Hé Eline, als je nog mee wil doen? we missen je...en Sylvia, ben jij ook gestopt, jou missen we ook...

Ik krijg een appje van Lisa.“Onder de berg slaapt een ademende mond van steen. Als de zon haar hoogste zucht slaakt en de tijd 12 over is, dalen we opnieuw af. 16 stappen na het licht — daar begint de echo. " Nee hé, weer zo'n raadseltje. Dat is echt iets voor Yvon, dat is een puzzelaar. Ze komt naar me toe lopen. "Ik heb een appje gehad van Lisa," zegt ze triomfantelijk. "Ja, ik ook," zeg ik hatelijk, "verbeeld je maar niks, prinses, ze vindt me nog steeds belangrijk...maar die wartaal daar snap ik geen moer van, een ademende mond van steen? Hoe verzin je het..." Yvon glimlacht en laat het bericht aan Yoko lezen, samen gaan ze puzzelen. "Een ademende mond van steen," zucht Yoko, "wat bedoelt ze daarmee?" "Geen idee," zegt Yvon, "maar 'als de zon haar hoogste zucht slaakt' is makkelijker." "Een tijdsaanduiding..." zegt Sylvia die ook meedoet, "zeker met die tijd die over is." "12:12," juicht Yoko. Het duurt anderhalf uur voor we verder komen. Langzaam overweeg ik alles. Yoko denkt diep na en Sylvia heeft een diepe denkrimpel. "'16 stappen na het licht' zegt Yvon, "na het licht, na het licht...ik heb het, nu begrijp ik het eerste deel. 'de ademende mond van steen, dat is een grot, zijn er grotten?"

Ik klap de laptop open. "Here", zegt Yoko en wijst op een plaatsje. Ioannina, lees ik. "There is the cave of Perama," zegt Yoko, "she is clever our Lisa. "16 steps behind the light, must be the date, july 16." Dan doen we nog eens drie kwartier over de juiste locatie. Ik word er tureluurs van. "There begins the echo," zegt Yvon dan ineens, "she means in the beginning of the cave." "Briljant!" zeg ik opgelucht, "gaan we nu?" Yoko zegt dat het een goed plan is. Ze heeft haar mensen terug gehaald. "Maybe we should disguise ourselves," zeg ik. Dat plan wordt afgewezen. "Stel je voor dat Lisa weer denkt dat jullie Yoko's mensen zijn. We gebruiken de helicopter. Yoko is de piloot. Niet veel later landen we op het vliegveld. Ook hier heeft Yoko veel invloed. Ze legt uit dat ze al jaren musea in zuid-Europa steunt en veel goodwill heeft opgebouwd. "And I thought you were a bad girl," zeg ik. Ze glimlacht. "I admit I was a little crazy because I am really in love with Lisa. But it is important now that we find Lisa before Cinderella does..." We krijgen een kamer in een hotel en wachten op de zestiende. Als het bijna tijd is nemen een taxi naar de grot. Het is 16 juli, 12.00. nerveus verken ik het terrein. Alleen toeristen zo te zien. Yoko houdt zich op de achterfgrond om Lisa niet af te schrikken. Samen met Yvon betreed ik de grot. Dan voel ik plotseling twee armen om me heen en de lippen van Lisa zoenen mijn gezicht. "I missed you girl," zeg ik. Yvon zoent ook met Yvon en stelt dan Myla voor, een toeriste. Eline komt ook naar voren. Luid pratend lopen we naar de uitgang en verlaten de grot. "Hebben jullie een auto?" vraagt Lisa. Ik schud mijn hoofd. "We zijn met een taxi gekomen...Misschie..." Ik kan mijn zin niet afmaken. Als we op weg zijn naar de taxistandplaats worden we plotseling omsingeld. Ongure types met machinepistolen. Dan geeft Lisa een gil. "Daar is Yoko!" Maar de Japanse is geboeid en wordt net als Sylvia onder schot gehouden. Een grote vrouw in een laag uitgesneden jurk komt naar voren schrijden. "Well, well, look what the cat dragged in... Lisa I presume?" "Don't you touch her, bitch!" schreeuwt Yoko. De vrouw geeft een teken en een van de gangsters slaat Yoko bewusteloos. "Oh, that is brave," roep ik, "hitting a woman in chains..." De vrouw draait zich om naar en een vilein lachje plooit om haar lippen. "And who are you? The soldier or the business woman?" "The soldier," sis ik tussen mijn tanden, "and I..." "Yes hony, you want to kill me, hit me or molest me...and you must be very capable, you have a well trained body, I will sell you to a rich man who has a secret gladiator school filled with women. See who long you will last." Ze draait zich om en knielt bij Yoko. "Sorry we had to hit you, dear, but you have to learn that I am the boss around her. Dit moet Cinderella zijn, hoe kon zij nou weten dat we hier zouden samenkomen?" Veel tijd om na te denken krijg ik niet. We worden allemaal geboeid en in een SUV gesmeten. Even later rijden we weg...

Ik ben dolgelukkig als ik eindelijk weer Xandra en Yvon in mijn armen kan sluiten, maar het geluk is van korte duur, ik word meegesleept door een stel kleerkasten, Xandra schreeuwt iets en oom Yoko! Ik snap het niet helemaal, Yoko bij Xandra en Yvon? En een dame die meer weggeeft van Cruella de Vil dan een echt persoon, zelfs haar lopen lijkt op de stripfiguur. Ze stuurt haar personeel aan met simpele vinger bewegingen. Zij worden meegesleurd in een Humvee, ik mag naast Cruella zitten. “Wat wil je van mij!”, schreeuw ik. Ze doet een vinger voor haar lippen. Ik wil nog wat zeggen, maar een bewaker heeft al een mes op mijn keel gezet:”Miss likes you to shit up!”, ik wil reageren, maar hij prikt in mij hals:”You’ve got a death wish?”. Ik zwijg, de auto splitsen zich, wij rijden door, Yoko, Yvon, Mila, Xandra en Eline rijden naar een andere richting. “What do you want from me!”, schreeuw ik nu. De man draait zich om , maar Cruella doet haar hand omhoog en gebaart te stoppen. “ Honey, darling, I don't want anything from you. What could you possibly offer me? You're nothing, trash, scum, less than the poop of a microbe. But somehow, Yoko's crazy about you. I don't see it, but hey, love is blind, so what you could do is be nice and just...simply die? Then I wouldn't have to. So vulgar to kill people.”, zegt de vrouw, geen enkele betrekking van haar gelaat, geen emotie te bespeuren. “Honestly, honey, I hate violence, but people always force me to do it. I'm actually very peace-loving, and I have three stray cats at home. The man who neglected them forced me. I didn't want to decapitate him, but really, who kicks a kitten? Right? You're asking for it, aren't you? And stealing from an old woman, okay, dragging her behind a truck—maybe 5 kilometers on a highway was excessive, but honestly, stealing?”. Ik vraag me af, wat gaat deze gek met me doen, we rijden naar de kust. “ Don't worry, honey, you'll definitely get attention. My men haven't had a woman in five weeks. When they're done with you, Yoko won't want you.”, zegt Cruella.

Wou eigenlijk niet meer meeschrijven, maar het kriebelt toch wel, Lisa heeft een prachtige lijn neergezet, zonde om daar niet aan mee te blijven schrijven.

Yoko heeft me een opdracht gegeven, Lisa ontvoeren. Nu, zoals Lisa haar zo treffend noemt, Cruella de Vil, Lisa heeft ontvoerden Haaren die haaien gaat voeren als snoepje moet ik wel ingrijpen. Cruella laat Lisa achter, de mannen kunnen nauwelijks wachten tot ze is vertrokken om zich te vergrijpen aan die arme meid. Ik snap dat ze geil worden van haar, ze is ook lekker om te zien. Ik zie Cinderella vertrekken met haar lijfwacht. De mannen zwermen als bijen om een honingpot om Lisa heen. Ik kan niet anders dan me ermee bemoeien, even twijfel ik om eerst mee te doen en daarna Lisa te redden, maar de gedachte aan de straf van Yoko brengt me gelijk terug in de realiteit. Ik schakel één voor één uit. Met mijn shuriken (werpster) en Tanto (dolk), schakel ik de grootste deel al uit, met Metsubushi (verblind poeder) hou ik de laatste drie van me af en kan met mijn Kama (een sikkel) schakel ik de laatste drie ook uit.

Ik pak Lisa, die me slaat en schopt, met een slaappoeder kan ik haar onder zeil brengen. Ik til haar op, breng haar naar een auto en zorg dat ze me niets kan doen onder het rijden. In de spiegel hou ik haar in de gaten. Ze is prachtig, ik snap wat Yoko in haar ziet, maar tegelijk vind ik het ook zonde. Zo’n prachtige meid, alleen voor Yoko, terwijl ze ieder man de hemel in kan neuken. Het volgende probleem. Waar laat ik Lisa en misschien nog wel erger, waar vind ik Yoko?

Geweldig dat je weer meedoet Yumi, je inspireerde me al tot het personage De Vrouw, en met jou wordt het verhaal nog leuker...

Als ik die achterlijke puber heb gedumpt tussen die beesten die ik in dienst heb voor een lot erger dan de dood, zoals mijn keurige moeder dat altijd zo treffend zei, rijd ik weer naar de kust. Ik heb ook een jacht, perfect uitgerust met verborgen machinegeweren en cellen in het ruim. Daarmee vaar ik San Cristo een eilandje in de Middellandse zee, dat ik heb gekocht en waar onder mijn villa een onderaards complex heb gebouwd, waar ik mijn driemaandelijkse slavinnenmarkt heb. Miljardairs, meestal wapenhandelaars en drugsbaronnen kunnen bij mij terecht voor een mooie vrouw voor hun pleziertjes. Zo wil ik die vrouwelijke spierbundel verkopen aan Max Ehring, een voormalige drugsbaron die op zijn landgoed in Zwitserland illegale gladiatorengevechten houdt op leven en dood. Voor die bleekscheet Yvon kan ik vermoedelijk een goede prijs krijgen van Jean-Claude, een Franse wapenhandelaar die berucht is om zijn gangbangs in zijn villa in de buurt van Nice. Gangangs die maar weinig vrouwen overleven. En die twee nitwits, waarvan ik niet eens de namen ken, die gaan naar Saoedi-Arabië waar sommige sjeiks echte harems hebben. Ik verwacht toch een kleine miljoen aan die vrouwtjes over te houden. Niet gek voor een weekendje...En dan heb ik Yoko voor mezelf, na een tijdje zal ze Lisa vergeten als ik haar in weelde laat baden en meeneem naar de meest exotische locaties. Voor alle zekerheid heb ik haar laten opsluiten in een privé hut.

Ryan meldt zich. "Alles in orde, zitten mijn gasten in hun cellen?" vraag ik. "Ja," zegt Ryan. "Mooi, mooi," zeg ik, "en heb je de uitnodigingen verstuurd?" Ryan knikt en noemt de miljardairs die langs zullen komen op San Cristo. Ik neem een kopje thee van mijn exclusieve voor mijn gemengde melange en leun genietend achterover. "Wat sta je hier nog?" zeg ik als ik zie dat Ryan afwachtend is blijven staan. "Is dit Lisa niet aan boord?" Ik schud mijn hoofd, "die is wijlen, niemand overleeft zo'n neukpartij, die jongens stonden al tijden droog..." Ryan knikt en vertrekt. Ik sta op en check de sonarapparatuur van mijn jacht en de radar. Mooi we worden niet gevolgd. Niet dat dat een probleem zou zijn. Ik heb de halve politiemacht op de wereld of omgekocht of onder mijn invloed. Ik pak mijn sigarettenpijpje en plaats een van mijn eigen sigaretten in het pijpje. De Tabakshandelaars Morgan & Morgan maken de sigaretten exclusief voor mij, een blend van Amerikaanse virginiatabak met Turkse tabak, boven het mondstuk staat mijn wapen, drie gouden kroontjes. Tevreden inhaleer ik de tabak.

Ryan klopt aan. "Ja wat is er?" zeg ik weinig vriendelijk. "Die Yoko maakt een kelere herrie," zegt hij, "Niet dat het veel uitmaakt want niemand kan haar horen op zee, maar misschien wilde u het weten." Ik kijk hem vorsend aan. Niemand en zeker Ryan niet, schrijft mij voor wat ik moet weten. "Zo vind je dat?" zeg ik, een rookwolk exhalerend, "je moet niet voor me denken, my dear boy, denken moet je aan paarden overlaten die hebben grotere hoofden. Desondanks sta ik op en loop naar de deur, even later ben ik op weg naar de privé hut. Ik hoor niets. Die sukkel van een Ryan ook, altijd overdrijven. Misschien verkoop ik hem ook wel op de slavinnenmarkt, als travestiet. Bij de deur houd ik halt. Ik open de deur met mijn sleutel en stap naar binnen. "Nou, nou, schatje," zeg ik, "moest je..." Mijn stem stokt. Ik zie dat de patrijspoort is geforceerd en dat Yoko nergens te zien is. Ik sla op de alarmknop en Ryan komt geschrokken aanrennen. "Ze is verdwenen, idioot, vind haar, anders sleep ik je aan je lul door het haaiengebied..."

De cel is klein, ik schat zo'n twee bij twee meter. Weinig comfortabel en vermoedelijk geluiddicht. Misnoegd ga ik zitten. Hoe kon het zo uit de hand lopen? Waar vandaan dook ineens die Lady op, met haar kakaccent en wrede glimlach? Vermoedelijk zijn we omgeven door spionnen van haar. En nu? Ik kan er alleen maar naar raden, maar het is vermoedelijk weinig goeds. Waar is Xandra? Waar is Lisa? en waar is Yoko? Plotseling hoor ik een gerucht, dan een gekraak en schiet de celdeur open. Yoko kijkt me aan. "Thank God," zeg ik opgelucht, "hoe...?" "Stil" zegt Yoko, "ik bevrijd eerst Xandra..." Even later zijn we allemaal vrij, Xandra, Sylvia en Eline. "Voorzichtig nu," zegt Yoko, "ze hebben ontdekt dat ik uit mijn hut ben ontsnapt. Het loeien van het alarm is tot in het ruim te horen. En ik heb geen wapens.." We sluipen achter haar aan. Na een lange tijd houden we halt bij een deur. "Hier achter zit een luik dat toegang geeft tot de zee," zegt Yoko, "ik kan goed zwemmen onder water, mijn grootmoeder was een Ama uit de regio Shirahama, parelduikers die heel lang onder water bleven. Ze heeft me nog getraind." Ik aarzel. Yoko mag dan misschien lang onder water kunnen blijven. Ik vrees dat ik niet zo ver kom.

"I served with the SEALS," zegt Xandra, "die trainen ook op onderwater zwemmen." "Ga alsjeblieft," zeg ik, "ik ben niet zo'n held en zeker niet onder water. Ik leid ze hier wel af. Ik zie dat Sylvia en Eline er ook zo over denken. "Goed." zegt Yoko, "ga je mee Xandra?" De twee kleden zich uit en Yoko opent het luik, een soort sluis leidt naar de zee. "Schiet op en redt Lisa," zeg ik, "en als je nog tijd en puf hebt, ons..." Yoko knikt en kleedt zich uit, net als Xandra. Naakt duiken ze in de sluis. Even later maak ik de deur weer dicht. "Wat doen wij?" vraagt Sylvia. "Herrie maken," zich uit, "we moet Xan en Yoko een voorsprong geven..." Ik trek ze mee en via een trap komen we aan dek. Daar beginnen we te schreeuwen. Er klinkt een schot en een kogel zoemt over onze hoofd. "Stay there!" hoor ik een vrouwenstem zeggen, "cuff them and bring them to my cabin..."

Even later staan we met ons drietjes met handboeien om voor Cinderella. Die steekt een nieuwe sigaret in haar sigarettenpijpje en kijkt me streng aan. "Where is Yoko?" Ik kijk haar blond aan en zwijg. De vrouw verrijst en grijpt me bij mijn keel. "Are you deaf princess?," sist ze, "where is Yoko?" Ik blijf zwijgen, ook als ze me hard in mijn gezicht slaat. Dan verlegt Cinderella haar aandacht naar Eline. "And you honey...are you also a silent type?" Eline kijkt haar met grote schrikogen aan. De vrouw geeft een teken aan een van haar gorilla's die onverschillig om ons heen staan. Hij overhandigt haar een gemeen ogend pistool. De Engelse haalt de veiligheidspal over en drukt de loop tegen de slaap van Sylvia. "Where is Yoko?" zegt ze. "Don't shoot, don't shoot," zeg ik haastig, "she's in the sea..." Cinderella trekt het pistool terug en doet de veiligheidspal er op. "Very wise dear, very wise..." We worden meegesleurd en weer opgesloten in de cellen.

De volgende morgen worden we weer uit de cellen gehaald. Cinderella is duidelijk in een slecht humeur. Kennelijk heeft ze Yoko niet gevonden. We zijn aangemeerd in een onderaardse grot, zodat vanaf zee of vanuit de lucht het jacht niet te zien is. Dan worden we met een lift naar boven gebracht en ook daar opgesloten. We krijgen een mager ontbijt en worden vervolgens naar een ruimte gebracht, waar we een douche krijgen en vervolgens worden gekapt en opgemaakt. Naakt worden we aan elkaar geketend en naar boven gedreven, Daar in een enorme zaal die een groepje mannen met grijze haren en dikke pensen. Op een soort pleintje staan nog meer naakte vrouwen aan elkaar geketend. Even later staan wij er bij. De Engelse komt binnen en gaat achter een katheder staan en geeft een klap met een houten hamertje. "Welcome gentlemen, welcome at San Cristo for our slave auction..." Er klinkt applaus en het gezelschap heren in hun donkere zakenkostuums kijken ons likkenbaardend aan. "Gentlemen, your attention please. You have to pay cash or in jewelry, highest bidder wins..." Een van de meisjes wordt losgemaakt en naar voren gebracht. "This is Monica, Swiss, daughter of a high ranking police officer who refused to cooperate with me. He rests in peace now...I set the minumum at 100.000 dollar..anybody?"

Yoko heeft me volmachten gegeven om te bieden, voordeel van een vrouw die in duistere gebieden werkt is dat ze via het dark web goed kan functioneren. Op invitatie van een bevriende zakenman die slavenhandel verafschuwt, maar voor zijn reputatie zich hier altijd laat zien en altijd een paar biedingen meedoet, natuurlijk wel zo dat hij weet dat hij verliest, kom ik erin. Opdracht is duidelijk, de drie dames en een onbekende meid opkopen. Voor de show en te zorgen dat het niet opvalt gaat mr. Deo Yun kang, een Koreaanse stinkend rijke industrieel, gaat bieden op Yvon, en tegen mij Sylvia en Xandra, en Mila gaan we vechten en zien we waar het schip gaat stranden. Intussen heb ik Lisa in een hotel kamer opgesloten en verdoofd, die moet zeker nog 8 uur onder zijl zijn, voldoende tijd voor Yoko om naar de hotelkamer te komen.

“Here one of the finest, A brazen Aussie girl, a virgin in all three holes, doctor's note included, this is going to cost a bit more, opening, we're in a crazy mood, $200,000, I hear three, three and a half, four, oh, our Japanese guest wants this lady, five, six, once, come on, gentlemen, a complete virgin, she's willing, does everything you say, she'll be delivered fully trained, once, twice, yes, seven, I hear eight, yes, the Japanese gentleman, sold.” Ik heb in ieder geval Mila binnen, nu de rest. Yvon is nu aan de beurt:” And now, well, an oldie, broken in, but definitely still usable. She likes to do housework, naked, so no expense on clothes, good teeth, ideal for fun parties. Multi-use, and men—she was attracted to women, so rarely used by men. Come on, we'll start at 20,000. 20, 21, 22, 23, 24, 25, 30, 35, 40, 45, 50—yes, gentlemen, come on, take a good look. Not a scratch, but listen, we'll do it this way: this one and this old slave, a combo deal. Both for 200,000 US dollars, so what do you say? Aah, Mr. Kang, finally a purchase. You know what? You get a discount, 150,000 US dollars.”

De laatste moeten we nog krijgen, Sylvia. Als ze naar de etalage wordt gebracht zie ik Cinderella iets zeggen, “ Sorry, we're stopping the auction. Everyone, please pay in cash and take your items home with you. Don't forget, dears, there's always a 10 percent commission for the lady.”, ze slepen Sylvia mee, onduidelijk waarheen, maar eerst Yvon en Mila wegsmokkelen.

k weet niet hoe lang ik heb geslapen. Of hoe ik hier ben gekomen.
Mijn ogen knipperen tegen een schemerig, geelachtig licht dat vanuit een plafondlamp flikkert als een versleten ademhaling. Mijn hoofd voelt alsof het gevuld is met watten — zacht en zwaar tegelijk. Alles draait lichtjes, alsof ik onder water beweeg, en de rand van het matras onder me golft alsof het zich tegen mijn huid verzet. Langzaam kom ik overeind, steunend op mijn ellebogen. Mijn benen voelen slap, alsof ze me niet meer dragen kunnen. Elke beweging is een gevecht tegen een onzichtbare muur van loomheid. Het zweet breekt me uit zonder waarschuwing, en mijn maag keert zich om, alsof ik me herinner dat ik iets vergeten ben… iets belangrijks. De kamer is klein, benauwd bijna. De muren zijn dofgrijs, ooit misschien wit, met afbladderende verf in de hoeken. Eén raam — met dikke, vuilgele gordijnen — laat een streep troebel daglicht binnen. Het ruikt naar oud stof, naar gesloten lucht en iets zurigs, iets wat je pas opmerkt als je wakker wordt in een kamer waar je nooit had moeten zijn.

Er staat een stoel. Een kleine tafel. Een glas water dat er niet uitnodigend uitziet. En tegen de muur — een metalen kast, scheef hangend, met een sleutel die erin bungelt alsof iemand haast had. Dan hoor ik voetstappen. De deur kraakt open. Twee silhouetten verschijnen in het tegenlicht. Mijn hart slaat over. Xandra. Mijn adem stokt. Vertrouwd. Haar gezicht. Haar ogen. De zachte manier waarop ze mijn naam zegt. Ze is hier. Ze is echt. Mijn hart klampt zich vast aan haar als aan een vlot in een kolkende zee. Maar dan zie ik de ander. Yoko! Mijn hart schiet opnieuw omhoog, maar op een andere manier. Yoko. Mijn Yoko. Ontvoerd. Weg. En nu… hier? Achter Xandra. Dichtbij haar. Té dichtbij. Mijn lichaam wil opspringen, wil iets doen, maar mijn benen weigeren nog steeds dienst. Mijn hoofd is te licht, mijn zicht te vaag. Alles draait. “Rustig maar,” zegt Xandra. Haar stem is zacht, maar haar blik glijdt net iets te snel naar Yoko. Alsof ze op iets wacht. Alsof ze zich voorbereidt. Yoko zegt niets. Ze kijkt me aan met een blik die ik niet kan lezen. Of wil lezen. Ik wil Xandra vertrouwen. Ik heb haar altijd vertrouwd. Maar waarom dan dit gevoel in mijn buik? Deze koude hand die zich om mijn ruggengraat sluit? Waarom staat ze daar zo kalm, terwijl ik nog naar adem hap in een vreemde kamer, in kleren die ik niet herken, met herinneringen die zich verstoppen in de mist? Waarom is zij… samen met haar? Mijn mond is droog. “Xandra… waar ben ik?” Ze glimlacht. Maar er zit iets in haar ogen wat ik niet eerder heb gezien. Of misschien heb ik het nooit willen zien. En voor het eerst… weet ik niet of ik haar nog geloof.

