Ik ben jaren ouder dan Lisa en ook jaren ouder dan Xandra. Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Strijden om de liefde van een schoolmeisje. Ik kan haar moeder zijn... Als ik de dappere Lisa in de helicopter zie stappen en even later Sylvia even dapper 'dat ze wil helpen al kost het haar het leven' dan voel ik me zo oud en uitgeteld, zeker als je de stoere Xandra bekijkt die alleen nog geen harnas draagt om als een dappere ridder haar jonkvrouw te bevrijden uit de klauwen van de draak. Misschien moet ik na de bevrijding van Lisa gewoon toegeven dat ik meer op mijn plaats als hoofd van mijn bedrijf en Lisa aan Xandra laten... Die gedachten malen in mijn kop als we op het vliegtuig zitten in de richting van Figari Sud-Corse Airport, want Sylvia dacht dat Yoko een kasteel in Italië had, maar het bleek na enige naspeuringen op Corsica te zijn. Op een miniscuul eilandje in de buurt van het eiland. Als we bijna landen, belt Erica. "Ja?" zeg ik kort. "Sorry baas, maar ik heb zoals je gevraagd hebt de Franse autoriteiten gebeld, maar jullie zijn niet welkom op Corsica en al helemaal niet op St. Dornier, het eilandje waarop het kasteel van Yoko staat..." Verbaasd luister ik naar haar verhaal. De Franse politie is benaderd door de Nederlandse, maar was niet blij met onze komst. We zullen de details horen als we aankomen.

En of we ze gaan horen. We worden vrijwel gelijk bij de Douane aangehouden. In een zijkamertje worden we opgewacht door een koele Corsicaanse vrouw die zich voorstelt als inspecteur principale Monique Anjoux, een hoofdinspecteur nog wel, ze kijken niet op een dubbeltje op dit eiland. Nu spreek ik goed Frans en kan dus Anjoux verstaan. "U bent hier niet welkom, mevrouw," zegt ze in het Frans. Uw verzoek om mevrouw Yamamoto te arresteren is dan ongeldig verklaard. Mevrouw Yamamoto is een schatrijke Japanse zakenvrouw en kunstliefhebster. Ze heeft het kasteel op St. Dornier laten restaureren en uitgebreide donaties gedaan aan de lokale musea. Ze maakt een studie van de Italiaanse renaissance en is regelmatig te vinden in Florence, Milaan en Rome." "Ja, maar, ze heeft een Hollands meisje ontvoerd," zeg ik in het Frans. "Dat hebben we nagegaan," zegt Anjoux, "en ik heb zelf gesproken met juffrouw Lisa, ze verklaarde dat ze uit vrije wil naar Corsica is gekomen en goed behandeld wordt door mevrouw Yamamoto die Lisa heeft aangesteld als haar assistente. Als u dus een poging doet om juffrouw Lisa mee te nemen naar Nederland, beschouwen we dit als wederrechtelijke vrijheidsberoving en zullen wij u arresteren." Ik kijk haar geschokt aan. "Ze is vast gehersenspoeld," hoor ik naast me Xandra zeggen. "Bent u van plan lang op Corsica te verblijven," vraagt Anjoux. "We willen graag naar St. Dornier," zegt Xandra in het Frans met een afschuwelijk accent. "St. Dornier is privé bezit," zegt de hoofdinspecteur, "het hoort officieel bij Corsica en dus bij Frankrijk, maar u mag er niet zonder toestemming van mevrouw Yamamoto heen."

Samen met Xandra en Sylvia zit ik op een terrasje. We hebben tegen Anjoux gezegd dat we een paar dagen willen blijven. Daar was de politievrouw niet blij mij, maar ze kon er weinig tegen doen, vrij verkeer van personen binnen de EU. Wel merkte Xandra al snel op dat we voortdurend werden gevolgd. "Wat gaan we doen, meiden?" zegt mijn voormalige lijfwacht, "als we proberen Lisa te bevrijden, krijgen we gelijk de gendamerie in onze nek." Ik knik. "Ik kan niet geloven dat Lisa vrijwillig in dat kasteel verblijft..." "Ik zeg het toch, Yoko heeft haar met drugs bewerkt," zegt Xandra. "Misschien moeten we haar benaderen als ze met Yoko naar een van die Italiaanse steden gaat," stelt Sylvia aarzelend voor. "Dat is een idee," zegt Xandra, "hoewel Yoko wel de nodige lijfwachten zal meenemen, en wat als Lisa zo bewerkt is dat ze gaat gillen als we haar ontvoeren?" "Dat zien we dan wel," zeg ik vastberaden, Lisa moet gewoon terug..."

Mijn bloed kookt, het liefst zou ik het kasteel bestormen en Lisa bevrijden, maar ik begrijp dat we dan grote kans maken om achtervolgd te worden door de Franse gendarmerie, wat in feite een onderdeel is van het leger. Dus verbijt ik mezelf en denk na. Prioriteit is Lisa, prioriteit 2 is hoe ik haar moet overtuigen voor mij te kiezen. Ze is een romantisch meisje, een prinsesje en ze valt voor stoere vrouwen zoals ik, maar ze valt ook voor de zakelijke schoonheid die Yvon is. Zo onbesuisd als ik ben, zoals berekenend is Yvon. Logisch, anders had ze nooit aan het hoofd van een succesvol beursgenoteerd bedrijf gestaan. En Yvon is ook romantisch. Ik weet bijna zeker dat ze Lisa wilde imponeren met die ruïne. Als Lisa weer vrij is, moet ik ook romantisch worden, naast stoer. De VS heeft ook kastelen, nep allemaal of nagebouwd, maar toch... "Hé luister je wel?" hoor ik Yvon zeggen. "Hè wat?" zeg ik. "Ik zei dat we iemand moeten laten informeren wanneer Yoko naar Italië gaat. Ook al heeft ze een privé jet, ze moet altijd een vliegplan inleveren..." "Goed idee," zeg ik.

Nog dezelfde dag hebben we de info. Yvon heeft een privé-detective ingeschakeld die contacten heeft met de Union Corse, de Corsicaanse Mafia, en die weten alles wat er rond de luchthaven speelt. We bestuderen de gegevens en zien dat Yoko over drie dagen vertrekt naar Florence voor een bezoek aan de Uffizi Gallery, een bekend museum daar. Yvon belt naar de luchthaven en reserveert drie tickets. "We kunnen maar beter eerst gaan," zegt ze, "dan kunnen we rustig bekijken hoe we Lisa kunnen weghalen bij Yoko." "Maar als ze nu niet wil," zegt Sylvia, "omdat ze onder invloed is van drugs bijvoorbeeld?" "Dan ontvoeren we haar tegen haar wil," zeg ik, "en zoeken later wel uit hoe het er mee staat als de drugs zijn uitgewerkt." "Maar als ze nu echt uit vrije wil bij Yoko is." dramt Sylvia door, "ik heb weinig zin om de komende jaren in een Italiaanse gevangenis door te brengen, omdat jullie geen goed plan hebben." Ze heeft gelijk. Hier moeten we goed over nadenken. "Maar laten eerst naar Florence gaan," zegt Yvon en alvast de boel verkennen.

Over een paar dagen ga ik zoveel indruk maken op Lisa, Palazzo degli Uffizi, een prachtig museum, in een kasteel, mijn lief zal dan definitief voor me vallen, de jurken zijn perfect, onthullend maar toch gekleed en subtiel. werken van: Duccio, Giotto, Simone Martini, Cimabue, vader en zoon Lippi, Botticelli, Bellini, Rafaël, Titiaan, Veronese, Bronzino, Caravaggio. Maar de topstukken zijn toch wel tot de verbeelding sprekende Leonardo da Vinci en Michelangelo. Ze zal zwijmelen. Daarna een bezoek aan Venetië. Van mijn contacten bij de politie weet ik dat Yvon en Xandra hier zijn. Dat verandert de zaak iets. Ik zal niet vliegen, te riskant. “Chin, regel jij de auto, onopvallend, laat de jet ook naar Italië vliegen, mocht ik snel weg moeten, dan heb ik die kans ten minste, regel alles. En….Venetië, regel alle romantische items daar.”, ik geef chin een papiertje, dat Pompei ook moet worden geregeld, en een overtocht naar Troje.

Alles is geregeld, we eten samen en ik zie dat Lisa enthousiast is, als ze hoort van de werken die ze zal zien, voor het beeld David trekt haar aandacht, zo dicht bij de geschiedenis van de kunst kom je nooit. We reizen in ieder geval ook even door Milaan, de stad van de mode, waar ik Lisa volledig in nieuwe kleding stak steken, de meest nieuwe mode. Voordat de kleding in Europa in de mode zal komen.

En in Troje zal een reis naar Athene op het programma staan waar ik haar op het Parthenon van huwelijk zal vragen.

Ik ben gewend om zaken te doen. En zaken doen is net als voetbal een beetje oorlog, om een bekende Nederlandse voetbaltrainer te citeren. Je moet vooral je tegenstander goed kennen. Aan Xandra heb ik niks, die wil alleen als een dolle stier in een Texaanse rodeo alles omver stampen en dan uit de brokstukken Lisa oprapen. Maar je moet je vrienden ook goed kennen. Lisa mag dan vallen op stoere vrouwen, ze is ook in hoge mate romantisch en geïnteresseerd in cultuur. Ik denk namelijk niet dat Lisa is gehersenspoeld en zeker niet met drugs. Yoko heeft in alles Lisa net zo uitgevogeld als ik. Ze heeft Lisa naar een kasteel gebracht op een piepklein eilandje (1-0 voor Yoko) haar aangekleed als een prinsesje (2-0 voor de Japanse) en vervolgens gaat ze haar kunst voeren in Florence en god weet waar nog meer (3-0). Yoko staat nu het net rust is dus al met 3-0 voor. Bovendien is ze onaantastbaar op Corsica en vermoedelijk ook in Italië. We hebben haar onderschat, het is inmiddels al 5-0. Yoko is niet gek, geen kamikazepiloot, ze is slim, intelligent, cultuurminnend en uitermate romantisch. Verder is ze stoer en ...heeft u de score bij gehouden, ik denk dat het inmiddels al 10-0 is voor haar. Wat is ze verder nog van plan, heeft ze Lisa al zo ingepalmd dat ze haar ten huwelijk gaat vragen en met haar gaat wonen op het kasteel in St. Dornier? Yoko is niet de draak, dat is Xandra, en ik ben haar schoothondje.

"Waar zit je aan te denken?" vraagt Sylvia zacht. Ik vertel dat we aan het begin van de tweede helft al met minstens 10-0 achter staan. Sylvia kijkt me verwonderd aan, ze begrijpt mijn voetbalmetafoor niet. Xandra wel, al heeft die moeite met het Europese soccer waar geen touch downs worden gemaakt, maar doelpunten. "Hoe bedoel je," zegt je. "staat team Yoko voor?" Ik leg uit wat ik bedoel en Xandra kijkt me peinzend aan. "Hoe kun je die Japanse trut zo verdedigen?" zegt ze bitter. Ik zucht en probeer uit te leggen, dat ik juist probeer om Yoko op haar juiste waarde te schatten. "Je hebt vast les gehad in tactiek en strategie in het leger," probeer ik. "Ja," zegt Xandra, "kort gezegd is de strategie wat je op langere termijn wil bereiken en tactiek hoe je dat op korte termijn invult. Dus ons doel is Lisa terugkrijgen, dat willen we doen door Yoko te achtervolgen tot ze op neutraal terrein is, haar dan met een korte aanval te overrompelen en Lisa mee te nemen." Ik glimlach, typisch Xandra, alsof het D-day is en ze Omaha beach moet bestormen. "Ken je tegenstander suffie," zeg ik. "Je bedoelt," zegt Sylvia, "dat we Yoko onderschatten?" "Ja," zeg ik, "we denken steeds dat Yoko een kamikazepiloot is en er net zo hard in gaat als Xandra. Nu is ze ongetwijfeld stoer, maar ook heel intelligent en heel lief tegen Lisa. Ze is echt verliefd op haar." "Ik ook," bromt Xandra. "Ja, en ik," zeg ik, maar dat wil niet zeggen dat Lisa gehersenspoeld is. Die hoofdinspecteur Anjoux heeft best mensenkennis, die had echt wel doorgehad als Lisa was bewerkt met drugs of zo iets. Nee, nogmaals, we onderschatten Yoko."

Mijn telefoon gaat. Het is mijn detective die contact heeft met de Union Corse. Hij heeft het hele reisschema van Yoko laten achterhalen. Ze zal niet naar Florence vliegen, maar komt met de auto, lees ik Xandra en Sylvia voor. Daarna gaat ze naar Venetië en vervolgens naar Athene. Ik zie Xandra verbleken. "Athene?" Herhaalt ze. Ik knik. "Dan weet ik wat Yoko gaat doen. In die korte periode dat Lisa en ik samen waren, heeft ze een keer gezegd dat ze het 'superromantisch' zou vinden om ten huwelijk te worden gevraagd op het Pantheon..."

We komen aan in het Uffizi museum, ik heb daar altijd interesse in gehad, ik gedraag me als de perfecte vriendin. Ik heb op mijn kamer een papiertje geschreven, als ik een beveiliger van ons kantoor zie, waarschijnlijk iemand die Xandra blind vertrouwd, een handlanger. Ik geef een stukje papier met het bericht aan een kind als “spelletje” en fluister dat het een spelletje is en hij het geeft aan de beveiliger. En dat ik me niet vergis in die man. Cryptisch heb ik een bericht voor mijn vrienden:
“Botticelli wijst naar de lente, maar ik wacht waar Judith haar zwaard verloor. Kijk omhoog. 13:17.” Nu maar hopen dat Xandra echt zo slim is als ik denk, dat Yvon voldoende verstand van kunst heeft. Botticelli verwijst naar La Primavera, één van zijn werken in Uffizi, Judith verwijst naar Judith die Holofernes onthoofdt, een beroemd werk van Artemisia Gentileschi, ook in het museum. “Kijk omhoog” verwijst naar de bovenverdieping of een plafondfresco – of letterlijk: ‘zoek boven’. “13:17” is een tijdstip, waarop ze moeten opletten.

Tot aan dit moment ben ik voorbeeldig geweest.
Ik heb gelachen als zij lachte. Geleund tegen haar schouder alsof ik haar nodig had.
Elke stap die ik zette, zette ik met ingehouden adem – met haar ogen in mijn nek, haar vingers losjes maar waakzaam rond mijn pols. Maar nu is het 13:11. Yoko staat net iets te lang stil bij een beeld van een martelares, iets met de serene afwezigheid van bloed maar de dreiging ervan toch zichtbaar. Ze praat, gefluisterd bijna, over schoonheid en over hoe pijn zich verbergt in marmer.
Ik knik. Ik zeg: “Ik wil even naar het toilet. Zaal 84 had er een, toch?” Ze zucht. Draait zich half om. “Doe snel,” zegt ze. Ik glimlach alsof ik dat wil.

En dan loop ik weg. Niet te snel. Niet te traag. Mijn handtas bungelt los aan mijn schouder – precies zoals ze het verwacht.
Mijn hart klopt in mijn oren. Elke seconde voelt als een besluit. Ik weet dat ik vier minuten heb. Hooguit. Zodra ik om de hoek ben, tussen Judith en Holofernes, denk ik aan het briefje. Met potlood heb ik erop geschreven: “Botticelli wijst naar de lente, maar ik wacht waar Judith haar zwaard verloor. Kijk omhoog. 13:17.” Dan adem ik uit. Harder dan ik wil. Een suppoost kijkt op. Onze blikken kruisen. “Non sono con lei. Aiuto,” fluister ik. Mijn stem trilt niet. Ik ben geen vriendin meer. Ik ben nu een schaduw die terugloopt naar Yoko. En hopelijk, straks – iemand die ontsnapt. Ik sta op mijn plek, was de man de beveiliger? Is hij terug bij Xandra? Heeft ze het bericht kunnen ontcijferen? Zijn ze op tijd? Ik kan Yoko zien, ze is nog in gedachten, heeft geen zorgen, vertrouwde ze me voldoende?

Ik dacht even dat Yvon het op wilde geven, maar haar woorden prezen Yoko niet echt. Ze nuanceerde alleen het beeld dat ik heb van onze 'vijand'. En ze heeft gelijk, het is gevaarlijk om je vijand te onderschatten. Tijdens mijn opleiding kreeg ik les van een sergeant die de Vietnamoorlog had meegemaakt. Hij sprak altijd met achting over Victor Charles, beter bekend als de Viet Cong. "Ze slaagden er in om ons Amerikanen jaren lang te vernederen. Guerilla tactieken die we in een onbekend land met een onzichtbare vijand niet konden overwinnen. Hoeveel tanks en helicopters we ook meebrachten." Yvons detective heeft nieuws. Yoko is in het Uffizi met Lisa. Volgens de detective ziet Lisa er niet uit als een gevangene. Weer een punt voor Yvon, ze een betere strateeg dan ik. We lopen naar het museum. Ik zie er tegen op, ik hou totaal niet van kunst, musea vervelen me. Ik ben een vrouw van actie. Ik loop honderd keer liever door een door bommen geteisterd landschap met een geweer dan in een museum tussen de schilderijen, die wel mooi zijn, maar allemaal op elkaar lijken.

Yvon geeft een rondleiding, wijst op schilderijen. Ik kan een gaap niet onderdrukken. Sylvia luistert duidelijk wel vol overgave. De aanstelster. Dan word ik aangehouden door een van onze beveiligers die door mij zijn uitgestuurd in het museum. Allemaal met de instructie om Yoko met rust te laten en alleen te volgen op afstand. Hij geeft me een briefje. Ik lees het en begrijp er niets van. Wel herken ik het handschrift van Lisa. "Yvon!" zeg ik en geef haar het briefje. Haar ogen snellen over de tekst. "Oh!" zegt ze, "ik weet waar Lisa op ons wacht." Geïnteresseerd kom ik dichterbij. "Hier," zegt Yvon en wijst op de tekst, "“Botticelli wijst naar de lente, maar ik wacht waar Judith haar zwaard verloor. Kijk omhoog. 13:17.” "Ja," zeg ik, "wat bedoelt ze, ze ijlt duidelijk." "Nee," zegt Yvon, "het is een code. Botticelli wijst naar de lente, maar ik wacht waar Judith haar zwaard verloor. Botticelli wijst naar de lente gaat over La Primavera, een schilderij van hem. Het hangt in dezelfde zaal als Judith onthoofdt Holofernes' door Artemisia Gentileschi." Kijk daar moet je nu Yvon voor zijn, die kent al die schilders. "Kom mee," zegt Yvon en kijkt op haar horloge, het is 13:14 uur. Enigszins hijgend komen we in de juiste zaal. Bij het schilderij van Artemisia Gentileschi blijven we staan. Kijk dat onderwerp bevalt me meer, een sterke vrouw die een overduidelijke schurk onthoofd..." Sylvia en Yvon kijken omhoog. Ik ook en daar zien we net hoe Lisa op een klein balkonnetje gaat staan.

Zwijgend lopen we naar boven. Lisa glimlacht. "Kom mee," zeg ik en trek haar naar de deur. We komen in een ruimte die een verdieping hoger ligt. Geen tijd voor omhelzingen. Een aantal van mijn beveiligers sleurt ons mee, door de nooduitgang, naar een gereedstaande bestelauto. Even later scheuren we weg, naar het vliegveld. In de auto kakelen Yvon, Sylvia en Lisa als een stel kippen zonder kop door elkaar. "Stil!" roep ik, "we zijn er nog niet." "Wat knap bedacht, schat," zegt Yvon toch nog even. Lisa glimlacht. "Blij dat jullie het door hadden." We komen aan bij het vliegveld. Yvon heeft vervalste documenten voor Lisa laten maken. We lopen naar de desk om de bagage in te checken en gaan dan naar de douane. "Buongiorno ragazze, andate da qualche parte?" hoor ik in eens achter me. Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van Monique Anjoux, naast haar staat...Yoko. De hoofdinspecteur gaat over in het Engels, zij het met een zwaar Italiaans accent. "Ik heb jullie gewaarschuwd, dit is wederrechtelijke vrijheidsberoving, Lisa is vrij om te gaan waar ze wil, maar ze is de gast van mevrouw Yamamoto." Ik zie Yoko smalend glimlachen. "Botticelli wijst naar de lente, maar ik wacht waar Judith haar zwaard verloor. Kijk omhoog. 13:17.” zegt ze langzaam. Ik verbleek. Yvon heeft gelijk. We hebben Yoko onderschat. Vermoedelijk wist ze al dat Lisa een briefje had geschreven.

Op het politiebureau, kom ik in de problemen als de agenten mijn Heckler & Koch 9 mm pistool, dat ik van de beveiligers kreeg, vinden. Ik heb wel een vergunning, maar die is niet geldig in Italië. Het wapen ben ik kwijt en ik kom na enige uren op borgtocht vrij. Yvon en Sylvia zijn al vrij gelaten. In sombere stemming komen we bij elkaar. "Je had gelijk," zeg ik tegen Yvon, "we hebben de vijand onderschat." "Het ging ook te gemakkelijk," zegt Yvon, "Yoko is er de vrouw niet na om domme fouten te maken, vermoedelijk houdt ze Lisa 24/7 in de gaten, misschien wel met camera's in dat pokken kasteel." "En nu?" zegt Sylvia, "naar Venetië?" "Nee," zegt Yvon, "Anjoux heeft me duidelijk gemaakt dat we Italië zo spoedig mogelijk moeten verlaten. We kunnen beter naar Griekenland gaan..ik heb aan mijn detective gevraagd om de Union Corse in Venetië in te schakelen en Yoko en Lisa in de gaten te houden."

