoofd op en snuif. "Ik ruik spek..."
"Dat is oma Simone die jouw ontbijt aan het klaarmaken is."
"Verleidelijk, maar het is nog lang niet klaar." Ik buig mijn hoofd en kus Marie opnieuw.
"Hoe weet jij dat het spek nog niet klaar is?"
"Dat weet een man gewoon." Ik snuif opnieuw. "We hebben zeker nog een vijftal minuten."

Even later lopen we de trap af richting eetkamer. "We blijven toch niet te lang aan tafel zitten, hoop ik." fluister ik in Marie haar oor. "Ik verlang alweer naar jou."
"Dat is niet netjes," reageert ze op strenge toon, inwendig echter dolgelukkig met mijn bekentenis. "Gedraag je je een beetje?"
Grinnikend knik ik.
Het gezicht van oma licht op wanneer ze ons ziet aankomen. "Goedemorgen," zegt ze opgewekt. "Precies op tijd voor het ontbijt."
"Tegen een goed ontbijt zeg ik niet nee," lach ik. "Al was de verleiding wel heel erg groot."
Marie geeft me een por in mijn zij.
"Ik hoef jullie niet te vragen hoe de nacht is verlopen." Met een betekenisvolle blik kijkt oma ons aan. "Jullie stralen gewoon."
"We hebben het leuk gehad," reageer ik.
Er verschijnt een blos op Marie haar wangen. "Stop daar mee," fluistert ze.
Ik gooi mijn hoofd achterover en begin te lachen.
“Wat is er zo grappig?”
“Jij, jij bent grappig. Grappig én schattig.” En nauwelijks hoorbaar voeg ik eraan toe: “En vreselijk lekker als je klaarkomt.” Ik draai me half om en geef Marie een tik tegen haar kont.
“Wolf!” Sist Marie. “Genoeg.”
“Misschien hebben we straks wat meer tijd,” fluister ik in Marie haar oor. “Dan breng ik je weer op het punt dat je mijn naam roept.” En dan kus ik haar zachtjes op haar wang. Zacht, lief en langzaam.
“Je bent onmogelijk.” Zucht Marie.
“Je hebt een pracht van een kleindochter,” glimlach ik, terwijl ik oma aankijk. “Ze is het mooiste wat me ooit overkomen is.”
Oma Simone glimlacht en richt zich dan tot Marie. “Zo’n pracht van een man mag je niet laten schieten, liefje.”
Marie schudt haar hoofd. “Zullen we maar wat eten voor alles koud is?” probeert ze genegeerd van onderwerp te veranderen.
“Is ze niet schattig als ze bloost?” lach ik.
“Jij bent niet schattig.” Marie struikelt over haar woorden terwijl ze naar me kijkt. “Je bent irritant.”
“Die irritante man ga je nog lang in je buurt moeten dulden.” Reageer ik.
“Wie zegt dat ik dat wil?”
“Ik. Je kan niet zonder mij.” Ik grijp Marie haar heupen met beide handen vast.
“Wat ben je arrogant.”
“Arrogant en onweerstaanbaar.” Mijn handen glijden van haar heupen en voorzichtig duw ik haar richting tafel. “Maar laten we eerst een hapje eten. Dan kunnen we daarna weer het bed in. Ik was nog lang niet klaar met jou.” Marie werpt me over haar schouder een vuile blik toe en perst haar lippen op elkaar wanneer ze ziet dat ik haar toelach.

“Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?” vraagt oma wanneer we even later aan tafel zitten.
“Dat is een lang verhaal,” begint Marie.
“Een heel raar verhaal,” vul ik aan.
“Wat is daar nu raar aan?” reageert Marie.
“Ik weet niet hoeveel dates jij al op een kerkhof gehad hebt,” glimlach ik.
“Kerkhof?” klinkt oma nieuwsgierig.
“Ze zat onder een boom een boek te lezen.”
“Dat was de bedoeling, maar je kwam prompt naast me zitten.” corrigeert Marie mij.
“Je had dan ook iets heel aantrekkelijks.”
Ik voel hoe Marie haar hand op mijn knie legt. “Ja ja, dat zal wel. Volgens mij wou je me gewoon binnendoen.”
Ik schud mijn hoofd. “Het was een coup de foudre, liefde op het eerste gezicht. Het was als een bliksemschicht die me raakte. Ik wist meteen dat er iets bijzonders was met jou.” Mijn hart begint sneller te slaan wanneer ik weer terugdenk aan dat moment. “Vanaf het moment dat ik je daar zag, zo onschuldig, zo lief… “
Marie moet grinniken. “Je bent de eerste die me lief noemt.”
“Misschien eerder séduisant, verleidelijk. Ik ben vaak verliefd geweest, maar zoiets als dit, dat heb ik nog nooit meegemaakt.” Ik draai mijn hoofd naar Marie en streel met mijn hand liefdevol haar nek. Die schuift dichter naar mij toe en kijkt me verliefd aan. “Gek hoe het allemaal is verlopen. We kennen elkaar nog maar vier dagen, maar toch heb ik het gevoel dat we elkaar al eeuwig kennen.”
Oma glimlacht. “Liefde is een wonderbaarlijk iets,” zegt ze met wijsheid in haar stem. “Het kan je op de meest onverwachte momenten overvallen.”
Ik knik instemmend. “En soms is het precies wat je nodig hebt,” voeg ik toe. “Iets om je leven compleet te maken.”
Marie legt haar hand in de mijne. “Ik ben zo blij dat we elkaar gevonden hebben,” fluistert ze.
We kussen elkaar zachtjes, terwijl oma ons met een glimlach van tevredenheid gadeslaat. In dit moment voel ik me compleet, alsof ik alles heb wat ik ooit zou kunnen wensen. De toekomst is onzeker, maar met Marie aan mijn zijde weet ik dat we alles samen aankunnen. We zijn ten slotte voorbestemd om samen te zijn.

“Misschien was het allemaal voorbestemd, stond het zo in de sterren geschreven.” Het lijkt wel of oma ons iets duidelijk probeert te maken.
“Ik geloof niet in dat soort dingen,” reageer ik. Het klinkt fermer dan dat ik bedoel.
Oma glimlacht. "Je bent nog jong. Je hebt nog niet alles gezien en meegemaakt. Maar er komt een tijd dat je zult begrijpen dat er meer is tussen hemel en aarde dan we kunnen zien."
"Ik weet niet wat je bedoelt," zeg ik, hoewel ik me ongemakkelijk begin te voelen. Oma's woorden spoken door mijn hoofd.
“Heb je dat de voorbije dagen nooit gevoeld? Dat je groter bent dan je was? Dat je voorbestemd was voor iets groots?”
Ik denk na. De voorbije dagen waren onwerkelijk. Ik huiver bij de gedachte aan de ontmoeting met de zwarte weduwe op het kerkhof (1), de gijzeling in de supermarkt (2) en de oneindige liefde die ik voor Marie voel. Op een paar dagen tijd lijkt mijn hele leven totaal veranderd te zijn.
“Euh… misschien…” antwoord ik voorzichtig. “Er zijn de voorbije dagen heel wat dingen gebeurd die ik onmogelijk kan verklaren. Maar waarom? Waarom wij?”
Oma glimlacht. “Het is niet toevallig dat jullie hier zijn,” zegt ze. “Jullie zijn uitgekozen.”
“Uitgekozen?” reageer ik verbaasd. “Voor wat dan? Waarom is alles momenteel zo’n raadsel?”
“Dat kan ik jullie nog niet vertellen. De tijd is nog niet rijp. Maar jullie zullen het weten wanneer het moment daar is.”
“Maar waarom wij?” Herhaal ik.
“Jullie hebben een kracht in jullie die jullie nog niet kennen. Die kracht zal zich manifesteren, wanneer de tijd daar is.”
Ik zwijg, want ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik ben overweldigd door alles wat oma me probeert te vertellen. Het klinkt ongelooflijk, maar er is iets in haar ogen dat me ervan overtuigt dat ze de waarheid spreekt.
Oma vervolgt: “Op een dag zal het je duidelijk worden. Maar je hebt nog veel te ontdekken, nog veel te leren. Je moet eerst worden wie je bent. Je hebt enorme krachten, maar je weet nog niet hoe je ze moet gebruiken. Vergeet niet dat dit slechts het begin is.”
Ik kijk op naar oma en vraag me af wat zij weet.
“Onthou. Er staat heel wat te gebeuren, maar uiteindelijk draait de wereld door. De ene mens sterft en een ander volgt hem op. Dat is hoe de wereld werkt. Alles zal permanent lijken, maar toch gaat alles voorbij. Het is een poppenkast ten behoeve van het lot.”
Ik staar zwijgend voor me uit.
“De wegen van het universum zijn ondoorgrondelijk. Je zal ze niet begrijpen. Maar we moeten verder gaan, we hebben geen keuze. Dat is ons lot. Onze tijd hier is van korte duur. Omarm elk moment dat je hebt. Je moet leven, echt leven.” Oma staart ons met zoveel intensiteit aan dat we onze ogen neerslaan. Ik huiver want ik heb geen interesse in het amulet, het enige wat ik wil is gelukkig zijn, tezamen met Marie.