“Mijn mannen hebben je bevrijd,” zegt Yoko plotseling. Haar stem is scherp, zelfverzekerd, en het komt alsof ze iets claimt. Iets groots. Iets wat ik niet snap. Ik draai mijn hoofd langzaam naar haar toe. De wereld wiegt nog altijd zachtjes onder me. “Wat… bedoel je daarmee?” “Ze hebben je uit dat huis gehaald,” zegt ze, alsof het een gunst was. Alsof ik haar daar dankbaar voor moet zijn. Xandra knikt traag. “Het was nodig. Je was niet veilig meer.” Het voelt alsof mijn lichaam ineens kouder wordt. Alsof de temperatuur in de kamer in één klap daalt. “Niet veilig… bij wie?”, vraag ik, ik herinner me niets, alleen dat ik door Cruella de Vil in een auto werd gesmeten. Ze zwijgt. Yoko’s blik glijdt van me weg en Xandra kijkt me aan zonder antwoord. Dat is wanneer ik het vraag.

“En Yvon?”, vraag ik. Geen reactie. “Waar is Yvon?” herhaal ik. Mijn stem klinkt rauw nu, gehaast. Maar beiden kijken weg. Geen van hen zegt iets. Het is dat zwijgen dat me de das omdoet. Plots weet ik het zeker. Of denk ik dat ik het weet. Of — nee — ik voel het, die dreun van inzicht: ze hebben samen gewerkt. Zij tweeën. Tegen haar. Tegen mij. Yvon was een obstakel. En ik? Ik ben een pion in iets wat ik niet begrijp. Mijn ademhaling versnelt. Alles lijkt ineens dichter op me af te komen: de muren, het bed, de geur, het verleden. Ik sta op — wankel, maar vastbesloten — en strompel naar de badkamer. Ik gooi de deur dicht, draai het slot met trillende vingers, kijk naar het kleine raam erboven. Als ik erdoor kan. Als ik gewoon even… buiten kan zijn. Alleen. Maar de klink beweegt. “Doe open.” Het is Xandra’s stem. Rustig, maar dringend.
“Laat me!” roep ik terug. “Jullie houden me hier vast!” “Dat is niet waar!”, moppert Xandra. “Ik zag hoe je me greep, net! Je wil me hier houden!”, schreeuw ik. “Nee!” Ze bonkt op de deur. “Ik probeer je alleen tegen jezelf te beschermen!” Ik draai de klink open. Woedend. Ze staat daar, haar ogen vol vuur, haar adem gejaagd. En dan, plotseling, stapt ze opzij en gooit de deur open. De gang ligt daar. Donker. Koud. “Ga dan!” schreeuwt ze. “Als jij denkt dat jij het allemaal beter weet, als je zo zeker bent van wat er aan de hand is… ga!” Ik bevries. Mijn voeten willen het ene, mijn hoofd iets anders. Is dit een val? Een spelletje om me te laten denken dat ik vrij ben? Of… meent ze het echt? Twijfel vreet zich razendsnel in me vast. Mijn blik flitst van de gang naar haar gezicht. Ze lijkt… echt. Verdrietig zelfs. Of speelt ze het? En ineens weet ik niet meer wie of wat ik moet geloven.

Wat een prachtig stuk heb je weer geschreven, jouw woorden worden met de dag mooier, lieverd

Ik kijk hoe ze wankelend de badkamer in strompelt. Hoe ze zich opsluit. Hoe ze roept dat we haar gevangenhouden. En het snijdt me open. Dat is nooit wat ik wilde. Ik wilde haar bevrijden. Van Cinderella, ik wilde haar uit de buurt van Yvon, van Xandra, maar nu moet ik met hun samenwerken, om Lisa te beschermen, ten koste van alles. En ja… ik gaf opdracht. Ja, ik regelde de auto, de mensen. Het onderkomen, ver onder wat ik haar zou wil bieden, maar hier zoekt Cinderella niet direct. We hebben tijd gewonnen. Ja, ze is meegenomen. Door Yumi. Maar niet om haar gevangen te houden. Niet om haar te manipuleren. Om haar te redden. Ik dacht… misschien kon ik haar dan laten zien wat ik voel. Dat ik haar zie zoals ze echt is, dat ik haar aanraak zonder te breken. Dat ik haar vertrouw — ondanks alles. En ergens, diep vanbinnen, hoopte ik dat ze mij ook zou kiezen. Misschien niet meteen. Maar ooit. Misschien zou ze zien dat ik meer ben dan die harde stem, die leider, die vrouw met scherpe woorden. Misschien zou ze mijn hart zien. Maar nu… nu wil ze weg. Nu denkt ze dat we haar verraden hebben.En het doet pijn, maar ik snap het. Ze is verward. Gebroken. Het is ook niet niks wat een meid van 18 allemaal in korte tijd overkomt. Zo bang om opnieuw bezit te zijn van iemand. Niet haar leven te kunnen leiden en te kiezen. En ik? Ik ben niets waard als ik daarin niet het verschil maak.

Want één ding weet ik zeker: ik sterf liever dan dat Lisa weer in de handen van Cinderella valt. Als ik haar moet laten gaan — als ik moet toezien hoe ze veilig is bij Xandra, als dat de plek is waar ze zich thuis voelt — dan slik ik dat. Dan neem ik afstand. Dan zal ik haar nooit meer aanraken. Dan zal ik verdwijnen uit haar leven als dat is wat haar beschermt. Maar wat ik niet zal doen, is haar overleveren aan pijn. Aan controle. Aan vernietiging. Liever breek ik zelf in duizend stukken dan dat ik haar weer zie verdwijnen in die ogen van iemand die haar alleen wil bezitten. Ik hou van haar. En liefde, echte liefde, betekent soms: opgeven. Loslaten. En hopen dat ze me later begrijpt. Of niet. Maar in elk geval: dat ze leeft. Dat ze vrij is. Dat ze veilig is. Dat is genoeg. Dat moet genoeg zijn. I’ weet wat me te doen staat.

Xandra leunt tegen de deuropening van de gang. Haar armen over elkaar, de kaak strak gespannen. Ze kijkt mij aan met die blik die ik inmiddels begin te begrijpen: ze denkt na, razendsnel, en zoekt naar de destructieve optie. Lisa daarentegen… is zoekende, naar wat hier allemaal gebeurd, En ik weet, wat er moet gebeuren alle scenario’s komen uit op die ene oplossing. “Ze moet mee,” zegt ik scherp. “Vanavond nog.” Xandra zucht diep. “Yoko, dit is geen smokkeloperatie. Ze is nog aan het bijkomen.” “Precies daarom.” ik stap dichterbij, mijn stem zakt naar iets zachters, dreigender bijna. “Hoe sneller we haar eruit halen, hoe minder sporen we achterlaten. Jij kunt haar beschermen, dat weet ik. Jij hebt de skills! Maar niet als we hier blijven.” Xandra fronst. “Je denkt toch niet dat ze hier zomaar binnenwandelt? Zelfs Cinderella is niet zo roekeloos.”, mijn ogen vernauwen zich. “Cinderella? Roekeloos? Ze heeft haar in een auto gesmeten alsof ze een vuilniszak was. Denk je echt dat ze nu ineens netjes de regels gaat volgen?” Ze wijst naar mij zonder me aan te kijken. “Zij is niet meer in haar bezit. Dat accepteert Cruella de Vil echt niet, falen is voor haar geen optie, gegarandeerd dat er al kopen zijn gaan rollen voor onze ontsnapping.”

Lisa kijkt me aan als ik de bijnaam zeg — Cruella. Mijn stem klinkt rauw. “Jij noemt haar ook zo?” Ik draai me naar Lisa toe. “Omdat ze dat is. En erger.” Xandra zucht weer. “Oké. Stel dat ik akkoord ga. Wat dan? We kunnen niet onderduiken zonder plan. Zonder dekking.” “We hebben een plan.” Mijn stem is nu vastberaden. “Ik heb safe houses. Wereldwijd. Alleen Yumi kent de locaties. Zelfs ik weet ze niet. Als Cinderella me ooit te pakken krijgt, valt er niets te verraden. Wat ze me ook aandoet.” “Wacht.” Lisa haar stem hapert. “Wat je net zei… als ze je te pakken krijgt? Dan word jij gewoon een soort… gevangene in een ivoren toren?” Ik kijkt Lisa nu pas echt aan. Mijn blik is nu helder, maar donker vanbinnen. “Als dat de prijs is om jou veilig te houden, dan ja.”

Het blijft even stil. De lucht voelt zwaar. Xandra beweegt haar voet, alsof ze haar evenwicht probeert te bewaren in iets wat steeds schuiner gaat hangen. “Yumi regelt alles,” vervolg ik mijn plan. “Lisa krijgt volmachten. Directe toegang. Alle offshore rekeningen, de trusts, alles staat klaar. Honderden miljoenen. Geen grenzen. Geen beperkingen. Alles wat ze nodig heeft om veilig te blijven.” Lisa knippert langzaam. “Honderden… miljoenen?” Xandra fluit zachtjes. “Je speelt dit groter dan ik dacht.” Ik antwoordt niet op haar. Ze kijkt naar mij. “Lisa,” zeg ik, zachter nu. “Als jij denkt dat dit overdreven is, begrijp ik dat. Maar je kent haar niet zoals ik haar ken. Ze zal je niet loslaten. Nooit niet. Ze heeft je nooit als mens gezien. Alleen als iets dat van haar was. Dat ze bezit. Waar ze mee kan doen wat ze wil, een gebruiksvoorwerp …” mijn stem stokt even. “Dan vernietigt ze je liever.”, ik voel de tranen opkomen, maar moet me sterk houden.

“En jij?” fluister Lisa: “Wat als zij jou vindt?” “Dan vindt ze niets,” zeg ik. “Geen namen. Geen coördinaten. Geen wachtwoorden. Alleen iemand die niets weet. Iemand die alleen maar hoopte dat jij op tijd zou verdwijnen.” Xandra schraapt haar keel. “Yoko. Denk je niet dat dit haar afschrikt? Je gooit een bom onder haar leven.”, vraagt Xandra. “Dan liever dat, dan dat ze leeft op de rand van een hel.” , zeg ik. Lisa kijkt van de één naar de ander. We kijken naar Lisa, alsof ze een artefact Is. Iets wat beschermd moet worden. Of… verborgen. Mijn stem is schor, terwijl Lisa en Xandra naar mij kijken. “Jullie doen alsof ik al verloren ben.” Xandra schudt haar hoofd. “Nee. We proberen je de kans te geven om vrij te zijn. En dit keer zonder kettingen die onzichtbaar zijn.” Ik weet niet wat ik moet zeggen. De kamer voelt ineens kleiner. De vloer beweegt niet meer. Maar mijn hart — dat klopt als een trom. “Er is nu maar één belangrijk: Lisa! Dus ga, hier is Yumi zijn nummer, ga! Jullie moeten zo ver als kan weg zijn, pak de Humvee!”, schreeuw ik, ik grijp,Xandra nog even bij de arm:”Jij zorgt dat Lisa ongeschonden blijft! Dat is alles wat ik van je vraag! Zorg dat ze veilig is, samen met Yumi moet jullie dat lukken!”, Xandra kijkt me aan, grijpt Lisa en ze vertrekken. Ik ga zitten, wacht tot ik een plan heb om Cinderella uit de tent te lokken. Als i’ zit begin ik te huilen, mijn liefde, ze gaat weg, loslaten is ook liefde, maar niemand vertelde ooit dat dit verschrikkelijk pijn doet.

Wat heb ik Yoko verschrikkelijk fout beoordeeld. Ik dacht dat haar liefde voor Lisa fake was, dat ze een moordenares was, ja, een gangster, maar ik zie nu dat ze echt van Lisa houdt en dat ze niks met de moord op haar vader van doen heeft. Lisa, die net als ik Yoko niet vertrouwde is duidelijk ook aan het twijfelen. En nu offert de Japanse zich als het ware op. Ze laat mij met Lisa vertrekken, terwijl ze weet hoeveel ik van het meisje hou, terwijl ze zelf elk ogenblik kan worden opgepakt door dat Engelse monster.

Nog wat onwillig laat Lisa zich meevoeren naar de Humvee. Als ze naast me zit en even worstelt met de autogordel, help ik haar. Haar ogen staan vol tranen, als ze me aankijkt. "Wat gaan we doen?" snikt ze zachtjes, "naar Yumi," zeg ik, "Yoko, geeft ons een kans, we moeten hem bellen..." Lisa knikt. "En Yvon...Myla...Eline en Sylvia?" "Eerst jij," zeg ik en start de motor. Een Humvee is bekend terrein voor me. We rijden snel door. Eerst een telefooncel. "Ik heb me zo vergist in Yoko," huilt Lisa. "Ik ook," zeg ik en check de spiegels om te zien of we niet gevolgd worden. We komen aan in een klein stadje. Ik stop bij een restaurant. "Ga je hier bellen?" zegt Lisa. "Ik ga hier een telefoon zoeken," zeg ik. "Volgend mij luistert Cruella alle telefoons af, ik moet een beveiligde telefoon vinden." We stappen uit en ik loop in de richting van een telefoonwinkel. Er zijn geen klanten. Alleen de eigenaar staat ons wantrouwend aan te kijken. Ik zoek in de tentoongestelde modellen. Ik zoek een specifiek model. Die is weliswaar redelijk beschermd, maar niet encrypted. Dit is nu eenmaal een gewoon winkeltje. Eindelijk vind ik het juiste model, ik kan dit model aanpassen en encrypted maken. Bij de Seals heb ik daar een opleiding voor gehad. Yoko heeft me dollars meegegeven uit een geheime kluis. Ik koop het toestel en in de Humvee, zoek ik bepaalde onderdelen uit de radio. Even later heb ik een encrypted telefoon die niet afgeluisterd kan worden.

Ik start de motor weer en we rijden weer door. "Hier," zeg ik en geef het toestel aan Lisa, "bel jij met Yumi, dit toestel kan niet worden afgeluisterd." Aarzelend drukt Lisa op de toetsen. "With Lisa," zegt ze vervolgens, ...Yumi?" Ze kijkt me verward aan en ik hoor een snelle stroom Japanse woorden. "Slow down please," zegt Lisa, "I cannot understand you..." De stem wordt kalmer. Ik kan de woorden echter niet verstaan. Maar Lisa luistert ingespannen. "OK," zegt ze uiteindelijk, "we will be there." Ze verbreekt de verbinding. "Yumi heeft Yvon, Myla en Eline vrij kunnen krijgen. Maar Sylvia is nog in handen van Cruella. En ik..ik.." ze breekt in snikken uit. "Oh god, ze werden geveild als stukken antiek en Yumi heeft zich tussen de telefonische kopers gewurmd en Yvon en de anderen gekocht. Maar...maar toen werd de veiling onderbroken en zit Sylvia nog door." Mijn knokkels worden wit als ik het stuur stevig omklem. Die Cruella bitch kan maar beter niet tussen mijn vingers terecht komen met haar nek en keel. "En verder?" zeg ik aanmoedigend. "Ze heeft me een bestemming gegeven," zegt ze en kijkt rond, "heeft dit vehikel een routeplanner?" Ik knik en voer op Lisa's aanwijzingen de gegevens in. Even later zetten we de juiste koers in.

De veiling verloopt prima. De invitaties zijn persoonlijk gedaan en de overgebleven ruimte is via de Dark Web gegaan. Ik leid de verkoop. Maak een grapje, stimuleer mijn bieders en zie hoe de meisjes en vrouwen wegvliegen. Of ik wroeging heb nu ik keurige schoolmeisje en nette dames verkoop aan lieden die duistere bedoelingen met ze hebben. Wroeging? Wat is dat? Nee, ik geniet. Ik zie een Japanner die ik niet ken bijna alle meisjes kopen rond Lisa. Ik druk ongemerkt op een knop. Die knop is verbonden met de computerruimte. Nu weten ze dat ik info nodig heb. In mijn microfoon fluister ik. "Nummer 53...snel!" Nummer 53 is de Japanner. Het publiek hoort niets, want op het juiste moment was de communicatie met de zaal uitgezet. Het antwoord komt als ik het laatste vriendinnetje van Lisa wil verkopen. Een onbenullig kind met blond haar en grote schrikogen. "Nummer 53 is Yumi Tanaka," hoor ik ineens in mijn microfoon. Ik vloek inwendig. Yumi Tanaka, dat is een handlanger van Yoko. Hoe zit dit? Zijn mijn vijanden aan het samenspannen? Ik neem een besluit en steek mijn hand op. “ Sorry, we're stopping the auction. Everyone, please pay in cash and take your items home with you. Don't forget, dears, there's always a 10 percent commission for the lady.”, zeg ik en verlaat beheerst, maar snel mijn katheder. Snel loop ik naar Ryan. "Wat is er?" vraagt hij bezorgd. "Randdebiel," scheld ik, "stomme droplul, Yumi Tanaka heeft driekwart van die Lisa slavinnen gekocht, controleren we niet meer tegenwoordig, moet ik nu overal zelf aan denken?" Hij begint te stamelen en ik trek mijn .38 revolver, en schiet zijn halve hoofd er af. "Je bent ontslagen," zeg ik tegen het lijk. Vivian komt naar me toe lopen. "Jij bent mijn nieuwe nummer 2," zeg ik. Ik zie haar kleur verschieten, ik kan me voorstellen dat de baan van nummer 2 momenteel minder populair is.

In mijn controleruimte bestudeer ik via het CCTV systeem de uitgangen en de kassa's. "Waar is Tamata!" krijs ik. "Hij is al weg," zegt een nerveus meisje achter een van de cameraschermen. Ze drukt wat knoppen in en ik zie Tamata verdwijnen met zijn nieuwe harem, in een Sikorski helicopter. "Er achter aan!" brul ik tegen Vivian. "Zet de Titan verdomme, ik wil het hoofd van die Jap en van die stomme wijven. Ik voel me flauw worden en zoek een stoel. Een bediende komt bezorgd naar me toe. "Alles in orde mevrouw?" vraagt hij. "Nee," schreeuw ik, "ik ben omringd door incompetente idioten en halve zolen, haal dat zooitje terug of anders zal ik jullie op een vuurtje roosteren, kun je vast wennen aan de eeuwig durende martelingen in de hel als de duivel jullie gaat barbecuen." Ik zie op de CCTV schermen dat Vivian aan boord gaat van de Titan, een van mijn jachten dat is uitgerust als een moderne kruiser, met geleide projectielen, snelvuur kanonnen en torpedo's. De mensen in het commandocentrum geven ondertussen de coördinaten door van de Sikorski. Dat is een transport helicopter, een enorm bakbeest, maar niet bewapend. Als de Titan zijn artillerie afvuurt is die helicopter al snel uit de lucht geschoten. "Wat doen we met die slavin?" hoor ik een van mijn soldaten zeggen. Ik kijk op en zie het meisje staan. Nog net zo onbenullig als net. "Hoe heet je trut van Troje?" zeg ik. "Sylvia" zegt ze. Onverschillig wend ik me weer tot de CCTV schermen. "Gooi haar in het water met een anker aan haar benen gebonden," zeg ik, "en bedenk als ik haar na vandaag nog een keer terugzie dan zal ik jullie kielhalen op het punt waar veel haaien zwemmen." Het meisje begint te gillen als ze wordt meegevoerd en ik duw langzaam een sigaret in mijn sigarettenpijpje. Sommige dagen...

Ik heb hier een slecht voorgevoel over. Heel slecht. Die Engelse “lady”, is door een door slecht, al wordt dat verbloemd door haar welgemanierde houding. Inmiddels weet ik dat Yoko niet de vijand is net als haar moeder Yuki dat ook niet is maar wat heb je eraan als je in een piepkleine cel zit op een boot. Geen daglicht niets enkel alleen de zachte cadans van de motoren en nog iets anders. Het lijkt op een alarm. Ik zit in één ruimte met Yvon en Eline en die hebben ogenschijnlijk hetzelfde gevoel. Al voel ik mijn benen nauwelijks meer en ruik ik mijzelf. Angstzweet. Ik ben niet bang om te sterven zolang ik in de buurt van Yvon ben maar als er ook maar iets van waar is dan worden wij verkocht. Verkocht aan de hoogste bieder, precies zoals Yoko het vertelde.

Opeens schiet de deur open en staat Yoko voor ons. Wat heb ik haar onderschat. Ze houd van Lisa met heel haar hart, net als Yvon en Xandra. Xandra staat binnen de kortste keren bij ons, en er is maar één manier om van deze boot af te komen. Zwemmend. Onder water. Een heel stuk. Door een of andere buis. Ik doe al een stap terug want zwemmen is niet zo mijn ding, en al helemaal niet ver onder water. Daarbij komt dat mijn postuur never nooit door die opening past. Mijn tieten blijven al steken nadat mijn hoofd erin xit. “Ik blijf hier”, denk ik meteen. Yvon zegt het voor het eerst hardop en ik knik langzaam mee net als Eline.

Xandra en Yoko verdwijnen door de uiterst kleine opening. Naakt, zie ik waarschijnlijk voor het laatst de prachtige billen van Xandra. Weg. Weg zijn ze en kijk Yvon aan. “Wat gaan wij doen en hoop op het laatste avondmaal in de vorm van een kus of misschien wel meer. Yvon blijft strijdbaar. “Wij gaan herrie schoppen “. Xandra en Yoko een voorsprong geven.

Ik doe alles voor Xandra maar ook voor Yvon en hoop dat het helpt. Binnen de kortste keren kijken we alle drie in de ogen van die engelse lady. Donker en kil. Zo kil als de nacht. Yvon zegt niets en ik schrik en pies bijna in mijn broek als ik het koude metaal van het pistool tegen mijn hoofd voel drukken.

Yvon gast overstag als ze dreigt mij te vermoorden. Ik twijfel er geen moment aan dat ze het doet. Ze likt met haar tong over mijn hals. Goede keuze dames. Very wise choice lady! Als blikken konden doden dan was dit er één van. God zeg. Ik krijg de kriebels van die vrouw!

Helaas was onze ontsnapping van korte duur en zitten we weer opgesloten. Ik stink nu echt, en heb toch iets in mijn broek geplast maar we leven ten minste nog. Verdoofd komen we ergens in een ondergronds complex dat erg luxueus is. De kamer is een gouden kooi, volledig dicht, waar we gesommeerd worden ons te douchen, haarvrij te maken en ons op te maken.

We worden verkocht. Ikvoel het en Yoko heeft tot nu toe telkens gelijk gehad. Klaargemaakt en verkocht aan de hoogste bieder. Ik doe mijn best om er zo slecht mogelijk uit te zien wat een japanse afstraft op orders van mevrouw. Na Yvon en Eline die hetzelfde dachten en door haar beeldschoon zijn opgemaakt ben ik aan de beurt. “Yuki, sents her love “, fluistert ze in mijn oor.


Voor we er erg in hebben staat Yvon al in het glazen hokje. Ik schrik als er maar matig wordt geboden op mijn tweede liefde. Ik kan het niet meer aanzien tot ze weggevoerd wordt voor 150.000€. Eline is al verkocht aan een akelige kerel en nu ben ik aan de beurt.

Het moment dat ik in de glazen doos moet stappen blaast de engelse bitch de veiling af. Het japanse meisje wat mij iets in het oor fluisterde over Yuki neemt mij mee naar haar.