De stunt bij Florence maakt Yoko argwanend, vanaf nu zit ik niet meer alleen met Yoko in de auto, naast de chauffeur zitten er ook bewakers bij ons in, bewapend. “Voor jouw bescherming lieverd, jou mag niets overkomen, Yvon en Xandra willen je naar de slavenmarkt brengen, trap er niet in.”, ondanks mijn ontsnappingspoging blijft ze kalm, doodkalm. Ik moet kalm blijven, snel schakelen en nadenken, we gaan naar Griekenland zei Yoko, ik wist dat het een kans was. Misschien de enige. We rijden zuidwaarts, van Pompei richting Brindisi, en de lucht is donkerder dan ik me herinnerde. In de auto zwijgt nu iedereen. Alleen het zachte tikken van de richtingaanwijzer vullen het stilzwijgende dreigement dat constant in de lucht hangt. Brindisi is niet zo druk als Bari. Geen toeristenmassa, geen lange files met auto’s. De ferry naar Igoumenitsa zou rond middernacht vertrekken, en dat geeft me hoop. Minder mensen betekend minder ruis — maar misschien ook minder dekking. Ik gok op het eerste.

Als we het terrein oprijden, kan ik voelen hoe mijn hart in mijn keel klopt. Er zijn een paar vrachtwagens, wat losse auto’s, en een terminalgebouw dat zwak verlicht is. De twee mannen voorin – Stefano en Karim – roken zonder iets te zeggen. Yoko zit naast me en ze houdt me met één blik aan mijn plek geketend. Maar ze kijkt angstvallig ook naar haar telefoon. Even. Dat is alles wat ik nodig heb. We staan stil bij de check-in. Voor het eerst heb ik geen gordel om. Ik laat mijn hand zakken naar de portiergreep. Klik. Het slot is los. Ik knijp mijn ogen even dicht en… trek open. Ik twijfel niet, ik ren, alsof mijn leven werven afhangt, mijn hersenen maken overuren, ik moet een telefoon vinden, wat is het nummer van Yvon of Xandra, hoe moet ik in dekking komen, der terminal biedt mogelijkheden, toiletten? Nee die zoeken ze eerst, keuken? Kantine? Nee. Kom op! Denk!. Niet hard meer rennen. Niet schreeuwen, dat trekt de verkeerde aandacht. Ik wil stil verdwijnen. Tussen de vrachtwagens. Richting de terminal. Als ik de glazen deuren maar kan bereiken. Daar zou iemand zijn. Een loket. Beveiliging. Iemand.

Maar ik had onderschat hoe snel ze zouden reageren. Karim riep iets. Mijn naam, denk ik. Ik kijk niet om. Mijn voeten glijden op het losse grind naast de loopstrook, ik grijp naar een paal, struikel… en voel twee handen mijn armen grijpen. Mijn lijf wordt achterover getrokken. “NEE—!” schreeuw ik. Nu pas. Maar het is te laat. Ze nemen me mee naar de auto. Stil. Geen publiek. Geen camera’s die me kunnen redden. De haven is stil en kil, alsof Yoko het heeft uitgekozen voor precies dit scenario. Yoko zit weer naast me. Ze zegt eerst niets. Alleen haar ademhaling, traag, gecontroleerd. Een kleine glimlach, alsof ze dit precies had verwacht, alles zorgvuldig heeft gepland. Dan draaitze zich naar me toe, haar hand op mijn knie. “Als je nog één keer denkt dat je slim bent…”, Haar stem is kalm en flinterdun, maar messcherp. “…dan stuur ik foto’s naar je ouders. Denk je dat ze blijven leven als ze weten waar jij mee bezig bent?” Ik voel hoe mijn keel word dichtgeknepen vanbinnen.
Niet huilen. Niet nu. Dagen later. We zijn inmiddels aangekomen in Athene. De stad voelt heet, stoffig en onecht. We zouden de ferry naar een van de eilanden nemen – Yomo is meer op haar hoede, verteld nu minder en geeft minder informatie, ik weet niet welke Ferry of welk eiland niet welk. “Voor zaken,” had Yoko alleen gezegd. Dat betekende: minder mensen, minder ogen. Maar deze keer zijn ze slordiger. Piraeus is wél druk. Veel drukker dan Brindisi. Families, toeristen, vrachtwagens, scooters die overal tussendoor scheurden. En precies daar – in die chaos – zou mijn kans moeten komen en zal het moeten gebeuren.

We moeten allemaal uitstappen voor een ID-controle bij een zijpoort van Gate E7. Terwijl Yoko iets uitlegde aan een douanier, stond ik een paar meter achter haar. Alleen. Karim was even verderop. Mijn polsen waren vrij. Geen boeien. Geen waakhond.En vlak naast me?
Een bus vol backpackers. Eén van de meisjes – misschien mijn leeftijd – keek me aan en glimlachte. Ze dacht dat ik bij haar hoorde. Ik knikte.
Dat was het. Ik loop naar de bus, trek de deur open en stap in alsof ik thuishoor. Geen schreeuwen. Geen gebaar. Nog niet. Pas toen de chauffeur instapte en de deur sloot, draaide ik me om. En kijk dan recht in de ogen van Yoko, op het perron. Ze heeft me gezien. Haar mond beweegt. Maar de bus rijdt al. Van de backpackee mag ik de telefoon lenen:”mam, mam…nee luister, niet onderbreken, luister heel goed.Op mijn bureautje, ligt een fel geel papiertje, met hartjes, daarop staat een nummer! Bel die, zeg dat jullie naar Yvon haar kantoor gaan, please mama doe het ga, direct naar dat kantoor en bel onderweg! Met papa jaaa, sneeel!”, schreeuw ik, tranen lopen over mijn wangen. Nu hopen dat mama en papa veilig zijn, ik weet, Yoko zal me zo weer pakken. Een kwestie van tijd.

Mooi stuk, alsof je er geweest bent, moet nog zien of wij dat bij kunnen benen lieve Lisa, en vindingrijk ben je zeg!

Ik zag het gebeuren nog voor het écht gebeurde. De lichte kanteling van haar prachtig symmetrisch hoofd. Die minuscule aarzeling bij de portier. Het loeren van haar prachtige ogen, dat zogenaamd onschuldige wiebelen met haar knie. Ik zag het. En ik deed… niets. Ze bespeelt me als een violiste de stradivarius. Dat maakt me juist zo woedend. Op haar, ze verleidde me tot vrijheden, geslepen, berekend!. Maar nog veel meer op mezelf. Ik had dit spel moeten doorzien Ik wist dat ze slim was. Gevaarlijk slim, zelfs. Dat was wat me in haar zo aantrok, naast haar schoonheid. Maar ik heb haar onderschat. Dat kinderlijke stemmetje, die grote ogen vol zogenaamd onschuldige vragen – ik had moeten weten dat daarachter iets veel verraderlijkers schuilging. En toch… ik liet het toe. Liet haar vrij bewegen, vrij kijken, vrij denken. En nu?

Ze liep gewoon weg. Gewoon. Weg. Alsof ze recht had op ontsnapping. Alsof ze werkelijk dacht dat ik haar zou laten verdwijnen. Dat ik haar zou vergeten. Mijn kaak verkrampte toen Karim haar terugbracht. Ze spartelde. Schreeuwde. En dat is precies waarom ik deze plek had gekozen: verlaten, gecontroleerd, koud. Een plek zonder toevlucht, zonder toevallige helden. Ze dacht dat ze kon winnen. Ze dacht écht dat ze me kon slim af zijn. Toen ik haar weer naast me voelde zitten, trillend, zwijgend, voelde ik iets in me branden. Niet woede om haar poging — nee, die begrijp ik. Ik zou ook rennen, als ik haar was. De woede zit dieper. Ik wás te vriendelijk. Te toegeeflijk. Te menselijk. En dat is nu voorbij.

Toen we in Athene aankwamen, heb ik alles aangescherpt. Geen details meer. Geen uitleg. Geen gelegenheid. En toch… tóch wist ze weer te glippen. Die blik, vlak voor ze in die bus stapte — dat minzame knikje. Alsof ze me vergeeft. Alsof ze denkt dat ik dit zal laten gaan. Dat vergezicht van haar gezicht achter het raam, nat van tranen, schreeuwend in die telefoon? Dat zal haar laatste vrije ademtocht zijn geweest.
Ik ben niet boos omdat ze me te slim af was. Ik ben boos omdat ik het haar heb láten zijn. Maar het spel is over. De volgende keer dat ik haar aanraak, zal ze niet wegrennen. Ze zal smeken om te blijven. En ik zal glimlachen. Want ik ben Yoko. En ik vergeet niet. Nooit. “Karim, bel Nederland, zeg dat ze alles in gang zetten. Lisa moet terugkomen, niet omdat ik haar pak, maar omdat ze uit eigen vrije wil terugkomt, smekend. Ga!”, ik loop naar mijn cabine in het schip, pak mijn thee set. Eerst een kopje thee maken. Er wordt geklopt op de deur. “Als je Lisa bent, kom binnen, anders wegwezen! Ik wil even rust.”, zeg ik.

Ondanks dat Xandra altijd probeert de leiding te nemen, omdat ze meent dat ontvoeringen haar terrein zijn, voel ik dat ik alles regel, we komen aan in Athene op het vliegveld en even later checken we in, in het Acropolis View Hotel in de hoofdstad. Het is een goed maar eenvoudig hotel. Ik wil niet opvallen, nog even afgezien dat ik al een knorrig mailtje van Erica heb gehad dat de kosten wel erg beginnen op te lopen en bovendien liggen de zaken in Amsterdam vrijwel stil, dus minder inkomsten. Onze reisdocumenten zijn wel vals, we gaan nu door voor de drie zusters Johnson uit Miami, Florida. Zelfde voornamen. Op de kamer die ik deel met Sylvia houden we een bespreking als mijn telefoon gaat en vrijwel gelijk die van Xandra. "What?" hoor ik Xandra zeggen, "calm down, where is she?" Ik heb de detective in Italië aan de lijn die vertelt dat Lisa en Yoko niet naar Venetië zijn gegaan, maar over zee naar...Griekenland. "Ze zijn in Griekenland," zeg ik de verbinding verbrekend. "Ik had de vader van Lisa aan de lijn," zegt Xandra. "Lisa heeft haar moeder gebeld met een mobiel met een onbekend nummer, en ze moesten zo snel mogelijk naar het kantoor van Yvon," zegt Xandra. Ze toetst een nummer in. "Casey? Xandra speaking...yes...they are already there? ...OK...how many people have we available...Allright to the safe house...call me when you are there..." Ze verbreekt de verbinding. "Kennelijk is Lisa ontsnapt..want ze belde haar ouders om te waarschuwen dat Yoko ze wil vermoorden als straf voor haar ongehoorzaamheid. Ik heb Casey en zijn mensen gevraagd om haar ouders onder te brengen in een safe house. Casey houdt me op de hoogte.

Een uur later krijgen we een bevestiging. Een onbekende man belt en zegt dat hij voor mijn detective werkt. Yoko is alleen aan boord van haar jacht gegaan. Geen Lisa. Niemand weet waar ze is. "Waar hangt dat kind uit?" verzucht Xandra. "Misschien heeft ze zich verborgen op een plek waar ze moeilijk te vinden is," zegt Sylvia, "tussen veel andere mensen." Ik kijk haar verrast aan. "Goede suggestie...Lisa heeft bewezen hoe slim ze is. Waar kan dat zijn?" "Athene..." zegt Sylvia, "daar zijn massa's toeristen...ze zal geen of weinig geld hebben. Misschien heeft ze vriendschap gesloten met een meisje of jongen. Vandaar die telefoon met dat onbekende nummer..." Ik knik en ook Xandra kijkt geïnteresseerd. Ik klap mijn laptop op en roep een overzichtkaartje van Athene op. "Laten we krachten verdelen, ik ga naar het Akropolosmuseum, Xandra jij neemt het Panatheens stadion voor je rekening en Sylvia jij gaat naar de oude Agora. We zien elkaar over drie uur bij het Panthenon..."

Niemand kent mij, niet mijn gezicht dat altijd verborgen is achter een voile en een breedgerande hoed, zwart, alles wat ik draag is zwart. Niemand kent ook mijn naam, als ik al bekend ben is dat onder een pseudoniem: De Vrouw. Dat dekt de lading, want ik ben een vrouw. Na de dood van mijn man tien jaar geleden toen hij werd doorzeefd door de kogels uit meerdere UZI's heb ik de leiding genomen van ons syndicaat, dat ook geen naam heeft, noch nationaliteit. Iedereen kan lid worden, maar net als in dat liedje van The Eagles, je kunt nooit meer vertrekken. Ja, met een kogel in je hoofd. Mijn eerste prioriteit was om wraak te nemen. De moordenaars van mijn man lagen binnen vierentwintig uur op de bodem van de haven van New York, net zo dood. Ik wacht nooit te lang, ook al ben ik Engels van geboorte ik heb een hekel aan het Britse gezegde: "revenge is a dish best served cold". Inmiddels heb ik mijn klauwen in de handel van blanke slavinnen, narcotica, wapenhandel, de entertainmentindustrie en prostitutie. Ik ben schatrijk, maar het leven is kort en je heb nooit genoeg. De laatste jaren ben ik er in geslaagd op genomen te worden in de high society in de VS. Een ordinair land met een wansmaak, het hoogste culinaire genot is de hamburger, de beste drank Coca Cola en het favoriete kledingstuk de Jeans. Maar qua film, nachtclubs, gokken in Las Vegas en Atlanta zijn de top.

En het is de entertainmentindustrie waar ik nu probeer legaal te worden. Ik was bezig om Yamamoto Industries in te lijven, heb Yamamoto laten vermoorden en zijn dochter er voor laten opdraaien. Yuki Yamamoto is gearresteerd door de nationale politie en ik moet nu Yoko onder de duim krijgen om de legale CEO van Yamamoto te worden. Dan zal mijn front zijn naar de legale wereld. Onder mijn schuilnaam Cinderella Chiles zal ik de Aziatische en Australische markten beheersen, zoals ik al via Chiles Agengy een van de grootsten ben in de VS en Europa. Maar Yoko doet rare dingen, zit achter een of andere Nederlandse puber aan, koopt een kasteel op Corsica en is gewikkeld in een of andere onbegrijpelijke strijd met Yvon, de CEO van Yvon Agencies om die achterlijke meid. Dat moet stoppen. Yoko zal de bak indraaien voor de moord op haar vader en ik zal er voor zorgen dat ze weer snel vrijkomt. In de tussen tijd zorg ik er in ruil voor dat ik voorlopig Yamamoto in handen krijg. Als Yoko dan vrij is, zal ik zorgen dat ze de mijne wordt. Ik ben namelijk net zo lesbisch als zij en al jaren verliefd op de Japanse.

Als ik aankom bij het jacht van Yoko hebben mijn mensen de handlangers van Yoko laten kennismaken met de 9 mm patronen van hun pistolen. Het was gebeurt binnen drie minuten. Stelletje amateurs, stonden gewoon op het dek te roken en te kleppen... Ik loop over de loopplank op mijn ultra hoge hakken, langzaam vol zelfvertrouwen. Mijn mensen zijn al op zoek naar Lisa, dat meisje is wisselgeld en als ze geen waarde meer heeft, krijgt ze een enkele reis naar het rijk van Hades, voorbij de rivier de Styx met een veerman die Charon heet. Ik kom aan bij de hut van Yoko. Ik geef een teken aan Jack, mijn nummer 2, hij trekt zijn Colt .38 snobnose en gaat bij de deur staan. Ik klop aan. “Als je Lisa bent, kom binnen, anders wegwezen! Ik wil even rust.”, hoor ik zeggen. Zoals gezegd ik heb weinig geduld. Ik geef een teken aan Jack. Die schopt de deur in en springt met getrokken revolver naar binnen. Ik hoor een vrouw gillen en loop naar binnen. Yoko zit op een stoel en kijkt met angstogen naar Jack die de revolver op haar gericht heeft. "Yoko Yamamoto?" zeg ik, "ik ben Cinderella Chiles, beter bekend als De Vrouw. "Jij?" schreeuwt Yoko nu. Ze springt omhoog. "Jij hebt mijn vader vermoord..." Ik geef een teken aan Jack die haar met een klap tegen de grond slaat. "Fouilleren en boeien," zeg ik. Ik zoek een stoel en schenk een kopje thee voor me zelf in. Even later komt Yoko bij. "Sorry my dear," zeg ik, "maar je vergat je manieren en ik heb je vader niet vermoord, dat was jezelf." "Je hebt mij de schuld gegeven, bitch!" spuugt Yoko. "Tst Tst, my dear," zeg ik, "wat een taal, lekker kopje thee trouwens...maar let's talk business. "Jij bent de eigenaresse van Yamamoto en ik heb dat bedrijf nodig om in Azië en Australië legaal te werken. Nu kun je kiezen of delen. Jij gaat je aangeven in Tokio bij de politie voor de moord op je vader en ik zorg dat je binnen een jaar weer vrijkomt. In ruil daarvoor krijg ik de volledige controle over je bedrijf." Yoko kijkt me verbijsterd aan. "Wat? Ben je gek geworden?" Ik neem een slokje thee en kijk haar ijzig aan. "Je vader zei exact hetzelfde twee seconden voor ik een kogel door zijn kop joeg. En nu snel een beetje..." Ik leg een document op de tafel. "Dit onderteken je, het is een bekentenis voor de moord en dit.." ik leg een ander document neer, " is de overdracht van de aandelen Yamamoto..." Yoko verstrakt als ze ziet dat ik de geluiddemper op mijn Browning schroef. "Ga..ga...je mij doden?" "Nee, jij niet...maar wel iemand anders...Lisa!"

Mijn hoofd bonkt. De smaak van bloed vult mijn mond, warm en zilt als zeewater. Ik voel de koude vloer tegen mijn wang en hoor haar theekopje tikken tegen het porselein. Cinderella Chiles. Beter bekend als De Vrouw.Ik spuug bloed uit en kijk haar aan. “Je hebt mij de schuld gegeven, bitch,” zeg ik met samengeknepen kaken. Ze glimlacht verveeld, als een aristocrate die zich moet verlagen tot het uitleggen van iets simpels aan dom personeel. “Tst, tst, my dear… wat een taal. Maar laten we zaken doen.” Ze legt papieren neer. Een bekentenis van moord. Aandelenoverdracht. En dan zie ik hoe ze de demper op haar Browning schroeft. “Ga… ga je mij doden?” stamel ik. Ze glimlacht niet eens. “Nee, jij niet. Maar wel iemand anders… Lisa.” Daar breekt iets in mij. Mijn hart. Mijn rede. Mijn angst. Alles. Lisa.

Ik weet wat me te doen staat. Terwijl ik de Browning in haar hand bekijk, zeg ik rustig, bijna onhoorbaar: “Jasmine Protocol. Code: 042-L. Go.” Het is een risico. Maar mijn contactlens licht even op. Verbonden. Het signaal is verzonden. Als zij denkt dat ze me in een hoek heeft gedreven, dan heeft ze geen idee wat er op haar afkomt. Yvon zal het bericht ontvangen. Zij begrijpt wat het betekent. Ondanks onze oorlog. Ondanks onze haat. Ik kijk Cinderella recht aan. “Je snapt Lisa niet. Net zomin als Yvon dat doet. Jullie willen haar hebben… ik wil haar wakker maken.” Dat maakt haar zenuwachtig. Voor het eerst zie ik het: een flikkering van twijfel. En dan, alsof het lot het bevestigt, klinkt er een explosie ergens in het achterste van het jacht. De vloer trilt. Brandalarm. Ik heb haar nooit laten gaan, hoe slim Cinderella dacht ook te zijn. Kaede is mijn schaduw, mijn mes in het donker, loyaal tot in de dood. In de chaos vliegt de deur open. Eén van Cinderella’s mannen wordt neergeschoten, de ander duikt weg. Kaede gooit iets naar me toe. Een mes. Ik vang het in één hand en snijd in twee halen mijn boeien los. Jack draait zich om maar te laat — ik sla hem met de achterkant van mijn elleboog neer. Zijn pistool rolt over de vloer. Ik grijp het en richt het op Cinderella. Ze kijkt me aan, ogen scherp. Niet bang. Maar wél stil. Ze weet dat de rollen nu omgekeerd zijn. “Jij dacht dat je alles onder controle had,” zeg ik hees, trillend van adrenaline. “Maar je onderschatte het enige dat ik nooit zal opgeven. Lisa.” Ze zegt niets. Dus praat ik verder.“Ik ga je niet vermoorden. Nog niet. Je leeft, maar op mijn voorwaarden.”