"Kan je het lot veranderen?" vraagt Marie.
Oma draait zich om, terwijl ze langzaam door de kamer schrijdt. Ze blijft voor het venster staan en kijkt naar buiten.
"Dat is de vraag die we ons al eeuwen stellen. Kunnen we het lot veranderen? Aan de ene kant is er de natuurlijke orde waarbij alles al voorbestemd is. Aan de andere kant heb je de keuzes die we maken. Die keuzes bepalen voor een groot deel ons lot. Het lijkt onmogelijk om de twee te combineren, maar toch gebeurt dat. Ons lot kan niet altijd omgebogen worden, maar als dat gebeurt, dan vraagt dat meestal een groot offer. Onthoud dat."
"Een leven voor een leven...", mompel ik terwijl ik denk aan de ontmoeting op het kerkhof, waarbij ik de keuze had tussen Barbara en Marie.
"Inderdaad," reageert oma. “"Soms worden we geconfronteerd met moeilijke keuzes, keuzes die levens kunnen bepalen.”
"Is het dan niet beter dat we alles op zijn beloop laten? Dat we ons lot aanvaarden?"
Marie schudt haar hoofd. "Wil jij enkel toeschouwer zijn? Een marionet die hier neergezet is, om te zien hoe ons leven loopt? Gewoon een observant als je weet dat je een rol kunt spelen in de toekomst? Nu je weet wat voor macht je in handen hebt?"
“Niet zo gretig,” tempert oma Marie haar enthousiasme. Uiteindelijk bepaalt het lot wat er met ons gebeurt. Daar kunnen wij als mens niks aan veranderen."
"Ik snap het niet helemaal," zucht ik. "Waarom geeft het universum ons voortekens als we er niks me kunnen doen?"
"De voortekens zien we zodat we ons kunnen voorbereiden. We zien ons lot zodat we tijd hebben om ons daarop voor te bereiden. Soms krijgen we voortekens zodat we actie kunnen ondernemen, zodat we kunnen veranderen wat zal zijn. Maar dat komt zelden voor."
"Ik weet niet of ik wel wil weten wat er gebeuren gaat," zucht ik.
"Waarom niet? Ik zou best willen weten hoeveel kinderen we gaan krijgen," lacht Marie.
"Daar dacht ik niet aan," reageer ik. "Is het niet pijnlijk je bewust te zijn van je lot? Te weten dat je bijvoorbeeld doodgaat zonder er iets aan te kunnen doen?"