Voor mijn ogen schiet ze haar belangrijkste medewerker door het hoofd en vrees het ergste. “neee”, als ik hoor dat ik aan de vissen wordt gevoerd. Ik begin te huilen en denk aan mijn laatste seconden. Xandra, Lisa, Yvon , Yuki ze schieten alle voorbij. Waarom weet ik niet maar onbewust neem ikdiep adem en voel het water en hoe het anker mij naar beneden trekt. De bodem is er snel. Het Japanse meisje geeft mij iets in mijn mond en zet een klemmetje op mijn neus. Ik kan weer ademen. Haar vinger op haar mond dat we moeten wachten tot de boot weg is. Het anker is losgemaakt door haar en zij zwemt samen met mij weg richting een grot. Tot mijn verbazing is Yuki daar en ik barst weer in huilen uit. “Yvon!!!”

“Ssssttt”, zij is gekocht door Yoko via Yumi. De man die jij zag op het bureau in Nederland. Het wordt mij nu teveel en begin nog harder te huilen.

We moeten gaan zegt het Japanse meisje……

In de helicopter komt een Japans meisje naast me zitten. "We work for Yoko, you are safe now..." Ik kijk een beetje benauwd naar buiten. Veilig in een helicopter zo dicht bij dat enge mens. Wat als ze raketten heeft en ander wapentuig? "And Sylvia?" vraag ik angstig. "She is also safe, my collegue rescued her." Ik heradem. "And Lisa?" vraag ik dan, "is she still safe?" Het meisje knikt. "She is with Xandra, better you don't know where." Plotseling begint er iets in de helicopter te piepen. Ik begin van schrik te gillen, net als Eline en Myla. "Don't worry," zegt het meisje, "is missile alarm.." Ik schrik. Don't worry? En er komt een raket aan... "This is a Sikorski CH-35 King Stallion," zegt het meisje, "and modified, it is equipped with a few modifications." We horen een knal achter ons in de lucht en gelijk stopt het alarm. Dan zie ik drie helicopters naast ons vliegen en naar beneden duiken. Het Japanse meisje kijkt ze belangstellend na. "They are ours," zegt ze. Even later horen we gedempte knallen gevolgd door een enorme explosie. "Ship has sunk," zegt het Japanse meisje alsof ze een spelletje zeeslagje heeft gewonnen. "We are safe..." Het duurt niet lang voor we landen op een afgelegen en schijnbaar verlaten vliegveldje. Ook de drie andere helicopters landen. Een Japanner komt op me toelopen. "I am Yumi Tanaka, I work for Yoko Yamamoto." Hij neemt ons mee naar een hangar, waar een enorme SUV staat geparkeerd. Even later zijn we op weg.

We komen na een lange rit aan bij een ander vliegveld, waar we worden overgeladen op een privéjet. Daar komen we Sylvia tegen. Het is een heel emotioneel weerzien. De twee Japanse meisjes vliegen de privé-jet en Yumi praat met ons. "Lisa and Xandra are waiting for you," zegt hij. Zijn gezicht wordt donker en fluistert bijna. "The Woman...Cinderella, she is very powerfull. She is in love with Yoko for many years and she kills everybody who stands in the way of her love. So she is quit willing to kill Lisa or get her outof the way, like she did with you. Cinderella is viscious and very cruel, she is extreme wealthy and controls most of the policeforces in the world. Even the Mafia is scared for her, so Yoko has a plan to eliminate her, but she needs to be sure that Lisa is safe, and her friends are safe. For that reason we have to go to a safe house were Lsa and Xandra will join us. "But what is that plan of Yoko?" vraag ik. Yumi glimlacht. "Only Yoko knows that..."

De enige manier om dit te stoppen is om Cinderella uit de tent te lokken. En dat kan pas als Lisa 100.000 % veilig is. Ik bel met Yumi:”is she safe?”, vraag ik. “Yes she is, as well as her friends, all of them.”, reageert hij koeltjes:”you arranged the weapon?”, vraag ik. “Yes, Accuracy International AWM (Arctic Warfare Magnum), .338, modified barrel lenght, 5-round detachable box magazine. Just like you asked.” , reageert hij, wetende wat ik van plan ben:”also i arranged a Detachable aperture type iron sights. Day or night optics ofcourse. Ma’am, please be carefull, i don’t like you doing this without me.”, ik zicht:”you are at the most valuable item in my life, protect it, loose the phone, no more contact.” Ik gooi de telefoon in een vuilnisbak met brandend hout. Die lijn is verbroken, niets kan mijn in verband brengen met Lisa. De rest is bijzaak. Als Lisa maar safe is.

Ik heb Yumi nog één laatste brief meegegeven, een brief die hij Lisa moet geven. Een brief, waarin ik alles uitleg.

Lieve Lisa,

Als je deze brief leest, ben ik onderweg. Misschien al te ver om nog terug te keren. Misschien al vlakbij het punt waarop ik moet loslaten.

Ik schrijf je niet om afscheid te nemen in de klassieke zin. Ik schrijf je omdat je het moet weten — alles. Alles wat ik voor je voelde, alles wat ik heb gedaan, en waarom. Cinderella laat zich niet temmen. Niet door dreiging, niet door rede. Alleen één ding houdt haar op afstand: angst. En ik weet dat die angst er alleen komt als ik mezelf geef. Niet in woorden, niet in smeekbedes, maar in daad. Als ik haar toesta mij te nemen, mijn lichaam, mijn bestaan, mijn geest, dan — en alleen dan — keert ze zich af van jou.Ik wil dat je begrijpt: dit is geen wanhoop. Dit is liefde. Dit is de enige manier waarop ik de zekerheid heb dat jij veilig bent. Als ik weet dat jij, duizend procent, buiten haar bereik bent… dan pas durf ik risico’s te nemen. Dan pas kan ik de confrontatie aan, zonder dat jouw naam elke klap verzwaart.

Als ik faal — als ik haar niet tegenhoud — dan weet ik ten minste dat jij buiten haar cirkel blijft. En als dat mijn einde betekent, dan sterf ik met één onwankelbare gedachte: dat mijn leven iets betekend heeft. Dat het jou beschermde. Jij, Lisa… jij was mijn licht. Mijn kompas. Mijn reden om adem te halen op dagen dat ik vergat hoe dat moest. En nu word jij mijn reden om stil te vallen. Jouw prachtige gezicht zal ik altijd koesteren, jouw perfecte lippen, zoals alles perfect aan jou was, ik hoop dat je jouw liefde vind, zoals ik de liefde in jou vond. Ik heb je nooit kunnen zeggen hoe diep ik van je hield. Niet oppervlakkig, niet tijdelijk — maar tot op het bot, tot in het merg van mijn ziel. Dat verandert niet, ook niet nu. Zelfs als ik verdwijn, zal ik blijven.

Ik zal over je waken, Lisa. In je dromen, in de wind op je huid, in de warmte van het licht dat ’s ochtends je kamer binnenglijdt.
In alles wat je nog gaat voelen en bereiken, zit een stukje van mij. Want mijn liefde voor jou sterft niet. Niet met mijn lichaam. Niet ooit.
En als er iets is na dit leven, als er zoiets bestaat als een hiernamaals — dan sta ik daar. Bij de poort. Wachtend. Trots. Omdat jij verder mocht leven. Jij leeft. Jij bent vrij. En ik… ik heb eindelijk rust.

Voor altijd de jouwe,
– Yoko

Een traan valt op de grond, even, heel even laat ik mijn emoties gaan. Dan ga ik, gekleed in zwarte legging, zwarte sportshirt en zwarte gympies. Yumi heeft een auto klaar gezet, een Suzuki Vitaro. Ik rij naar een afhaalpunt van DHL. Daar heeft Yumi mijn wapen afgeleverd. Ik haal hem op. Hij heeft een trackingdevice in de bontjas van Cinderella weten te krijgen, klein, maar zeer effectief, een ultra kleine drone, niet groter dan een vlieg. Ik ontvang het signaal, bingo. Ik ga op weg. Nu kan ik haar volgen. Ik pak een prepaid telefoon. “Sashi, hoi, ik stuur je haar locatie, lok haar naar het rendez-vous punt. Ja. Onopvallend, ze is geslepen, je weet het, als ze je pakt…..”, zeg ik. “Yoko, je hebt zoveel voor mij gedaan, dit is het minste, als ze me pakt, praat ik me er wel uit, ik praat me overal uit.”, zegt Sashi, een vriendin, haar man mishandelde haar, dag in dag uit, gebruikte hij haar als boksbal, gewoon, omdat hij het leuk vond, dankzij Yumi zit de man nog steeds te revalideren, 4 jaar na dato. En de revalidatie zal nog wel een paar jaar duren. Wat me verbaasde was, hoe flexibel ze was na al die mishandelingen én hoe zeer ze op mij leek, ik heb haar vaak als double ingezet. Nu hopen dat Cinderella ook bijt.

Ik hoef me niet druk te maken over het vinden van een afvoeren van mijn nummer 2. Vivian is namelijk na haar falen, omgekomen in de explosie, toen de Titan werd getroffen door twee drones. Ze had weliswaar nog een raket afgevuurd op de Sikorski, maar die werd onschadelijk gemaakt door de afweer. Ik ben razend als het nieuws me bereikt. Ik breek twee zeldzame vazen, hak met een mes in op een kostbaar 17e eeuws schilderij en gooi een oud Grieks beeld van de sokkel. Hijgend sta ik tussen de brokstukken. Hier zullen ze voor boeten. Ik zal die Yumi aan zijn pik ophangen en vervolgens laten opvreten door honden. Die wijven gaan dood. Ik zal ze persoonlijk als schietschijf gebruiken en doorzeven met mijn persoonlijke machinegeweer. "Yes?" schreeuw ik, als er op de deur wordt geklopt. "Ma,am?" heel schuchter komt Angelina binnen. "What's up?" snauw ik. "We have located Yoko..." Mijn hart maakt een sprongetje, eindelijk eens goed nieuws. "Where is she?" hijg ik opwinding. Angelina klapt haar laptop open en toont me een locatie in Rome. Het Collosseum, prachtig decor voor onze hereniging. Ik zal haar daar ten huwelijk vragen, mijn mooie Japanse met haar donkere zijdezachte haren en haar glanzende huid. Haar ogen als die van een ree, haar lippen robijnrood. Ik grijp even de rand van mijn bureau, als ik een beetje draaiierig wordt van geluk. "Maak de helicopter gereed," snauw ik.

In de Chinook bekijk ik de laatste ontwikkelingen op de computer in het toestel. Er is niets meer bekend van Sneeuwwitje en haar vrouwelijke dwergen, zoals ik Lisa en haar aanhang heb gedoopt. Ze lijken van de aardbodem verdwenen. Ook Yumi is nergens te vinden. "Keep looking," sis ik in de microfoon, "I want them alive en bath in their blood..." Beetje dramatisch misschien, spreek ik mezelf toe. Niet zo Engels. Stiff upper lip. Yoko werd gespot in een Romeins hotel en ging daarna gewoon sight seeing doen. Alsof ze niet de meest gezochte vrouw op deze aardbol is. Dat maakt me gelijk wantrouwig. Is dit een val? ten slotte moet ik mijn grote liefde nog slijpen en bewerken om haar tot mijn vrouw te maken. Ik heb daarvoor al drugs laten ontwikkelen. Drugs die de geest afbreken, waarna ik weer kan opbouwen. Maar Yoko is net als haar vader, ze is sluw en sterk. Ik moet oppassen.

De helicopter landt op Fiumicino, in het privégedeelte. Ik word gelijk omgeven door een groep ingehuurde bodyguards, mannen en vrouwen, gespierd, groot en voorzien van handvuurwapens. Ze dragen allemaal kogelwerende vesten. Ik stap over in een gepantserde limo en krijg vier beveiligers in de auto, de rest rijdt mee in SUV's. Mijn nieuwe nummer 2 heeft een villa in de buurt van Rome gehuurd. Als ik bij het zwembad zit en een nieuwe sigaret in mijn sigarettenpijpje duw, komt hij zich voorstellen. Rob, heet de sukkel, eens kijken hoe lang hij meegaat. Ik bekijk de laatste beelden van Yoko op mijn laptop. Ze zou een archeologe zijn, die meewerkt aan onderzoek bij het oude Amfitheater. Ik bestudeer de beelden. Ze lijkt duidelijk op Yoko, is vermoedelijk ook Yoko. Ik geef bevel haar te ontvoeren. Dan concentreer ik me op Assepoester en haar feeën, of te wel Lisa en haar tutjes. Spoorloos. Ik krijg een woede aanval. Nu weet ik zeker dat het een val is. Waarom kan ik wel Yoko vinden en niet die misbaksels? Het is duidelijk. Yoko wil me confronteren. Ik wenk Rob en vertel hem van mijn gedachten. "Where are you afraid of?" vraag hij een tikje hautain. Ik glimlach. Rob doet er alles aan om zijn contract voor mij vroegtijdig kwijt te raken met zijn ordinaire gedrag. Ik heb nummer 2's voor minder overhoop geschoten. "Snipers, you moron!" val ik uit, "check the surroundings. Double the guards." Ik sta op en loop de villa in. Daar is een binnenzwembad en air conditioning.

Binnen in de villa check ik de CCTV camera's die alles afspeuren, interieur en omgeving. Er kan nog geen musje kakken of ik heb het op camera. Dan komt Rob de kamer binnen. "Yoko is on the run..." Ik kijk op. "Where?" Hij wijst op de laptop. Een drone maakt opnamen van een Japanse jonge vrouw die door de straten van Rome loopt. Wat gaat ze doen? Ik moet met haar spreken... "Send the car," beveel ik kort, "we are going to Rome, I have to confront her..." "Is that wise?" vraagt Rob. Dat is het, die klootviool heeft net zijn ontslag ingediend. Ik zal hem vanavond lek schieten op de schietbaan. Maar eerst mijn grote liefde, mijn Yoko...

Alles verloopt volgens plan, Cinderella is naar Rome gekomen, ik sta klaar om haar op te vangen. Het oortje van Sashi heeft contact met mij. “I am on the run, just like we planned, you are sure you want miss?”, vraagt ze angstvallig. “Go to the rendez-vous, i want miss. Trust me.”, zeg ik, jarenlang was ik kampioen schieten, 700 meter baan, ik moet nu afrekenen met Cinderella, misschien kan ik dan weer met Lisa herenigd worden, mislukt het dan weet ik wel lot me wacht. Maar ik heb er vrede mee. Ik zit in het Monte Mario observatorium, ik heb vrij zicht, op het klooster Santa Maria Rosario, waar Sashi Cinderella heen zal lokken en ik dus vrij kan schieten. “I am being followed”, zegt Sashi. “Don’t worry, i see you, just act normal.”, reageer ik. Ik heb haar in mijn vizier. En even later een auto, maar zie Cinderella niet. Sashi gaat het klooster in, naar het binnenplein. Nu wachten. Er gaat wat tijd voorbij en dan zie ik het, geblindeerde auto. Het lijkt slowmotion als de deur open gaat en een vrouw, zwarte design zonnebril, sigaretten pijpje, rook bedekt deels haar gezicht, lange zwarte leren jas en dan een zwaai en de lange benen bewegen haar voort.

Ze loopt het klooster in, naar de binnenplaats. Daar zit Sashi. Iet ongeduldig worden, rustig blijven, mijn insmeten controleer ik nog en keer, instellingen zijn goed, 726 meter. Ik zie haar voor Sashi staan, ze is ijzig, nog een laatste controle. Dan druk ik af. De kogel lijkt vertraagd de loop te verlaten. Ik wacht en zie de kogel doel treffen, ze stort ter aarde. “Go!”, schreeuw ik. Geen tijd voor controle, een speciale dumdum kogel richt zoveel schade aan, dat kan niemand overleven. Sashi rent weg, een beveiliger grijpt haar bij haar arm, maar een kogel doorboort zijn hoofd. Hij stort ter aarde, zijn collega’s zijn te angstig om haar te grijpen, ze kijkt wild,om zich heen. Ik zie kans die druk aan het bellen is. Een ambulance, volgens mij compleet zinloos, dus hem help ik ook uit zijn droom en schakel ook hem uit. Vanwege de banden met de politie en maffia, maak ik nu dat ik weg kom, “drop the wars, see you later”, zeg ik en dump mijn oortje. Als ik op mijn motor de heuvel afrijd rij ik langs de ambulance, daar brengen ze net Cinderella naar binnen. “ Presto presto, o la perderemo.”, zegt de ambulancier. Ik laat de ambulance rijden. Als we een onbewaakt vrij stuk weg bereiken, schiet ik op de voorband, de ambulance slaat over de kop. “That should do the trick.”, zeg ik in mezelf.

Dat was het dan meiden. De schurk is dood. Cruella de Vil, Cinderella, De Vrouw is wijlen. Uiteraard had ik kunnen faken dat ik een kogelvrij vest droeg dat de dum dumkogel zou afweren. Maar dat is niet realistisch. Kogelvrije vesten bestaan niet. Wel kogelwerende vesten. Maar een dum dum kogel afgeschoten met een dergelijk geweer? Nee. lieverds, mijn personage is niet meer. Beetje jammer, want ik vond het heerlijk om de schurk te spelen. Een aristocratische Engels die nogal gek was, maar leuk om over te schrijven. Een goede schurk is altijd lekker in een verhaal als dit. Yoko veel succes met Lisa. Lisa veel sterkte met je keuze tussen Yvon, Xandra en Yoko. Yumi, Sylvia, Eline schrijf lekker mee. Misschien dat ik nog als een ander personage mee doe. Kijken hoe het verhaal zich ontwikkeld. Kusjes voor jullie allemaal...

Ik had gehoopt dat je hetzelfde trucje als mij zou uithalen, ik me veilig waande maar onterecht, want jou personage is zo geslepen dat een simpele val als deze peuleschillettje zou moeten zijn, dus misschien komt je personage terug, ik zou het jammer vinden als het zo simpel zou stoppen, was ook niet mijn bedoeling trouwens

voor we weer een hele discussie krijgen, ik hoop dat Cruella / Cinderella inderdaad gebruik maakt van een dubbelganger, dat is misschien ook wel een reden van die sigarettenrook, die haar hoofd deels bedekt, maar goed, keus is aan jou, mar hoop dat we niet weer een hele discussie gaan krijgen, Yoko gaf al aan dat dit niet haar bedoeling was.overigens Yoko, wat een diepzinnige brief, ik heb bijna gehuild toen ik het las, zo diep roerde je mij, terwijl het maar om personages gaat

Yumi geeft me een brief, ik loop naar mijn kamer, Xandra volgt, net als Yvon. Ik lees hem, de tranen lopen over mijn wangen. “What up, love?”, zegt Xandra, Yvon gaat bij me zitten. “Inderdaad, wat is er?”, vraagt ook Yvon. Ik druk de brief tegen mijn borst. “Yoko……..”, huil ik nu luid, “yes? What about her?”, vraagt Xandra. Yumi staat voor de deur. “She is trying to kill Cinderella or as Miss Lisa saus Cruella. I tried to stop her, but thats the reason she wanted miss Lisa save, with me, with miss Xandra. She is hopesly in love with miss Lisa. I am afraid she want make it.”. Ik sta op. “Then stel ik voor both of you gaan her rescue!”, zeg ik woedend. “Wat?, “What?”, “Pardon?”, is wat ik hoor. Ik word nog woester. “Snap dat dan, oké in Engels dan, goed Engels! “Then i suggest you both rescue her!”, ze kijken me aan en maken bewegingen dat ik gek ben. “Oké, have it your way! I am out of here! And you, you want sex? You borg can forget about that, not before Yoko is back here!”, zeg ik woest. “Don’t play that card again, you little brat!”, zegt Xandra. Yvon knikt:”inderdaad, dat gaat niet weer lukken!”, ik kijk hun aan:”O nee? Test me maar, zullen zien wie hier sex gaat hebben, jullie in ieder geval niet met mij! Echt niet!”

Excuses voor mijn wat melodramatische exit. Jullie hebben uiteraard gelijk, de Vrouw is gewoon te slim om dood te gaan. Dus hieronder mijn terugkeer als Cruella of Cinderella...

Ik bekijk de beelden op de computers in de villa. Zie je wel, een val. Onverschillig kijk ik naar het lichaam. Die Yoko is een scherpschutter. Het halve hoofd van mijn dubbelganger is weggeslagen. De cameraman maakt een close up, die ongetwijfeld niet op het nieuws te zien zal zijn. Ik schakel de PC uit en wend me tot Rob. "And Yoko?" "Nowhere...she is a slippery creature. Ik haal uit met mijn rottinkje en sla hard over zijn hand. "You are talking about my girl, fool..." Rob kijkt me angstig aan. Ik stuur hem weg en denk na. Yoko denkt nu dat ze mij vermoord heeft. Ik heb altijd enige dubbelgangers klaar staan voor dit soort gevalletjes, vrouwen die met plastische chirurgie, make up en kleding op mij lijken. Volkomen verwaarloosbaar. Pionnetjes in een wreed schaakspel. Alsof ik zo stom zou zijn om me zomaar op een presenteerblaadje aan te bieden. Ik glimlach en nu denkt ze dat ik dood ben. Ik heb al naar de pers laten lekken dat ik het ben die daar dood op de grond ligt. De Italiaanse televisie draait overuren om de wereld te laten delen in de tragedie. "Vrouw uit de Britse Society vermoord door de Mafia" is de grote gemene deler. Ik bel Francesca. Ze is een schoonheidsspecialiste en voormage make up artieste uit Cinecitta, de filmstad bij Rome. "Tover me om," zeg ik en wijs op een van de foto's die ik tevoorschijn heb gehaald.

Anderhalf uur later ben ik onherkenbaar. Twintig jaar ouder, met kortgeknipt staalgrijs haar, een enorme bril met breed gerande glazen en tut kleren. Ik pas mijn houding aan, loop gebogen met een stok. Rob brengt me naar de auto. Een Fiatje. Ik stap in. "Waarheen?" vraagt de halve zool. Alsof ik hem alles zal vertellen. "Gaat je geen moer aan," zeg ik. Ik start de motor en rijdt in de richting van het noorden. Daar heb ik een schuilplaats die meer past bij mijn nieuwe uiterlijk. De Italiaanse gepensioneerde onderwijzeres Vita Zanonni. Tegen de avond kom ik Milaan aan. In mijn armoedige flatje bekijk ik het nieuws. Mijn dood is wereldnieuws. Geschokte reacties van politici. Groot onderzoek door Europol. Hmm, ik moet nu opschieten, want anders wordt Yoko gearresteerd voor de moord op mij. Mijn encrypted telefoon zoemt. Rob. "What are your instructions?" "Find Yoko," zeg ik zachtjes, "and find her quick, otherwise I will cut of your balls and feed them to the crocediles in the zoo." Ik verbreek de verbinding en bel met mijn medewerkers in de Villa op San Cristo. Die zijn bezig alles op te ruimen en te evacueren. Ik zucht. Morgen neem ik weer een nieuwe identiteit aan en vertrek ik naar Nederland. Ik heb zo het idee dat Yoko, Lisa en de rest van het damesclubje daar wel zal zitten.