Damn. Dat krijg je ervan als alles tot nu toe gladjes is verlopen. Dan wordt je onvoorzichtig, te veel zelfvertrouwen en het ergste van allemaal, je onderschat je tegenstander. Yoko heeft de rollen omgedraaid. Nu kijk ik in de loop van een pistool. Niet dat ik me zorgen maak. Ik draag een extra kogelwerend kevlar vest onder mijn zwarte jurk en bovendien heeft ze alleen de mannen uitgeschakeld die om op de boot zijn. Zoals Jack die lamzak, die is de langste tijd nummer 2 geweest. Ik begon die kop toch al te haten. "Je leeft, maar op mijn voorwaarden," hoor ik Yoko zeggen. Wat is ze mooi zo, dat prachtige oosterse gezicht, dat volle zwarte haar, dat figuur, alsof de Venus van Milo armen heeft gekregen. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. "Wat lach je?" sist ze me toe, "ik kan je altijd nog doodschieten..." "Ja, maar dat doe je niet, darling," zeg ik. "Noem me geen darling, smerige hoer!' "Meisje, je moet echt iets doen aan dat taalgebruik, als we ons over een jaar in de high society begeven, zal je een lady zijn, in prachtige avondjurken, ik heb ze al laten ontwerpen." Ik doe een stap in haar richting. "Blijf staan!" zegt ze. Haar stem slaat over. Ik doe weer een stap. Haar vinger haalt de trekker over. Er klinkt een klik. De hamer die op de achterkant van het slaghoedje in de patroon slaat. Maar wat Yoko niet weet is dat het losse flodders zijn. Ik zou die sukkel van een Jack nooit met echte kogels op mijn grote liefde afsturen. Yoko haalt nog een paar keer de trekker over, dan gooit ze het wapen naar mijn hoofd, maar mist.

"Kaede!" schreeuwt ze, "Kaede! Doodt haar, schiet die bitch neer!" Oh heet dat ventje Kaede... Ik kijk glimlachend naar Yoko. "Is dat je hondje? Ik ben Engels, dus gek op honden. Ik heb zelf twee corgi's net als wijlen her majesty. Wacht...ik help je...Kaedee! Waar ben je?" Yoko is teruggezakt op haar stoel. Ik ga bij haar zitten en schenk een kopje thee voor haar in. Nerveus kijkt Yoko om zich heen. Even later komt een van mijn mannen binnen en fluistert iets in mijn oor. Ik kijk Yoko glimlachend aan. "Kaede was een mens, wie had dat nou gedacht?" Ik zie haar verbleken. "Hij ligt nu op zijn rug met een kogel in zijn hersenpan," zucht ik. "Mijn lieve Yoko, dacht je nu echt dat ik dit niet voorzien had. Goed er zijn wat mensen van me dood, maar ach, er zijn genoeg etterbakken in de wereld om hun plaats in te nemen...maar drink je thee, dear, het wordt koud." "Ik zal Lisa nog even in leven laten," zeg ik. "Ik heb ook een florerende handel in blanke slavinnen, er is altijd plaats voor een mooi achttienjarig Europees meisje, zat mannen die haar willen bezitten." Yoko kijkt me vol haat aan. "Wat wil je van me?" zegt ze woest. "Lieve Yoko, ik wil jou," zeg ik, "je bent mooi, intelligent, kunstzinnig, je bent Japans, en ik ben gek op Japan. Ik spreek het ook. wist je dat?" Ze schudt haar hoofd. "Ik wil met je trouwen, of met je samenwonen. Je zal mijn vrouw zijn, ik ben te lang alleen geweest. Yoko staat op en spuugt me recht in mijn gezicht, dan kijkt ze me uitdagend aan. "Ik sterf nog liever..." sist ze. "Weet je dear, dat kan worden geregeld, maar ik ben niet zo snel te beledigen. Goed...gaan we de papieren nog tekenen?" Yoko blijft staan. Ik pak mijn theekopje en wil een slok nemen. Dan in een oogwenk van een seconde, schiet het been van Yoko omhoog en schopt de thee over me heen. Die is kokend heet en ik gil van pijn. Dan hoor ik het geluid van brekend glas, geschreeuw, schoten en nog meer geschreeuw.

Ik zoek een handdoek en wrijf het hete water weg. Ik blijf kalm. Weer heb ik me laten verrassen. Ik heb Yoko bestudeerd. Ik had moeten weten hoe lenig en snel ze is. Ze is een waardig tegenstander, het zal me veel genoegen te doen, om haar wil te breken en haar aan mijn wil te onderwerpen. Ze hoeft niet van me te houden, maar ze moet wel gehoorzamen. Ryan komt binnen, een van mijn kapiteins. "Ze is ontsnapt," zegt hij kort, "overboord gesprongen en niet meer boven gekomen." "Blijf zoeken," beveel ik, "ze stamt van een familie van Japanse parelduikers, ze kan extreem lang haar adem in houden." Ryan knikt en hij kijkt naar het lijk van Jack. "Oh ja," zeg ik, "je wordt bevorderd, je bent de nieuwe nummer 2..." Ryan kijkt niet blij, promotie binnen mijn organisatie is vaak een enkele reis kerkhof. "En hoe zit het met die Lisa, kunnen jullie niet eens een achttienjarig meisje vinden in Athene?" Ryan schudt zijn hoofd. "Ze is spoorloos..." Ik knik en leun achterover. "Breng me een nieuw kopje thee," ik denk even na, "...Phoenix Dragon jasmin pearls," besluit ik. Groene losse thee gedrenkt in jasmijnbladeren en met de hand gerold tot parels. 150 dollar per kilo...

Het is vroeg, maar de zon brandt al alsof het middag is. De geur van zonnebrand, verschaalde koffie en de restwarmte van slapeloze rugzakken hangt als een deken over de stoelen. De groep is luid, vooral de Australiërs, hun stemmen stuiteren van stoel naar stoel alsof de bus een biertent is. Ik hou me op de achtergrond. Ik ben op mijn hoede. Ik zit alleen, dicht bij het raam, mijn tas op schoot, mijn blik op oneindig. Al een week reis ik nu met deze groep, maar het voelt nog steeds alsof ik van buiten naar binnen kijk. Ze zijn grappig, spontaan, levendig – en ik… ben op zenuwachtig, ik wil zo ver mogelijk van Yoko weg. Hoop dat met papa en mam alles goed is..

Bij de tussenstop in Kalabaka stapt zie meid die me wenkte naast me in. Ze ruikt heerlijk naar eucalyptus en bergstof. Donker haar in een vlecht, zon op haar schouders, een rafelig tanktop met “Sydney Surf Rescue” in rode letters. “Hey,” zegt ze, en ploft naast me neer. “You always sit alone?” Ik knik, ongemakkelijk, bang dat ik nu door de mand ga vallen. “Guess I do.” Ze glimlacht. “You shouldn’t.”
Ze heet Mila. Tweeëntwintig, opgegroeid aan zee. Ze praat met haar hele gezicht, handen erbij, wenkbrauwen die meeleven. Haar stem is zacht, maar ze verdwijnt niet in het lawaai van de anderen – ze kiest ervoor aanwezig te zijn, en dat voel je. Vanochtend was ik bijna niet meegegaan. Mijn shirt – dat ene witte – had een grote vette vlek van de gyros van gisteren. Geen tijd meer om iets anders te wassen of te vinden. Ik stond al half terug in mijn tent toen Mila me tegenhoudt. Ze kijkt me aan, begrijpt het zonder woorden, en duwt een shirt in mijn handen. Oversized, zacht, een beetje gedragen. “Here. You’ll look better than I do in it anyway.”

mlacht. Geen medelijden, geen spot. Gewoon echt.
“You shouldn’t.”

Ze heet Mila. Tweeëntwintig, opgegroeid aan zee. Ze praat met haar hele gezicht, handen erbij, wenkbrauwen die meeleven. Haar stem is zacht, maar ze verdwijnt niet in het lawaai van de anderen – ze kiest ervoor aanwezig te zijn, en dat voel je.

Vanochtend was ik bijna niet meegegaan.
Mijn shirt – dat ene witte – had een grote vette vlek van de gyros van gisteren. Geen tijd meer om iets anders te wassen of te vinden.
Ik stond al half terug in mijn tent toen Mila me tegenhoudt.

Ze kijkt me aan, begrijpt het zonder woorden, en duwt een shirt in mijn handen. Oversized, zacht, een beetje gedragen.
“Here. You’ll look better than I do in it anyway.”

Ik trek het aan in het toilet van het tankstation. Het ruikt naar haar. Naar vertrouwen, zonnecrème. Ik kijk mezelf aan in de spiegel, en voor het eerst sinds dagen lijkt mijn gezicht echt op iemand die hier thuishoort. We rijden richting Meteora. Kloosters op rotsen, plekken waar de hemel bijna aan te raken is. Mila zit weer naast me. Ze praat niet veel nu. Onze armen raken elkaar net niet. Onze ademhaling valt langzaam in hetzelfde ritme. Als we uitstappen, wordt alles stil. Zelfs de groep lijkt kleiner te praten. De lucht is helder, de stenen warm onder mijn voeten. Het pad naar boven slingert tussen oude bomen, wier geur vermengd is met wierook vanbinnen. Ik blijf even staan. De zon valt op de trappen van het klooster. En dan zie ik haar. Eline! Ik ren naar haar toe en spring haar om de hals. Ik leg alles uit, ratel maar door. Tot Eline haar hand op mijn mond legt. “Wacht nou even, iemand achter je snapt er niets van.”, lacht Eline:”net zo min als ik”, Mila kijkt me aan, we stellen ons aan elkaar voor, “so, i explain.”, ik leg het nog een keer uit, Mila kijkt me aan, uit het niets zoent ze me plots. “What….”, zeg ik. “Well its the only thing to shut you up!”lacht ze.

“Dus…Yoko, ontsnapt gepakt, weer ontsnapt, weer gepakt, weer ontsnapt….het lijkt wel een spannend jongensboek. Ik ben de kluts even kwijt hoevaak krijg bent, maar, we bellen Yvonne en Xandra, vandaaruit gaan we verder, kom mee, ik heb het touringcar gebeuren weer opgepakt. you like to com too?”, vraagt Eline, Mila kijkt me aan, draait zich om. Ik denk dat ze teruggaat naar haar vrienden. Ik loop met Eline mee, gelukkig, blij. “Wait, where you going without me?”, roept Mila. In de bus krijg ik de telefoon van Eline. “App haar maar…”, zegt Eline, ik zie hoeveel ze appt met én Yvon én Xandra. Ik kijk haar aan. “Jij ook?”, Eline kijkt me aan. “Ik zeg niets, dat is iets voor mij, jij hebt al genoeg rokkenjagers achter je aan, dus laat het rusten!”, zegt ze. Dus…..nummero 4……

Uren heb ik gezocht, nooit geweten dat er zoveel achttienjarige meisjes rondlopen in Athene. Het Panatheens stadion is een ruïne, maar er lopen busladingen toeristen rond, ook verschrikkelijk veel jonge meisjes uit alle landen van de wereld. Steeds denk ik, dat is Lisa, maar steeds is het iemand die vaag op haar lijkt. Dan krijg ik er genoeg van. Ik heb zin in een douche en een borrel. Dus tegen de instructie in ga ik terug naar het hotel. Ik vraag de sleutel bij de receptie en loop naar boven. Als ik binnenkom zie ik Yoko zitten. Mijn hand grijpt naar de plek waar normaal mijn schouderholster zit. Lege plek. Natuurlijk. Geen wapens op de vlucht naar Athene... Yoko blijft zitten. "Where is Lisa?" vraagt ze. Ik kijk haar stomverbaasd aan. Ze ziet er verfomfaaid uit, het lijkt alsof ze heeft gezwommen met haar kleren aan. "We are trying to find her and if you were not busy trying to kidnap here, we would have found her already," zeg ik snibbig. Yoko knikt. "Het spijt me," zegt ze in het Engels, "ik ben nu eenmaal verliefd op haar en..." "Waarom dreig je dan haar ouders te vermoorden?" zeg ik streng. "Oh dat had ik nooit gedaan," zegt Yoko. Ik ben geen moordenares, en..." "Oh nee, en je vader dan?"" zeg ik. "Dat heb ik niet gedaan," zegt Yoko wanhopig. "Ik word zwart gemaakt. Ik geef toe ik probeerde Lisa te intimideren, maar ik zou haar of haar ouders nooit kwaad doen. Ik wil met haar trouwen en dan samen kunst verzamelen." Ik kijk haar sceptisch aan. "Wie heeft je vader dan vermoord?"

Yoko kijkt me angstig aan. "Het is een Engelse, een aristocrate. Niemand weet hoe ze echt heet. Ze noemt zich 'De Vrouw' of Cinderella Chiles. Haar man was een Amerikaanse gangster, schatrijk, die graag respectabel wilde worden. Zij had haar familiekapitaal verloren. Hoewel ze trouwde vanwege het geld en hij om haar titel, hielden ze echt van elkaar. Tot hij werd vermoord door een concurrerende bende. Toen werd Cinderella gek. Ze nam wraak, liet alle gangsters die haar man hadden vermoord bijeen drijven en liet ze met een cementen stel schoenen in de East River gooien. Daarna nam ze de leiding over. Ze is nog wreder dan haar vermoorde man. Ze wil Lisa verkopen als slavin, omdat ze verliefd is op mij. Ik kon nog net ontsnappen. Ik moest ergens heen, en toen dacht ik aan jullie..." "Hoe wist je waar we zaten?" Yoko lacht schamper. "Dacht je echt dat je die Italiaanse detective kon vertrouwen? Zijn Union Corse connectie bestaat helemaal niet. Hij werkt voor mij en heeft alles over jullie doorgebriefd. Dus ik weet waar jullie verblijven in Athene..." Verdomme, bedenk ik me en die stomme Yvon dacht nog wel dat ze slim was. "Dus jullie weten ook niet waar Lisa uithangt?" vraagt Yoko. Ik schud mijn hoofd. "Ik bel Yvon..."

Een half uur later zitten Yoko, Yvon, Sylvia en ik om de krappe kamer van Yvon in het hotel. Yvon zit er verslagen bij. "Dus je wist alles van ons?" Yoko knikt. "Maar ik heb gefaald wat betreft Lisa. Ze is me ontsnapt en toen dook ineens Cinderella op." "Het klinkt zo sprookjesachtig," giechelt Sylvia. Yoko kijkt kwaad op. "Vergeet het maar. Die vrouw is alles behalve sprookjesachtig. Ze heeft mijn vader vermoord, er voor gezorgd dat ik er voor opdraai en ze heeft mijn moeder laten arresteren. Als zij CEO wordt van Yamamoto Agency dan vaagt ze Agency Yvon van de aardbol, legaal..." "En Lisa?" vraagt Yvon. "Achter haar legale facade is Cinderella volkomen gewetenloos" zegt Yoko. "Ze beheerst de prostitutie in de VS en Europa, handelt in drugs en blanke slavinnen en nu wil ze ook de entertainment industrie in handen krijgen. We moeten Lisa vinden voordat zij het doet. Haar mensen zijn als de dood voor haar, als ze falen, zijn ze zo goed als dood..." "En allemaal omdat ze verliefd is op jou?" zeg ik. "Ja," zegt Yoko, "ze was ooit op bezoek bij Yamamoto Agency en mijn vader heeft me toen voorgesteld. Ik vond toen al dat ze me zo intens bekeek." "Nou," zegt Yvon, "dan..." opdat moment geeft haar telefoon een signaal. "Een appje van...Lisa!" zegt ze, "maar van een onbekend nummer..."

Het jacht bevalt wel me wel, even denk ik er over om het in beslag te nemen en in te richten als mobiel hoofdkwartier. Maar dan schud ik mijn hoofd. Het staat op naam van Yoko en zo is het bekend bij de havenmeester. Dan moet het maar verdwijnen, er zijn teveel sporen aanwezig. Overal liggen dode gangsters, bloed, dna, vingerafdrukken. Ik zet mijn kopje neer en pak mijn telefoon. "Ryan!" zeg ik. "Ik ga van boord, laat de Shadow voorrijden, en zorg dat deze boot op open zee naar de bodem van de zee gaat." Ik wacht het antwoord niet af en sta op. Ryan heeft exact vijf minuten om mijn bevelen uit te voeren, anders is zijn carrière als mijn nieuwe nummer 2, wel erg kort. Ik loop de loopplank af en zie dat de Rolls voorrijdt. Het is het model Silver Shadow 1980, de laatste serie van de fabriek. Geheel aangepast aan mijn smaak. Voorzien van communicatieapparatuur, een nieuwe motor, gepantserde deuren, kogelvrij glas en nog een paar extraatjes. Kostte een flinke duit, maar dan heb je ook wat. Ik zal altijd een voorkeur houden voor Engelse producten. Een rolls is natuurlijk erg opvallend, maar daar maal ik niet om. Ik ben rijk, heb overal invloed gekocht en niemand verdenkt me van gangsterpraktijken. Ik schuif op de achterbank en tik tegen het glas dat me scheidt van Alfred, mijn chauffeur. Eigenlijk heet hij Bert, maar ik heb hem vernoemd naar de butler van Batman. Alfreds stem klinkt via de intercom. "Waar heen mylady?" "Naar het hotel, Alfred..." Het hotel is het King George aan het Syntagma plein, waar ik een suite heb gehuurd. Ik check op de laptop hoe het staat met de zoektocht naar die vervelende puber. Over Yoko en die drie andere dames maak ik me geen zorgen, die zijn allemaal ook op zoek naar Lisa, dus die kom ik vanzelf tegen. Geen vooruitgang, zie ik. Dat stomme kind is van de aardbodem verdwenen...

Behaaglijk leun ik achterover in de kussens en droom een beetje over Yoko. Ik zag haar voor het eerst in haar vaders huis in Tokio. Ik was gelijk verliefd. Ik heb een voorkeur voor Aziatische vrouw en met name voor de Japanse. Als Engelse kan ik waardering opbrengen voor de cultuur van het land van de Rijzende Zon. Ik las op jonge leeftijd, The Chrysanthemum and the Sword: Patterns of Japanese Culture van de antropologe Ruth Benedict. Wat schreef ze ook al weer: ..both aggressive and unaggressive, both militaristic and aesthetic, both insolent and polite, rigid and adaptable, submissive and resentful of being pushed around, loyal and treacherous, brave and timid, conservative and hospitable to new ways... Een goede samenvatting van de Japanse cultuur. Ik herkende er veel in, zelf ben ik ook tegelijk agressief en niet agressief, loyaal en verradelijk. Ik sprak er over met Yamamoto, die de studie van Benedict verfoeide en zei dat de moderne Japanner helemaal niet zo was. De shadow stopt bij het hotel. Als Ryan zijn werk goed heeft gedaan, staan er nu vier lijfwachten me op te wachten. Het portier wordt opengemaakt en ik schrijd naar buiten. "Remember you are a lady..." zei mijn vader altijd, "a lady never runs, she parades." De lijfwachten sluiten me in en brengen me naar de lift. Een Amerikaans koppel dat gelijk met me de lift in wil, wordt vriendelijk, maar direct, verzocht om even te wachten. Ze zijn hoogst verontwaardigd.

In mijn suite brengt Aya mijn thee. Ze is mijn kamermeisje en tot Yoko de mijne is geworden, ook mijn meisje van plezier. Ze is een Japanse, die is opgevoed in de traditie van de Geisha, al ziet ze er modern uit. "Thank you my dear," zeg ik, "I will make love to you in a hour. Please take a bath before that.." Aya buigt. Moderne geisha's zijn geen prostituees, maar gezelschapsdames. Ik heb echter Aya laten trainen als hoer, en ze is goed in haar professie. Mijn telefoon zoemt. "Yes..." zeg ik. "The boat has sunk..." hoor ik Ryan zeggen. Mooi, daar zijn we ook van af. Ik drink van de heerlijke thee en kijk ondertussen op het LCD-scherm televisie. Griekse televisie, want ik spreek de taal en kan alles volgen. Het nieuws meldt niets over een schietpartij in de haven. Ik druk op afstandsbediening en voel hoe geil ik ben. De terugkeer van Yoko in mijn leven heeft me opgewonden. Ik sta op en kleed me uit. Naakt loop ik naar het slaapgedeelte van de suite. Aya ligt naakt op het bed. Haar geschoren kutje glanst van opwinding. Ik ga naast haar liggen en even later voel ik haar fluwelen lippen op mijn lichaam. Ik slaak een zucht van genot, al zou ik er veel voor geven als Yoko hier zou liggen.

"Heb Eline gevonden, ben met een club backpackers, jullie kunnen me vinden op een plaats waar het geloof in de lucht hangt." Ik lees het voor in het Engels en zie Yoko gelijk grijnzen. "Do you know what I think?" zeg ik. Yoko knikt, "she is east of Kalambaka in The Monastery of the Holy Trinity." ik knik. "Wat is dat nu weer?" zegt Xandra. "That is a monastery high on a mountain top," gaat Yoko door, "about 400 meters." We pakken de kaart er bij. "It is situated 340 km from Athens," zegt Xandra, "no wonder we couldn't find her." Ik kijk haar aan. "What are we going to do? I don't trust anybody anymore..." Yoko knikt begrijpend. "I have some people here, most of my people were killed by Cinderella's crew. But a few of them survived, because they were else where." Ze pakt haar telefoon en begint te bellen. "Vertrouwen we haar nu wel?" zegt Xandra bozig. "Er zal weinig anders op zitten," zucht ik. "Ik heb "verder niemand in Griekenland." Yoko verbreekt haar verbinding. "Three of my men are flying to Kalambaka in a helicopter. They will not approach Lisa, but follow her discretely. Please let Lisa know we are coming, but in code, as you say we cannot trust anybody."