Marie haalt haar schouders op en richt zich nu tot haar oma.
"Wat me intrigeert: je vertelde net dat we in sommige gevallen kunnen ingrijpen in wat gebeuren gaat."
"Klopt."
En dan wordt me alles ineens duidelijk. “Je hebt het al eens meegemaakt, niet?” Ik kan mijn opwinding nauwelijks verbergen.
Oma knikt. Ze slaat haar hoofd neer. "Ja," fluistert ze. "Ik heb het al eens meegemaakt."
De spanning in de kamer is voelbaar. Mijn ogen zijn wijd opengesperd, mijn hart bonst in mijn borst. Ik wil alles weten.
"Wat heb je proberen veranderen?” vraag ik gretig.
“De invasie in Normandië… De landing op de stranden van Normandië zou een bloedbad worden. De Duitse verdediging was te sterk, de geallieerde plannen waren te ondoordacht. Ik kon niet toekijken hoe die mislukte. Hoe ontelbare levens verloren zouden gaan. Ik moest iets doen. Ik had geen keuze. Ik heb de toekomst herbekeken. ”
Marie's ogen sperren zich open van verbazing. “Maar hoe dan, oma?” vraagt ze.
Oma’s stem daalt tot een fluistering terwijl ze de zware woorden uitspreekt: “Dat amulet, dat verdomde amulet.”
"Welk offer heb jij..." Ik maak mijn zin niet af wanneer ik de droefheid in Simone haar ogen ziet.
"Wat denk je dat er van mijn leven geworden is de jaren nadien? Ik… de persoon die in mijn eentje de oorlog heb gestopt, werd beschouwd als een verraadster. Een meisje dat samen heulde met de vijand. Ik ben moeten vluchten en heb me teruggetrokken in het huisje hier. Ver weggestoken in de bossen. Ik was alleen, had niemand meer om op te vertrouwen. Het was overleven, Wolf, een keihard bestaan."
"En toch denk ik nog altijd dat het onze taak niet is om in te grijpen in de toekomst.”
“Wolf!” sist Marie.
“Ik had geen keuze,” werpt oma tegen. “De invasie was voorbestemd om te mislukken. Ik kon niet anders dan het lot te beïnvloeden.”
"Op een of andere manier heb ik het gevoel dat het resultaat hetzelfde zou zijn geweest, mocht de invasie mislukt zijn geweest." werp ik op.
Marie haar mond valt open. “Hoe bedoel je?”
"Wel, een jaar later hadden de geallieerden een atoombom klaar. Ik ben ervan overtuigd dat ze die op Berlijn gedropt zouden hebben en dan was er eveneens in 45 een einde gekomen aan de oorlog. Uiteindelijk zou het resultaat op lange termijn hetzelfde geweest zijn.”
Oma haalt haar schouders op. "Uiteindelijk weet niemand welke invloed die voor de wereldorde schijnbaar kleine verandering heeft gehad. Het heeft geen zin daarover na te denken."

"Misschien," begint Marie. "Zijn er in de geschiedenis wel een heleboel van soortgelijke gebeurtenissen waarbij het amulet gebruikt is geweest."
"De hele geschiedenis van Normandië zit vol eigenaardigheden." weet oma.
"Je bedoelt dat al die sprookjes en legendes die je me vroeger verteld hebt..."
"... misschien wel waargebeurd zijn."
"Dat verhaal over de ridder zonder kop is echt?" klinkt Marie verbijsterd. (3)
"Wat denk je zelf, na alles wat je de voorbije dagen hebt meegemaakt?"
"Wow..." Marie staart met open mond voor zich uit.
"Maar de meest onwaarschijnlijke dingen vonden in 1066 plaats."
"Wat dan?" reageer ik nieuwgierig.
"Je weet nog dat ik je gisterenavond over mijn ontmoeting met Robert le Diable heb verteld?" (4)
"Natuurlijk."
"Wel, hij was de vader van Willem de Veroveraar die in 1066 de Engelsen heeft verslagen in een haast onmogelijke strijd. En weet je wat nog gekker is?"
"Euh nee," antwoorden we in koor.
"Een afbeelding van hem is te zien op het tapijt van Bayeux. Als je goed kijkt, zie je hem afgebeeld staan met een amulet rond zijn hals."

---

(1) zie deel 5.
(2) zie deel 10.
(3) zie deel 2.
(4) zie deel 16.