Lisa is een schat en ik hou vreselijk veel van haar, maar soms is ze net een puber. Dat gedram over het wel pof niet hebben van seks... We krijgen ruzie en er dreigt een herhaling van eerder drama. Het is Yvon die succesvol ingrijpt. Net als we als volwassenen verder praten, krijgt Yvon telefoon van Yumi. De Japanner vertelt dat Yoko Cinderella definitief heeft uitgeschakeld. "She will return soon," zegt hij. "She has to be careful because the Italian police is investigating the murder." Na het telefoontje kijken op de laptop van Yvon naar het Nederlandse nieuws. Britse miljardair vermoord, luidt de kop. "In Rome is de Britse filantrope en miljardair Cinderella Chiles vermoord. De Britse zakte plotseling in elkaar en omstanders dachten aan een hartaanval. Er was geen schot te horen. Cinderella Chiles is 58 jaar geworden. Ze was de weduwe van de Amerikaanse zakenman en miljardair Louis Chiles en woonde op het eilandje San Cristo in de buurt van Italië. Chiles gaf veel aan goede doelen en steunde veel culturele uitingen In Italië, Frankrijk en Engeland. De Italiaanse politie doet onderzoek en kan om die reden nog weinig zeggen over de zaak, Het Midden Oosten. In Israël..." Yvon schakelt de laptop uit. " Ding Dong, the Bitch is dead," zingt Eline op de meiodie van The Witch is dead uit de musical. Al snel speculeren we over de zaak, maar omdat we niets weten, verzandt dat allemaal. Dus besluiten we te gaan slapen.

De volgende morgen komt Yumi ons vertellen dat de kust veilig is en dat we het safe house kunnen verlaten. We gaan koffers pakken en Yvon bestelt tickets voor de reis naar Amsterdam. Alleen kunnen we pas over vier dagen weg. Alles is volgeboekt. Dan krijgt Lisa telefoon. Ze luistert intens en wordt dan heel bleek. Ze verbreekt de verbinding en ik kijk haar angstig aan. "Wat is er?" "Mijn vader en moeder," zegt Lisa, "ze hebben een ongeluk gehad en liggen op de intensive care, ik moet onmiddellijk naar Amsterdam." Ik kijk naar Yvon en die knikt. Ik bel met een autoverhuurbedrijf. Even later scheur ik met Lisa in een snelle Alfa Romeo in de richting van de Alpen. Ik kan goed rijden, maar veilig en overschrijd nergens de maximum snelheid, maar hou wel tempo. "En Yvon en de anderen?" vraagt Lisa. "Die komen met het vliegtuig, met die lijnvlucht. We scheuren door Frankrijk, overnachten in België en passeren daarna de Nederlandse grens. Ik ben geradbrakt, maar hou vol. Lisa moet naar haar ouders. Halverwege moet Lisa plassen. Ik stop bij een wegrestaurant. Een MacDrive en bestel wat te eten.

Als ik terugkom zit Lisa aan een tafeltje en praat met een oudere vrouw. Wantrouwig kom ik dichterbij. Komen Jehova's getuigen nu ook aan je tafeltje bij de Mac? De vrouw ziet er uit als een Engelse toeriste, keurig mantelpakje van drie modes geleden Grijs haar in een knot en een enorme Harry Potterbril. "Good afternoon," zeg ik. "Oh I beg your pardon," zegt de vrouw, "I am superintendent Julie Morgan, Special Branch Scotland Yard." Ik kijk haar verbaasd aan. Wat moet die Britten nou van Lisa. "Miss Yvon was so good to tell me that Lisa was travelling to Amsterdam. She also gave me your car registration number. And my colleagues of the Dutch traffic police located her," zegt Morgan, "I knor you are in a hurry, but it's vital that I speak with miss Lisa. You see, we are assisting the Italian police with their investigation to the murder of Cinderella Chiles." "But since when is Special Branch doing murder investigation," zeg ik wantrouwig. "We don't," zegt Morgan, "But we found out that there is terrorist motif, and that is our field of expertise and since mrs. Chiles was British we were asked to assist our Italian colleagues." Ik knik, dat klinkt logisch. "But do you mind to wait outside, I have to talk to Lisa alone," zegt Morgan. Ik knik weer en sta op. Buiten ga ik in Austin Martin zitten en kijk naar de regendruppels op de autoruit. Ongeduldig trommel ik op het stuur. Tergend langzaam verstrijkt de tijd op het dashboardklokje. Na twintig minuten heb ik er genoeg van. Verhoor of niet. Lisa moet naar haar ouders. Ik loop weer het restaurant binnen. Bij het tafeltje kijk ik geschokt toe. Er zit niemand en al het bestek, borden en kopjes zijn al weggehaald. Ik snel naar de counter en vraag om de manager. Die wil me eerst niet geloven, maar als ik dreig met de politie, schakelt hij zijn personeel in. Niemand kan zich Morgan of Lisa herinneren. Ik ren weer naar buiten en om het gebouw heen. Kut, kut, kut! Wat ben ik toch een rund. Lisa is weer ontvoerd. Die Morgan was uiteraard een van de gangsters van Cinderella. Misschien willen ze hun baas wel wreken. Met bevende vingers toets ik op mijn telefoon het nummer van Yvon in. Binnen vijf minuten weet ik dat er niets aan de hand is met de ouders van Lisa. Dat Yvon nooit is benaderd door iemand van Scotland Yard en dat we Lisa weer eens kwijt zijn.

“ We have more problems. I've contacted the police and the pathologist... Cinderella isn't dead... the DNA doesn't match. Cinderella paid a lot of money to convince the outside world she's dead. She wants to lure Yoko out of hiding, and through Lisa, she's accomplishing that.”, zeg ik, nadat ik contact heb gehad met diverse agenten en de patholoog. Yoko heeft haar connecties en heeft als één van de weinigen het DNA van Cinderella. Ze gaat zeker weten Yoko lokken, Yoko kennende gaat ze er op in om Lisa te redden. “What the…..”, schreeuwt Yvon. “En jij rund! Hoe kon je Lisa alleen laten, wat ben jij voor een amateuristische SEAl, geen wonder dat jullie Vietnam verloren, dat jullie überhaupt een wereld macht zijn is een wereldwonder die alle andere wereldwonderen laat verbleken! Zelfs een beter doet het nog beter! Ja, wat? Oooh nu is het mijn schuld! Ja hang maar op! Kleuter!”, vervolgens bemoeit Eline zich er ook mee en zijn we beland in een kippenhok vol kakelende kippen.

Ik loop naar mijn kamer, zet alle sensoren aan en zend de code uit:”Code Red: defend Traffeler: search MIA”, iedereen van Yoko weet wat te doen, Traffeler is Yoko, MIA is most important asset, direct na de wespensteek ontmoeting is deze code ingesteld en iedere medewerker van Yoko kijkt nu uit naar haar, ik speur alle frequenties af om een spoor te vinden, Yoko heeft eigen satellieten. Ik ben een paar uur bezig en we zijn nog geen stap verder, erger, Xandra is er bij gekomen en het kanaal is alleen maar erger geworden. “ And now it's enough! Have you all gone completely crazy? Lisa is probably fighting for her life. Together, the three of you are unbeatable, as long as you work together instead of blaming each other!”, zeg ik, ze kijken me alle drie aan:” Imagine what Lisa must be thinking and going through! Just think about that!”. Ik ga zitten en pak een glas whiskey. “ You've been arguing for an hour, maybe two or three, so you definitely have a plan.”, voor het eerst vanavond denken ze weer samen na.” You blame each other, but then you underestimate Cinderella, she is cunning, smart, sly and unpredictable, beyond her irrationality and beyond reason.”

Dan krijg ik appjes Cinderella is gezien, we hebben de auto in beeld. Lisa is niet in de auto, althans, niet zichtbaar. “Zie je wel! Nu is Lisa dood!”, zegt Yvon kwaad:”ik vermoord dat mens!”. Xandra is me voor:”Nee, ze geeft haar familie zilver niet weg!” “Wat? Hoe bedo….ooh je bedoelt niet je tafelzilver weggeven.”, zegt Eline. “inderdaad”, denk ik, maar we moeten snel met een plan komen.

In Nederland aangekomen krijg ik bericht van Rob. Lisa is onderweg naar Amsterdam, samen met Xandra. Ze wanen zich duidelijk veilig, denken dat ik dood ben. "Hoe kan het dat alleen die twee samen reizen?" vraag ik. "Omdat we alle zitplaatsen hebben opgekocht, zodat ze pas over enkele dagen een vlucht kunnen krijgen naar Schiphol. Ik glimlach. Die Rob, soms denkt die klootviool nog na ook. Ik schakel het dark web in. Ik heb info nodig. Binnen enkele minuten heb ik het Superintendent Julie Morgan, Special Branch Scotland Yard. Ze lijkt wel wat op me, is Brits, met weinig middelen kan ik haar uiterlijk aannemen. Haar papieren kan ik zonder problemen namaken. Ik zie dat Morgan in Hong Kong zit voor een conferentie, een geheime conferentie. Francesca is met me mee gekomen. Snel verandert ze mijn uiterlijk, contactlenzen, haarspoeling, andere bril, mantelpakje van drie modes terug. Dat is typisch Engels. Intussen komt Rob binnen met mijn papieren. Ik zet de bril met de ronde glazen op en pak de documenten. Ze zijn overtuigend. Kan ook niet anders, ik heb de top van de vervalsers voor me werken.

Het motel is een typisch Hollandse horeca gelegenheid. Een Amerikaanse franchise aangepast aan de Nederlandse smaak. Niet dat ik daar een hoge pet van heb. De enige bijdrage van Nederland aan de culinaire waarden, is de croquet. Slap volk. Kooplieden en dominees. Ik zoek in de drukte en zie Lisa zitten. Ze zit er ontspannen bij. "Hello,my dear," zeg ik warm. Ze schrikt op. "I am superintendent Julie Morgan of Scotland Yard, special branch." Ik laat mijn politiepas zien en Lisa bestudeert die opmerkelijk land. Dit meisje is geen sufferdje. Dan komt die Amerikaanse er bij. De spierbundel. Voormalige Navy seal. Een typische Yank, luidruchtig, joviaal. Ik weet haar helemaal in te pakken. Ze kijkt heel vluchtig naar mijn papieren. En dan laat ze zich zo naar buiten sturen. Lisa kijkt me aan. Duidelijk klaar voor een gesprek. Ik leid haar af en gooi dan ongemerkt een snel werkend slaapmiddel in haar cola, die Xandra nog heeft neergezet. Ik ga tegenover Lisa zitten en zie hoe ze een slok neemt. "Eat your cheeseburger dear," zeg ik, "we can talk after you finished eating." "Thanks, eh..I am very hungry," zegt Lisa, maar voor ze haar eten kan oppakken, klapte ze al naar voren. Ik check snel haar pols. Dan voer ik een toneelstukje op. Verschillende omstanders kijken verbaasd naar Lisa. Ik doe alsof ik haar pols check, en zeg, "ze is niet goed geworden. Een manager komt aangelopen. "Gaat alles goed?" Ik zeg dat ik Engels ben. "This is my granddaughter, she is here with her mother who tried to kidnap her, my granddaughter has an addiction and her mother is a prostitute. Could you please help get my granddaughter in the car?" Ondersteunt door twee medewerkers, breng ik Lisa naar mijn auto. Ik geef de manager honderd euro voor de overlast en vraag hem zijn mond te houden tegen mijn 'dochter'. "She is wicked," zeg ik, "she wants to prostitute her daughter too, gives her drugs..." De man knikt en even later rijd ik weg met Lisa. Ik verlaat de snelweg en op een verlaten parkeerterreintje tussen de weilanden stop ik Lisa vastgebonden en met een prop in haar mond in de achterbak.

Op mijn nieuwe hoofdkwartier in Nederland, een eenzame villa in de buurt van Arnhem, stop en neemt Rob Lisa in zijn armen. "Lock her up, in the basement," zeg ik. Ik loop naar mijn communicatiecentrum. Zo, nu Yoko laten weten dat ik Lisa heb. Dan komt ze vanzelf naar mij toe. Ik open mijn account op het Dark web. Ik weet dat Yoko die in de gaten houdt en stuur een bericht aan mijn hoofdkwartier in Italië, zogenaamd van Rob: "Lisa is captured, she is Villa Zonnegloren, Veeweg 76, Arnhem. Send orders. Rob" Tevreden schenk ik een kopje thee in. Het bericht was in code, want Yoko mag niet weten dat ik haar door heb, en ook niet dat ik weet dat ze mijn geheime codes kent. Ik glimlach, het is net schaken en op dit ogenblik sta ik op het punt om Yoko schaakmat te zetten. Als ze naar de villa komt, en gevangen wordt genomen, zal ik haar geest bewerken met Iscine25, een drug die de wil ondermijnt. Yoko zal niet meer kunnen handelen, ik zal haar geheugen wissen en dan weer vullen met het idee dat ze ook van mij houdt...

“Hello, my dear,” zegt ze. Iets in haar ogen bevalt me niet. Te vriendelijk. Te warm. Te bedacht. “I am superintendent Julie Morgan of Scotland Yard.” Ze laat me haar pasje zien. Ik bestudeer het zorgvuldig. Alles ziet er echt uit, maar ik voel het. Iets wringt. Er klopt iets niet aan haar stem. Aan haar aanwezigheid. Xandra is er nog even, dan loopt ze weg. Cruella – want zo noem ik haar in mijn hoofd – zit tegenover me. Haar ogen blijven op me gericht, alsof ze iets wil, iets wacht. “Eat your cheeseburger, dear,” zegt ze. Ik glimlach ongemakkelijk en pak mijn cola.
Eén slok. De wereld kantelt. Mijn armen worden zwaar. Mijn hoofd zakt. Alles voelt alsof het losraakt van mij. Ik word wakker in het donker. Er is… niets. Mijn hoofd bonkt, mijn lippen zijn droog. Mijn polsen doen pijn. Ze zijn vastgebonden. Ik probeer me te bewegen, maar mijn enkels zitten ook vast. Mijn mond is droog, pijnlijk – er zat iets in, een prop misschien. Alles is vaag. De vloer is koud, hard. Beton Ik lig op iets zachts. Een matras? Het ruikt muf. Naar schimmel. Ik open mijn ogen. Niets. Donker. Helemaal donker. Er is een klein lampje. Eén flauw lichtje in de hoek van de kamer. Een zwakke gloed, alsof iemand expres gekozen heeft voor net genoeg licht om te kunnen lijden.

Ik probeer iets te zien. De muren zijn ruw, grijs. Er zijn geen ramen. Geen deuren die ik kan onderscheiden. Alleen beton. Dikke, kille muren. Alles is leeg. Doodstil. Mijn keel knijpt samen. Ik wil schreeuwen, maar ik weet dat niemand me hoort. En zij… zij is vast ergens boven me.. Ik weet nog steed niet wie ze werkelijk is, maar ik weet wat ze wil. Ze heeft me niet meegenomen om me te redden. Ze heeft me niet meegenomen voor ondervraging. Ze heeft me meegenomen omdat ze bezit van me wil nemen, mij wil gebruiken. Voor Yoko! Mijn hart bonkt in mijn borst alsof het zichzelf uit mijn lijf wil slaan. Ik probeer te ademen, rustig te blijven, te denken.
Maar het is moeilijk. Alles in mij wil huilen. Gillen. Wegkruipen. Maar er is geen plek. Geen ruimte om klein te zijn. Alleen deze kamer. Deze koude, ademloze kelder. Ik voel mijn kaken trillen. Niet van kou – van angst. Pure, naakte angst. Wat als niemand me vindt? Wat als Xandra denkt dat ik haar heb verlaten? Wat als Yvon me nu laat zitten?

En zij. Ze praat tegen me als een moeder. “Eat your cheeseburger, dear.” Ik hoor het nog steeds in mijn hoofd. Alsof ze denkt dat ik een kind ben. Alsof ze werkelijk gelooft dat ik in haar verhaal pas. In haar waanidee, ik? Ik trap er met open ogen in, had ik nou gewoon geluisterd naar mijn stemmetje die me waarschuwde. Cruella. Ik noem haar zo omdat het me op de been houdt. Omdat zij niet Julie Morgan is. Omdat ze een monster is, elegant verpakt in dure kleding en Britse beleefdheid. En omdat ze mij iets wil afpakken. Mijn vrijheid. Mijn geest. Ik wil sterk blijven. Ik wil dat niet alles van me afgenomen wordt. Maar hier, in dit donker, zonder tijd, zonder geluid… begint iets in mij te breken. Al een paar keer ontsnapte ik, maar nu……dit is uitzichtloos……

Een nieuw telefoontje maakt duidelijk hoe we er in gelopen zijn. De ouders van Lisa mankeert niets. Ze zitten zelfs nog ondergedoken. Cruella zoals we haar nu allemaal noemen is goed, heel goed. Ik ben woedend op Xandra. Zij met al haar ervaring, is er in gelopen als een groentje. Yumi weet net zo min als wij waar Yoko is. Die heeft alle contact verbroken voor ze die moordaanslag ging plegen. Volgend Yumi is Lisa nu lokaas voor Yoko. "She knows that Yoko is crazy about the girl and she hates Cinderella." Ik knik, dat kon er nog wel bij, Lisa zit god weet waar gevangen en Yoko loopt in de val als ze haar probeert te bevrijden. "We moeten gelijk ingrijpen," zegt Xandra, "we bestormen de plek waar ze zit en bevrijden Lisa." Natuurlijk dat is de enige manier die Xandra kent, aanvallen, iedereen neerknallen en als er nog gijzelaars leven is dat mooi meegenomen. "Rustig," zeg ik, "dat is precies wat Cruella wil, dacht je nou echt dat ze er niet op rekent dat jij dat gaat proberen. Nog afgezien dat ze Lisa als gijzelaar hebben, zal ze een klein leger opgetrommeld hebben om Yoko op te vangen en dan kunnen ze jou er wel bij hebben." "Ik ben goed," zegt Xandra. "Ja, maar Cruella is beter," zeg ik kwaad, "zij heeft goede plannetjes, zij trapt niet in opzichtige misleidingsplannetje. Zij niet.." "Oh, dus ik wel?" reageert Xandra geïrriteerd, "goed, ik ben er in gestonken, maar dat gebeurt geen tweede keer.." Ze houdt haar mond als Yumi binnen komt. "We have intercepted a message from the Dark Web," zegt hij en laat het me lezen, "Lisa is captured, she is at Villa Zonnegloren, Veeweg 76, Arnhem. Send orders. Rob". "Dat is een val," zegt Xandra die heeft meegelezen. Ze zeggen nog net niet dat de sleutel onder de mat ligt." Eline begint te giechelen.

"Does Yoko know this?" vraag ik aan Yumi. Die haalt zijn schouders op. "Maybe, she has access to the Dark Web, she knows the codes of Cinderalla." Peinzend kijk ik voor me uit. Eline, Sylvia en Myla kijken me gespannen aan. "Hier kunnen we weinig mee," zeg ik aarzelend. "Het is inderdaad een val, maar we kunnen Yoko niet bereiken en Yumi evenmin. Als ze dit bericht ook heeft gelezen zal ze ook weten dat het een val is." Ik wacht even om alles in het Engels te vertalen voor Yumi en Myla. Yumi schudt zijn hoofd. "It doesn't matter if Yoko intercepted this message too, she will try to liberate Lisa, regardless of the consequences." Ik kijk hem aan. Hij heeft gelijk. Yoko is net als Xandra, die wil ook het adres bestormen. Ik kijk om me heen. Waar is Xandra? Als ik het de anderen vraag heeft niemand haar zien weg gaan. "Die is achter Lisa aan," zegt Sylvia. "Ze weet nu waar ze is..." "Wat doen we?" zegt Eline, "de politie waarschuwen?" Yumi heeft kennelijk het woord 'politie' opgevangen. "No, police please, Cinderella has bribed police officials everywhere, she has infiltrated organisations like the FBI and Scotland Yard." "Laten we gaan," zeg ik gelaten. "Waarheen?" zegt Sylvia. "Naar Nederland, naar Arnhem. We kunnen Xandra en Lisa niet in de steek laten."

ik voel me opgelaten, ik ben er in getuind als de eerste de beste sukkel. Maar de manier waarop Yvon me terecht wees zit me nog meer dwars. Altijd dat voorzichtige. Lisa is in gevaar, ik moet iets doen. Het idee dat mijn mooie, lieve en slimme meisje in handen is van die cartoon gangster laat me mijn tanden knarsen. Ik zit weer in de auto van Yvon, aangezien er nog steeds geen vluchten zijn, moeten we toch met de auto. Ik druk het gaspedaal in. Wat Cruella kan, kan ik ook. Ik heb valse papieren in mijn zak die me legitimeren als agente van de FBI. Net zo vals als Cruella natuurlijk, maar wel effectief. Het is alleen jammer dat dit niet de States is, daar hebben ze meer ontzag voor de Feds, zoals wij Yanks de FBI noemen. Ik zit ver boven de snelheidslimiet, Yvon zal een hoop snelheidsboetes krijgen. Ik wil via Frankrijk naar Nederland. En. als het morgen is, ben ik al in België. Daar loop ik in een snelheidscontrolefuik. "Vous conduisiez beaucoup trop vite, madame, au moins cinquante kilomètres." zegt de agent die me aanhoudt (U reed veel te hard, mevrouw, zeker vijftig kilometer). "Do you speak English," zeg ik en laat mijn FBI badge zien. De agent aarzelt en gaat dan iemand halen. Hij komt terug met een oudere man in uniform. "Are you from the FBI?" zegt hij. Ik knik. "I am on a special mission, a kidnapping, I am in a hurry..." Hij kijkt me wantrouwig aan. "Do you have permission, I mean are you working with Europol, Interpol or the Belgian police?" Ik schud mijn hoofd. "I am sorry, but I have no time, a young girl is abducted I am on a hot persuit." De oudere agent kijkt nog eens naar de badge. "Please pull over there, we have to check your credentials." Verdomme, hij gelooft me niet. Ik start de Austin Martin en doe net of ik naar de kant van de weg zal rijden, dan schakel ik, geef gas en scheur bijna de twee agenten van hun sokken. Ze kunnen zich nog net in veiligheid brengen. Ik race door, sla een paar zijwegen in en zoek dan een andere weg richting Nederland.

In Brussel heb ik de opvallende Austin Martin ingeruild voor een Ford Siësta. Minder spectaculair, maar wel zo veilig. Ik probeer minder hard te rijden om niet op te vallen en kom tegen de middag in Arnhem. Ik parkeer de Ford en check mijn Heckler & Koch 9mm pistool, ik steek twee extra clips bij me. Op de routeplanner heb ik gezien waar de Veeweg ligt. Ik besluit eerst een hapje te eten en een plan te maken. Yvon had wel een beetje gelijk, ik kan moeilijk in mijn eentje het adres bestormen om Lisa te bevrijden. Cruella zal wel een welkomst commitée klaar hebben staan. Ik haal wat te eten bij een Fast food restaurant, als ik weer zit, komt er iemand naast me zitten. "Just eat," hoor ik zeggen. "Don't look at me..." Ik moet beheersen, om voor me te kijken, want die stem herken ik uit duizenden. Het is Yoko...