Ik stuur Lisa een appje. "We komer er aan, ga naar de plek waar de lucht de muren kust en je terugvoert naar de zevende eeuw." Xandra leest mee en kijkt me meewarrig aan. "Als ik ooit een code nodig heb, moet je maar niet in raadsel praten, ik snap er niks van." "Waar de lucht de muren kust, slaat op de fresco's in het Byzantijnse kerkje dat nog stamt uit de zevende eeuw," zeg ik. "Hum," zegt Xandra, "en hoe gaan wij naar Kalambaka?" "Met de auto..." zeg ik. Even later scheuren we in een stevig SUV in de richting van het oude dorpje. Met een gemiddelde van 100 km er uur, kunnen we er in drie en half uur zijn. Xandra rijdt. Die is gewend om in Humvee's te rijden. De jeep van het moderne Amerikaanse leger. Ik zie Sylvia vol bewondering kijken. Halverwege lost Yoko haar af. "What do you think?" zeg ik, "will Cinderella try to stop us?" "Ofcourse," zegt Yoko, "she is hunter...She will not stop until she has me in her power, and she knows I love Lisa, she will try to eliminate the competition." Het kost ons toch vier en half uur om in het Griekse stadje te komen. De omgeving is prachtig. We rijden door naar het Byzantynse kerkje. Het is al laat dus is het gesloten. Geen spoor van Lisa. "Zie je wel," bromt Xandra, "die begreep natuurlijk ook niks van die raadsels van je." We lopen terug naar de auto. Yoko neemt contact op met haar mensen. Ze wordt bleek als ze contact krijgt. "They lost her," zegt ze, "Lisa saw them and probably thought they were after her..."

“We komer er aan, ga naar de plek waar de lucht de muren kust en je terugvoert naar de zevende eeuw.”, even moet ik goed nadenken, heel goed. Eline probeert met me te praten, net als Mila, maar ik sluit me af van alles. We komer er aan, ga naar de plek waar de lucht de muren kust en je terugvoert naar de zevende eeuw. We komer er aan, ga naar de plek waar de lucht de muren kust en je terugvoert naar de zevende eeuw. We komer er aan, ga naar de plek waar de lucht de muren kust en je terugvoert naar de zevende eeuw., ik kijk rond, denk na en na en na, waar de lucht de muren kust en je terugvoert naar de zevende eeuw, ik geef mezelf en klap voor de kop. “Yvon, je bent fantastisch, waarom kwam ik er niet gelijk op.”, ik sleep Eline achter me aan, Mila roept:”is she nuts? What is she doing?”, lacht ze. “De fresco’s! De fresco’s!”, schreeuw ik. Eline kijkt me aan:” Waar de lucht de muren kust, slaat op de fresco's, snap je, de fresco’s.”, beide kijk me nog verbaasd aan:”in het Byzantijnse kerkje, dat kerkje! Snap je het niet? Dat stamt uit de zevende eeuw! Slim Yvon, heel slim!”, als we er zijn zie ik een auto. “Normaal doen, kom, hand in hand, snel! Snel!”, sis ik. Ik grijp hun handen en lach. We lopen langs de kerk. Ik weet nog precies hoe het voelde, die kilte tegen mijn wangen, daarboven op de rots, waar het klooster al eeuwen de hemel leek aan te raken. De lucht was stil, de avond viel als een sluier over Kalambaka. Alleen het zachte tikken van mijn hart hoorde ik, en het nerveuze gegiechel van Mila, die haar rugzak controleerde alsof ze ging kamperen in de Himalaya.

‘Kijk uit,’ fluisterde Eline. Ze had haar bus geparkeerd in een verborgen inham, meters onder ons — als een slapende reus, klaar voor vertrek. Hoe we haar zover hebben gekregen? Geen idee. Misschien wil ze gewoon ook even ontsnappen aan de sleur, is de spanning wel heerlijk. We staan in de schaduw van het oude klooster, waar de monniken nog net hun laatste gebeden murmelden. Achter de kapel, achter een scheef gegroeide cipres, vond ik het: een kier in de muur, nauwelijks breder dan mijn schouders. Mila was de eerste die erin kruipt, daarna Eline en dan ik. ‘This is insane,’ mompelde ze met haar Australische accent. ‘I love the idea.’ De grot is donker, stoffig, en ruikt naar eeuwenoude kaarsvet en klamme stenen. Ik ga als laatste, mijn hand glijdend langs het ruwe gesteente. Het pad daalt langzaam, kronkelend als een slang omlaag, en af en toe moet ik me laten zakken over een gladde richel. We volgen het flauwe licht van Mila’s telefoon. De batterij is nog maar op 12%. Na wat een eeuwigheid lijkt, zien we het: een kleine opening met zicht op het dal beneden. Mist als een wolkendeken over de dennen, en daar, net zichtbaar in het maanlicht, staat Eline’s bus. De meeste mensen zitten er al in. We glijden, struikelen en dalen — tot we buiten adem op het gravelpad staan. Eline staat tegen de bus geleund, een sigaret tussen haar lippen.‘Jullie zijn gek,’ zegt ze, maar ze lacht erbij. “Rook jij?”, vraag ik, verbaasd, ik heb haar nooit zien roken. “Bij jou zijn is een gevaar! De rook maakt me ten minste kalm”, lacht ze zenuwachtig.

Twee uur later rijden we over een slingerende bergweg, de rotsen glinsterend in het maanlicht. De sfeer in de bus was bedompt en stil; het gezelschap slaapt al half, dromend van kloosters, stenen pilaren en God weet wat nog meer. Maar wij weten beter. Wij zijn op onze hoede, wan5 Yoko haar mannen volgen ons. Ons doel? Hotel Du Lac Congress Center & Spa, net buiten het centrum van Ioannina — een stijlvol hotel aan het meer, met zachte bedden, warme douches en een bar die tot laat openblijft, want Eline heeft al laten weten, zodra we er zijn drinkt zij eerst een glas whiskey. De Perama-grotten, amper drie kilometer verderop. Daar gaan wij heen, zodra we moeten verdwijnen, maar eerst eten nadat we wat hebben geslapen en gedoucht. De grotten zijn een waar ondergronds paradijs van stalactieten, glinsterende zalen en echo’s die je ziel raakten. Een perfecte plek om nog even te verdwijnen, mocht het nodig zijn.

In het hotel stuur ik een appje, weer naar Yvon, maar ook Xandra stuur ik hem. Samen zullen ze deze code kunnen kraken. Op internet zoek ik een foto, Google wat, Photoshop wat en schrijf bij de foto: “Onder de berg slaapt een ademende mond van steen. Als de zon haar hoogste zucht slaakt en de tijd 12 over is, dalen we opnieuw af. 16 stappen na het licht — daar begint de echo. “zo, en verzend!”Mila kijkt me aan, net als Eline. “Luister, ik leg het uit, Yoko is slim, zij ontrafelde de vorige code ook, dus maak ik hem moeilijker. Onder de berg slaapt een ademende mond van steen, dat is natuurlijk de ingang van de Perama-grotten. Als de zon haar hoogste zucht slaakt en de tijd 12 over is, simpel, dat is dus 12:12 uur in de middag, nu moeten ze alleen nog weten wanneer! 16 stappen na het licht, ook weer simpel, 16 juli (datum). De grotten zijn groot dus alleen nog uitleggen waar bij de grotten, daar begint de echo, dat is binnen in de grot, waar wij om 12 over 12 zullen zijn”, Mila, ze had Google translatie aangedaan en alles gehoord, kijkt me aan, “there is no way in hell anyone can solve that puzzle!”, ze loopt weg:”I take a shower!”, Eline lacht:”ik heb een date.”, ik kijk haar aan:”Een date? Met en bejaarde van de reisgezelschap? Wie is het?”, vraag ik nieuwsgierig. “Nee joh, nee met een groot koud glas whiskey!”, lacht ze.

Hé Eline, als je nog mee wil doen? we missen je...en Sylvia, ben jij ook gestopt, jou missen we ook...

Ik krijg een appje van Lisa.“Onder de berg slaapt een ademende mond van steen. Als de zon haar hoogste zucht slaakt en de tijd 12 over is, dalen we opnieuw af. 16 stappen na het licht — daar begint de echo. " Nee hé, weer zo'n raadseltje. Dat is echt iets voor Yvon, dat is een puzzelaar. Ze komt naar me toe lopen. "Ik heb een appje gehad van Lisa," zegt ze triomfantelijk. "Ja, ik ook," zeg ik hatelijk, "verbeeld je maar niks, prinses, ze vindt me nog steeds belangrijk...maar die wartaal daar snap ik geen moer van, een ademende mond van steen? Hoe verzin je het..." Yvon glimlacht en laat het bericht aan Yoko lezen, samen gaan ze puzzelen. "Een ademende mond van steen," zucht Yoko, "wat bedoelt ze daarmee?" "Geen idee," zegt Yvon, "maar 'als de zon haar hoogste zucht slaakt' is makkelijker." "Een tijdsaanduiding..." zegt Sylvia die ook meedoet, "zeker met die tijd die over is." "12:12," juicht Yoko. Het duurt anderhalf uur voor we verder komen. Langzaam overweeg ik alles. Yoko denkt diep na en Sylvia heeft een diepe denkrimpel. "'16 stappen na het licht' zegt Yvon, "na het licht, na het licht...ik heb het, nu begrijp ik het eerste deel. 'de ademende mond van steen, dat is een grot, zijn er grotten?"

Ik klap de laptop open. "Here", zegt Yoko en wijst op een plaatsje. Ioannina, lees ik. "There is the cave of Perama," zegt Yoko, "she is clever our Lisa. "16 steps behind the light, must be the date, july 16." Dan doen we nog eens drie kwartier over de juiste locatie. Ik word er tureluurs van. "There begins the echo," zegt Yvon dan ineens, "she means in the beginning of the cave." "Briljant!" zeg ik opgelucht, "gaan we nu?" Yoko zegt dat het een goed plan is. Ze heeft haar mensen terug gehaald. "Maybe we should disguise ourselves," zeg ik. Dat plan wordt afgewezen. "Stel je voor dat Lisa weer denkt dat jullie Yoko's mensen zijn. We gebruiken de helicopter. Yoko is de piloot. Niet veel later landen we op het vliegveld. Ook hier heeft Yoko veel invloed. Ze legt uit dat ze al jaren musea in zuid-Europa steunt en veel goodwill heeft opgebouwd. "And I thought you were a bad girl," zeg ik. Ze glimlacht. "I admit I was a little crazy because I am really in love with Lisa. But it is important now that we find Lisa before Cinderella does..." We krijgen een kamer in een hotel en wachten op de zestiende. Als het bijna tijd is nemen een taxi naar de grot. Het is 16 juli, 12.00. nerveus verken ik het terrein. Alleen toeristen zo te zien. Yoko houdt zich op de achterfgrond om Lisa niet af te schrikken. Samen met Yvon betreed ik de grot. Dan voel ik plotseling twee armen om me heen en de lippen van Lisa zoenen mijn gezicht. "I missed you girl," zeg ik. Yvon zoent ook met Yvon en stelt dan Myla voor, een toeriste. Eline komt ook naar voren. Luid pratend lopen we naar de uitgang en verlaten de grot. "Hebben jullie een auto?" vraagt Lisa. Ik schud mijn hoofd. "We zijn met een taxi gekomen...Misschie..." Ik kan mijn zin niet afmaken. Als we op weg zijn naar de taxistandplaats worden we plotseling omsingeld. Ongure types met machinepistolen. Dan geeft Lisa een gil. "Daar is Yoko!" Maar de Japanse is geboeid en wordt net als Sylvia onder schot gehouden. Een grote vrouw in een laag uitgesneden jurk komt naar voren schrijden. "Well, well, look what the cat dragged in... Lisa I presume?" "Don't you touch her, bitch!" schreeuwt Yoko. De vrouw geeft een teken en een van de gangsters slaat Yoko bewusteloos. "Oh, that is brave," roep ik, "hitting a woman in chains..." De vrouw draait zich om naar en een vilein lachje plooit om haar lippen. "And who are you? The soldier or the business woman?" "The soldier," sis ik tussen mijn tanden, "and I..." "Yes hony, you want to kill me, hit me or molest me...and you must be very capable, you have a well trained body, I will sell you to a rich man who has a secret gladiator school filled with women. See who long you will last." Ze draait zich om en knielt bij Yoko. "Sorry we had to hit you, dear, but you have to learn that I am the boss around her. Dit moet Cinderella zijn, hoe kon zij nou weten dat we hier zouden samenkomen?" Veel tijd om na te denken krijg ik niet. We worden allemaal geboeid en in een SUV gesmeten. Even later rijden we weg...

Ik ben dolgelukkig als ik eindelijk weer Xandra en Yvon in mijn armen kan sluiten, maar het geluk is van korte duur, ik word meegesleept door een stel kleerkasten, Xandra schreeuwt iets en oom Yoko! Ik snap het niet helemaal, Yoko bij Xandra en Yvon? En een dame die meer weggeeft van Cruella de Vil dan een echt persoon, zelfs haar lopen lijkt op de stripfiguur. Ze stuurt haar personeel aan met simpele vinger bewegingen. Zij worden meegesleurd in een Humvee, ik mag naast Cruella zitten. “Wat wil je van mij!”, schreeuw ik. Ze doet een vinger voor haar lippen. Ik wil nog wat zeggen, maar een bewaker heeft al een mes op mijn keel gezet:”Miss likes you to shit up!”, ik wil reageren, maar hij prikt in mij hals:”You’ve got a death wish?”. Ik zwijg, de auto splitsen zich, wij rijden door, Yoko, Yvon, Mila, Xandra en Eline rijden naar een andere richting. “What do you want from me!”, schreeuw ik nu. De man draait zich om , maar Cruella doet haar hand omhoog en gebaart te stoppen. “ Honey, darling, I don't want anything from you. What could you possibly offer me? You're nothing, trash, scum, less than the poop of a microbe. But somehow, Yoko's crazy about you. I don't see it, but hey, love is blind, so what you could do is be nice and just...simply die? Then I wouldn't have to. So vulgar to kill people.”, zegt de vrouw, geen enkele betrekking van haar gelaat, geen emotie te bespeuren. “Honestly, honey, I hate violence, but people always force me to do it. I'm actually very peace-loving, and I have three stray cats at home. The man who neglected them forced me. I didn't want to decapitate him, but really, who kicks a kitten? Right? You're asking for it, aren't you? And stealing from an old woman, okay, dragging her behind a truck—maybe 5 kilometers on a highway was excessive, but honestly, stealing?”. Ik vraag me af, wat gaat deze gek met me doen, we rijden naar de kust. “ Don't worry, honey, you'll definitely get attention. My men haven't had a woman in five weeks. When they're done with you, Yoko won't want you.”, zegt Cruella.

Wou eigenlijk niet meer meeschrijven, maar het kriebelt toch wel, Lisa heeft een prachtige lijn neergezet, zonde om daar niet aan mee te blijven schrijven.

Yoko heeft me een opdracht gegeven, Lisa ontvoeren. Nu, zoals Lisa haar zo treffend noemt, Cruella de Vil, Lisa heeft ontvoerden Haaren die haaien gaat voeren als snoepje moet ik wel ingrijpen. Cruella laat Lisa achter, de mannen kunnen nauwelijks wachten tot ze is vertrokken om zich te vergrijpen aan die arme meid. Ik snap dat ze geil worden van haar, ze is ook lekker om te zien. Ik zie Cinderella vertrekken met haar lijfwacht. De mannen zwermen als bijen om een honingpot om Lisa heen. Ik kan niet anders dan me ermee bemoeien, even twijfel ik om eerst mee te doen en daarna Lisa te redden, maar de gedachte aan de straf van Yoko brengt me gelijk terug in de realiteit. Ik schakel één voor één uit. Met mijn shuriken (werpster) en Tanto (dolk), schakel ik de grootste deel al uit, met Metsubushi (verblind poeder) hou ik de laatste drie van me af en kan met mijn Kama (een sikkel) schakel ik de laatste drie ook uit.

Ik pak Lisa, die me slaat en schopt, met een slaappoeder kan ik haar onder zeil brengen. Ik til haar op, breng haar naar een auto en zorg dat ze me niets kan doen onder het rijden. In de spiegel hou ik haar in de gaten. Ze is prachtig, ik snap wat Yoko in haar ziet, maar tegelijk vind ik het ook zonde. Zo’n prachtige meid, alleen voor Yoko, terwijl ze ieder man de hemel in kan neuken. Het volgende probleem. Waar laat ik Lisa en misschien nog wel erger, waar vind ik Yoko?

Geweldig dat je weer meedoet Yumi, je inspireerde me al tot het personage De Vrouw, en met jou wordt het verhaal nog leuker...

Als ik die achterlijke puber heb gedumpt tussen die beesten die ik in dienst heb voor een lot erger dan de dood, zoals mijn keurige moeder dat altijd zo treffend zei, rijd ik weer naar de kust. Ik heb ook een jacht, perfect uitgerust met verborgen machinegeweren en cellen in het ruim. Daarmee vaar ik San Cristo een eilandje in de Middellandse zee, dat ik heb gekocht en waar onder mijn villa een onderaards complex heb gebouwd, waar ik mijn driemaandelijkse slavinnenmarkt heb. Miljardairs, meestal wapenhandelaars en drugsbaronnen kunnen bij mij terecht voor een mooie vrouw voor hun pleziertjes. Zo wil ik die vrouwelijke spierbundel verkopen aan Max Ehring, een voormalige drugsbaron die op zijn landgoed in Zwitserland illegale gladiatorengevechten houdt op leven en dood. Voor die bleekscheet Yvon kan ik vermoedelijk een goede prijs krijgen van Jean-Claude, een Franse wapenhandelaar die berucht is om zijn gangbangs in zijn villa in de buurt van Nice. Gangangs die maar weinig vrouwen overleven. En die twee nitwits, waarvan ik niet eens de namen ken, die gaan naar Saoedi-Arabië waar sommige sjeiks echte harems hebben. Ik verwacht toch een kleine miljoen aan die vrouwtjes over te houden. Niet gek voor een weekendje...En dan heb ik Yoko voor mezelf, na een tijdje zal ze Lisa vergeten als ik haar in weelde laat baden en meeneem naar de meest exotische locaties. Voor alle zekerheid heb ik haar laten opsluiten in een privé hut.

Ryan meldt zich. "Alles in orde, zitten mijn gasten in hun cellen?" vraag ik. "Ja," zegt Ryan. "Mooi, mooi," zeg ik, "en heb je de uitnodigingen verstuurd?" Ryan knikt en noemt de miljardairs die langs zullen komen op San Cristo. Ik neem een kopje thee van mijn exclusieve voor mijn gemengde melange en leun genietend achterover. "Wat sta je hier nog?" zeg ik als ik zie dat Ryan afwachtend is blijven staan. "Is dit Lisa niet aan boord?" Ik schud mijn hoofd, "die is wijlen, niemand overleeft zo'n neukpartij, die jongens stonden al tijden droog..." Ryan knikt en vertrekt. Ik sta op en check de sonarapparatuur van mijn jacht en de radar. Mooi we worden niet gevolgd. Niet dat dat een probleem zou zijn. Ik heb de halve politiemacht op de wereld of omgekocht of onder mijn invloed. Ik pak mijn sigarettenpijpje en plaats een van mijn eigen sigaretten in het pijpje. De Tabakshandelaars Morgan & Morgan maken de sigaretten exclusief voor mij, een blend van Amerikaanse virginiatabak met Turkse tabak, boven het mondstuk staat mijn wapen, drie gouden kroontjes. Tevreden inhaleer ik de tabak.

Ryan klopt aan. "Ja wat is er?" zeg ik weinig vriendelijk. "Die Yoko maakt een kelere herrie," zegt hij, "Niet dat het veel uitmaakt want niemand kan haar horen op zee, maar misschien wilde u het weten." Ik kijk hem vorsend aan. Niemand en zeker Ryan niet, schrijft mij voor wat ik moet weten. "Zo vind je dat?" zeg ik, een rookwolk exhalerend, "je moet niet voor me denken, my dear boy, denken moet je aan paarden overlaten die hebben grotere hoofden. Desondanks sta ik op en loop naar de deur, even later ben ik op weg naar de privé hut. Ik hoor niets. Die sukkel van een Ryan ook, altijd overdrijven. Misschien verkoop ik hem ook wel op de slavinnenmarkt, als travestiet. Bij de deur houd ik halt. Ik open de deur met mijn sleutel en stap naar binnen. "Nou, nou, schatje," zeg ik, "moest je..." Mijn stem stokt. Ik zie dat de patrijspoort is geforceerd en dat Yoko nergens te zien is. Ik sla op de alarmknop en Ryan komt geschrokken aanrennen. "Ze is verdwenen, idioot, vind haar, anders sleep ik je aan je lul door het haaiengebied..."

De cel is klein, ik schat zo'n twee bij twee meter. Weinig comfortabel en vermoedelijk geluiddicht. Misnoegd ga ik zitten. Hoe kon het zo uit de hand lopen? Waar vandaan dook ineens die Lady op, met haar kakaccent en wrede glimlach? Vermoedelijk zijn we omgeven door spionnen van haar. En nu? Ik kan er alleen maar naar raden, maar het is vermoedelijk weinig goeds. Waar is Xandra? Waar is Lisa? en waar is Yoko? Plotseling hoor ik een gerucht, dan een gekraak en schiet de celdeur open. Yoko kijkt me aan. "Thank God," zeg ik opgelucht, "hoe...?" "Stil" zegt Yoko, "ik bevrijd eerst Xandra..." Even later zijn we allemaal vrij, Xandra, Sylvia en Eline. "Voorzichtig nu," zegt Yoko, "ze hebben ontdekt dat ik uit mijn hut ben ontsnapt. Het loeien van het alarm is tot in het ruim te horen. En ik heb geen wapens.." We sluipen achter haar aan. Na een lange tijd houden we halt bij een deur. "Hier achter zit een luik dat toegang geeft tot de zee," zegt Yoko, "ik kan goed zwemmen onder water, mijn grootmoeder was een Ama uit de regio Shirahama, parelduikers die heel lang onder water bleven. Ze heeft me nog getraind." Ik aarzel. Yoko mag dan misschien lang onder water kunnen blijven. Ik vrees dat ik niet zo ver kom.

"I served with the SEALS," zegt Xandra, "die trainen ook op onderwater zwemmen." "Ga alsjeblieft," zeg ik, "ik ben niet zo'n held en zeker niet onder water. Ik leid ze hier wel af. Ik zie dat Sylvia en Eline er ook zo over denken. "Goed." zegt Yoko, "ga je mee Xandra?" De twee kleden zich uit en Yoko opent het luik, een soort sluis leidt naar de zee. "Schiet op en redt Lisa," zeg ik, "en als je nog tijd en puf hebt, ons..." Yoko knikt en kleedt zich uit, net als Xandra. Naakt duiken ze in de sluis. Even later maak ik de deur weer dicht. "Wat doen wij?" vraagt Sylvia. "Herrie maken," zich uit, "we moet Xan en Yoko een voorsprong geven..." Ik trek ze mee en via een trap komen we aan dek. Daar beginnen we te schreeuwen. Er klinkt een schot en een kogel zoemt over onze hoofd. "Stay there!" hoor ik een vrouwenstem zeggen, "cuff them and bring them to my cabin..."

Even later staan we met ons drietjes met handboeien om voor Cinderella. Die steekt een nieuwe sigaret in haar sigarettenpijpje en kijkt me streng aan. "Where is Yoko?" Ik kijk haar blond aan en zwijg. De vrouw verrijst en grijpt me bij mijn keel. "Are you deaf princess?," sist ze, "where is Yoko?" Ik blijf zwijgen, ook als ze me hard in mijn gezicht slaat. Dan verlegt Cinderella haar aandacht naar Eline. "And you honey...are you also a silent type?" Eline kijkt haar met grote schrikogen aan. De vrouw geeft een teken aan een van haar gorilla's die onverschillig om ons heen staan. Hij overhandigt haar een gemeen ogend pistool. De Engelse haalt de veiligheidspal over en drukt de loop tegen de slaap van Sylvia. "Where is Yoko?" zegt ze. "Don't shoot, don't shoot," zeg ik haastig, "she's in the sea..." Cinderella trekt het pistool terug en doet de veiligheidspal er op. "Very wise dear, very wise..." We worden meegesleurd en weer opgesloten in de cellen.

De volgende morgen worden we weer uit de cellen gehaald. Cinderella is duidelijk in een slecht humeur. Kennelijk heeft ze Yoko niet gevonden. We zijn aangemeerd in een onderaardse grot, zodat vanaf zee of vanuit de lucht het jacht niet te zien is. Dan worden we met een lift naar boven gebracht en ook daar opgesloten. We krijgen een mager ontbijt en worden vervolgens naar een ruimte gebracht, waar we een douche krijgen en vervolgens worden gekapt en opgemaakt. Naakt worden we aan elkaar geketend en naar boven gedreven, Daar in een enorme zaal die een groepje mannen met grijze haren en dikke pensen. Op een soort pleintje staan nog meer naakte vrouwen aan elkaar geketend. Even later staan wij er bij. De Engelse komt binnen en gaat achter een katheder staan en geeft een klap met een houten hamertje. "Welcome gentlemen, welcome at San Cristo for our slave auction..." Er klinkt applaus en het gezelschap heren in hun donkere zakenkostuums kijken ons likkenbaardend aan. "Gentlemen, your attention please. You have to pay cash or in jewelry, highest bidder wins..." Een van de meisjes wordt losgemaakt en naar voren gebracht. "This is Monica, Swiss, daughter of a high ranking police officer who refused to cooperate with me. He rests in peace now...I set the minumum at 100.000 dollar..anybody?"

Yoko heeft me volmachten gegeven om te bieden, voordeel van een vrouw die in duistere gebieden werkt is dat ze via het dark web goed kan functioneren. Op invitatie van een bevriende zakenman die slavenhandel verafschuwt, maar voor zijn reputatie zich hier altijd laat zien en altijd een paar biedingen meedoet, natuurlijk wel zo dat hij weet dat hij verliest, kom ik erin. Opdracht is duidelijk, de drie dames en een onbekende meid opkopen. Voor de show en te zorgen dat het niet opvalt gaat mr. Deo Yun kang, een Koreaanse stinkend rijke industrieel, gaat bieden op Yvon, en tegen mij Sylvia en Xandra, en Mila gaan we vechten en zien we waar het schip gaat stranden. Intussen heb ik Lisa in een hotel kamer opgesloten en verdoofd, die moet zeker nog 8 uur onder zijl zijn, voldoende tijd voor Yoko om naar de hotelkamer te komen.

“Here one of the finest, A brazen Aussie girl, a virgin in all three holes, doctor's note included, this is going to cost a bit more, opening, we're in a crazy mood, $200,000, I hear three, three and a half, four, oh, our Japanese guest wants this lady, five, six, once, come on, gentlemen, a complete virgin, she's willing, does everything you say, she'll be delivered fully trained, once, twice, yes, seven, I hear eight, yes, the Japanese gentleman, sold.” Ik heb in ieder geval Mila binnen, nu de rest. Yvon is nu aan de beurt:” And now, well, an oldie, broken in, but definitely still usable. She likes to do housework, naked, so no expense on clothes, good teeth, ideal for fun parties. Multi-use, and men—she was attracted to women, so rarely used by men. Come on, we'll start at 20,000. 20, 21, 22, 23, 24, 25, 30, 35, 40, 45, 50—yes, gentlemen, come on, take a good look. Not a scratch, but listen, we'll do it this way: this one and this old slave, a combo deal. Both for 200,000 US dollars, so what do you say? Aah, Mr. Kang, finally a purchase. You know what? You get a discount, 150,000 US dollars.”

De laatste moeten we nog krijgen, Sylvia. Als ze naar de etalage wordt gebracht zie ik Cinderella iets zeggen, “ Sorry, we're stopping the auction. Everyone, please pay in cash and take your items home with you. Don't forget, dears, there's always a 10 percent commission for the lady.”, ze slepen Sylvia mee, onduidelijk waarheen, maar eerst Yvon en Mila wegsmokkelen.

k weet niet hoe lang ik heb geslapen. Of hoe ik hier ben gekomen.
Mijn ogen knipperen tegen een schemerig, geelachtig licht dat vanuit een plafondlamp flikkert als een versleten ademhaling. Mijn hoofd voelt alsof het gevuld is met watten — zacht en zwaar tegelijk. Alles draait lichtjes, alsof ik onder water beweeg, en de rand van het matras onder me golft alsof het zich tegen mijn huid verzet. Langzaam kom ik overeind, steunend op mijn ellebogen. Mijn benen voelen slap, alsof ze me niet meer dragen kunnen. Elke beweging is een gevecht tegen een onzichtbare muur van loomheid. Het zweet breekt me uit zonder waarschuwing, en mijn maag keert zich om, alsof ik me herinner dat ik iets vergeten ben… iets belangrijks. De kamer is klein, benauwd bijna. De muren zijn dofgrijs, ooit misschien wit, met afbladderende verf in de hoeken. Eén raam — met dikke, vuilgele gordijnen — laat een streep troebel daglicht binnen. Het ruikt naar oud stof, naar gesloten lucht en iets zurigs, iets wat je pas opmerkt als je wakker wordt in een kamer waar je nooit had moeten zijn.

Er staat een stoel. Een kleine tafel. Een glas water dat er niet uitnodigend uitziet. En tegen de muur — een metalen kast, scheef hangend, met een sleutel die erin bungelt alsof iemand haast had. Dan hoor ik voetstappen. De deur kraakt open. Twee silhouetten verschijnen in het tegenlicht. Mijn hart slaat over. Xandra. Mijn adem stokt. Vertrouwd. Haar gezicht. Haar ogen. De zachte manier waarop ze mijn naam zegt. Ze is hier. Ze is echt. Mijn hart klampt zich vast aan haar als aan een vlot in een kolkende zee. Maar dan zie ik de ander. Yoko! Mijn hart schiet opnieuw omhoog, maar op een andere manier. Yoko. Mijn Yoko. Ontvoerd. Weg. En nu… hier? Achter Xandra. Dichtbij haar. Té dichtbij. Mijn lichaam wil opspringen, wil iets doen, maar mijn benen weigeren nog steeds dienst. Mijn hoofd is te licht, mijn zicht te vaag. Alles draait. “Rustig maar,” zegt Xandra. Haar stem is zacht, maar haar blik glijdt net iets te snel naar Yoko. Alsof ze op iets wacht. Alsof ze zich voorbereidt. Yoko zegt niets. Ze kijkt me aan met een blik die ik niet kan lezen. Of wil lezen. Ik wil Xandra vertrouwen. Ik heb haar altijd vertrouwd. Maar waarom dan dit gevoel in mijn buik? Deze koude hand die zich om mijn ruggengraat sluit? Waarom staat ze daar zo kalm, terwijl ik nog naar adem hap in een vreemde kamer, in kleren die ik niet herken, met herinneringen die zich verstoppen in de mist? Waarom is zij… samen met haar? Mijn mond is droog. “Xandra… waar ben ik?” Ze glimlacht. Maar er zit iets in haar ogen wat ik niet eerder heb gezien. Of misschien heb ik het nooit willen zien. En voor het eerst… weet ik niet of ik haar nog geloof.

“Mijn mannen hebben je bevrijd,” zegt Yoko plotseling. Haar stem is scherp, zelfverzekerd, en het komt alsof ze iets claimt. Iets groots. Iets wat ik niet snap. Ik draai mijn hoofd langzaam naar haar toe. De wereld wiegt nog altijd zachtjes onder me. “Wat… bedoel je daarmee?” “Ze hebben je uit dat huis gehaald,” zegt ze, alsof het een gunst was. Alsof ik haar daar dankbaar voor moet zijn. Xandra knikt traag. “Het was nodig. Je was niet veilig meer.” Het voelt alsof mijn lichaam ineens kouder wordt. Alsof de temperatuur in de kamer in één klap daalt. “Niet veilig… bij wie?”, vraag ik, ik herinner me niets, alleen dat ik door Cruella de Vil in een auto werd gesmeten. Ze zwijgt. Yoko’s blik glijdt van me weg en Xandra kijkt me aan zonder antwoord. Dat is wanneer ik het vraag.

“En Yvon?”, vraag ik. Geen reactie. “Waar is Yvon?” herhaal ik. Mijn stem klinkt rauw nu, gehaast. Maar beiden kijken weg. Geen van hen zegt iets. Het is dat zwijgen dat me de das omdoet. Plots weet ik het zeker. Of denk ik dat ik het weet. Of — nee — ik voel het, die dreun van inzicht: ze hebben samen gewerkt. Zij tweeën. Tegen haar. Tegen mij. Yvon was een obstakel. En ik? Ik ben een pion in iets wat ik niet begrijp. Mijn ademhaling versnelt. Alles lijkt ineens dichter op me af te komen: de muren, het bed, de geur, het verleden. Ik sta op — wankel, maar vastbesloten — en strompel naar de badkamer. Ik gooi de deur dicht, draai het slot met trillende vingers, kijk naar het kleine raam erboven. Als ik erdoor kan. Als ik gewoon even… buiten kan zijn. Alleen. Maar de klink beweegt. “Doe open.” Het is Xandra’s stem. Rustig, maar dringend.
“Laat me!” roep ik terug. “Jullie houden me hier vast!” “Dat is niet waar!”, moppert Xandra. “Ik zag hoe je me greep, net! Je wil me hier houden!”, schreeuw ik. “Nee!” Ze bonkt op de deur. “Ik probeer je alleen tegen jezelf te beschermen!” Ik draai de klink open. Woedend. Ze staat daar, haar ogen vol vuur, haar adem gejaagd. En dan, plotseling, stapt ze opzij en gooit de deur open. De gang ligt daar. Donker. Koud. “Ga dan!” schreeuwt ze. “Als jij denkt dat jij het allemaal beter weet, als je zo zeker bent van wat er aan de hand is… ga!” Ik bevries. Mijn voeten willen het ene, mijn hoofd iets anders. Is dit een val? Een spelletje om me te laten denken dat ik vrij ben? Of… meent ze het echt? Twijfel vreet zich razendsnel in me vast. Mijn blik flitst van de gang naar haar gezicht. Ze lijkt… echt. Verdrietig zelfs. Of speelt ze het? En ineens weet ik niet meer wie of wat ik moet geloven.

Wat een prachtig stuk heb je weer geschreven, jouw woorden worden met de dag mooier, lieverd

Ik kijk hoe ze wankelend de badkamer in strompelt. Hoe ze zich opsluit. Hoe ze roept dat we haar gevangenhouden. En het snijdt me open. Dat is nooit wat ik wilde. Ik wilde haar bevrijden. Van Cinderella, ik wilde haar uit de buurt van Yvon, van Xandra, maar nu moet ik met hun samenwerken, om Lisa te beschermen, ten koste van alles. En ja… ik gaf opdracht. Ja, ik regelde de auto, de mensen. Het onderkomen, ver onder wat ik haar zou wil bieden, maar hier zoekt Cinderella niet direct. We hebben tijd gewonnen. Ja, ze is meegenomen. Door Yumi. Maar niet om haar gevangen te houden. Niet om haar te manipuleren. Om haar te redden. Ik dacht… misschien kon ik haar dan laten zien wat ik voel. Dat ik haar zie zoals ze echt is, dat ik haar aanraak zonder te breken. Dat ik haar vertrouw — ondanks alles. En ergens, diep vanbinnen, hoopte ik dat ze mij ook zou kiezen. Misschien niet meteen. Maar ooit. Misschien zou ze zien dat ik meer ben dan die harde stem, die leider, die vrouw met scherpe woorden. Misschien zou ze mijn hart zien. Maar nu… nu wil ze weg. Nu denkt ze dat we haar verraden hebben.En het doet pijn, maar ik snap het. Ze is verward. Gebroken. Het is ook niet niks wat een meid van 18 allemaal in korte tijd overkomt. Zo bang om opnieuw bezit te zijn van iemand. Niet haar leven te kunnen leiden en te kiezen. En ik? Ik ben niets waard als ik daarin niet het verschil maak.

Want één ding weet ik zeker: ik sterf liever dan dat Lisa weer in de handen van Cinderella valt. Als ik haar moet laten gaan — als ik moet toezien hoe ze veilig is bij Xandra, als dat de plek is waar ze zich thuis voelt — dan slik ik dat. Dan neem ik afstand. Dan zal ik haar nooit meer aanraken. Dan zal ik verdwijnen uit haar leven als dat is wat haar beschermt. Maar wat ik niet zal doen, is haar overleveren aan pijn. Aan controle. Aan vernietiging. Liever breek ik zelf in duizend stukken dan dat ik haar weer zie verdwijnen in die ogen van iemand die haar alleen wil bezitten. Ik hou van haar. En liefde, echte liefde, betekent soms: opgeven. Loslaten. En hopen dat ze me later begrijpt. Of niet. Maar in elk geval: dat ze leeft. Dat ze vrij is. Dat ze veilig is. Dat is genoeg. Dat moet genoeg zijn. I’ weet wat me te doen staat.

Xandra leunt tegen de deuropening van de gang. Haar armen over elkaar, de kaak strak gespannen. Ze kijkt mij aan met die blik die ik inmiddels begin te begrijpen: ze denkt na, razendsnel, en zoekt naar de destructieve optie. Lisa daarentegen… is zoekende, naar wat hier allemaal gebeurd, En ik weet, wat er moet gebeuren alle scenario’s komen uit op die ene oplossing. “Ze moet mee,” zegt ik scherp. “Vanavond nog.” Xandra zucht diep. “Yoko, dit is geen smokkeloperatie. Ze is nog aan het bijkomen.” “Precies daarom.” ik stap dichterbij, mijn stem zakt naar iets zachters, dreigender bijna. “Hoe sneller we haar eruit halen, hoe minder sporen we achterlaten. Jij kunt haar beschermen, dat weet ik. Jij hebt de skills! Maar niet als we hier blijven.” Xandra fronst. “Je denkt toch niet dat ze hier zomaar binnenwandelt? Zelfs Cinderella is niet zo roekeloos.”, mijn ogen vernauwen zich. “Cinderella? Roekeloos? Ze heeft haar in een auto gesmeten alsof ze een vuilniszak was. Denk je echt dat ze nu ineens netjes de regels gaat volgen?” Ze wijst naar mij zonder me aan te kijken. “Zij is niet meer in haar bezit. Dat accepteert Cruella de Vil echt niet, falen is voor haar geen optie, gegarandeerd dat er al kopen zijn gaan rollen voor onze ontsnapping.”

Lisa kijkt me aan als ik de bijnaam zeg — Cruella. Mijn stem klinkt rauw. “Jij noemt haar ook zo?” Ik draai me naar Lisa toe. “Omdat ze dat is. En erger.” Xandra zucht weer. “Oké. Stel dat ik akkoord ga. Wat dan? We kunnen niet onderduiken zonder plan. Zonder dekking.” “We hebben een plan.” Mijn stem is nu vastberaden. “Ik heb safe houses. Wereldwijd. Alleen Yumi kent de locaties. Zelfs ik weet ze niet. Als Cinderella me ooit te pakken krijgt, valt er niets te verraden. Wat ze me ook aandoet.” “Wacht.” Lisa haar stem hapert. “Wat je net zei… als ze je te pakken krijgt? Dan word jij gewoon een soort… gevangene in een ivoren toren?” Ik kijkt Lisa nu pas echt aan. Mijn blik is nu helder, maar donker vanbinnen. “Als dat de prijs is om jou veilig te houden, dan ja.”

Het blijft even stil. De lucht voelt zwaar. Xandra beweegt haar voet, alsof ze haar evenwicht probeert te bewaren in iets wat steeds schuiner gaat hangen. “Yumi regelt alles,” vervolg ik mijn plan. “Lisa krijgt volmachten. Directe toegang. Alle offshore rekeningen, de trusts, alles staat klaar. Honderden miljoenen. Geen grenzen. Geen beperkingen. Alles wat ze nodig heeft om veilig te blijven.” Lisa knippert langzaam. “Honderden… miljoenen?” Xandra fluit zachtjes. “Je speelt dit groter dan ik dacht.” Ik antwoordt niet op haar. Ze kijkt naar mij. “Lisa,” zeg ik, zachter nu. “Als jij denkt dat dit overdreven is, begrijp ik dat. Maar je kent haar niet zoals ik haar ken. Ze zal je niet loslaten. Nooit niet. Ze heeft je nooit als mens gezien. Alleen als iets dat van haar was. Dat ze bezit. Waar ze mee kan doen wat ze wil, een gebruiksvoorwerp …” mijn stem stokt even. “Dan vernietigt ze je liever.”, ik voel de tranen opkomen, maar moet me sterk houden.

“En jij?” fluister Lisa: “Wat als zij jou vindt?” “Dan vindt ze niets,” zeg ik. “Geen namen. Geen coördinaten. Geen wachtwoorden. Alleen iemand die niets weet. Iemand die alleen maar hoopte dat jij op tijd zou verdwijnen.” Xandra schraapt haar keel. “Yoko. Denk je niet dat dit haar afschrikt? Je gooit een bom onder haar leven.”, vraagt Xandra. “Dan liever dat, dan dat ze leeft op de rand van een hel.” , zeg ik. Lisa kijkt van de één naar de ander. We kijken naar Lisa, alsof ze een artefact Is. Iets wat beschermd moet worden. Of… verborgen. Mijn stem is schor, terwijl Lisa en Xandra naar mij kijken. “Jullie doen alsof ik al verloren ben.” Xandra schudt haar hoofd. “Nee. We proberen je de kans te geven om vrij te zijn. En dit keer zonder kettingen die onzichtbaar zijn.” Ik weet niet wat ik moet zeggen. De kamer voelt ineens kleiner. De vloer beweegt niet meer. Maar mijn hart — dat klopt als een trom. “Er is nu maar één belangrijk: Lisa! Dus ga, hier is Yumi zijn nummer, ga! Jullie moeten zo ver als kan weg zijn, pak de Humvee!”, schreeuw ik, ik grijp,Xandra nog even bij de arm:”Jij zorgt dat Lisa ongeschonden blijft! Dat is alles wat ik van je vraag! Zorg dat ze veilig is, samen met Yumi moet jullie dat lukken!”, Xandra kijkt me aan, grijpt Lisa en ze vertrekken. Ik ga zitten, wacht tot ik een plan heb om Cinderella uit de tent te lokken. Als i’ zit begin ik te huilen, mijn liefde, ze gaat weg, loslaten is ook liefde, maar niemand vertelde ooit dat dit verschrikkelijk pijn doet.