Ik verveel me. Ik heb al mijn pistool leeggeschoten op de enorme breedbeeldtelevisie in de huiskamer en kijk toe hoe er een nieuwe wordt neergezet. In een tijdschrift las ik ooit dat Elvis Presley in de laatste jaren van zijn leven hetzelfde deed op zijn tournees. Hoteltelevisie kapot schieten als het programma hem niet beviel. Ik vraag naar Rob. "Any news?" Hij schudt zijn hoofd. Damn, Yoko neemt haar tijd. Nu heb ik wel een val gezet die alleen een enorm uilskuiken niet zou zien, maar toch. Ik had wel wat meer actie verwacht. Misschien moeten we mijn grote liefde een beetje uitroken. "Bring that girl to the torcher room," beveel ik kil, "and bring Francesca." Mijn visagiste komt gelijk aan rennen. "I want you to make that little bitch up as if she was torchered," zeg ik, "wounds, bruises, the works." Francesca gaat aan het werk, maar de kleine lastpost verzet zich, tot ik er genoeg van krijg en Rob een teken geef, die slaat haar met een klap bewusteloos. Na een half uur is Francesca klaar en die kleine hoer ziet er nu verschrikkelijk uit. Twee blauwe ogen, wonden op haar gezicht en lichaam. Francesca is een virtuoos. Ze heeft haar neus zelf zo geschminkt dat die gebroken lijkt. Ik laat het meisje vastbinden in een stoel en maak foto's met de telefoon van Rob. Die stuur ik even later via het Dark web zogenaamd van Rob naar mezelf met de volgende boodschap. "We tried to make her talk, but she is stubborn..." Even later stuur ik een app terug zogenaamd van mezelf naar Rob. "You fool, you were not suppose to hurt her. Patch her up." Zo eens kijken of Yoko nu reageert. Ze kent mijn codes...

Ik speel patience op mijn laptop, terwijl Rob me op de hoogte houdt over alle dwergen rondom ons slapende prinsesje. Yvon, Sylvia, Myla en Eline zijn met de auto onderweg. Xandra is aangehouden in België en weer ontkomen en vervolgens van de radar verdwenen. Wat een stelletje amateurs, ze laten sporen na die zelfs een blinde nog zou zien. Ik klap de laptop dicht en duw een nieuwe sigaret in mijn sigarettenpijpje. Oh wat mis ik Yoko. In gedachten streel ik haar zachte huid, laat mijn tong over haar geschoren vulva dansen en lik haar kutvocht op. "Ma'am?" Ik schrik op, Rob staat naast me. "What is it?" zeg ik geïrriteerd. "We have traced the Yank, she is in Arnhem. Ik kijk hem aan. Eindelijk actie. Die spierbundel is duidelijk uit op de bevrijding van die domme puber. Ook voor haar heb ik een paar verrassingen klaar staan. Dodelijke verrassingen weliswaar..maar een kinderhand is gauw gevuld.

Ik zit op de koude bank, in een fastfood restaurant, rug tegen de muur. Xandra voor me, gespannen kaak, ogen strak op de plattegrond gericht. Haar vingers tikken nerveus op haar knie. “Ze zit daar,” zegt Xandra. “In dat gebouw. Ik tel drie ingangen, waarvan twee bewaakt. We gaan via het dak. Ik ga voorop.” “Wacht,” zeg ik. Mijn stem trilt, niet van angst, maar van iets anders. Iets dat zich opbouwt. “Dat is precies wat ze wil.” Xandra kijkt op, fronst. “Wat bedoel je?”

“Cinderella. Ze wíl dat we binnenstormen. Je denkt toch niet dat ze Lisa zomaar in het zicht houdt, zonder plan B? Alles aan dit voelt als een val.”, zeg ik. Ze balt haar vuist. “Val of niet, ik ga haar halen. We verliezen tijd met praten. Elke seconde telt.” “En elke seconde dat jij in haar val trapt, ben ik jou ook kwijt!” Mijn stem schiet omhoog, ik hoor mezelf pas als de echo terugkomt van de muren. “Denk je dat ik het aankan als jíj ook wordt meegenomen? Of erger?”. Ze knijpt haar ogen samen. “Dus wat dan? Dat we niks doen?” Mijn telefoon trilt. Een appje. Ik open het. Lisa. Een foto. Een close-up van haar gezicht, bebloed, opgezwollen. Haar neus staat scheef, haar oog is dichtgeslagen. Mijn vingers bevriezen. Dan voel ik het opborrelen — een storm van woede. Iets diep en zwart. Ik klem mijn kaken op elkaar. “Ze heeft haar toegetakeld. Mijn Lisa.” Xandra buigt voorover om de foto te zien, maar ik draai mijn scherm weg. “Nee.”

“Laat me kijken.”, schreeuwt Xandra. “Je hoeft dit niet te zien.”, zeg ik, mijn woede onderdrukkend. “Ze is ook mijn vriendin, Yoko. Ik wíl het zien.”, eist Xandra. “Dáárom juist. Jij hebt een hart. En als je dat beeld ziet, doe je weer iets doms. Iets heldhaftigs. En dan zijn we twee vrouwen kwijt in plaats van één.”, zeg ik. Ze sist tussen haar tanden. “Wat wil je dan doen?” Ik adem diep in. “Ik ga er alleen heen. Ik speel een rol. Iets wat Cinderella niet verwacht. Jij… jij volgt het dwaalspoor.” Ze kijkt me wantrouwend aan:“Wat voor dwaalspoor?”, vraagt Xandra. “Je laat je zien bij de zuidzijde. Gewapend. Hard, dreigend. Zodat ze denkt dat jij mijn enige plan bent. Ondertussen glip ik via haar schaduw binnen, via iets dat ze niet ziet aankomen.”, zeg ik, ik moet haar kwijtraken, aan die zuidzijde ligt de voormalige kolen laatdok, een scheve talud, mos heeft deze talud supergoed gemaakt, als je er stapt glij je naar beneden en kom je er niet weer uit. De laadpaal is allang dichtgemetseld, zo weet ik zeker dat Xandra buitenspel staat en me over haar geen zorgen hoef te maken.

Xandra schudt haar hoofd. “Nee. Verdomme, nee. Jij bent geen SEAL. Jij bent geen soldaat. Jij—”, ze kijkt me aan: “Ik ben wél degene van wie Lisa houdt!”, schreeuwt Xandra woedend. Dat raakt. Ze kijkt weg. Ik zie haar slikken. “Ik weet wat ik doe,” zeg ik zachter. “Ik laat me niet leiden door woede, zoals jij. Maar ik gebruik haar. Laat haar denken dat ze gewonnen heeft, tot ik haar keel tussen mijn vingers heb. En geloof me, Xandra… als ik haar pijn doe, dan is het niet meer uit noodzaak. Het is persoonlijk geworden en ik ga er van genieten.” Ze zucht diep. Wrijft over haar voorhoofd. “Je vraagt me om je te laten gaan. Alleen.” “Ik vraag je om me te vertrouwen.”, reageer ik. Ze knikt langzaam. Met tegenzin. “Goed. Maar als ik ook maar een seconde denk dat het misgaat, storm ik alsnog naar binnen. En dan mag de hel zich opmaken voor twee boze vrouwen.”, lacht Xandra. Ik glimlach flauwtjes. “Deal.”

Ik sta in het depot onder het huis. Hier heb ik enige schilderijen opgeslagen van Hollandse meesters uit de zeventiende eeuw. Allemaal gestolen en de originelen zijn vervangen door meer dan uitstekende replica's. Kunstmatig verouderd. Een aantal zijn ontmaskerd maar de museumdirectie durft de diefstal niet te noemen uit angst dat er paniek uitbreekt in de kunstwereld. Ik heb ze bijeen gebracht voor Yoko, voor het museum dat ik in aan het inrichten ben op San Cristo, mijn eiland. Diep onder de grond. Ik weet dat Yoko van kunst houdt, dat was de reden dat ze in Nederland was, ze is eigenlijk kunstdetective en had opdracht om gestolen meesters te achterhalen. Ik kijk bewonderend naar het Lam Gods van de Gebroeders van Eijck, weilswaar niet uit de Gouden Eeuw, maar wel een meesterwerk. De hele kunstwereld zoekt nog altijd naar het in de jaren dertig van de vorige eeuw gestolen paneel met de rechtvaardige redders. Maar dat had ik al, en de rest heb ik toen ook maar mee genomen. Wat zal mijn meisje hier blij mee zijn als ze bewerkt met Iscine25 is vergeten dat ze me ooit haatte. Ik bekijk nog wat ander werk dat net is binnen gebracht, zoals De Staalmeesters van Rembrandt dat recent is omgeruild voor een vervalsing. Het Rijksmuseum is trouwens een lachtertje qua beveiliging, het lijkt wel een middelgrote supermarkt in een achteraf buurt zo makkelijk kan ik daar schilderijen omruilen...

Weer boven komt Rob naar me toe. "Is the little bitch back in the basement?" Hij knikt. "Any news on Yoko or Xandra?" Hij wijst op een van de schermen. Daar is ze! Mijn schoonheid, mijn grote liefde... Sprakeloos kijk ik naar mijn Yoko die net doet of ze niet zit te praten met...kijk, kijk...Xandra. De spierbundel is er ook. Gaan ze samenwerken? Ik verkneuter me nu al bij het idee hoe ik die she-hulk en die kleine lastpost permanent zal uitschakelen. Rob kijkt me verwachtingsvol aan, net een hond die een aai over zijn bol wil. "You've got them covered?" sis ik. Hij schrikt. "Yes, yes, we're on their tail..." "And is that bitch in the basement well guarded?" "Ofcourse ma'am," zegt hij angstig. "Good," zeg ik, "now bring me a fresh pot of tea and some cigarettes." Ik installeer me op de bank en leg de .38 revolver naast me neer. Een revolver heeft minder last van vastrakende kogels zoals bij een pistool. Zuchtend sta ik op en controleer de rest van mijn wapens die op strategische plekken in de kamer zijn verborgen. Op mijn dij zit mijn lange vennijdige dolk vastgesnoer in een foudraal van zacht Italiaans leer. Ik ben volkomen voorbereid op het laatste wanhoopsoffensief van mijn vijanden en klaar voor de terugkeer van mijn grote liefde.

Ik voel het zweet in mijn nek glijden terwijl ik over de drempel van kamer 12 stap. De lucht ruikt naar metaal, angst en ozon. Xandra is nog steeds overtuigd dat ik haar gestuurd heb om de controlekamer te saboteren. En dat heeft ze ook gedaan — met volle overtuiging. Maar ik heb haar op een dwaalspoor gezet. De echte controlekamer zat een verdieping lager. Ze zal daar vast nog steeds in die kolensluis zitten, wachtend op een signaal dat nooit komt. “Sorry, Xandra,” fluister ik, al hoort ze me niet. “Het moest even zo.” Ik glijd langs de muur naar de voordeur. Twee camera’s draaien loom in hun behuizing, maar ik weet precies wanneer ik moet bewegen. De timer in mijn hoofd tikt als een metronoom. Nu. Twee stappen. Stop. Nog drie. Ik bereik het paneel bij de deur. Mijn vingers vliegen over de schakelaars. Eén klik — stroom uit. Alles dooft in een donkere stilte. Alleen het gezoem van het noodsysteem begint langzaam te grommen. Ik heb vijfentwintig seconden… veertig… vijfenveertig. Genoeg. Ik sprint door de gang. Lisa ligt nog steeds op het bed in kamer 6, gedrogeerd maar levend. Ze opent haar ogen als ik haar naam fluister. “Kom,” zeg ik zacht. “We hebben geen tijd.”, ergens klopt er iets niet, ze is niet bont en blauw, ze is niet mishandeld! Zorgen voor later, denk ik. We verdwijnen door de muurpaneldeur — een geheime doorgang die zelfs Cinderella’s meest loyale waakhonden zijn vergeten. Daar leg ik het spoor: een jas met mijn bloed, sleutels, een opengeslagen kaart naar het bos. Een valse richting. Als ze het vinden, denken ze dat ik ontsnapt ben naar het oosten. Cinderella zal woest zijn. Ze zal iemand laten bloeden. Haar personeel. Misschien haar honden. Chaos is mijn bondgenoot. In een oude opslagruimte achter de koelcel halen we Xandra op. Ze staat trillend op haar benen, haar ogen vuurrood van woede. “Jij. Lul.” sist ze. “Je liet me vastzitten in een kolensluis als een rat.”

“Ik moest het doen,” zeg ik, terwijl ik Lisa op de been help. “Het was de enige manier. Ze vertrouwden jou nog. Als ik jou had meegenomen, had had ik niet vrij kunnen werken, dan had ik me ook zorgen over jou moeten maken!” “Je denkt dat dit een spel is?” Xandra staat nu neus aan neus met me. “Je speelt met mijn leven!” Lisa onderbreekt ons. “Hou op!” roept ze. “Ze zitten ons vast al op de hielen! Ruzie maken is nu echt het domste wat we kunnen doen!” We stormen het servicepad op, rennen naar de kruising bij het viaduct, waar de auto geparkeerd staat. Mijn hart bonkt tegen mijn borstkas. Nog vijftig meter. Dan hoor ik het gegrom. Een zwarte SUV komt van links, de motor brult als een beest. De remmen klinken veel te laat. Ik zie de bumper pas als het te laat is. Ik duw Lisa nog net weg. Een zware klap volgt. Glas dat barst. De wereld slaat zwart om.

Damn! Hier had ik niet op gerekend! Yoko offert gewoon een pion om de koningin te schaken. En dan rent ze weg met zowel Xandra als Lisa. Machteloos sta ik vloekend in de controlekamer. Ik trek mijn revolver en schiet een willekeurige technicus overhoop. "And everyone else get me those women back or the next one will not be so treated nicely!" spuug ik uit. Het helpt. Overal gaan sirenes af. Condition Red, staat er op verschillende computerschermen. Ik zie de technici zweten en angstig kijken. Op de schermen zie ik mijn legertje de achtervolging inzetten. Rob leidt de eerste groep. "To the SUV!" schreef ik in de microfoon. Rob kijkt om zich heen en rent dan naar de eerste de beste, een zwart gespoten Range Rover Sport SV. Ik kijk op het andere scherm. Op het servicepad zie ik het trio in de richting van de kruising bij het viaduct rennen. Daar staat een grijze Nissan SUV geparkeerd. Vermoedelijk die van Yoko. Ik grijp de microfoon. "They want to escape in the Nissan!" schreeuw ik, "intercept them...let Yoko live, the other two can die...!" Ik hoor op het andere scherm de Range Rover optrekken en met piepende banden versnellen. Op het andere scherm komt alles te samen. Ik zie Rob in de SUV op Lisa en Xandra inrijden. Maar dan duwt Yoko Lisa weg en een ogenblik hou ik mijn adem in, er volgt een enorme klap en ik zie Yoko door de lucht vliegen. Een seconde lang ben ik als verlamd. Dan schreeuw ik vloekend in de microfoon. "If she's dead, you are dead, bring her to the hospital, get the helicopter!"

Als Yoko naar het ziekenhuis wordt vervoerd in een van onze heli's neem ik contact op met het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Ik ken het goed en de directrice ook. Ze heeft onlangs een donatie van me gehad met veel nullen achter de punt voor een nieuwe vleugel van het hospitaal. "Marge," zeg ik door mijn telefoon als ik de directrice aan de lijn heb. "This is my god daughter Yoko Yamamoto, some fool hit her with a SUV, please make her better, keep me informed. I'll pay all the costs..." Marge zegt haastig dat ze er persoonlijk zorg voor zal dragen. Ik ben even gerustgesteld, maar als Rob terugkomt en schaapachtig zegt dat hij er ook niets aan kon doen en dat Xandra en Lisa ontkomen zijn, kijk ik hem alleen maar aan. Hij ratelt maar door met verontschuldigingen en opmerkingen over Yoko die Lisa wegduwde. Midden in een zin, zorg ik er voor dat hij een derde oog tussen zijn wenkbrauwen krijgt. Hij klapt geluidloos neer en ik kijk zonder mededogen op hem neer. "Your contract is hereby terminated," zeg ik tegen het lijk. De technici zitten te zweten achter hun terminals als ik hijgend van woede naar hen kijk. "Find those two bitches, NOW!" Met klinkt het geluid van vingers die op de toetsen slaan.

Een meisje dat mij thee komt brengen, kan nog net de klap ontwijken die ik haar wil geven, maar de theepot plus de kopjes vliegen door de ruimte. Het kind rent weg en ik blijf hijgend staan. Ik moet me beheersen en een nieuwe nummer 2 vinden. Mijn oog valt op Jessica. Ze is net als die andere hoer een voormalige Navy SEAL en heeft bewezen leiding te kunnen geven. Ik roep haar bij me en deel haar mee dat ze promotie heeft gemaakt. Ze lijkt er niet erg blij mee te zijn. "Find those bitches!" schreeuw ik. Een telefoontje stoort me. "Yes?" zeg ik weinig vriendelijk. "Eh Madge here," hoor ik. "Yoko is not badly hurt, she probably skipped the pathway of the car, she has a few broken bones, bruises, but there is no operation needed..." Ik heradem. "Madge you are wonderful," zeg ik, "I will donate some extra money to the hospital. When can she be transported to me again?" Madge lacht zachtjes. "In a few days we still have to conduct some examinations...but she is in good hands.." "I know Madge," zeg ik, I know...but my god daughter was assaulted by thugs, I will need to send body guards to protect her..." "That's quite allright, Cindy," zegt Madge, "but the police wants to know about the case." Ze noemt de naam van een politiecommissaris die op de loonlijst staat bij me. "I will handle him, Madge," zeg ik, "just take care of my god child..." We verbreken de verbinding en ik stuur Jessica met twintig man naar het ziekenhuis. Yoko heeft nu prioriteit...

Xandra belt me, Yoko is geraakt door een auto, “Where was she taken? Which hospital? Okay, listen, I'll text you an address, you're safe there. Yoko's safe house. I'll take care of Yoko.”, dus, ze is naar het ziekenhuis Hygieía, toepasselijk, de Griekse god van gezondheid. Xandra en Lisa zijn onderweg naar het safehouse, ze zullen steun krijgen van mijn team, Xandra zal verbaasd zijn, Master Chief Petty Officer Stevenson, haar protégé zit erbij, met een paar zorgvuldig door haar gerekruteerde collega, real bitches. Gehard, slim en vindingrijk, ruw, maar sterk. Zo ruw dat ze eerder door de muur gaan dan gewoon een veilige route te nemen. Intussen heb ik de dubbelganger van Yoko weer opgetrommeld. We gaan Yoko in het hospitaal switchen, Yoko meenemen, Sa in bed leggen en wegwezen. Simpel en effectief. Sa kan dan naar het toilet gaan en daar ontsnappen, alles komt aan op timing, goede timing waardoor de illusie gaat werken. Sa is al bij het ziekenhuis, nu moeten we snel zijn. De mannen van Cinderella staan al bij het stoplicht, geschatte aankomst tijd, 17 minuten. “Sa, sixteen minutes!”

De Illusie begint Sa loopt als bezoekster naar de schoonmaakkast aan het eind van de gang, in het toilet wisselt ze haar kleding, nu gekleed in een blauwe verpleegsterstuniek. Haar haar zit onder een muts. Ze duwt een linnenkarretje, die op de gang stond, voor zich uit. Onder het schone linnen: kleren voor Yoko. En een wit ziekenhuisbandje waarop “Sa Mei, 3B, bed 7” staat. In Yoko’s kamer wisselt alles snel:
Yoko trekt Sa’s verpleegstersuniform aan, Sa stapt in het bed, trekt de deken tot haar kin en draait haar hoofd half naar het raam. Sa zet een lege infuuszak op standaard, creëert zo de suggestie van medicatie. Het bandje met “Yoko Y.” wordt losgesneden, het nieuwe omgedaan. Ik roep over de communicatie oortje: “Sa, adem iets zwaarder. Je hebt zogenaamd koorts.” Sa (fluisterend): “Snap ik. Ik doe het oortje zo uit!”, Yoko slipt in de badkamer. Zuster Els schuift binnen met haar tablet. Ze kijkt nauwelijks op: “ Mevrouw Yoko, alles goed?”, Sa reageert gespeeld slaperig:” “Hmm… yes.” Els kijkt op haar tablet: “Fijn. Morgen bloedcontrole, maar dat is pas om elf uur.” Ze checkt het infuus, noteert wat op haar scherm en verlaat de kamer. De deur valt zacht dicht. Yoko wacht tot de voetstappen wegebben, trekt het karretje met zich mee de gang op. Ze heeft een chirurgisch mondmasker op en duwt het linnen als een routinematige kracht. Niemand kijkt twee keer naar een verpleegster met een kar. Bij de lift knikt ze naar de bewakingscamera. Even later staat ze in de parkeergarage. Buiten, onder de natte straatlampen, staat mijn auto te wachten. De achterdeur zwaait open. “Where is Lisa? Is she allright?”, vraagt een vermoeide en gewonde Yoko. “Yes, she is safe, together with Yvon and Mila and Xandra, all unharmed.” Snel rijden we weg.”and Sa?”, vraagt Yoko terwijl ze vergaat van de pijn in haar ribben. “She will be here within a few hour.”, lach ik. Sa ligt roerloos, haar temperatuur is zogenaamd gestegen. Ze wordt overgebracht naar isolatie voor observatie. Madge informeert intussen Cinderella, niet wetende de verkeerde op het bed te hebben liggen. Voordeel dat Madge haar niet goed kent, ze ziet de verschillen niet. Omdat het de isolatie zaal is staan de beveiligers bij de toegangsdeur deuren, alle toegangs deuren, ontsnappen via die route is dus onmogelijk.

De lichten op de gang zijn ietwat gedimd. Alleen de noodverlichting gloeit vaag langs de vloer. In kamer 3B klinkt enkel het zachte gezoem van een infuuspomp. Sa opent langzaam haar ogen. Ze wacht. Geen voetstappen. Geen stem bij de verpleegpost. Ze schuift geruisloos de dekens opzij en glijdt uit bed. Ze schuift naar de badkamerdeur, opent die langzaam en sluipt naar binnen. Binnen is alles wit. Klinisch. Tegels tot aan het plafond. Maar bovenin de muur — een klein kantelraampje. Genoeg voor iemand slank zoals zij. Bij de wastafel staat een plastic krukje. Ze gebruikt die om op te gaan staan. Met beide handen duwt ze het raampje open. Een frisse wind snijdt naar binnen. Buiten: een plat dak, en daarachter een looppad naar het personeelsbalkon. Perfect. Ze trekt haar joggingbroek op, grijpt een opgevouwen ziekenhuishanddoek uit het kastje, knoopt hem als rugzakje en stopt er het enige wat ze heeft: een telefoon, een ID-kaart op naam van “Yoko”, en haar oordoppen. Ze ademt diep in, kruipt in het raampje, wringt zich erdoorheen. Haar voet glijdt even op het kozijn, maar ze vangt zichzelf op. Dan laat ze zich zakken op het grinddak. Haar knieën buigen soepel. Ze blijft gehurkt. Niemand gezien. Via de regenpijp (geribbeld kunststof) schuift ze zich omlaag naar de binnenplaats. Daar hangt een gele rookzone-bord aan een hek. Ernaast: een poortje met codeslot. Ze tikt op haar telefoon. Ik heb het doorgestuurd: Code voor dienstingang: 2203 Beep. Groen lampje. Poortje klikt. Ze trekt de capuchon over haar hoofd, loopt met stevige pas het terrein af — langs de ambulance-inrit, alsof ze een moe dagdienst verpleegkundige is. Niemand die haar stopt. Aan het einde van de straat wacht een fiets op slot. Sleutel ligt in de brievenbus van een leegstaand huis, zoals afgesproken. Ze stapt op. Ze trapt weg. En lacht. Op bed heeft ze een kaartje neergelegd, een klein geintje van mij. Greetings from Yoko, better luck next time!, deze ronde is voor ons, maar ze kwam dichtbij, te dicht! Als we bij het safehouse aankomen zien we hoe Xandra Lisa knuffelt, Yvon haar ogen niet van haar kan afhouden, ik kijk naar Yoko, ik zie het verdriet. “As long as she is safe…that is all that matters!”, zegt ze stoer. En langzaam hompelt de naar de deur.