Wat heb ik Yoko verschrikkelijk fout beoordeeld. Ik dacht dat haar liefde voor Lisa fake was, dat ze een moordenares was, ja, een gangster, maar ik zie nu dat ze echt van Lisa houdt en dat ze niks met de moord op haar vader van doen heeft. Lisa, die net als ik Yoko niet vertrouwde is duidelijk ook aan het twijfelen. En nu offert de Japanse zich als het ware op. Ze laat mij met Lisa vertrekken, terwijl ze weet hoeveel ik van het meisje hou, terwijl ze zelf elk ogenblik kan worden opgepakt door dat Engelse monster.

Nog wat onwillig laat Lisa zich meevoeren naar de Humvee. Als ze naast me zit en even worstelt met de autogordel, help ik haar. Haar ogen staan vol tranen, als ze me aankijkt. "Wat gaan we doen?" snikt ze zachtjes, "naar Yumi," zeg ik, "Yoko, geeft ons een kans, we moeten hem bellen..." Lisa knikt. "En Yvon...Myla...Eline en Sylvia?" "Eerst jij," zeg ik en start de motor. Een Humvee is bekend terrein voor me. We rijden snel door. Eerst een telefooncel. "Ik heb me zo vergist in Yoko," huilt Lisa. "Ik ook," zeg ik en check de spiegels om te zien of we niet gevolgd worden. We komen aan in een klein stadje. Ik stop bij een restaurant. "Ga je hier bellen?" zegt Lisa. "Ik ga hier een telefoon zoeken," zeg ik. "Volgend mij luistert Cruella alle telefoons af, ik moet een beveiligde telefoon vinden." We stappen uit en ik loop in de richting van een telefoonwinkel. Er zijn geen klanten. Alleen de eigenaar staat ons wantrouwend aan te kijken. Ik zoek in de tentoongestelde modellen. Ik zoek een specifiek model. Die is weliswaar redelijk beschermd, maar niet encrypted. Dit is nu eenmaal een gewoon winkeltje. Eindelijk vind ik het juiste model, ik kan dit model aanpassen en encrypted maken. Bij de Seals heb ik daar een opleiding voor gehad. Yoko heeft me dollars meegegeven uit een geheime kluis. Ik koop het toestel en in de Humvee, zoek ik bepaalde onderdelen uit de radio. Even later heb ik een encrypted telefoon die niet afgeluisterd kan worden.

Ik start de motor weer en we rijden weer door. "Hier," zeg ik en geef het toestel aan Lisa, "bel jij met Yumi, dit toestel kan niet worden afgeluisterd." Aarzelend drukt Lisa op de toetsen. "With Lisa," zegt ze vervolgens, ...Yumi?" Ze kijkt me verward aan en ik hoor een snelle stroom Japanse woorden. "Slow down please," zegt Lisa, "I cannot understand you..." De stem wordt kalmer. Ik kan de woorden echter niet verstaan. Maar Lisa luistert ingespannen. "OK," zegt ze uiteindelijk, "we will be there." Ze verbreekt de verbinding. "Yumi heeft Yvon, Myla en Eline vrij kunnen krijgen. Maar Sylvia is nog in handen van Cruella. En ik..ik.." ze breekt in snikken uit. "Oh god, ze werden geveild als stukken antiek en Yumi heeft zich tussen de telefonische kopers gewurmd en Yvon en de anderen gekocht. Maar...maar toen werd de veiling onderbroken en zit Sylvia nog door." Mijn knokkels worden wit als ik het stuur stevig omklem. Die Cruella bitch kan maar beter niet tussen mijn vingers terecht komen met haar nek en keel. "En verder?" zeg ik aanmoedigend. "Ze heeft me een bestemming gegeven," zegt ze en kijkt rond, "heeft dit vehikel een routeplanner?" Ik knik en voer op Lisa's aanwijzingen de gegevens in. Even later zetten we de juiste koers in.

De veiling verloopt prima. De invitaties zijn persoonlijk gedaan en de overgebleven ruimte is via de Dark Web gegaan. Ik leid de verkoop. Maak een grapje, stimuleer mijn bieders en zie hoe de meisjes en vrouwen wegvliegen. Of ik wroeging heb nu ik keurige schoolmeisje en nette dames verkoop aan lieden die duistere bedoelingen met ze hebben. Wroeging? Wat is dat? Nee, ik geniet. Ik zie een Japanner die ik niet ken bijna alle meisjes kopen rond Lisa. Ik druk ongemerkt op een knop. Die knop is verbonden met de computerruimte. Nu weten ze dat ik info nodig heb. In mijn microfoon fluister ik. "Nummer 53...snel!" Nummer 53 is de Japanner. Het publiek hoort niets, want op het juiste moment was de communicatie met de zaal uitgezet. Het antwoord komt als ik het laatste vriendinnetje van Lisa wil verkopen. Een onbenullig kind met blond haar en grote schrikogen. "Nummer 53 is Yumi Tanaka," hoor ik ineens in mijn microfoon. Ik vloek inwendig. Yumi Tanaka, dat is een handlanger van Yoko. Hoe zit dit? Zijn mijn vijanden aan het samenspannen? Ik neem een besluit en steek mijn hand op. “ Sorry, we're stopping the auction. Everyone, please pay in cash and take your items home with you. Don't forget, dears, there's always a 10 percent commission for the lady.”, zeg ik en verlaat beheerst, maar snel mijn katheder. Snel loop ik naar Ryan. "Wat is er?" vraagt hij bezorgd. "Randdebiel," scheld ik, "stomme droplul, Yumi Tanaka heeft driekwart van die Lisa slavinnen gekocht, controleren we niet meer tegenwoordig, moet ik nu overal zelf aan denken?" Hij begint te stamelen en ik trek mijn .38 revolver, en schiet zijn halve hoofd er af. "Je bent ontslagen," zeg ik tegen het lijk. Vivian komt naar me toe lopen. "Jij bent mijn nieuwe nummer 2," zeg ik. Ik zie haar kleur verschieten, ik kan me voorstellen dat de baan van nummer 2 momenteel minder populair is.

In mijn controleruimte bestudeer ik via het CCTV systeem de uitgangen en de kassa's. "Waar is Tamata!" krijs ik. "Hij is al weg," zegt een nerveus meisje achter een van de cameraschermen. Ze drukt wat knoppen in en ik zie Tamata verdwijnen met zijn nieuwe harem, in een Sikorski helicopter. "Er achter aan!" brul ik tegen Vivian. "Zet de Titan verdomme, ik wil het hoofd van die Jap en van die stomme wijven. Ik voel me flauw worden en zoek een stoel. Een bediende komt bezorgd naar me toe. "Alles in orde mevrouw?" vraagt hij. "Nee," schreeuw ik, "ik ben omringd door incompetente idioten en halve zolen, haal dat zooitje terug of anders zal ik jullie op een vuurtje roosteren, kun je vast wennen aan de eeuwig durende martelingen in de hel als de duivel jullie gaat barbecuen." Ik zie op de CCTV schermen dat Vivian aan boord gaat van de Titan, een van mijn jachten dat is uitgerust als een moderne kruiser, met geleide projectielen, snelvuur kanonnen en torpedo's. De mensen in het commandocentrum geven ondertussen de coördinaten door van de Sikorski. Dat is een transport helicopter, een enorm bakbeest, maar niet bewapend. Als de Titan zijn artillerie afvuurt is die helicopter al snel uit de lucht geschoten. "Wat doen we met die slavin?" hoor ik een van mijn soldaten zeggen. Ik kijk op en zie het meisje staan. Nog net zo onbenullig als net. "Hoe heet je trut van Troje?" zeg ik. "Sylvia" zegt ze. Onverschillig wend ik me weer tot de CCTV schermen. "Gooi haar in het water met een anker aan haar benen gebonden," zeg ik, "en bedenk als ik haar na vandaag nog een keer terugzie dan zal ik jullie kielhalen op het punt waar veel haaien zwemmen." Het meisje begint te gillen als ze wordt meegevoerd en ik duw langzaam een sigaret in mijn sigarettenpijpje. Sommige dagen...

Ik heb hier een slecht voorgevoel over. Heel slecht. Die Engelse “lady”, is door een door slecht, al wordt dat verbloemd door haar welgemanierde houding. Inmiddels weet ik dat Yoko niet de vijand is net als haar moeder Yuki dat ook niet is maar wat heb je eraan als je in een piepkleine cel zit op een boot. Geen daglicht niets enkel alleen de zachte cadans van de motoren en nog iets anders. Het lijkt op een alarm. Ik zit in één ruimte met Yvon en Eline en die hebben ogenschijnlijk hetzelfde gevoel. Al voel ik mijn benen nauwelijks meer en ruik ik mijzelf. Angstzweet. Ik ben niet bang om te sterven zolang ik in de buurt van Yvon ben maar als er ook maar iets van waar is dan worden wij verkocht. Verkocht aan de hoogste bieder, precies zoals Yoko het vertelde.

Opeens schiet de deur open en staat Yoko voor ons. Wat heb ik haar onderschat. Ze houd van Lisa met heel haar hart, net als Yvon en Xandra. Xandra staat binnen de kortste keren bij ons, en er is maar één manier om van deze boot af te komen. Zwemmend. Onder water. Een heel stuk. Door een of andere buis. Ik doe al een stap terug want zwemmen is niet zo mijn ding, en al helemaal niet ver onder water. Daarbij komt dat mijn postuur never nooit door die opening past. Mijn tieten blijven al steken nadat mijn hoofd erin xit. “Ik blijf hier”, denk ik meteen. Yvon zegt het voor het eerst hardop en ik knik langzaam mee net als Eline.

Xandra en Yoko verdwijnen door de uiterst kleine opening. Naakt, zie ik waarschijnlijk voor het laatst de prachtige billen van Xandra. Weg. Weg zijn ze en kijk Yvon aan. “Wat gaan wij doen en hoop op het laatste avondmaal in de vorm van een kus of misschien wel meer. Yvon blijft strijdbaar. “Wij gaan herrie schoppen “. Xandra en Yoko een voorsprong geven.

Ik doe alles voor Xandra maar ook voor Yvon en hoop dat het helpt. Binnen de kortste keren kijken we alle drie in de ogen van die engelse lady. Donker en kil. Zo kil als de nacht. Yvon zegt niets en ik schrik en pies bijna in mijn broek als ik het koude metaal van het pistool tegen mijn hoofd voel drukken.

Yvon gast overstag als ze dreigt mij te vermoorden. Ik twijfel er geen moment aan dat ze het doet. Ze likt met haar tong over mijn hals. Goede keuze dames. Very wise choice lady! Als blikken konden doden dan was dit er één van. God zeg. Ik krijg de kriebels van die vrouw!

Helaas was onze ontsnapping van korte duur en zitten we weer opgesloten. Ik stink nu echt, en heb toch iets in mijn broek geplast maar we leven ten minste nog. Verdoofd komen we ergens in een ondergronds complex dat erg luxueus is. De kamer is een gouden kooi, volledig dicht, waar we gesommeerd worden ons te douchen, haarvrij te maken en ons op te maken.

We worden verkocht. Ikvoel het en Yoko heeft tot nu toe telkens gelijk gehad. Klaargemaakt en verkocht aan de hoogste bieder. Ik doe mijn best om er zo slecht mogelijk uit te zien wat een japanse afstraft op orders van mevrouw. Na Yvon en Eline die hetzelfde dachten en door haar beeldschoon zijn opgemaakt ben ik aan de beurt. “Yuki, sents her love “, fluistert ze in mijn oor.


Voor we er erg in hebben staat Yvon al in het glazen hokje. Ik schrik als er maar matig wordt geboden op mijn tweede liefde. Ik kan het niet meer aanzien tot ze weggevoerd wordt voor 150.000€. Eline is al verkocht aan een akelige kerel en nu ben ik aan de beurt.

Het moment dat ik in de glazen doos moet stappen blaast de engelse bitch de veiling af. Het japanse meisje wat mij iets in het oor fluisterde over Yuki neemt mij mee naar haar.

Voor mijn ogen schiet ze haar belangrijkste medewerker door het hoofd en vrees het ergste. “neee”, als ik hoor dat ik aan de vissen wordt gevoerd. Ik begin te huilen en denk aan mijn laatste seconden. Xandra, Lisa, Yvon , Yuki ze schieten alle voorbij. Waarom weet ik niet maar onbewust neem ikdiep adem en voel het water en hoe het anker mij naar beneden trekt. De bodem is er snel. Het Japanse meisje geeft mij iets in mijn mond en zet een klemmetje op mijn neus. Ik kan weer ademen. Haar vinger op haar mond dat we moeten wachten tot de boot weg is. Het anker is losgemaakt door haar en zij zwemt samen met mij weg richting een grot. Tot mijn verbazing is Yuki daar en ik barst weer in huilen uit. “Yvon!!!”

“Ssssttt”, zij is gekocht door Yoko via Yumi. De man die jij zag op het bureau in Nederland. Het wordt mij nu teveel en begin nog harder te huilen.

We moeten gaan zegt het Japanse meisje……

In de helicopter komt een Japans meisje naast me zitten. "We work for Yoko, you are safe now..." Ik kijk een beetje benauwd naar buiten. Veilig in een helicopter zo dicht bij dat enge mens. Wat als ze raketten heeft en ander wapentuig? "And Sylvia?" vraag ik angstig. "She is also safe, my collegue rescued her." Ik heradem. "And Lisa?" vraag ik dan, "is she still safe?" Het meisje knikt. "She is with Xandra, better you don't know where." Plotseling begint er iets in de helicopter te piepen. Ik begin van schrik te gillen, net als Eline en Myla. "Don't worry," zegt het meisje, "is missile alarm.." Ik schrik. Don't worry? En er komt een raket aan... "This is a Sikorski CH-35 King Stallion," zegt het meisje, "and modified, it is equipped with a few modifications." We horen een knal achter ons in de lucht en gelijk stopt het alarm. Dan zie ik drie helicopters naast ons vliegen en naar beneden duiken. Het Japanse meisje kijkt ze belangstellend na. "They are ours," zegt ze. Even later horen we gedempte knallen gevolgd door een enorme explosie. "Ship has sunk," zegt het Japanse meisje alsof ze een spelletje zeeslagje heeft gewonnen. "We are safe..." Het duurt niet lang voor we landen op een afgelegen en schijnbaar verlaten vliegveldje. Ook de drie andere helicopters landen. Een Japanner komt op me toelopen. "I am Yumi Tanaka, I work for Yoko Yamamoto." Hij neemt ons mee naar een hangar, waar een enorme SUV staat geparkeerd. Even later zijn we op weg.

We komen na een lange rit aan bij een ander vliegveld, waar we worden overgeladen op een privéjet. Daar komen we Sylvia tegen. Het is een heel emotioneel weerzien. De twee Japanse meisjes vliegen de privé-jet en Yumi praat met ons. "Lisa and Xandra are waiting for you," zegt hij. Zijn gezicht wordt donker en fluistert bijna. "The Woman...Cinderella, she is very powerfull. She is in love with Yoko for many years and she kills everybody who stands in the way of her love. So she is quit willing to kill Lisa or get her outof the way, like she did with you. Cinderella is viscious and very cruel, she is extreme wealthy and controls most of the policeforces in the world. Even the Mafia is scared for her, so Yoko has a plan to eliminate her, but she needs to be sure that Lisa is safe, and her friends are safe. For that reason we have to go to a safe house were Lsa and Xandra will join us. "But what is that plan of Yoko?" vraag ik. Yumi glimlacht. "Only Yoko knows that..."

De enige manier om dit te stoppen is om Cinderella uit de tent te lokken. En dat kan pas als Lisa 100.000 % veilig is. Ik bel met Yumi:”is she safe?”, vraag ik. “Yes she is, as well as her friends, all of them.”, reageert hij koeltjes:”you arranged the weapon?”, vraag ik. “Yes, Accuracy International AWM (Arctic Warfare Magnum), .338, modified barrel lenght, 5-round detachable box magazine. Just like you asked.” , reageert hij, wetende wat ik van plan ben:”also i arranged a Detachable aperture type iron sights. Day or night optics ofcourse. Ma’am, please be carefull, i don’t like you doing this without me.”, ik zicht:”you are at the most valuable item in my life, protect it, loose the phone, no more contact.” Ik gooi de telefoon in een vuilnisbak met brandend hout. Die lijn is verbroken, niets kan mijn in verband brengen met Lisa. De rest is bijzaak. Als Lisa maar safe is.

Ik heb Yumi nog één laatste brief meegegeven, een brief die hij Lisa moet geven. Een brief, waarin ik alles uitleg.

Lieve Lisa,

Als je deze brief leest, ben ik onderweg. Misschien al te ver om nog terug te keren. Misschien al vlakbij het punt waarop ik moet loslaten.

Ik schrijf je niet om afscheid te nemen in de klassieke zin. Ik schrijf je omdat je het moet weten — alles. Alles wat ik voor je voelde, alles wat ik heb gedaan, en waarom. Cinderella laat zich niet temmen. Niet door dreiging, niet door rede. Alleen één ding houdt haar op afstand: angst. En ik weet dat die angst er alleen komt als ik mezelf geef. Niet in woorden, niet in smeekbedes, maar in daad. Als ik haar toesta mij te nemen, mijn lichaam, mijn bestaan, mijn geest, dan — en alleen dan — keert ze zich af van jou.Ik wil dat je begrijpt: dit is geen wanhoop. Dit is liefde. Dit is de enige manier waarop ik de zekerheid heb dat jij veilig bent. Als ik weet dat jij, duizend procent, buiten haar bereik bent… dan pas durf ik risico’s te nemen. Dan pas kan ik de confrontatie aan, zonder dat jouw naam elke klap verzwaart.

Als ik faal — als ik haar niet tegenhoud — dan weet ik ten minste dat jij buiten haar cirkel blijft. En als dat mijn einde betekent, dan sterf ik met één onwankelbare gedachte: dat mijn leven iets betekend heeft. Dat het jou beschermde. Jij, Lisa… jij was mijn licht. Mijn kompas. Mijn reden om adem te halen op dagen dat ik vergat hoe dat moest. En nu word jij mijn reden om stil te vallen. Jouw prachtige gezicht zal ik altijd koesteren, jouw perfecte lippen, zoals alles perfect aan jou was, ik hoop dat je jouw liefde vind, zoals ik de liefde in jou vond. Ik heb je nooit kunnen zeggen hoe diep ik van je hield. Niet oppervlakkig, niet tijdelijk — maar tot op het bot, tot in het merg van mijn ziel. Dat verandert niet, ook niet nu. Zelfs als ik verdwijn, zal ik blijven.

Ik zal over je waken, Lisa. In je dromen, in de wind op je huid, in de warmte van het licht dat ’s ochtends je kamer binnenglijdt.
In alles wat je nog gaat voelen en bereiken, zit een stukje van mij. Want mijn liefde voor jou sterft niet. Niet met mijn lichaam. Niet ooit.
En als er iets is na dit leven, als er zoiets bestaat als een hiernamaals — dan sta ik daar. Bij de poort. Wachtend. Trots. Omdat jij verder mocht leven. Jij leeft. Jij bent vrij. En ik… ik heb eindelijk rust.

Voor altijd de jouwe,
– Yoko

Een traan valt op de grond, even, heel even laat ik mijn emoties gaan. Dan ga ik, gekleed in zwarte legging, zwarte sportshirt en zwarte gympies. Yumi heeft een auto klaar gezet, een Suzuki Vitaro. Ik rij naar een afhaalpunt van DHL. Daar heeft Yumi mijn wapen afgeleverd. Ik haal hem op. Hij heeft een trackingdevice in de bontjas van Cinderella weten te krijgen, klein, maar zeer effectief, een ultra kleine drone, niet groter dan een vlieg. Ik ontvang het signaal, bingo. Ik ga op weg. Nu kan ik haar volgen. Ik pak een prepaid telefoon. “Sashi, hoi, ik stuur je haar locatie, lok haar naar het rendez-vous punt. Ja. Onopvallend, ze is geslepen, je weet het, als ze je pakt…..”, zeg ik. “Yoko, je hebt zoveel voor mij gedaan, dit is het minste, als ze me pakt, praat ik me er wel uit, ik praat me overal uit.”, zegt Sashi, een vriendin, haar man mishandelde haar, dag in dag uit, gebruikte hij haar als boksbal, gewoon, omdat hij het leuk vond, dankzij Yumi zit de man nog steeds te revalideren, 4 jaar na dato. En de revalidatie zal nog wel een paar jaar duren. Wat me verbaasde was, hoe flexibel ze was na al die mishandelingen én hoe zeer ze op mij leek, ik heb haar vaak als double ingezet. Nu hopen dat Cinderella ook bijt.

Ik hoef me niet druk te maken over het vinden van een afvoeren van mijn nummer 2. Vivian is namelijk na haar falen, omgekomen in de explosie, toen de Titan werd getroffen door twee drones. Ze had weliswaar nog een raket afgevuurd op de Sikorski, maar die werd onschadelijk gemaakt door de afweer. Ik ben razend als het nieuws me bereikt. Ik breek twee zeldzame vazen, hak met een mes in op een kostbaar 17e eeuws schilderij en gooi een oud Grieks beeld van de sokkel. Hijgend sta ik tussen de brokstukken. Hier zullen ze voor boeten. Ik zal die Yumi aan zijn pik ophangen en vervolgens laten opvreten door honden. Die wijven gaan dood. Ik zal ze persoonlijk als schietschijf gebruiken en doorzeven met mijn persoonlijke machinegeweer. "Yes?" schreeuw ik, als er op de deur wordt geklopt. "Ma,am?" heel schuchter komt Angelina binnen. "What's up?" snauw ik. "We have located Yoko..." Mijn hart maakt een sprongetje, eindelijk eens goed nieuws. "Where is she?" hijg ik opwinding. Angelina klapt haar laptop open en toont me een locatie in Rome. Het Collosseum, prachtig decor voor onze hereniging. Ik zal haar daar ten huwelijk vragen, mijn mooie Japanse met haar donkere zijdezachte haren en haar glanzende huid. Haar ogen als die van een ree, haar lippen robijnrood. Ik grijp even de rand van mijn bureau, als ik een beetje draaiierig wordt van geluk. "Maak de helicopter gereed," snauw ik.

In de Chinook bekijk ik de laatste ontwikkelingen op de computer in het toestel. Er is niets meer bekend van Sneeuwwitje en haar vrouwelijke dwergen, zoals ik Lisa en haar aanhang heb gedoopt. Ze lijken van de aardbodem verdwenen. Ook Yumi is nergens te vinden. "Keep looking," sis ik in de microfoon, "I want them alive en bath in their blood..." Beetje dramatisch misschien, spreek ik mezelf toe. Niet zo Engels. Stiff upper lip. Yoko werd gespot in een Romeins hotel en ging daarna gewoon sight seeing doen. Alsof ze niet de meest gezochte vrouw op deze aardbol is. Dat maakt me gelijk wantrouwig. Is dit een val? ten slotte moet ik mijn grote liefde nog slijpen en bewerken om haar tot mijn vrouw te maken. Ik heb daarvoor al drugs laten ontwikkelen. Drugs die de geest afbreken, waarna ik weer kan opbouwen. Maar Yoko is net als haar vader, ze is sluw en sterk. Ik moet oppassen.

De helicopter landt op Fiumicino, in het privégedeelte. Ik word gelijk omgeven door een groep ingehuurde bodyguards, mannen en vrouwen, gespierd, groot en voorzien van handvuurwapens. Ze dragen allemaal kogelwerende vesten. Ik stap over in een gepantserde limo en krijg vier beveiligers in de auto, de rest rijdt mee in SUV's. Mijn nieuwe nummer 2 heeft een villa in de buurt van Rome gehuurd. Als ik bij het zwembad zit en een nieuwe sigaret in mijn sigarettenpijpje duw, komt hij zich voorstellen. Rob, heet de sukkel, eens kijken hoe lang hij meegaat. Ik bekijk de laatste beelden van Yoko op mijn laptop. Ze zou een archeologe zijn, die meewerkt aan onderzoek bij het oude Amfitheater. Ik bestudeer de beelden. Ze lijkt duidelijk op Yoko, is vermoedelijk ook Yoko. Ik geef bevel haar te ontvoeren. Dan concentreer ik me op Assepoester en haar feeën, of te wel Lisa en haar tutjes. Spoorloos. Ik krijg een woede aanval. Nu weet ik zeker dat het een val is. Waarom kan ik wel Yoko vinden en niet die misbaksels? Het is duidelijk. Yoko wil me confronteren. Ik wenk Rob en vertel hem van mijn gedachten. "Where are you afraid of?" vraag hij een tikje hautain. Ik glimlach. Rob doet er alles aan om zijn contract voor mij vroegtijdig kwijt te raken met zijn ordinaire gedrag. Ik heb nummer 2's voor minder overhoop geschoten. "Snipers, you moron!" val ik uit, "check the surroundings. Double the guards." Ik sta op en loop de villa in. Daar is een binnenzwembad en air conditioning.

Binnen in de villa check ik de CCTV camera's die alles afspeuren, interieur en omgeving. Er kan nog geen musje kakken of ik heb het op camera. Dan komt Rob de kamer binnen. "Yoko is on the run..." Ik kijk op. "Where?" Hij wijst op de laptop. Een drone maakt opnamen van een Japanse jonge vrouw die door de straten van Rome loopt. Wat gaat ze doen? Ik moet met haar spreken... "Send the car," beveel ik kort, "we are going to Rome, I have to confront her..." "Is that wise?" vraagt Rob. Dat is het, die klootviool heeft net zijn ontslag ingediend. Ik zal hem vanavond lek schieten op de schietbaan. Maar eerst mijn grote liefde, mijn Yoko...

Alles verloopt volgens plan, Cinderella is naar Rome gekomen, ik sta klaar om haar op te vangen. Het oortje van Sashi heeft contact met mij. “I am on the run, just like we planned, you are sure you want miss?”, vraagt ze angstvallig. “Go to the rendez-vous, i want miss. Trust me.”, zeg ik, jarenlang was ik kampioen schieten, 700 meter baan, ik moet nu afrekenen met Cinderella, misschien kan ik dan weer met Lisa herenigd worden, mislukt het dan weet ik wel lot me wacht. Maar ik heb er vrede mee. Ik zit in het Monte Mario observatorium, ik heb vrij zicht, op het klooster Santa Maria Rosario, waar Sashi Cinderella heen zal lokken en ik dus vrij kan schieten. “I am being followed”, zegt Sashi. “Don’t worry, i see you, just act normal.”, reageer ik. Ik heb haar in mijn vizier. En even later een auto, maar zie Cinderella niet. Sashi gaat het klooster in, naar het binnenplein. Nu wachten. Er gaat wat tijd voorbij en dan zie ik het, geblindeerde auto. Het lijkt slowmotion als de deur open gaat en een vrouw, zwarte design zonnebril, sigaretten pijpje, rook bedekt deels haar gezicht, lange zwarte leren jas en dan een zwaai en de lange benen bewegen haar voort.

Ze loopt het klooster in, naar de binnenplaats. Daar zit Sashi. Iet ongeduldig worden, rustig blijven, mijn insmeten controleer ik nog en keer, instellingen zijn goed, 726 meter. Ik zie haar voor Sashi staan, ze is ijzig, nog een laatste controle. Dan druk ik af. De kogel lijkt vertraagd de loop te verlaten. Ik wacht en zie de kogel doel treffen, ze stort ter aarde. “Go!”, schreeuw ik. Geen tijd voor controle, een speciale dumdum kogel richt zoveel schade aan, dat kan niemand overleven. Sashi rent weg, een beveiliger grijpt haar bij haar arm, maar een kogel doorboort zijn hoofd. Hij stort ter aarde, zijn collega’s zijn te angstig om haar te grijpen, ze kijkt wild,om zich heen. Ik zie kans die druk aan het bellen is. Een ambulance, volgens mij compleet zinloos, dus hem help ik ook uit zijn droom en schakel ook hem uit. Vanwege de banden met de politie en maffia, maak ik nu dat ik weg kom, “drop the wars, see you later”, zeg ik en dump mijn oortje. Als ik op mijn motor de heuvel afrijd rij ik langs de ambulance, daar brengen ze net Cinderella naar binnen. “ Presto presto, o la perderemo.”, zegt de ambulancier. Ik laat de ambulance rijden. Als we een onbewaakt vrij stuk weg bereiken, schiet ik op de voorband, de ambulance slaat over de kop. “That should do the trick.”, zeg ik in mezelf.

Dat was het dan meiden. De schurk is dood. Cruella de Vil, Cinderella, De Vrouw is wijlen. Uiteraard had ik kunnen faken dat ik een kogelvrij vest droeg dat de dum dumkogel zou afweren. Maar dat is niet realistisch. Kogelvrije vesten bestaan niet. Wel kogelwerende vesten. Maar een dum dum kogel afgeschoten met een dergelijk geweer? Nee. lieverds, mijn personage is niet meer. Beetje jammer, want ik vond het heerlijk om de schurk te spelen. Een aristocratische Engels die nogal gek was, maar leuk om over te schrijven. Een goede schurk is altijd lekker in een verhaal als dit. Yoko veel succes met Lisa. Lisa veel sterkte met je keuze tussen Yvon, Xandra en Yoko. Yumi, Sylvia, Eline schrijf lekker mee. Misschien dat ik nog als een ander personage mee doe. Kijken hoe het verhaal zich ontwikkeld. Kusjes voor jullie allemaal...

Ik had gehoopt dat je hetzelfde trucje als mij zou uithalen, ik me veilig waande maar onterecht, want jou personage is zo geslepen dat een simpele val als deze peuleschillettje zou moeten zijn, dus misschien komt je personage terug, ik zou het jammer vinden als het zo simpel zou stoppen, was ook niet mijn bedoeling trouwens

voor we weer een hele discussie krijgen, ik hoop dat Cruella / Cinderella inderdaad gebruik maakt van een dubbelganger, dat is misschien ook wel een reden van die sigarettenrook, die haar hoofd deels bedekt, maar goed, keus is aan jou, mar hoop dat we niet weer een hele discussie gaan krijgen, Yoko gaf al aan dat dit niet haar bedoeling was.overigens Yoko, wat een diepzinnige brief, ik heb bijna gehuild toen ik het las, zo diep roerde je mij, terwijl het maar om personages gaat

Yumi geeft me een brief, ik loop naar mijn kamer, Xandra volgt, net als Yvon. Ik lees hem, de tranen lopen over mijn wangen. “What up, love?”, zegt Xandra, Yvon gaat bij me zitten. “Inderdaad, wat is er?”, vraagt ook Yvon. Ik druk de brief tegen mijn borst. “Yoko……..”, huil ik nu luid, “yes? What about her?”, vraagt Xandra. Yumi staat voor de deur. “She is trying to kill Cinderella or as Miss Lisa saus Cruella. I tried to stop her, but thats the reason she wanted miss Lisa save, with me, with miss Xandra. She is hopesly in love with miss Lisa. I am afraid she want make it.”. Ik sta op. “Then stel ik voor both of you gaan her rescue!”, zeg ik woedend. “Wat?, “What?”, “Pardon?”, is wat ik hoor. Ik word nog woester. “Snap dat dan, oké in Engels dan, goed Engels! “Then i suggest you both rescue her!”, ze kijken me aan en maken bewegingen dat ik gek ben. “Oké, have it your way! I am out of here! And you, you want sex? You borg can forget about that, not before Yoko is back here!”, zeg ik woest. “Don’t play that card again, you little brat!”, zegt Xandra. Yvon knikt:”inderdaad, dat gaat niet weer lukken!”, ik kijk hun aan:”O nee? Test me maar, zullen zien wie hier sex gaat hebben, jullie in ieder geval niet met mij! Echt niet!”

Excuses voor mijn wat melodramatische exit. Jullie hebben uiteraard gelijk, de Vrouw is gewoon te slim om dood te gaan. Dus hieronder mijn terugkeer als Cruella of Cinderella...

Ik bekijk de beelden op de computers in de villa. Zie je wel, een val. Onverschillig kijk ik naar het lichaam. Die Yoko is een scherpschutter. Het halve hoofd van mijn dubbelganger is weggeslagen. De cameraman maakt een close up, die ongetwijfeld niet op het nieuws te zien zal zijn. Ik schakel de PC uit en wend me tot Rob. "And Yoko?" "Nowhere...she is a slippery creature. Ik haal uit met mijn rottinkje en sla hard over zijn hand. "You are talking about my girl, fool..." Rob kijkt me angstig aan. Ik stuur hem weg en denk na. Yoko denkt nu dat ze mij vermoord heeft. Ik heb altijd enige dubbelgangers klaar staan voor dit soort gevalletjes, vrouwen die met plastische chirurgie, make up en kleding op mij lijken. Volkomen verwaarloosbaar. Pionnetjes in een wreed schaakspel. Alsof ik zo stom zou zijn om me zomaar op een presenteerblaadje aan te bieden. Ik glimlach en nu denkt ze dat ik dood ben. Ik heb al naar de pers laten lekken dat ik het ben die daar dood op de grond ligt. De Italiaanse televisie draait overuren om de wereld te laten delen in de tragedie. "Vrouw uit de Britse Society vermoord door de Mafia" is de grote gemene deler. Ik bel Francesca. Ze is een schoonheidsspecialiste en voormage make up artieste uit Cinecitta, de filmstad bij Rome. "Tover me om," zeg ik en wijs op een van de foto's die ik tevoorschijn heb gehaald.

Anderhalf uur later ben ik onherkenbaar. Twintig jaar ouder, met kortgeknipt staalgrijs haar, een enorme bril met breed gerande glazen en tut kleren. Ik pas mijn houding aan, loop gebogen met een stok. Rob brengt me naar de auto. Een Fiatje. Ik stap in. "Waarheen?" vraagt de halve zool. Alsof ik hem alles zal vertellen. "Gaat je geen moer aan," zeg ik. Ik start de motor en rijdt in de richting van het noorden. Daar heb ik een schuilplaats die meer past bij mijn nieuwe uiterlijk. De Italiaanse gepensioneerde onderwijzeres Vita Zanonni. Tegen de avond kom ik Milaan aan. In mijn armoedige flatje bekijk ik het nieuws. Mijn dood is wereldnieuws. Geschokte reacties van politici. Groot onderzoek door Europol. Hmm, ik moet nu opschieten, want anders wordt Yoko gearresteerd voor de moord op mij. Mijn encrypted telefoon zoemt. Rob. "What are your instructions?" "Find Yoko," zeg ik zachtjes, "and find her quick, otherwise I will cut of your balls and feed them to the crocediles in the zoo." Ik verbreek de verbinding en bel met mijn medewerkers in de Villa op San Cristo. Die zijn bezig alles op te ruimen en te evacueren. Ik zucht. Morgen neem ik weer een nieuwe identiteit aan en vertrek ik naar Nederland. Ik heb zo het idee dat Yoko, Lisa en de rest van het damesclubje daar wel zal zitten.

Lisa is een schat en ik hou vreselijk veel van haar, maar soms is ze net een puber. Dat gedram over het wel pof niet hebben van seks... We krijgen ruzie en er dreigt een herhaling van eerder drama. Het is Yvon die succesvol ingrijpt. Net als we als volwassenen verder praten, krijgt Yvon telefoon van Yumi. De Japanner vertelt dat Yoko Cinderella definitief heeft uitgeschakeld. "She will return soon," zegt hij. "She has to be careful because the Italian police is investigating the murder." Na het telefoontje kijken op de laptop van Yvon naar het Nederlandse nieuws. Britse miljardair vermoord, luidt de kop. "In Rome is de Britse filantrope en miljardair Cinderella Chiles vermoord. De Britse zakte plotseling in elkaar en omstanders dachten aan een hartaanval. Er was geen schot te horen. Cinderella Chiles is 58 jaar geworden. Ze was de weduwe van de Amerikaanse zakenman en miljardair Louis Chiles en woonde op het eilandje San Cristo in de buurt van Italië. Chiles gaf veel aan goede doelen en steunde veel culturele uitingen In Italië, Frankrijk en Engeland. De Italiaanse politie doet onderzoek en kan om die reden nog weinig zeggen over de zaak, Het Midden Oosten. In Israël..." Yvon schakelt de laptop uit. " Ding Dong, the Bitch is dead," zingt Eline op de meiodie van The Witch is dead uit de musical. Al snel speculeren we over de zaak, maar omdat we niets weten, verzandt dat allemaal. Dus besluiten we te gaan slapen.

De volgende morgen komt Yumi ons vertellen dat de kust veilig is en dat we het safe house kunnen verlaten. We gaan koffers pakken en Yvon bestelt tickets voor de reis naar Amsterdam. Alleen kunnen we pas over vier dagen weg. Alles is volgeboekt. Dan krijgt Lisa telefoon. Ze luistert intens en wordt dan heel bleek. Ze verbreekt de verbinding en ik kijk haar angstig aan. "Wat is er?" "Mijn vader en moeder," zegt Lisa, "ze hebben een ongeluk gehad en liggen op de intensive care, ik moet onmiddellijk naar Amsterdam." Ik kijk naar Yvon en die knikt. Ik bel met een autoverhuurbedrijf. Even later scheur ik met Lisa in een snelle Alfa Romeo in de richting van de Alpen. Ik kan goed rijden, maar veilig en overschrijd nergens de maximum snelheid, maar hou wel tempo. "En Yvon en de anderen?" vraagt Lisa. "Die komen met het vliegtuig, met die lijnvlucht. We scheuren door Frankrijk, overnachten in België en passeren daarna de Nederlandse grens. Ik ben geradbrakt, maar hou vol. Lisa moet naar haar ouders. Halverwege moet Lisa plassen. Ik stop bij een wegrestaurant. Een MacDrive en bestel wat te eten.

Als ik terugkom zit Lisa aan een tafeltje en praat met een oudere vrouw. Wantrouwig kom ik dichterbij. Komen Jehova's getuigen nu ook aan je tafeltje bij de Mac? De vrouw ziet er uit als een Engelse toeriste, keurig mantelpakje van drie modes geleden Grijs haar in een knot en een enorme Harry Potterbril. "Good afternoon," zeg ik. "Oh I beg your pardon," zegt de vrouw, "I am superintendent Julie Morgan, Special Branch Scotland Yard." Ik kijk haar verbaasd aan. Wat moet die Britten nou van Lisa. "Miss Yvon was so good to tell me that Lisa was travelling to Amsterdam. She also gave me your car registration number. And my colleagues of the Dutch traffic police located her," zegt Morgan, "I knor you are in a hurry, but it's vital that I speak with miss Lisa. You see, we are assisting the Italian police with their investigation to the murder of Cinderella Chiles." "But since when is Special Branch doing murder investigation," zeg ik wantrouwig. "We don't," zegt Morgan, "But we found out that there is terrorist motif, and that is our field of expertise and since mrs. Chiles was British we were asked to assist our Italian colleagues." Ik knik, dat klinkt logisch. "But do you mind to wait outside, I have to talk to Lisa alone," zegt Morgan. Ik knik weer en sta op. Buiten ga ik in Austin Martin zitten en kijk naar de regendruppels op de autoruit. Ongeduldig trommel ik op het stuur. Tergend langzaam verstrijkt de tijd op het dashboardklokje. Na twintig minuten heb ik er genoeg van. Verhoor of niet. Lisa moet naar haar ouders. Ik loop weer het restaurant binnen. Bij het tafeltje kijk ik geschokt toe. Er zit niemand en al het bestek, borden en kopjes zijn al weggehaald. Ik snel naar de counter en vraag om de manager. Die wil me eerst niet geloven, maar als ik dreig met de politie, schakelt hij zijn personeel in. Niemand kan zich Morgan of Lisa herinneren. Ik ren weer naar buiten en om het gebouw heen. Kut, kut, kut! Wat ben ik toch een rund. Lisa is weer ontvoerd. Die Morgan was uiteraard een van de gangsters van Cinderella. Misschien willen ze hun baas wel wreken. Met bevende vingers toets ik op mijn telefoon het nummer van Yvon in. Binnen vijf minuten weet ik dat er niets aan de hand is met de ouders van Lisa. Dat Yvon nooit is benaderd door iemand van Scotland Yard en dat we Lisa weer eens kwijt zijn.

“ We have more problems. I've contacted the police and the pathologist... Cinderella isn't dead... the DNA doesn't match. Cinderella paid a lot of money to convince the outside world she's dead. She wants to lure Yoko out of hiding, and through Lisa, she's accomplishing that.”, zeg ik, nadat ik contact heb gehad met diverse agenten en de patholoog. Yoko heeft haar connecties en heeft als één van de weinigen het DNA van Cinderella. Ze gaat zeker weten Yoko lokken, Yoko kennende gaat ze er op in om Lisa te redden. “What the…..”, schreeuwt Yvon. “En jij rund! Hoe kon je Lisa alleen laten, wat ben jij voor een amateuristische SEAl, geen wonder dat jullie Vietnam verloren, dat jullie überhaupt een wereld macht zijn is een wereldwonder die alle andere wereldwonderen laat verbleken! Zelfs een beter doet het nog beter! Ja, wat? Oooh nu is het mijn schuld! Ja hang maar op! Kleuter!”, vervolgens bemoeit Eline zich er ook mee en zijn we beland in een kippenhok vol kakelende kippen.

Ik loop naar mijn kamer, zet alle sensoren aan en zend de code uit:”Code Red: defend Traffeler: search MIA”, iedereen van Yoko weet wat te doen, Traffeler is Yoko, MIA is most important asset, direct na de wespensteek ontmoeting is deze code ingesteld en iedere medewerker van Yoko kijkt nu uit naar haar, ik speur alle frequenties af om een spoor te vinden, Yoko heeft eigen satellieten. Ik ben een paar uur bezig en we zijn nog geen stap verder, erger, Xandra is er bij gekomen en het kanaal is alleen maar erger geworden. “ And now it's enough! Have you all gone completely crazy? Lisa is probably fighting for her life. Together, the three of you are unbeatable, as long as you work together instead of blaming each other!”, zeg ik, ze kijken me alle drie aan:” Imagine what Lisa must be thinking and going through! Just think about that!”. Ik ga zitten en pak een glas whiskey. “ You've been arguing for an hour, maybe two or three, so you definitely have a plan.”, voor het eerst vanavond denken ze weer samen na.” You blame each other, but then you underestimate Cinderella, she is cunning, smart, sly and unpredictable, beyond her irrationality and beyond reason.”