Ik geniet van ons samenzijn. Yvon, Xandra, Eline, Mila, we zijn er allemaal, de gebeurtenissen die elkaar snel opvolgen de laatste tijd, wie ik wel en niet kan vertrouwen, het maakt me nu even allemaal niet uit, ik wil die oom heel snel vergeten, niet meer aan denken. Even geen angst hebben. Yumi staat bij de deur, ik zie overal mensen, Xandra die mij stevig vasthoudt Yvon die dicht bij me zit, haar hand geruststellend op mijn been. Het voelt vertrouwd, het voelt veilig, Xandra klets intussen druk met Stevenson, die ze na een voorstel rondje Stevie blijft noemen, raar, want het is echt een vrouw, Yvon zit dicht tegen me aan, haar benen op de bank en laat mij tegen haar aanleunen. Xandra blijft me stevig vasthouden en zoent me regelmatig. Dan gaat de deur open, gelijk schrik ik en verstijf ik. Yoko! Ze loopt moeilijk, ademt moeilijk en ze heeft duidelijk pijn. Ze gaat gelijk door naar haar kamer.

Ik ben ook moe en ga op bed, Xandra klets nog heel even, drinkt haar glas cola leeg. Dan komt ze bij me, net als ik me heb uitgekleed. “Weet jij waar mijn nachthemd is?”, vraag ik. “ Since when have you been so prudish? You really don't need a nightgown, you really don't. Come on, get into bed quickly.”, zegt Xandra lachend, ze heeft haar kleren zelf al uitgedaan. naakt duikt ze in bed. “ but hands at home, not touching!”, lach ik. Ik lig in bed en Xandra trekt me dicht tegen zich aan. Al snel lig ik te slapen. Totdat de kamer zich vult met Yvon, Eline, Stevenson, Yumi, de lampen zijn aan en dan komt Mila er ook nog eens bij. “Wat doen jullie hier?”, vraag ik. “ That's because of you! You screamed at the whole house! I couldn't wake you up! You just kept screaming!”, zegt Xandra die me tegen zich aan houdt. Ik kijk haar aan en zei b'ied. Ik schrik, maar dan blijkt het van mij zelf te zijn. “ You squeezed your hands so hard your nails dug into your hand. That's what's bleeding now.”, zegt Xandra, ik kijk in mijn handen en die bloeden inderdaad. “ she should do zazen, which is a form of sitting meditation practiced in Zen Buddhism. i can teach her…..”, zegt Yoko plots:” And she should drink Bancha Shun tea, Yumi already makes it. This tea is packed with health benefits. Bancha Shun, harvested in late summer, offers a lighter caffeine content than other green teas.”, ze is stilletjes binnen gekomen. Ik zie Yvon en Xandra beide boos kijken.

Ik zit in mijn meditatiekamer. Even tot rust komen. Kopje thee met mijn dure melange, rustige muziek. Ik adem langzaam in en uit. Probeer aan niets te denken. Na een uur kom ik verkwikt weer naar buiten. Ik kan weer wat hebben. Als ik in de controlekamer kom is het net een schoolklas die besmuikt tot leven komt. Er wordt druk op toetsen geramd en overal klinken piepjes. Langzaam bekijk ik de televisieschermen. Eerst het ziekenhuis. Ik zie de beveiligers van Jessica en dan Jessica zelf die angstig in de camera kijkt. Langzaam voel ik mijn kalmte weg glibberen. Dan zie ik het lege ziekenhuisbed. "Where is Yoko?" vraag ik evengoed kalm. "She..eh..she...she is gone." stamelt Jessica. "I can see that, you stupid cow," sis ik, "how, gone where too?" "She, she..we don't know..we only found this card." Ze houdt een kaartje voor de camera. Greetings from Yoko, better luck next time! lees ik. "I don't understand," zegt Jessica, "according to the staff here, she was in bed sleeping, but than she fled the room trough a small window...Nobody saw it happening..." Een blinde woede slaat over me. Ik heb zin om het hele ziekenhuis op te blazen en Madge te roosteren op de volgende barbecue. Maar de Zen redt me. Ik haal weer diep adem. "I WANT YOKO," schreeuw ik tegen Jessica. "No matter the costs, use our police contacts in the city, inform the airfields, tunnels, highways, railway stations..." Ik schreeuw tegen een lege kamer. Jessica is al weg.

Ik heb besloten Jessica niet te vermoorden. ten slotte kon ze hier niets aan doen en het verloop onder mijn personeel is toch al groot. De computernerds zijn geïnfiltreerd in alle computers van vliegvelden, treinbedrijven, stations, politiebureaus, taxibedrijven en autoverhuurbedrijven. Er kan geen muis uit de stad zonder dat ik het te horen krijg. Intussen zoeken mijn mensen, samen met de lokale politie die denken dat ze achter terroristen aan zitten, naar die bitches en mijn Yoko. Ik zal haar krijgen en als ik dan heb afgerekend met dat stelletje lesbo wijven, zal ik Yoko bekeren onder invloed van Iscine25, speciaal voor mij ontwikkeld in een van mijn labs. Ik kan mijn ogen bijna niet afhouden van de televisieschermen in de centrale ruimte. Er zijn verschillende nieuwsbulletins te zien. Dan krijg ik plotseling een idee. De enige manier waarop ik Yoko in handen kan krijgen. De operatie die nu aan de gang is, zal weinig opleveren. Het is een grote stad en Yoko heeft veel geld. Ze heeft ook bekwame mensen. De enige waar Yoko om geeft is Lisa en die is ook verdwenen. Ik check mijn laptop en neem dan contact op met Jessica. "The parents of Lisa, where are they?" "In a safehouse in Holland..." zegt Jessica. "You have the address?" Jessica kijkt op haar computer. "We have a corrupt officer in the detail that is guarding the parents," zegt ze na enige minuten. "Contact him," zeg ik, "and then abduct the parents and bring them to San Cristo..."

Onze meid, ik heb haar niet alleen en dat zal ook niet gaan gebeuren vrees ik, is helemaal getraumatiseerd door dat mens, mijn hand om haar keel zal een plezier zijn. “ she should do zazen, which is a form of sitting meditation practiced in Zen Buddhism. i can teach her…..”, zeg ik, als ik de kamer van Lisa ben binnengeslopen:” And she should drink Bancha Shun tea, Yumi already makes it. This tea is packed with health benefits. Bancha Shun, harvested in late summer, offers a lighter caffeine content than other green teas.” Even later komt Yumi binnen met de thee. Ik heb wierook aangestoken om de geesten te verjagen, Boeddhisme is geloven, voor mij is het meer baat het niet…ik ga naast Lisa zitten en laat haar in kleermakers zit zitten, Yvon en Xandra laten me begaan, maar ik bespeur bij Xandra weerstand, haar ogen zeggen me dat ze dit kul vindt en liever net als zijzelf alles in een kistje stopt en de sleutel weggooit, maar dat zal Lisa niet helpen. Zij moet dit verwerken. Na een half uur ligt Lisa toch te slapen. “Be there for her, she will need you more than you think, as well as Yvon, she needs you all now, more than ever.”, ik sluip stilletjes weer weg, Xandra fluistert:”thank you!”, “I didn’t do it for you, i did it for her, charrish her, she is worth it.” Op de gang huil ik gelijk. Niemand heeft ooit gezegd dat loslaten van je liefde zoveel pijn zou doen.

Op mijn kamer loopt Yumi binnen. “Yoko-san, My apologies, I failed, I'll draw my conclusions. I failed you, let me make it right. Cinderella has kidnapped the parents, they want you or Lisa, you have 8 hours to arrive at this address.“, ik had het kunnen weten, mijn gedachten zijn vertroebeld door Lisa, ik denk niet helder genoeg, hier had ik op moeten anticiperen. Gewone geüniformeerde agenten zijn geen tegenstanders voor Cinderella. “What is the address, please read it to me.”, zeg ik. Ik moet naar de Valkhofheuvel aan de zuidoever van de Waal. Daar ligt een telefoon voor verdere instructies, kasteel of ruïne Valkhof, perfect om te zien of ik alleen ben. Slim, ze evolueert, ze leert snel van haar fouten. “ You're a valued and loyal friend, I don't blame you. I'll go. But you protect Lisa, at all costs. You follow instructions. Lisa and her family and friends mustn't be at risk. You inform Xandra when I'm gone. Xandra will want to be the hero otherwise, and that's not in Lisa's best interest right now.”, zeg ik, terwijl ik mijn kleding aandoe. Ik sluip naar buiten en op dat moment zie ik Yumi naar Yvon toelopen. Alle vier waken ze over Lisa. In mijn auto open ik op mijn laptop het darkweb. Cinderella, I'm coming to you, but not to please you, but to destroy you. You went too far, you attacked Lisa, and that no longer made it revenge for me, but getting you has now become pleasure., stuur ik met de codes van Cinderella. Ze heeft nu het bericht. Ik stuur een ps “ And believe me, this isn't a threat, it's a promise. And I always keep my promises.”

Ik ben niet zo dol op die oosterse mumbo jumbo. Boedhisme, hindoeïsme, zegt me evenveel als het christendom of de islam. Nul komma nul. Maar goed, het lijkt Lisa te helpen en het arme kind is al getraumatiseerd genoeg. Dan komt Yumi en die fluistert wel heel erg geheimzinnig en langdurig met Yoko. Haar gezicht betrekt. Als Japanse kan ze normaal prima haar gezichtsuitdrukkingen beheersen. Ook nu weer is ze binnen enkele tellen weer zo ondoorgrondelijk als de pest. Plotseling is ze verdwenen. Dan komt Yumi op ons aflopen. Hij wenkt Yvon. Ik kom er ook bij. "Cinderella abducted both the parents of Lisa," zegt hij. Het is alsof er een zwart floers voor mijn ogen trekt. Oh god, die waren we vergeten...Maar die zaten toch in een safe house? Yvon is me voor. "But they were in a safe house?" Yumi knikt. "I failed, I didn't check the security measures. Cinderella has her fingers in every police force, in every organisation. She's like a spider with a web covering the world. She found out in minutes where the parents were, and then she lured them away with a fake phone call." Ik schud mijn hoofd om de vloers te verjagen. Mijn vingers omklemmen de kolf van mijn pistool. "Cinderella wants Yoko, she has eight hours to arrive at a certain address. If she fails the appointment, the mother and father will be executed..." Yvon legt haar hand op mijn schiethand. "Ik weet wat je wil," zegt ze, "maar je moet Yoko niet voor haar voeten gaan lopen. Cinderella wil haar, wij moeten Lisa beschermen." Yumi kijkt haar aan, kennelijk spreekt hij inmiddels een mondje Nederlands. "You are right, Yoko is capable to liberate the parents..."

Samen met Yvon kijk ik naar ons slapende prinsesje. Ze is zo mooi, lief en sereen zo... Hoe moeten we het haar straks vertellen. Ik herhaal in mijn gedachten nog eens het adres. De Valkhofheuvel aan de zuidoever van de Waal. Dat gebied ken ik. Ik heb een aantal malen de Nijmeegse vierdaagse gelopen. Vanaf de Valkhof kun je het gebied bekijken zonder zelf gezien te worden. Cruella is een slim vrouwtje. Niet iemand om te onderschatten. Yvon is tegen Lisa aangekropen en ik wacht tot ze ook in slaap valt. Dan sta ik resoluut op. Ik moet nu voortmaken. Yoko en ik moeten voor eens en altijd dat Britse wijf uitschakelen voor ze nog meer schade berokkend. In de garage schrik ik als ik het portier open. Yumi zit op de achterbank. "I thought you were going to aid Yoko," zegt hij. "Yoko also thought you wanted to be the hero. But she is stubborn, you can help her, here..." Hij geeft me een geweer. Het is een L129A1 Sharpshooter Rifle, in gebruik bij het Britse leger. "Thank you," zeg ik enkel. Yumi stapt uit en ik start de motor. Even later ben ik op weg naar de Valkhof.

Ze is zo doorzichtig. Mijn mooie vrouw, ik blijf van haar houden, maar als vijand is ze eigenlijk niets waard. Niet opgewassen tegen mijn enorme intellect. Neem nu die boodschap over het Dark Web. In mijn code, en rechtstreeks aan mij: "You went too far, you attacked Lisa, and that no longer made it revenge for me, but getting you has now become pleasure... And believe me, this isn't a threat, it's a promise. And I always keep my promises.” Ik glimlach, wat een spirit. Ik zal het bijna jammer vinden, haar wil te breken met de Iscine25 en een volgzamere versie van mijn geliefde op te bouwen. Bijna, want ze zal van mij zijn. Ik loop naar de schermen. Dus ze komt, niet dat ik anders verwachtte, en de anderen? Jessica stuurt bericht dat die Amerikaanse spierbundel met een sluipschuttersgeweer is vertrokken en dat Yvon haar prinsesje bewaakt. Ik check de camera om de ouders van het prinsesje te zien. Ze zitten diep onder de villa verborgen in speciale cellen, want ik ben wel goed maar niet gek en ik hoop niet dat Yoko denkt dat ik ze bijvoorbeeld in de Valkhof gevangen houdt. De ouders zijn verdoofd en liggen op matrassen, bewusteloos. Ik stop een nieuwe sigaret in mijn sigarettenpijpje. Mijn dokter heeft me gewaarschuwd voor de nicotine, maar het kalmeert mijn zenuwen, roken. Een meisje komt mijn thee brengen, mijn speciale blend met scones, besmeerd met jam en boter. Terwijl ik de cameraschermen bekijk, eet en drink ik.

Eigenlijk zou ik New York moeten zijn of Londen. Dat ik dit achterlijke gat in Nederland zit, is vanwege mijn schat, mijn Yoko. Eigenlijk tijdverspilling. Die lesbo hoeren kostten me al te veel tijd, maar liefde is als zuurstof, krijg jij er te weinig van ga je dood, teveel en je raakt je hoofd kwijt. Ik moet dit doen. Mijn operaties in de drugshandel moeten maar even wachten. Jessica komt melden dat er weer een schilderij aankomt, ditmaal een Rubens uit Antwerpen. Eigenlijk haat ik die vleesexhibitionisme van de Vlaming. Al dat roze en die zoetige smoeljes. Maar Yoko is bezeten van die kunst en voor haar doe ik het. "Berg maar op, bij de anderen..." zeg ik tegen Jessica na een korte inspectie. Dan vraagt mijn slavinnenoperatie mijn aandacht. Mijn bendeleden hebben een cruiseschip geënterd bij Kreta en 130 zestienjarige meisjes uit de VS mee genomen. Mooi die zullen het nodige opbrengen op mijn volgende veiling. Volgens Jessica waren de dames afkomstig van rijke families uit de VS die een vakantietripje maakten langs steden in het Middellands Zeegebied.

Ik roep de trackerkaart op. Op een scherm zie ik twee stipjes met grote snelheid de Valkhof naderen. Een is Yoko en twee is Xandra. Ik glimlach en zie dat mijn mensen klaar staan. Tachtig jaar geleden vochten en Amerikanen van de 82nd Airborne division en Britten van de Irish Guard nog bij de Valkhof en de Waalbrug. Nu sta ik er om met mijn troepen Xandra af te maken en Yoko binnen te hengelen. En dan ik goddank dit vreselijke land met al die mensen die hun taal uitspreken als een keelziekte, verlaten. Misschien moet ik toch eens die Deltawerken opblazen zodat een deel bij de eerste de beste storm verzuipt. Ik sta op en controleer mijn .38 Smith & Wesson en ook de stiletto die in een leren foudraal op mijn dijbeen is vastgemaakt. Tijd voor de Valkhof...

Oeps foutje. Ik zat zo met al die figuren uit het verhaal in mijn hoofd, dat ik Xandra intikte boven de laatste reactie ipv De Vrouw. Oeps foutje. Ik zat zo met al die figuren uit het verhaal in mijn hoofd, dat ik Xandra intikte boven de laatste reactie ipv De Vrouw. Oeps foutje. Ik zat zo met al die figuren uit het verhaal in mijn hoofd, dat ik Xandra intikte boven de laatste reactie ipv De Vrouw.

Fijn. Iedereen is 'm gesmeerd. En wie mag aan Lisa vertellen dat haar ouders zijn onrvoerd? Juist... Ik ga naast de jonge vrouw liggen die ik nu al die tijd innig lief heb. Alleen ben ik helaas niet de enige. Mijn mededingers zijn allebei op zoek naar de ouders. Lisa is onrustig in haar slaap. Ik doe voorzichtig, want het is beter dat ze nu slaapt. Halverwege mijn wacht houd ik het niet meer. Ik moet iets zeggen, mijn liefde betuigen, ook al kan ze me niet horen... "Lisa, schat," begin ik. "Ik hou van je, woorden die soms slordig worden gezegd, in haast of zonder enige lading. Dat kan me niet schelen, wat telt is wat ik voor je voel. Wat je bent, hoe je doet, of je slim bent of juist een onhandig schoolmeisje. Het maakt me niet uit. Ik hou van je onvoorwaardelijk. Ik mag dan ouder zijn, net zo oud als je moeder bijvoorbeeld," hier hou ik even in, misschien beter niet over haar ouders praten, "maar voor mij ben je mijn gelijke, ik wil dat je gelukkig wordt en doet wat je wilt. Als je wil studeren, prima, als een je eigen bedrijf wil beginnen. In beide gevallen zal ik het financieren. Ik vraag maar één ding, hou van mij net zo onvoorwaardelijk als ik van jou hou. Als je kinderen wil, adopteren we er een of nemen we een zaaddonor. Ik hou zoveel van je, dat je ook van andere vrouwen mag houden, ik zal niet jaloers zijn, als je tussen al mijn concurrenten ook een beetje van mij houdt. Lieverd, ik zou de maan voor je stelen als je die zou willen, ik..." Ik zie plotseling dat Lisa haar ogen heeft geopend.

"Jezus!" zeg ik geschrokken, "hoe lang ben je al wakker?" Lisa glimlacht, "ongeveer vanaf: 'Lisa, lieve schat.." "Oh shit," zeg ik, "dus mijn hele speech..." Ze geeft me een zoen. "Prachtig verhaal," zucht ze, "hou je echt zo van me?" Ik knik. "Ja, lieverd, er was geen woord gelogen." Lisa komt overeind en even tongzoenen we. "Waar is iedereen?" vraagt Lisa dan. Ik slik. Nu moet ik vertellen wat ik liever niet zo willen zeggen. "...eh...je ouders...je vader en je moeder...eh..ik...ik..." stamel ik. "Wat?" zegt Lisa opgewonden, "zijn ze hier?" "Nee, nee," zeg ik, "oh god..Lisa ..ze zijn ontvoerd door Cinderella en Yoko en Xandra zijn op weg om ze te redden." Lisa staat gelijk op haar benen. "Ik moet ze helpen, kun jij me rijden. Ik..." Midden in een zin, stopt ze abrupt. Yumi staat voor haar. "Lisa San, better stay here. I will protect you. Yoko San is out there to save your parents and Xandra San will assist her. Better not to complicate things with you presence. You are no match for Cruella." Lisa laat zich gedwee terug duwen. Net als ik, begrijpt ze dat Yoko en Xandra beter geschikt zijn voor de confrontatie met de Britse vrouw. "Hoe lang zijn ze al weg?" vraagt Lisa. "Een uurtje of twee," zeg ik. We gaan in de kamer zitten en kijken zwijgend naar het nieuws. Er is duidelijk nog niets gebeurt bij de Valkhof.

Bij de Valkhof, zie ik niets van Yoko, geen auto, niets. Ik zoek een plekje waar ik alles kan over zien, al is onze tegenstander in het voordeel. Ik weet als geen ander, dat er tactisch voordeel is als je een hoogte bezet houdt. Zeker als je verdedigen moet. De aanvallende partij moet altijd omhoog, klimmen of rennen. Het maakt niet uit, van boven af kun je als wat omhoog komt makkelijk neermaaien. Ik pak mijn verrekijker en bekijk elk plekje tegenover me nauwkeurig, niets te zien. Waar blijft Yoko? Dan zie ik de telefoon liggen, die Yoko en Yumi hebben genoemd. Daar mee zal Yoko verdere instructies krijgen. Ik richt de kijker omhoog. Niets te zien. Het duurt ruim een kwartier voor Yoko aankomt en naar de telefoon loopt. Omzichtig kijkt ze om zich heen. Dan pakt ze de telefoon en ik zie door de kijker hoe ze enige minuten intens luistert. Dan legt ze de telefoon neer en loopt weer naar haar auto. Ik sta op en ga naar de mijne. Even later volg ik Yoko op ruime afstand. Ze blijft buiten Nijmegen, maar niet in de richting van de Veelaan. Daar zal Cruella ook wel niet meer zitten na de ontsnapping van Lisa. Ik zie hoe Yoko stopt bij een truckerscafé. Ze parkeert en gaat naar binnen. Ik rij een stukje door en zet mijn auto dan op een oprit die rechts van me opdoemt.

Voorzichtig loop ik in het donker terug. Bij de parkeerplaats van het truckerscafé zie ik de auto van Yoko staan. Net als ik voorzichtig naar binnen wil gluren zie ik Yoko naar buiten komen met een grof gebouwde vrouw. Ze draagt een tuinbroek, een geruit overhemd en een petje met daarop de tekst: USA. Ze lopen naar een enorme Mann truck met aanhanger. Danone, staat er op, zuivel dus. Yoko en truckster klimmen in de cabine en ik zie hoe Yoko ook een pet opzet en een zonnebril. De truck komt tot leven en even later rijdt de combinatie de weg op. Ze gaan terug in de richting van Nijmegen. Ik ren als een razende naar de oprit en even later scheur ik in de richting van Nijmegen. Ik probeer afstand te houden van de truck en toch te voorkomen dat ik ze kwijtraak. De truck rijdt Nijmegen binnen en ik kan ze nu wat makkelijker volgen omdat het drukker wordt op de weg. Bovendien heeft de truck moeite om door de straten te komen. Bij Plein 44, dat ik ken van de Vierdaagse, stopt de truck en Yoko stapt uit. Ik parkeer in een nabijgelegen straat als ik zie dat ze een café binnengaat. Als ik door het raam naar binnen kijk, zie ik dat ze staat te telefoneren bij de bar. Dan gaat ze zitten en even later wordt er een omelet voor haar neer gezet met een kop koffie. Ik loop naar de overkant van het plein en zoek een snackbar die letterlijk uitpuilt, zodat het niet opvalt dat ik voor het grote raam op de uitkijk sta en niets bestel. Om me heen praten mensen en klinken kreten, als 'Drie met', 'een patatje oorlog en een frikandel' terwijl loeihard een zanger iets zingt over een liefde van lang geleden.

Het duurt een kwartier en dan zie ik hoe een taxi stopt voor het café. Yoko komt naar buiten, stapt in en even later rijdt de auto weg. Haastig ren ik naar buiten, maar voor ik de straat bereik waar mijn auto staat, instap en weer weg rijd, ben ik de taxi kwijt. Vloekend rij ik willekeurig op en neer, maar niets... Wat stom dat ik niet vanuit de auto heb geobserveerd. Ik sla weer een straat in en moet dan wegduiken, want Yoko komt me tegemoet lopen. Ze is alleen en loopt haastig voorbij. Ik aarzel, parkeer, pak dan de koffer met het sluipschuttersgeweer en loop haar achterna. Ze loopt snel, kijkt niet achterom en even later komt ze aan bij het station. Ze gaat naar het eerste perron en voegt zich bij de wachtenden. Niet veel later komt een dubbeldekker aanrijden. Nu wordt het moeilijk. Ik weet in de zelfde wagon te komen en zoek een plekje bij de deuren in de hoop dat Yoko hier ook uitstapt en niet bij de volgende uitgang. Waarom die vreemde kronkelwegen? Wat wil Cruella? Ik leun tegen de deur en voel dat ik nodig naar het toilet moet...

Ik had het kunnen weten, Xandra, ze zou ook eens een keer luisteren, net als Yumi, en maar eigenwijs zijn, als dat kreng ons doorheeft zijn de ouders er geweest, Cinderella zal er zeker niet voor terugdeinzen. Net zo min als ze terugdeinsde toen die gek me sloeg, gelijk kreeg hij de kogel. Dat gestoorde mens wil mij en alle concurrenten uitschakelen. Zoveel is me al wel duidelijk geworden. Afijn, eerst zorgen dat mijn liefde haar ouders terug krijgt. En ik weet wat ik moet doen. Ik zie Xandra knijpen, ze moet nodig plassen. Even denk ik aan die gladde lipjes van har. Ik ken haar door en door, tijdens het bespioneren van Lisa zag ik meer dan alleen Lisa en ook dat Xandra zich zelf vaak verwend terwijl ze foto’s van MIJN liefde bekijkt. Geduld, dat is een belangrijke les van Boeddha. En geduld heb ik, nog twee haltes, dan moet ik eruit. We gaan er bij de eerste halte nog niet uit, ik zie Xandra mopperen. Heerlijk die weerspiegelingen in brillen en tablets. Xandra gaat snel naar het toilet, eindelijk. Ik loop heen. Een simpel stukje hout wat in de prullenbak ligt zorgt voor een wig. Een wig dat weer zorgt voor een blokkade van de deur. We zijn bij mijn halte, Xandra probeert uit het toilet te komen, zonder geluk, ze maakt geen kabaal, ze wil voorkomen dat ze teveel aandacht trekt kennelijk. Ik stap uit en verdwijn in de menigte. Boven aan de trap kijk ik. Xandra kijkt wild rond en rent naar de uitgang. De hele andere kant op als mijn doel, ik stap op de trein richting Utrecht. Ik heb een precieze aanwijzing waar te zitten.

Als ik zit hoor ik een telefoon, de mensen in deze coupé kijken me aan. Op de stoel naast me licht een elegante cludge, niet mijn smaak, maar ik weet toevallig dat dit een Hermes Alligator Kelly 20 van FWRD Renew is. Kosten een slordige € 90.000,00. Ik zie het er niet aan af, maar het is prijzig. Maar Kyary Pamyu Pamyu wilde deze, als zangeres en model, wordt ze op handen gedragen en als manager leg je haar in de watten, zijn had één van deze tassen. Even rust. Ik neem de telefoon op:” Well done, you're going to continue your journey now. A black Tesla is waiting at Utrecht Central Station. Get in and ask who the sweetest woman is. If he answers "Cinderella," you've got the right one, and he'll bring you to me. Don't worry, honey, you can threaten him. He doesn't work for me, but thinks he's being romantic by bringing lovers together.“, hoor ik de stem. “ I'm only doing this for Lisa, not for you, you psychopath! And if you do anything to them, I'll rip your heart out while you watch!”, ik hoor ene lach:” Be a sweetheart, or do you want that pretty woman to meet my men, so she can have some real sex!, Oh yeah, if you think you can make calls with this phone, hee hee hee, sorry, then the bomb will go under your basement, hihihihihihihi, sorry, I find it so funny, safe house, I know you have that house, Ayashi talks way too much. Ooh sorry, I know how infuriated you were with your lady-in-waiting, don't worry, she doesn't talk much anymore. Uh, never again, if you're really serious about it.”, Agassi, mijn soort van hofdame. Dood! “ you fucking psychopath i'll kill you”, schreeuw ik. “ Is that how you talk to your fiancé? Shame on you! But I forgive you, don't worry, we're going to spend a lot of time together.”, ze sluit af en er verschijnen foto’s, van mijn safe house. Ik kijk rond, ik zie iemand bellen. Snel ren ik naar hun toe en pak de telefoon af. “What the….”, zegt de man. “Shut up!”, zeg ik en geef hem een knal. Ik bel en krijg Yvon aan de lijn:” Listen, no discussion, make sure Xandra gets off my neck, there's a bomb in the basement, warn Yumi, he knows exactly what to do, you go with Lisa into the panic room, it can withstand such attacks.”. Ze vraagt gelijk “Why are you doing this for us?”, ik ben even stil:” simple, because Lisa loves you, Lisa is the most important thing to me, more important than my own life”, we komen aan op hetvstation, ik zoek naar de auto, na de woordwisselingen begint de auto te rijden en rijden we naar Driebergen waar ik een kasteel zie opdoemen. De chauffeur helpt me uit de auto en voor het raam staat ze, de heks!

Ik ben gek op dit soort rally-achtige parcoursen. De ontvoerders van de Nederlandse biermagnaat Alfred Heineken, hadden ook zo'n parcours uitgezet toen het losgeld moest worden betaald. De auto met een politieman achter het stuur werd half Nederland doorgestuurd, voor hij uiteindelijk het geld kon droppen. Prachtig gedaan en al waren het dan eigenlijk een stel prutsers, de ontvoering was geniaal en zeker het losgeld loskrijgen. Ik ga voor het raam staan en weer slaat mijn hartje een stukje over. Wat is ze toch mooi, mijn Yoko. Zo jammer dat ze verliefd is geworden op die puber. Nu zal ik ik haar wil moeten breken met Iscine25 en haar stukje voor stukje opnieuw moeten opvoeden. Net zo lang tot ze inziet dat ze eigenlijk verliefd is op mij. Ik krijg bericht van Jessica. Die Xandra, die tegen alle afspraken in, achter Yoko aan kwam is nu ergens in Amsterdam aangekomen. Een conducteur heeft haar bevrijd. Die is het spoor bijster en ze zal heel wat uit te leggen hebben aan de Amsterdamse politie als die haar straks, na een anonieme tip van mij, aanhouden en een sluipschuttersgeweer vinden. Ik doe nog wat parfum op en check in de spiegel mijn haar en make up. Dan zwaait de deur open en staat Yoko voor mij. "It's OK," zeg ik tegen de twee mannen die haar begeleiden. "Have you injected her?" Een van hen knikt, "she will out in a few minutes, it works rapidly." Ik knik en laat hen Yoko naar binnen brengen en op een stoel zetten. "Now leave," zeg ik.

Ik zie dat Yoko haar spieren spannen. Snel pak ik mijn .38 Smith & Wesson. Een politiewapen. Cadeautje van een corrupte policecaptain uit New York. "Don't even think of it," zeg ik, "my people injected you with a very powerfull sedative, you will not even reach the door..." Ze kijkt me vol haat aan. "I am here, now let Lisa's parents go..." Ik glimlach. "You are like all the young people these days. Always in haste, relax honey, I will let them go tomorrow. At the moment they are still sleeping, also drugged." Ik zie hoe Yoko vecht tegen de slaap. Haar oogleden vallen dicht en ze klemt haar handen langs de stoelleuningen. "Don't fight it honey," zeg ik glimlachend. "It's very powerfull, this drug..." Wat Yoko niet weet en ook niet hoeft te weten is dat ik de ouders niet zal laten gaan. Die laat ik morgen vermoorden en dan zal ik de lijken spoorloos laten verdwijnen. Volgende stap is om met Lisa en Yvon en verder meelopend grut af te rekenen. Die bom zal ik laten ontploffen en aan de Veiligheidsregio wijsmaken dat het om een gasleiding ging. Yoko heeft het opgegeven. Haar hoofd is opzij gezakt en haar lichaam hangt scheef in de stoel. Licht gesnurk ontsnapt aan haar mond.

Jessica meldt zich. Ze is tot nu toe de meest efficiënte nummer 2 die ik heb gehad. "Is mrs. muscles arrested," vraag ik. Ze knikt kort. "The Arrest team of the National Police have arrested her at Amsterdam Central Station. It's all over the news." Ik zoek de BBC op. "The Dutch police have arrested a terrorist at the Amsterdam Central railway station. She is identified as a young woman and according to a spokeman she was armed with a sharpshooters riffle. No further details are revealed..." Ik zet de televisie af. "Tomorrow you will execute the parents of that Lisa..." Jessica knikt onbewogen. "The bodies will disappear without a trace," voeg ik er aan toe. "And the bomb?" vraagt ze. Ik loop naar een kistje en maak het open. Even druk ik op de knop. "Done," zeg ik, "tomorrow the police will receive information that a gasleak was the course...now bring Yoko to my lab." Ik kijk toe hoe Jessica de bewegingloze Yoko in haar armen neemt en optilt. Ik volg haar als we naar mijn geheime laboratorium gaan. Jessica legt Yoko op een behandeltafel. "And now?" Ik zeg niets, maar pak een ampule Iscine25 en duw een injectienaald door de kurk die de pipet afsluit. Dan hoor ik herrie en even later schiet de deur open. Ik schrik en laat de ampule vallen. Woedend kijk ik naar degene die binnenkomt. Het is een van de mensen van Jessica. "What?" krijs ik, What?" De man wordt bleek, "hum..news from Amsterdam, Xandra escaped from the police station..." Woedend staar ik hem aan. Die ampule met Iscine25 was de enige die ik op voorraad had, nu moet er een nieuwe voorraad uit San Cristo komen. Jessica probeert me te kalmeren. Maar ik heb al een lange operatieschaar in mijn hand en voor ze iets kan doen, steek ik in op de handlanger. Ik raak zijn halsslagader en het bloed spuit er uit als hij op de grond zakt. "God damn it," schreeuw ik, "fools, incompetent fuckers...Jessica?" Bleek staat Jessica voor me. "Remove the body, and send a squad to Amsterdam, kill that American bitch and contact San Cristo, I need a new supply of Iscine25...now!"

Ik ben diep onder de indruk van de woorden van Yoko. Ze is niet alleen heel intelligent, kunstzinnig, maar ook een echte leider. En haar liefde voor Lisa is echt. Lisa kijkt me aan. "Wat is er? Iets met mijn ouders?" Ik schud mijn hoofd. "Waar is Yumi?' Lisa wijst op de keuken. Ik loop er naar toe en vertel over de bom en de Panic Room. Yumi kijkt me enige seconden aan. Dan wenkt hij Lisa en mij en we lopen naar de kelder. Daar is een betonnen geval neergezet met een versterkte deur. Yumi ontgrendelt de deur en laat ons er in. "It has communication equipment, camera's, food and water for weeks, even weapons..." "But Eline and Mila are asleep upstairs," zegt Lisa met wanhoop in haar stem. "Please go in," zegt Yumi, "I will get them..." Als Lisa en ik binnen zijn, horen we de deur in het slot vallen. Gelijk slaat de zuurstofinstallatie en luchtzuivering aan. "Wat gebeurt er toch allemaal?" zucht Lisa. "Ik vrees dat wij er volkomen buiten staan," zeg ik. "Cruella is verliefd op Yoko, maar Yoko niet op haar. Toch wil die Britse heks haar handen in krijgen en ons uitschakelen...het gaat haar alleen om Yoko." Ik schakel de CCTV aan, het closed circuit Television system. We zien hoe Yumi met Eline en Mila naar beneden komt. "Maar waarom wil dat wijf ons dan vermoorden en mijn ouders kidnappen?" vraagt Lisa. "Zowel jouw ouders als wij laten haar volkomen koud," zeg ik, "ze gebruikt ons en jouw ouders om Yoko in handen te krijgen. En Yoko offert zich eigenlijk op voor jou. Ze weet dat Cruella uit is om haar in handen te krijgen en dat Yoko alles doet om jouw te beschermen." Lisa knikt. "Jeetje," zegt ze, "het lijkt wel een Hollywood film..." De deur gaat open en Yumi komt binnen met Eline en Mila. Net als de deur achter hen sluit, valt de stroom uit. Het duurt even maar dan slaat de noodgenerator aan en herstelt het licht. Maar de schermen blijven zwart. "It must be the bomb," zegt Yumi, "it exploded and destroyed the house including the camera's."

De volgende morgen word ik wakker in het stapelbed. Ik sta op en check Lisa die in het bed boven me slaapt. Aan de andere muur staat het stapelbed met Eline en Mila, ook zij slapen nog. Yumi is in de keuken. Hij heeft de nacht doorgebracht in het andere vertrek, waar geen bed is. Wel een heer om zich op te offeren voor de dames. Ik ruik koffie. "It smells good," zeg ik goedkeurend. Yumi schenkt een mok voor me in. "When can we leave?" vraag ik, als ik ben aangeschoven aan de tafel. "I will check," zegt hij, "It is possible, the house collapsed and that the cellar is blocked with rubble." Aan die mogelijkheid heb ik ook gedacht. Dan horen we plotseling klopsignalen tegen de gepantserde deur. "Who is that?" zeg ik angstig. "I don't know," zegt Yumi en trekt een gevaarlijk uitziend pistool. "Maybe the camera's are destroyed but the cellar is connected to the outside world." Hij pakt een telefoon op en drukt wat knoppen in. Even later verheldert zijn gezicht. "Hello...yes we are inside the panic room...what a gas leak? Are you sure...a second, please wait." "It is the Fire Brigade," zegt Yumi, "They claim it is a gas leak, But that is impossible, this house is on solar power, there is no gas." Ik neem de hoorn over. "Hallo?" "Hallo mevrouw," hoor ik een mannenstem. "Dit is de brandweer, Er is een gasleiding ontploft. Althans we kregen vanmorgen een melding..." "Dat kan niet," zeg ik, "dit huis heeft geen gasaansluiting."

Het duurt even voor de deur open kan. Volgens de brandweer is het huis inderdaad gedeeltelijk ingestort en puin blokkeerde de keldertoegang. We worden opgevangen door het ambulancepersoneel en Lisa en ik worden daarna verhoord door een politie-inspecteur en een rechercheur. "Hoe weet u dat het een bom is?" vraagt de inspecteur. Ik aarzel even, maar vertel dan het verhaal over Cruella, Yoko en Lisa. De inspecteur kijkt me ongelovig aan. "Mevrouw," zegt hij, "u moet niet proberen om onze tijd te verspillen. Dat is trouwens strafbaar, wist u dat?" Ik knik. "Het klinkt als een scenario voor een film uit de VS," zegt de rechercheur. "Die Britse mevrouw is volgens u dus een supergangster die het heeft voorzien op ene mevrouw Yoko Yamamoto uit Japan en aangezien die verliefd is op juffrouw Lisa, en die Britse mevrouw weer verliefd is op die mevrouw Yamamoto, heeft ze die bom laten ontploffen." Hij glimlacht wat stijfjes en ik begrijp dat de politie niets geloofd van ons verhaal. En inderdaad zoals hij het vertelt klinkt het als het script van een B-film. "Die Japanse meneer zwijgt overigens als het graf," gaat de inspecteur verder. "Maar we hebben inderdaad fragmenten van een explosief gevonden, is het niet zo dat jullie een clubje terroristen zijn die bezig waren een bom te maken en dat die vroegtijdig is ontploft." Ik kijk hem kwaad aan. "Wie vertelt er nu verhaaltjes," zeg ik, "en hoe hebben we die laten ontploffen als we in die panic room zaten?" De inspecteur rommelt in de map die voor hem ligt. Hij kijkt me indringend aan en gooit dan een foto op tafel. Het is een politiefoto van Xandra. "Kent u deze mevrouw?" zegt hij triomfantelijk. Voor ik het kan verhinderen, roept Lisa. "Dat is Xandra," zegt ze, "een vriendin van ons! Waar is ze?" De rechercheur glimlacht weer kil. "Op het hoofdbureau van Amsterdam. Ze is opgepakt op het CS op verdenking van terrorisme."

Foei Yvon, je bent helemaal Sylvia vergeten te noemen bij je damesclubje dat in de Panic Room veiligheid zocht...

Meer slecht nieuws. Als ik me op maak om te genieten van mijn recente triomf om Yoko in handen te krijgen en tegelijk mijn vijanden uit te schakelen, blijkt Yoko ontsnapt. Die meid is zo glad als een aal. De sukkel die het me komt vertellen, heeft het geluk dat ik geen dodelijk wapen in mijn handen heb. Het blijft dus bij gescheld van mij kant. "Send out a squad to get her back, you incompetent nincompoop," schreeuw ik, "and bring Jessica to me!" Ik ben nog net op tijd. Jessica was al onderweg om de ouders van Lisa te vermoorden. Maar die heb ik nu nodig om Yoko weer te verleiden om terug te komen. Even later staat ze voor me. "What happened?" zeg ik, "what is this the Fawlty Towers hotel, can anybody march in and out when they feel like it?" Jessica grijpt haar telefoon en snauwt wat bevelen. Dan luistert ze een paar minuten intens. "She fooled us," zegt Jessica, "she used an antidote against the sedative we used on her, swallowed it in the taxi...and once in the room you reserved for her, she broke out, climbed outof the window." "But there is only a brick wall," zeg ik, "is she spiderwoman or what?" Jessica haalt haar schouders op. Ik probeer me zelf te kalmeren en focus me op het vriendinnenclubje van Yoko: Yvon, Lisa, Sylvia, Eline en Myla zitten op het hoofdbureau in de cel op verdenking van terrorisme, net als Xandra. Via mijn corrupte contacten heb ik zorg gedragen voor meer 'bewijzen' tegen hen. "Find Yoko," schreeuw ik tegen Jessica. "You stupid bitch what are you standing there, take as many people as you need and hunt my girl down. And how is the Iscine25 getting along?" Jessica schrikt en deelt me mee dat het middel per vliegtuig is verzonden en vandaag wordt verwacht. Dan stuift ze weg om de jacht op Yoko in te zetten. "And I want her alive!" schreeuw ik haar nog na. "God help the person who wounds or kills Yoko, he or she will be chopped in little pieces..."

Een van de meisjes uit de bediening brengt me mijn speciale melange thee. Ze schenkt het kopje vol en doet er melk bij. Die barbaren in Nederland drinken hun thee 'black' dus zonder melk, dus het is altijd oppassen hier. Ik breng het kopje naar mijn lippen en nip van de thee. Hemels. Ik zet het kopje op het schoteltje en pak mijn sigarettenpijpje. Waar zijn mijn sigaretten? Ik pak mijn belletje en rinkel er mee. Het meisje dat de thee bracht zou dan moeten komen. Maar er komt niemand. Geërgerd rinkel ik nogmaals met de bel. Het is antieke, nog uit mijn ouderlijk huis in Sussex, al tweehonderd jaar in de familie. "She doesn't come anymore." hoor ik achter me. Verschrikt kijk ik om. Daar staat Yoko. Ze heeft een pistool in haar rechterhand dat gericht is op mijn buik. "But you you escaped," stamel ik. "I never left the house," zegt Yoko en kijkt me koel aan. "I just waited for you cronies to leave, and then I overpowered the maid. Sit down!" zegt ze dreigend. Ik ga zitten. "What have you done to my friends?" vraagt Yoko, terwijl haar pistool op me gericht blijft. "They are arrested for terrorism," zeg ik toch wel trots. "What? You stupid bitch, they are innocent." zegt Yoko. "That may be," zeg ik, "but it being innocent or guilty is sometimes only a matter of proof." "I should blow your fucking head off," zegt Yoko met een verbeten gezicht. "But you won't dear," zeg ik, "you are not a murderer..." "Don't temp me," zegt Yoko, "and now bring me to that Frankenstein lab of yours." Even later lopen we door de verlaten gangen. Ik begin me af te vragen of ik misschien toch wat vriendelijker had moeten zijn tegen het personeel. Volgens mij waren ze iets te enthousiast om uit mijn buurt te komen.

De rollen zijn omgedraaid, een pistool gericht op Cinderella voelt goed, zelfs zo goed dat ik de neiging heb af te drukken, maar ze heeft gelijk, ik ben geen moordenaar, ondanks de gedachte aan wat ze Lisa heeft aangedaan. We lopen langs een cel. Een gozer die probeert in een goed blaadje te komen bijn zijn baas stormt op ons af, ik twijfel niet en schiet, door zijn knieschijf, Cinderella wil nu ontsnappen. “Do it, make me happy, it is very tempting and gives me a reason to shoot a bullit in the ugly scull of yours.”, ze twijfelt, maar gaat toch geen poging wagen. “ Where are they? And no kidding, your coworker is already on crutches, but you? You're going to meet your maker, and you know who that is, not our lord.”, lach ik:” that will be sun lotion factor 1000 for you”, ze opent een deur, “there”, wijst ze, dan zie ik de schrik in haar ogen. Ze begint te bleven als ze me mijn pistool op haar hoofd ziet richten:” Believe me, really believe me, I beg you, they were here, unharmed.”, tranen heeft ze in haar ogen. Met één slag sla ik haar knock-out. Het licht gaat gelijk uit bij haar. Ik sleep haar naar de auto’s. Ik leg haar in de kofferbak. Ik moet zeggen, ze heeft een heerlijk figuur, jammer dat ze zo’n bitch is, anders zou het een leuk zij sprongetje kunnen worden. Ik sluit de kofferbak af, stap in en rij weg. “Yumi, What's going on? Can you get Lisa out of jail? And what's next? Can you manipulate something?“, vraag ik, Yumi legt uit, de onderzoeksrechter, mevrouw meester Van den Bosch is van plan te verlengen, dus hij is druk bezig haar op andere gedachten te brengen.

“all the evidence is manipulated and nothing direct so all evidence is circumstantial”, zegt Yumi. “What are there changes?”, vraag ik, 50-50 is zijn reactie, maar als hij klaar is 90-10:in hun voordeel. Nu afwachten en bedenken hoe ik miss very very irritating aan de praat krijg en uitvis waar Lisa haar ouders zijn, intussen laat ik Yumi hacken in het beveiligingssysteem van Cinderella. Misschien levert dat wat op.

Leuk gevonden fawlty tower, mijn lievelingsprogrmma

Het liefste was ik weer in Japan. Yuki heeft me gelukkig de hanger gegeven die werkt als een smartphone maar er helemaal niet zo uitzit. Eerst die verdomde panicroom met alle dames op een kluitje. ik word gek als mijn ogen verteerd worden door Yvon. Ze weet dat Yoko echt verliefd is op haar Lisa maar beheerst zicht als een moeder. Ze ontfermt zich over haar, als een moeder leeuwin haar welpen bewaakt. Xandra is foetsie, vastbesloten de ouders van Lisa te bevrijden maar wordt telkens weer op het verkeerde been gezet. Haar eigen schuld. Verblind. Verblind door de diepe liefde die ze Lisa heeft. Lisa is vooral bang om haar ouders. Eerlijk gezegd heeft ze gelijk maar houd daarmee 3 vrouwen aan het lijntje. Ik probeer mijn liefde voor Yvon weg te drukken maar dat lukt niet echt.

Dan komt de knal. In de verwarring raak ik bewusteloos en zit ik samen met de andere boefjes vast op Het Hoofdbureau van Politie in de hoofdstad. Yuki is onderweg. “Ik kom je persoonlijk ophalen”, weg van die ellende daar. Yoko heeft Cruella in bedwang maar onduidelijk waar de ouders van Lisa.

Als we langs elkaar zitten te wachten begint mijn brein weer een beetje werken. Zolang ik Yvon niet zie lijkt dat beter te gaan. “Ik weet waar ze zitten”, zeg ik hardop. “Ik weet waar ze zitten” zeg ik nog een keer. Lisa hoort mij en kijkt me smekend aan. Op het eiland zitten ze. Waar ik ook zat. Onder in de rotsen. Je vindt het nooit als niet de juiste weg neemt. Het is gevaarlijk!! Ik val weer weg en de wond gaat weer open door mijn beweging. Het bloed komt door het verband en wordt nu wakker in een wit bed. Lisa en Yvon staan naast mij. De waas voor mijn ogen voorspeld niet veel goeds, en zak weer in een diepe slaap.

Pap en mam hebben mij geleerd, zeg altijd de waarheid, dan komt altijd alles goed, lieg absoluut nooit, maar dan ook nooit tegen de politie, dus doe ik dat niet en wat is het gevolg, als zware criminelen worden we naar Amsterdam overgebracht en komen daar in de Over Amstel waar zware criminelen zitten. Dat alleen maar omdat ik eerlijk was. Xandra eencrimineel, echt niet! En een terrorist al helemaal niet! Als ik begin te schelden en boos wordt krijg ik als eerste een kap over mijn hoofd en enkel en handboeien. Alsof ik één of andere zware terrorist ben. In de gevangenissen is Sylvia helemaal van het padje, die heeft een hoofdwond opgelopen bij de explosie, ze werd behandeld en kraamt in de gevangenis onzin uit, ze weet waar ze zitten schreeuwt ze een paar keer en zakt dan weg, bewusteloos. De gevangenis arts komt haar checken en laat haar overbrengen naar een ziekenhuis, van de verpleegster, een leuke knappe oudere vrouw hoor ik het AMC. Na een paar uur gaan we naar de bezoekruimte, Yvon, Mila, ik en Eline. “You will be deported inmediatly. You get a fine and an notifiction as an unwanted refugee.”, krijgt Mila te horen van de ambassadeur. Hij loopt weg, maar knipoogt vooraf naar mij. Ik snap er even geen bal van. Dan komt Xandra er ook bij, zwaar geboeid. “Wat is er?”, vraag ik. “Het schijnt dat je lief moet zijn tegen deze thugs, bastards, brainless microbes.”, moppert ze. “Hoe bedoel je?”, vraag ik. “ I wanted to free your parents, but they tried to stop me, so I'd just hit them, and that was it. But apparently, that's not allowed. And here they didn't listen to me, so yeah, you're asking for it.”, lacht Xandra, “waar vragen ze dan om?”, vraag ik, hoewel ik het antwoord waarschijnlijk al wel weet:”cookies….no silly, a good beating”, er komt een man binnen, met papieren, “heren, op grond van artikel 57, lid 7, paragraaf 3 bent u verplicht deze criminelen per direct aan het team van de NCT over te dragen, aan mij dus, boeien en mee naar beneden, daar staat de wagen al klaar. Oooh nee, geen maskers, het is een geblindeerd voertuig, dus niet nodig! Kom op! Tempo! We hebben meer te doen!”, schreeuwt hij, we worden meegenomen. In de bus, en weg. De bus is inderdaad geblindeerd en een paar straten verder stopt de auto, de deur gaat o9 en Mila stapt in, we kijken allemaal verbaasd. “ Mila! Ben je weer gearresteerd?”, ze schudt haar hoofd, we rijden snel verder en dan stoot hij plots weer. Yumi, hij heeft alles geregeld, papieren geregeld, de chauffeur en man van NCT schudden de hand van Yumi, hij krijgt de sleutels. “Vrijlating papieren en rectificaties van de arrestaties staan vanavond op de telex.”, zegt de man “telex?”, vraag ik. “Ja, zo noemen ze dat nog steeds. Maar we zijn vrij”, zegt Xandra.

Ik kom bij in de duisternis. Eerst denk ik dat ik blind ben geworden, maar dan voel ik metaal. Waar zit ik? Ben ik levend begraven. Een stoot, Mijn lichaam veert omhoog. Nee, ik lig in een bewegend voertuig, vermoedelijk de kofferbak van een auto. Yoko? Dan herinner ik me weer hoe Yoko me overviel met een wapen en naar de ouders van Lisa wilde brengen. Maar die waren verdwenen. Daarna is alles duisternis. Mijn hoofd doet zeer, heeft ze me bewusteloos geslagen? Ik heb een jaar verpleegkunde gedaan en weet dat als iemand bewusteloos raakt er kortstondig geheugenverlies optreedt. Je weet niets meer van de enkele momenten vooraf gaand aan het bewusteloos raken. Het schudden van de auto stopt. Het duurt even, maar dan gaat de kofferbak open en kijk ik in de loop van een pistool. Het is donker buiten en dus moet ik maar raden wie er staat. "Get out!" hoor ik. Het is Yoko. Met moeite klim ik uit de kofferbak. Al die tijd blijft het pistool op me gericht. Dit meisje is uiterst professioneel. Een van de reden dat ik zoveel van haar houd.

We staan voor een enorm huis. Ruw duwt Yoko me naar boven, de treden van een bordes op. Iemand opent de deur en ik word meegesleurd. "Where is Yumi?" hoor ik Yoko zeggen. Ah, haar handlanger die slaafse Japanner die haar als een hondje volgt. "He is freeing the others," hoor ik. Others? Wie? Toch niet het damesclubje van Lisa? Dat is rampzalig. Ik moet Yoko alleen hebben, en haar mijn liefde verklaren zonder die mislukte puber in de buurt. Yoko brengt me naar een kale kamer en duwt me in een stoel. Ze kijkt me aan met een blik vol haat. "What have you done with Lisa's parents?" "Nothing," zeg ik verontwaardigd, "I needed them to get you in my hands, my love..." Yoko's wenkbrauwen gaan even omhoog. "My love?" "I love you, my darling," zeg ik. "all I wanted is to give you a new life as my wife. I love you from the day that I first met you and..." "Shut up!" gilt Yoko, "you are a lying bitch. Now once again, where are the parents?" Ik kijk haar tartend aan. "I don't know," zeg ik rustig en voeg er treiterig aan toe, "darling.." Yoko richt het pistool op me en schuift de veiligheidspal er af. "Careful dear," zeg ik haastig, "firearms are always tricky, and what if you shoot me? Than I can't talk at all." Yoko schuift de veiligheidspal weer terug. Probleem is dat ik echt geen idee heb waar die vervloekte ouders zijn. Ik was net zo verbaasd als Yoko daarnet. Jessica is met mijn handlangers op zoek naar Yoko en kan ze niet meegenomen hebben. En dat echtpaar zie ik niet als twee superhelden uit het raam klimmen zoals Yoko heeft gedaan. "Ik weet het echt niet..." zeg ik nogmaals. Ik zie dat Yoko twijfelt.

Dan hoor ik gerucht, de deur gaat open en die slaafse Jappanner is er weer. "They are free," zegt hij enkel. Damn, die lesbische hoeren zijn vrij, mooi is dat. Even later komt Lisa binnen. Zij en Yoko vallen in elkaars armen en kussen elkaar. Groen van jaloezie zie ik het aan. Dan komt de andere leden van de club binnen. De enige die ontbreekt is die Sylvia. "She says she doesn't know where they are," hoor ik Yoko zeggen. Lisa kijkt me woedend aan. "She is lying," zegt ze. "Yes," zegt die Amerikaanse spierbal, "she is rotten to the core." "We can torture her," zegt ze even later en kijkt me aan alsof ze al de duimschroeven klaar heeft liggen. "No torture," zegt Yoko, "we are no gangsters." "Maybe we can us some kind of truthserum." zegt een van die domme grietjes, "in the movies they use scopolamine and.." "Sorry, but that is Hollywood bullshit," zegt die Xandra, "there is no truthserum. But we can beat it out of her." "No," zegt Yoko weer, "we are not like her." Dan komt Lisa weer naar voren. Oh wat haat ik dat wijf. "Erm.." zegt ze, "Sylvia said that they were at the Island of San Cristo, I thought she was delirious, but what if my parents were brought there without Cruella's knowledge?" Cruella? Hebben ze het over mij? word ik vergeleken met of andere Disneycartoon? En de ouders op San Cristo? Onmogelijk, dat zou Jessica nooit gewaagd hebben zonder mijn uitdrukkelijke toestemming. Ik begin hatelijk te lachen. Yoko kijkt me woedend aan. "Shut up woman!" Ik beheers mezelf en een afschuwelijke gedachte overvalt me, wat als Jessica of een ander bendelid bezig is mijn positie te ondermijnen en de gevangenen inderdaad naar San Cristo heeft laten overbrengen? Dan ben ik mijn leven niet zeker dat zijn mijn concurrenten bezig mijn organisatie te infiltreren." Yoko komt bij me staan. "Is that possible? That the parents are at San Cristo?" Ik kijk haar aan. "Maybe" zeg ik enkel.

"Is that possible? That the parents are at San Cristo?" vraagt Yoko aan Cruella. "Maybe..." zegt ze na een korte aarzeling. Gelijk is er chaos, iedereen praat door elkaar heen. "Silence!" roep ik, het wordt tijd dat ik de leiding neem. Yoko is duidelijk niet tegen dat Britse wijf opgewassen. Het is net Poetin en Trump, zo gauw als ze alleen zijn, kletst Yoko naar haar mond. Nee, niet martelen, nee niet slaan, kom op, zeg, zijn we bij de padvinders beland? "Silence!" roep ik nogmaals. "That woman is manipulating us, how can Lisa's parents be in San Cristo?" Cruella slaat haar ogen neer. Ik trek mijn pistool en duw de loop tegen haar voorhoofd. Ik zie haar zweet langs haar voorhoofd lopen. Ze weet dat ik wel in staat ben de trekker over te halen. "Stop! Stop!' schreeuwt ze. "it is possible, please don't shoot me." En dan hortend en stotend vertelt ze dat de mogelijkheid bestaat dat bendeleden achter haar rug om de ouders verplaatst hebben om haar positie te ondermijnen. Ik geloof er geen woord van en zet het wapen op scherp. "Oh please, please," smeekt Cruella, "I beg you." Plotseling begint het te stinken. De bekakte Britse dame heeft zich zelf uit doodsangst bevuild. Ik haal het wapen weg en holster het. "Do you believe her?" vraagt Yoko. Ik knik. "Het is mogelijk. En denk na. Ze zijn niet in het huis, waar vrijwel iedereen was vertrokken, dus moeten ze ergens anders zijn. We moet Sylvia spreken, misschien weet die meer."

Yoko en ik gaan naar San Cristo met een privévliegtuig. Yvon zal Lisa naar haar huis brengen, samen met Eline en Myla. Cruella wordt opgesloten bij Yumi. Als Yoko en ik echter willen vertrekken, zijn we Lisa weer eens kwijt. Yvon en de anderen zitten al in de auto van de eerste te wachten en ik doorzoek met de Japanse het huis. "Dat meisje is net hinde in een woud," zeg ik, "ze is verdwenen voor me er erg in hebben." Yoko knikt. "Waar zou ze zijn?" "Oh die wil weer eens alleen zijn," zeg ik zonder dat ik het zelf geloof, maar we moeten gaan. Volgens Sylvia zitten de ouders in de kelder waar zij ook zat. Ze alleen weet hoe we er moeten komen. We ontmoeten haar op het vliegveld.
Op Schiphol is Sylvia er inderdaad. Ze heeft zelf vrijwillig aangeboden om de cellen onder het huis te identificeren. Het duurt niet lang voordat het vliegtuig opstijgt. Yoko heeft nog even contact met Yvon. Yumi is aan het zoeken en heeft Cruella laten opsluiten onder bewaking van zijn mensen.

Halverwege het vliegveld naar Rome zitten we met zijn drietjes in de cabine van het vliegtuig. Het is een mooie dag en het ziet er naar uit dat we eindelijk in actie kunnen komen. Dan gaat plotseling een luik in het gangpad open en voor onze verschrikte ogen verrijst Lisa uit de onderbuik van het vliegtuig. Ik ben even verbijstert dan schreeuw ik. "You spoiled brat, I was worried sick about you!" "Did you really think that I let you three take all the risks liberating my parents," zegt Lisa, "and I stay at home?" Yoko is slimmer dan ik. Ze omhelst Lisa en zegt plechtig. "You are so brave, my love, I salute and welcome you." Ook Sylvia zoent Lisa spontaan. Nog altijd kwaad kijk ik knorrig toe hoe de vrouw van wie ik zielsveel houd, naast me komt zitten. "No so solemn, Xan," zegt ze, "I couldn't stay with Yvon and let you do all the fighting." Ik kus haar. "You are still a brat," zeg ik, "but I'll forgive you."

Als Yumi terug gekeerd is, praten we enige tijd over Lisa. Yumi is diep onder de indruk van de veerkracht van het meisje. "She fights with honour," zegt hij vol bewondering. Ik knik. "She is wonderful, but also risking her life. She should have stays with me." "Parents are very important," zegt Yumi, "like all ancestors..." "Hoe is het met Cruella?" vraag ik om van onderwerp te kunnen veranderen. "She is very docile," zegt Yumi, "sits in het cell without talking, just staring." Ik vertrouw het voor geen cent. Cruella is geen dociel type, die zit vast iets uit te denken. "Keep an eye on her." zeg ik, "I don't trust her." "Me neither," zegt Yumi, "I'll watch her." Als hij weg is, bekijk ik het nieuws. Alles is rustig in de wereld op de gebruikelijke ongelukken, branden en politieke hoogstandjes na. Ik zet het toestel weer uit en check mijn telefoon. Een appje van Lisa. "Sorry schat, maar ik kan niet anderen laten opdraaien om mijn ouders te redden." Hum, mijn meisje zit nu bij mijn twee concurrenten. Ik krijg bijna medelijden met mezelf. Dan komt Yumi weer binnen. "Yvon-san. The Woman wants to talk to you." Ik schrik er van. Wat moet Cruella nu weer? "I will keep an eye on the both of you, tough the CCTV," zegt Yumi.

Cruella zit in dezelfde stoel en heeft duidelijk haar gevoelens weer op orde. Ze kijkt kil uit haar ogen. "So, so, that's quick," zegt ze spottend, "You spoil me dear." "What do you want?" zeg ik weinig vriendelijk. "Nothing dear, just a bit of conversation," zegt ze weinig onder de indruk. "You must be lonely, now the rat pack is gone to Italy..." Hoe weet ze dat nu weer? Dat mens is bijna bovennatuurlijk. "Both Yoko and Xandra will be after your precious Lisa," zegt Cruella lijzig. Oh gaan we op die toer, dame, bedenk ik me. Psychologische oorlogvoering. Ik zwijg. "Yes, yes," giechelt Cruella, "two hunters and the little rabit far away and you are here, without your bunny." Ze begint me te vervelen. "Say what you want," zeg ik ongeduldig, "or leave me be.." "I have made tea." zegt Cruella en wijst op twee kopjes. "Special blend. You want it black, I presume?" Ik aarzel. Ze kan er van alles ingedaan hebben, misschien wel gif... Maar dan weerklinkt een enorme knal. Het licht valt uit en ik voel iets tegen mijn slaap slaan.

Als ik bijkom, lig in een ambulance. Ik hoor de sirene loeien. "Ah, ze is er weer," hoor ik. "Gaat het mevrouw?" "Cruella?" zeg ik, "en Yumi? Wat is er gebeurt?" "Vermoedelijk een gaslek," zegt de stem, "maar gaat het wel goed met u. U heeft een hoofdwond. Wat zei u nu over Cruella. Dat is een figuur uit een Disneyfilm en Yumi?" Ik sluit mijn ogen. Weer een gaslek. Al denk ik dat het wel zeker een granaat was of zo ets. Cruella wilde me afleiden en dat is duidelijk gelukt. Vermoedelijk is ze bevrijd door haar handlangers. "Yumi," zeg ik weer, "hoe is het met Yumi?" "Ze bedoelt die Japanse meneer," zegt een andere stem, een vrouwenstem. "Die is zwaarder gewond mevrouw, een vriend van u? Hij ligt in een andere ambulance." Ik voel mijn ogen dichtvallen.

Als ik weer bijkom lig ik in een ziekenhuisbed. De inspecteur en de rechercheur die me verhoord hebben, zitten aan het voeteneind. "Kunt u praten?" zegt de inspecteur. "Ja," zeg ik moeizaam. "Het was geen gaslek," zegt de rechercheur. "We hebben sporen van explosieven gevonden. Verschillende Japanse staatsburgers zijn gewond geraakt, waaronder die meneer Yumi en u zelf. Maar uw wond is meer het gevolg van een klap tegen uw slaap. Kunt u zich iets herinneren?" Ik zeg van niet. Het lijkt me niet het juiste moment om weer 'die Britse mevrouw' te noemn. "Misschien een stel gangsters," zegt de rechercheurs tegen de inspecteur. "Je kijkt teveel film," bromt de inspecteur. Een dokter komt vragen of de heren weg willen gaan. Dan doen de heren en ik zak weer terug op het bed. Cruella is ontsnapt en Yumi en zijn mensen zijn uitgeschakeld. Ik moet Yoko, Lisa, Xandra en Sylvia waarschuwen...

Gelukkig heb ik mijn oude zelf weer terug nadat ik ben gevangen genomen. Ik was van slag bij het idee dat iemand binnen mijn organisatie onder mijn duiven aan het schieten is. Wie? Ik gok op Jessica. Ze is er slim genoeg voor. Haar motivatie? Mijn geld en bezittingen. Ik heb altijd met erg veel plezier The War of the Roses bestudeerd. De strijd om de Britse troon door de geslachten York en Lancaster. Hierdoor geïnspireerd schreef George R.R. Martin de Game of Throne boeken. Als je machtig wordt zijn er altijd adders op jacht naar jouw kroon. En dat is niet anders binnen het duistere rijk van de onderwereld. Ik merk dat de verdwijning van de ouders van Lisa veel los maakt. De nobele hartjes van het damesclubje vechten er om op kruistocht te gaan naar San Cristo op een of andere aanwijzing van zo'n labiel wicht dat kennelijk in een nachtmerrie het licht heeft gezien. Dus zit Yvon alleen met de Japanners. Want ik begrijp al snel dat Lisa hem ook gesmeerd is. Mooi. Ik zal proberen die Yvon in mijn macht te krijgen. Haar te manipuleren. Daar ben ik mee bezig als er plotseling een explosie klinkt en het licht uitgaat. Ik bedenk me geen moment, haal uit en sla Yvon tegen haar slaap. Ze gaat uit als een nachtkaars. Ik rommel aan de deur. Damn. Op slot. Snel doorzoek ik de kleding van Yvon, maar voor ik ver kom wordt de deur ingetrapt en nemen gemaskerde mannen me mee. Het huis is een chaos, vol rook en puin. Wat is hier gebeurt? Ik word meegevoerd en in een auto gezet. Even later rijden we weg.

In mij onbekende locatie word ik naar een vertrek gebracht en naar binnen geduwd. Jessica zit met haar benen over een bureau in een luxe bureaustoel en rookt een sigaartje. "Thank god," zeg ik, "thank you for saving me." Ik zie dat Jessica onbewogen blijft. Ze blijft me aankijken, maar zegt niets. "We have to go to San Cristo," zeg ik scherp, "all the ladies are going there and Yoko..." Jessica staat op en slaat haar armen pver elkaar. "No," zegt ze zelfverzekerd. "What no?" zeg ik, "who is the boss here? Assemble the troops, we have to go quickly." Jessica begint smalend te lachen. "You are no longer boss..." zegt ze vervolgens afgemeten. "I only need for your signature and some codes to get access to your money and other assets." Ik kijk haar onbewogen aan. Damn. Zie je wel, ze is in opstand gekomen. "And I hope that you resist," zegt Jessica. "It will be my pleasure to beat it out of you or torture you...maybe both." Een afschuwelijk gevoel van machteloosheid overvalt me. Gelukkig maar voor even. Hier heb ik al jaren rekening mee gehouden. Een medeplichtige die tegen me in verzet komt en uit is op mijn geld en macht. "Why so cruel?" zeg ik met een klein lachje. "I will tell you everything." "Pitty," zegt Jessica, "anyway I will have the satisfaction to kill you very slowly after you've given me all the financial details. No sit down and write everything down!"

Na een uur ben ik klaar en Jessica pakt het papier waarop ik de codes heb geschreven. "If they are wrong, I will tear your arms and legs off, slowly," sist ze. Ik schud mijn hoofd. "Be civil dear, this is not the Middle Ages. All the code are genuine." Jessica kijkt me ongelovig aan. "Ok," zegt ze, "First the account on the Bahama's." Ze geeft een seintje aan een van de mannen in de buurt en die roept een van de typemiepjes binnen. Het meisje pakt een laptop en toets wat in. "We have access..." zegt ze even later. Jessica kijkt verbaasd naar het scherm. "OK transfer the money to the new account." Het meisje begint te typen. Ik zie hoe ze beiden naar het scherm staren. Dat geeft me de kans om een haarkam uit mijn kapsel te trekken. Er zit een naald in, waarvan de tip is ingesmeerd met slangengif. "Oh," hoor ik het meisje zeggen. "An extra firewall I..." In de verwarring die ontstaat haal ik uit en duw de naald diep in de nek van Jessica. Die schrikt. probeert zich om te draaien, maar het gif werkt razendsnel. Ze zakt door haar knieën en grijpt naar haar keel. Ze begint blauw aan te lopen. "I...I...can't breath..." zegt ze. Het gif verlamt de spieren, die vallen uit, dus ook de ademhaling. Onbewogen kijk ik toe, hoe Jessica voorover slaat en hijgend op de grond ligt. Haar lippen zijn blauw, haar huid opvallend bleek. Ze stikt langzaam.

In een groter vertrek spreek ik de troepen toe. Ook dit is leerzaam. Bij een opstand, zorg je dat je aanstichter te pakken krijgt en vermoord die. Zoals je de mierenkoningin vertrapt en het mierenvolk radeloos is. Ik gokte er op dat de opstand van Jessica door haar alleen werd opgezet en dat het voetvolk zich achter de terug gekeerde leider schaart. En dat klopt. Nu Jessica uit de weg is geruimd en iedereen begrijpt dat ze niet bij mijn geld kunnen komen omdat ik een driedubbele beveiliging heb ingebouwd, zijn ze weer zo braaf als schoolkinderen. "Lisnen," zeg ik, "I found out that Jessica shipped the parents of that Lisa brat to San Cristo. All without my knowledge. Jessica is death and I have deceided to forgive you all, I even will give you a bonus on your salary." Er klinkt gejuich. Ook dit is tactiek. Zorg dat het personeel je zowel vreest als bewondert. Nu eten ze weer uit mijn hand. But we have to hurry. I have notified the troops on San Cristo to be alert and I also asked the autorities on Corsica and Italy to stop the girl scouts who are on their way to liberate these parents." Niet veel later ben ik onderweg naar een prive-vliegtuig. Ik heb nog altijd een achterstand op die meidengroep. Maar in Italië en Corsica zijn ze er klaar voor...