Dan krijg ik appjes Cinderella is gezien, we hebben de auto in beeld. Lisa is niet in de auto, althans, niet zichtbaar. “Zie je wel! Nu is Lisa dood!”, zegt Yvon kwaad:”ik vermoord dat mens!”. Xandra is me voor:”Nee, ze geeft haar familie zilver niet weg!” “Wat? Hoe bedo….ooh je bedoelt niet je tafelzilver weggeven.”, zegt Eline. “inderdaad”, denk ik, maar we moeten snel met een plan komen.

In Nederland aangekomen krijg ik bericht van Rob. Lisa is onderweg naar Amsterdam, samen met Xandra. Ze wanen zich duidelijk veilig, denken dat ik dood ben. "Hoe kan het dat alleen die twee samen reizen?" vraag ik. "Omdat we alle zitplaatsen hebben opgekocht, zodat ze pas over enkele dagen een vlucht kunnen krijgen naar Schiphol. Ik glimlach. Die Rob, soms denkt die klootviool nog na ook. Ik schakel het dark web in. Ik heb info nodig. Binnen enkele minuten heb ik het Superintendent Julie Morgan, Special Branch Scotland Yard. Ze lijkt wel wat op me, is Brits, met weinig middelen kan ik haar uiterlijk aannemen. Haar papieren kan ik zonder problemen namaken. Ik zie dat Morgan in Hong Kong zit voor een conferentie, een geheime conferentie. Francesca is met me mee gekomen. Snel verandert ze mijn uiterlijk, contactlenzen, haarspoeling, andere bril, mantelpakje van drie modes terug. Dat is typisch Engels. Intussen komt Rob binnen met mijn papieren. Ik zet de bril met de ronde glazen op en pak de documenten. Ze zijn overtuigend. Kan ook niet anders, ik heb de top van de vervalsers voor me werken.

Het motel is een typisch Hollandse horeca gelegenheid. Een Amerikaanse franchise aangepast aan de Nederlandse smaak. Niet dat ik daar een hoge pet van heb. De enige bijdrage van Nederland aan de culinaire waarden, is de croquet. Slap volk. Kooplieden en dominees. Ik zoek in de drukte en zie Lisa zitten. Ze zit er ontspannen bij. "Hello,my dear," zeg ik warm. Ze schrikt op. "I am superintendent Julie Morgan of Scotland Yard, special branch." Ik laat mijn politiepas zien en Lisa bestudeert die opmerkelijk land. Dit meisje is geen sufferdje. Dan komt die Amerikaanse er bij. De spierbundel. Voormalige Navy seal. Een typische Yank, luidruchtig, joviaal. Ik weet haar helemaal in te pakken. Ze kijkt heel vluchtig naar mijn papieren. En dan laat ze zich zo naar buiten sturen. Lisa kijkt me aan. Duidelijk klaar voor een gesprek. Ik leid haar af en gooi dan ongemerkt een snel werkend slaapmiddel in haar cola, die Xandra nog heeft neergezet. Ik ga tegenover Lisa zitten en zie hoe ze een slok neemt. "Eat your cheeseburger dear," zeg ik, "we can talk after you finished eating." "Thanks, eh..I am very hungry," zegt Lisa, maar voor ze haar eten kan oppakken, klapte ze al naar voren. Ik check snel haar pols. Dan voer ik een toneelstukje op. Verschillende omstanders kijken verbaasd naar Lisa. Ik doe alsof ik haar pols check, en zeg, "ze is niet goed geworden. Een manager komt aangelopen. "Gaat alles goed?" Ik zeg dat ik Engels ben. "This is my granddaughter, she is here with her mother who tried to kidnap her, my granddaughter has an addiction and her mother is a prostitute. Could you please help get my granddaughter in the car?" Ondersteunt door twee medewerkers, breng ik Lisa naar mijn auto. Ik geef de manager honderd euro voor de overlast en vraag hem zijn mond te houden tegen mijn 'dochter'. "She is wicked," zeg ik, "she wants to prostitute her daughter too, gives her drugs..." De man knikt en even later rijd ik weg met Lisa. Ik verlaat de snelweg en op een verlaten parkeerterreintje tussen de weilanden stop ik Lisa vastgebonden en met een prop in haar mond in de achterbak.

Op mijn nieuwe hoofdkwartier in Nederland, een eenzame villa in de buurt van Arnhem, stop en neemt Rob Lisa in zijn armen. "Lock her up, in the basement," zeg ik. Ik loop naar mijn communicatiecentrum. Zo, nu Yoko laten weten dat ik Lisa heb. Dan komt ze vanzelf naar mij toe. Ik open mijn account op het Dark web. Ik weet dat Yoko die in de gaten houdt en stuur een bericht aan mijn hoofdkwartier in Italië, zogenaamd van Rob: "Lisa is captured, she is Villa Zonnegloren, Veeweg 76, Arnhem. Send orders. Rob" Tevreden schenk ik een kopje thee in. Het bericht was in code, want Yoko mag niet weten dat ik haar door heb, en ook niet dat ik weet dat ze mijn geheime codes kent. Ik glimlach, het is net schaken en op dit ogenblik sta ik op het punt om Yoko schaakmat te zetten. Als ze naar de villa komt, en gevangen wordt genomen, zal ik haar geest bewerken met Iscine25, een drug die de wil ondermijnt. Yoko zal niet meer kunnen handelen, ik zal haar geheugen wissen en dan weer vullen met het idee dat ze ook van mij houdt...

“Hello, my dear,” zegt ze. Iets in haar ogen bevalt me niet. Te vriendelijk. Te warm. Te bedacht. “I am superintendent Julie Morgan of Scotland Yard.” Ze laat me haar pasje zien. Ik bestudeer het zorgvuldig. Alles ziet er echt uit, maar ik voel het. Iets wringt. Er klopt iets niet aan haar stem. Aan haar aanwezigheid. Xandra is er nog even, dan loopt ze weg. Cruella – want zo noem ik haar in mijn hoofd – zit tegenover me. Haar ogen blijven op me gericht, alsof ze iets wil, iets wacht. “Eat your cheeseburger, dear,” zegt ze. Ik glimlach ongemakkelijk en pak mijn cola.
Eén slok. De wereld kantelt. Mijn armen worden zwaar. Mijn hoofd zakt. Alles voelt alsof het losraakt van mij. Ik word wakker in het donker. Er is… niets. Mijn hoofd bonkt, mijn lippen zijn droog. Mijn polsen doen pijn. Ze zijn vastgebonden. Ik probeer me te bewegen, maar mijn enkels zitten ook vast. Mijn mond is droog, pijnlijk – er zat iets in, een prop misschien. Alles is vaag. De vloer is koud, hard. Beton Ik lig op iets zachts. Een matras? Het ruikt muf. Naar schimmel. Ik open mijn ogen. Niets. Donker. Helemaal donker. Er is een klein lampje. Eén flauw lichtje in de hoek van de kamer. Een zwakke gloed, alsof iemand expres gekozen heeft voor net genoeg licht om te kunnen lijden.

Ik probeer iets te zien. De muren zijn ruw, grijs. Er zijn geen ramen. Geen deuren die ik kan onderscheiden. Alleen beton. Dikke, kille muren. Alles is leeg. Doodstil. Mijn keel knijpt samen. Ik wil schreeuwen, maar ik weet dat niemand me hoort. En zij… zij is vast ergens boven me.. Ik weet nog steed niet wie ze werkelijk is, maar ik weet wat ze wil. Ze heeft me niet meegenomen om me te redden. Ze heeft me niet meegenomen voor ondervraging. Ze heeft me meegenomen omdat ze bezit van me wil nemen, mij wil gebruiken. Voor Yoko! Mijn hart bonkt in mijn borst alsof het zichzelf uit mijn lijf wil slaan. Ik probeer te ademen, rustig te blijven, te denken.
Maar het is moeilijk. Alles in mij wil huilen. Gillen. Wegkruipen. Maar er is geen plek. Geen ruimte om klein te zijn. Alleen deze kamer. Deze koude, ademloze kelder. Ik voel mijn kaken trillen. Niet van kou – van angst. Pure, naakte angst. Wat als niemand me vindt? Wat als Xandra denkt dat ik haar heb verlaten? Wat als Yvon me nu laat zitten?

En zij. Ze praat tegen me als een moeder. “Eat your cheeseburger, dear.” Ik hoor het nog steeds in mijn hoofd. Alsof ze denkt dat ik een kind ben. Alsof ze werkelijk gelooft dat ik in haar verhaal pas. In haar waanidee, ik? Ik trap er met open ogen in, had ik nou gewoon geluisterd naar mijn stemmetje die me waarschuwde. Cruella. Ik noem haar zo omdat het me op de been houdt. Omdat zij niet Julie Morgan is. Omdat ze een monster is, elegant verpakt in dure kleding en Britse beleefdheid. En omdat ze mij iets wil afpakken. Mijn vrijheid. Mijn geest. Ik wil sterk blijven. Ik wil dat niet alles van me afgenomen wordt. Maar hier, in dit donker, zonder tijd, zonder geluid… begint iets in mij te breken. Al een paar keer ontsnapte ik, maar nu……dit is uitzichtloos……

Een nieuw telefoontje maakt duidelijk hoe we er in gelopen zijn. De ouders van Lisa mankeert niets. Ze zitten zelfs nog ondergedoken. Cruella zoals we haar nu allemaal noemen is goed, heel goed. Ik ben woedend op Xandra. Zij met al haar ervaring, is er in gelopen als een groentje. Yumi weet net zo min als wij waar Yoko is. Die heeft alle contact verbroken voor ze die moordaanslag ging plegen. Volgend Yumi is Lisa nu lokaas voor Yoko. "She knows that Yoko is crazy about the girl and she hates Cinderella." Ik knik, dat kon er nog wel bij, Lisa zit god weet waar gevangen en Yoko loopt in de val als ze haar probeert te bevrijden. "We moeten gelijk ingrijpen," zegt Xandra, "we bestormen de plek waar ze zit en bevrijden Lisa." Natuurlijk dat is de enige manier die Xandra kent, aanvallen, iedereen neerknallen en als er nog gijzelaars leven is dat mooi meegenomen. "Rustig," zeg ik, "dat is precies wat Cruella wil, dacht je nou echt dat ze er niet op rekent dat jij dat gaat proberen. Nog afgezien dat ze Lisa als gijzelaar hebben, zal ze een klein leger opgetrommeld hebben om Yoko op te vangen en dan kunnen ze jou er wel bij hebben." "Ik ben goed," zegt Xandra. "Ja, maar Cruella is beter," zeg ik kwaad, "zij heeft goede plannetjes, zij trapt niet in opzichtige misleidingsplannetje. Zij niet.." "Oh, dus ik wel?" reageert Xandra geïrriteerd, "goed, ik ben er in gestonken, maar dat gebeurt geen tweede keer.." Ze houdt haar mond als Yumi binnen komt. "We have intercepted a message from the Dark Web," zegt hij en laat het me lezen, "Lisa is captured, she is at Villa Zonnegloren, Veeweg 76, Arnhem. Send orders. Rob". "Dat is een val," zegt Xandra die heeft meegelezen. Ze zeggen nog net niet dat de sleutel onder de mat ligt." Eline begint te giechelen.

"Does Yoko know this?" vraag ik aan Yumi. Die haalt zijn schouders op. "Maybe, she has access to the Dark Web, she knows the codes of Cinderalla." Peinzend kijk ik voor me uit. Eline, Sylvia en Myla kijken me gespannen aan. "Hier kunnen we weinig mee," zeg ik aarzelend. "Het is inderdaad een val, maar we kunnen Yoko niet bereiken en Yumi evenmin. Als ze dit bericht ook heeft gelezen zal ze ook weten dat het een val is." Ik wacht even om alles in het Engels te vertalen voor Yumi en Myla. Yumi schudt zijn hoofd. "It doesn't matter if Yoko intercepted this message too, she will try to liberate Lisa, regardless of the consequences." Ik kijk hem aan. Hij heeft gelijk. Yoko is net als Xandra, die wil ook het adres bestormen. Ik kijk om me heen. Waar is Xandra? Als ik het de anderen vraag heeft niemand haar zien weg gaan. "Die is achter Lisa aan," zegt Sylvia. "Ze weet nu waar ze is..." "Wat doen we?" zegt Eline, "de politie waarschuwen?" Yumi heeft kennelijk het woord 'politie' opgevangen. "No, police please, Cinderella has bribed police officials everywhere, she has infiltrated organisations like the FBI and Scotland Yard." "Laten we gaan," zeg ik gelaten. "Waarheen?" zegt Sylvia. "Naar Nederland, naar Arnhem. We kunnen Xandra en Lisa niet in de steek laten."

ik voel me opgelaten, ik ben er in getuind als de eerste de beste sukkel. Maar de manier waarop Yvon me terecht wees zit me nog meer dwars. Altijd dat voorzichtige. Lisa is in gevaar, ik moet iets doen. Het idee dat mijn mooie, lieve en slimme meisje in handen is van die cartoon gangster laat me mijn tanden knarsen. Ik zit weer in de auto van Yvon, aangezien er nog steeds geen vluchten zijn, moeten we toch met de auto. Ik druk het gaspedaal in. Wat Cruella kan, kan ik ook. Ik heb valse papieren in mijn zak die me legitimeren als agente van de FBI. Net zo vals als Cruella natuurlijk, maar wel effectief. Het is alleen jammer dat dit niet de States is, daar hebben ze meer ontzag voor de Feds, zoals wij Yanks de FBI noemen. Ik zit ver boven de snelheidslimiet, Yvon zal een hoop snelheidsboetes krijgen. Ik wil via Frankrijk naar Nederland. En. als het morgen is, ben ik al in België. Daar loop ik in een snelheidscontrolefuik. "Vous conduisiez beaucoup trop vite, madame, au moins cinquante kilomètres." zegt de agent die me aanhoudt (U reed veel te hard, mevrouw, zeker vijftig kilometer). "Do you speak English," zeg ik en laat mijn FBI badge zien. De agent aarzelt en gaat dan iemand halen. Hij komt terug met een oudere man in uniform. "Are you from the FBI?" zegt hij. Ik knik. "I am on a special mission, a kidnapping, I am in a hurry..." Hij kijkt me wantrouwig aan. "Do you have permission, I mean are you working with Europol, Interpol or the Belgian police?" Ik schud mijn hoofd. "I am sorry, but I have no time, a young girl is abducted I am on a hot persuit." De oudere agent kijkt nog eens naar de badge. "Please pull over there, we have to check your credentials." Verdomme, hij gelooft me niet. Ik start de Austin Martin en doe net of ik naar de kant van de weg zal rijden, dan schakel ik, geef gas en scheur bijna de twee agenten van hun sokken. Ze kunnen zich nog net in veiligheid brengen. Ik race door, sla een paar zijwegen in en zoek dan een andere weg richting Nederland.

In Brussel heb ik de opvallende Austin Martin ingeruild voor een Ford Siësta. Minder spectaculair, maar wel zo veilig. Ik probeer minder hard te rijden om niet op te vallen en kom tegen de middag in Arnhem. Ik parkeer de Ford en check mijn Heckler & Koch 9mm pistool, ik steek twee extra clips bij me. Op de routeplanner heb ik gezien waar de Veeweg ligt. Ik besluit eerst een hapje te eten en een plan te maken. Yvon had wel een beetje gelijk, ik kan moeilijk in mijn eentje het adres bestormen om Lisa te bevrijden. Cruella zal wel een welkomst commitée klaar hebben staan. Ik haal wat te eten bij een Fast food restaurant, als ik weer zit, komt er iemand naast me zitten. "Just eat," hoor ik zeggen. "Don't look at me..." Ik moet beheersen, om voor me te kijken, want die stem herken ik uit duizenden. Het is Yoko...

Ik verveel me. Ik heb al mijn pistool leeggeschoten op de enorme breedbeeldtelevisie in de huiskamer en kijk toe hoe er een nieuwe wordt neergezet. In een tijdschrift las ik ooit dat Elvis Presley in de laatste jaren van zijn leven hetzelfde deed op zijn tournees. Hoteltelevisie kapot schieten als het programma hem niet beviel. Ik vraag naar Rob. "Any news?" Hij schudt zijn hoofd. Damn, Yoko neemt haar tijd. Nu heb ik wel een val gezet die alleen een enorm uilskuiken niet zou zien, maar toch. Ik had wel wat meer actie verwacht. Misschien moeten we mijn grote liefde een beetje uitroken. "Bring that girl to the torcher room," beveel ik kil, "and bring Francesca." Mijn visagiste komt gelijk aan rennen. "I want you to make that little bitch up as if she was torchered," zeg ik, "wounds, bruises, the works." Francesca gaat aan het werk, maar de kleine lastpost verzet zich, tot ik er genoeg van krijg en Rob een teken geef, die slaat haar met een klap bewusteloos. Na een half uur is Francesca klaar en die kleine hoer ziet er nu verschrikkelijk uit. Twee blauwe ogen, wonden op haar gezicht en lichaam. Francesca is een virtuoos. Ze heeft haar neus zelf zo geschminkt dat die gebroken lijkt. Ik laat het meisje vastbinden in een stoel en maak foto's met de telefoon van Rob. Die stuur ik even later via het Dark web zogenaamd van Rob naar mezelf met de volgende boodschap. "We tried to make her talk, but she is stubborn..." Even later stuur ik een app terug zogenaamd van mezelf naar Rob. "You fool, you were not suppose to hurt her. Patch her up." Zo eens kijken of Yoko nu reageert. Ze kent mijn codes...

Ik speel patience op mijn laptop, terwijl Rob me op de hoogte houdt over alle dwergen rondom ons slapende prinsesje. Yvon, Sylvia, Myla en Eline zijn met de auto onderweg. Xandra is aangehouden in België en weer ontkomen en vervolgens van de radar verdwenen. Wat een stelletje amateurs, ze laten sporen na die zelfs een blinde nog zou zien. Ik klap de laptop dicht en duw een nieuwe sigaret in mijn sigarettenpijpje. Oh wat mis ik Yoko. In gedachten streel ik haar zachte huid, laat mijn tong over haar geschoren vulva dansen en lik haar kutvocht op. "Ma'am?" Ik schrik op, Rob staat naast me. "What is it?" zeg ik geïrriteerd. "We have traced the Yank, she is in Arnhem. Ik kijk hem aan. Eindelijk actie. Die spierbundel is duidelijk uit op de bevrijding van die domme puber. Ook voor haar heb ik een paar verrassingen klaar staan. Dodelijke verrassingen weliswaar..maar een kinderhand is gauw gevuld.

Ik zit op de koude bank, in een fastfood restaurant, rug tegen de muur. Xandra voor me, gespannen kaak, ogen strak op de plattegrond gericht. Haar vingers tikken nerveus op haar knie. “Ze zit daar,” zegt Xandra. “In dat gebouw. Ik tel drie ingangen, waarvan twee bewaakt. We gaan via het dak. Ik ga voorop.” “Wacht,” zeg ik. Mijn stem trilt, niet van angst, maar van iets anders. Iets dat zich opbouwt. “Dat is precies wat ze wil.” Xandra kijkt op, fronst. “Wat bedoel je?”

“Cinderella. Ze wíl dat we binnenstormen. Je denkt toch niet dat ze Lisa zomaar in het zicht houdt, zonder plan B? Alles aan dit voelt als een val.”, zeg ik. Ze balt haar vuist. “Val of niet, ik ga haar halen. We verliezen tijd met praten. Elke seconde telt.” “En elke seconde dat jij in haar val trapt, ben ik jou ook kwijt!” Mijn stem schiet omhoog, ik hoor mezelf pas als de echo terugkomt van de muren. “Denk je dat ik het aankan als jíj ook wordt meegenomen? Of erger?”. Ze knijpt haar ogen samen. “Dus wat dan? Dat we niks doen?” Mijn telefoon trilt. Een appje. Ik open het. Lisa. Een foto. Een close-up van haar gezicht, bebloed, opgezwollen. Haar neus staat scheef, haar oog is dichtgeslagen. Mijn vingers bevriezen. Dan voel ik het opborrelen — een storm van woede. Iets diep en zwart. Ik klem mijn kaken op elkaar. “Ze heeft haar toegetakeld. Mijn Lisa.” Xandra buigt voorover om de foto te zien, maar ik draai mijn scherm weg. “Nee.”

“Laat me kijken.”, schreeuwt Xandra. “Je hoeft dit niet te zien.”, zeg ik, mijn woede onderdrukkend. “Ze is ook mijn vriendin, Yoko. Ik wíl het zien.”, eist Xandra. “Dáárom juist. Jij hebt een hart. En als je dat beeld ziet, doe je weer iets doms. Iets heldhaftigs. En dan zijn we twee vrouwen kwijt in plaats van één.”, zeg ik. Ze sist tussen haar tanden. “Wat wil je dan doen?” Ik adem diep in. “Ik ga er alleen heen. Ik speel een rol. Iets wat Cinderella niet verwacht. Jij… jij volgt het dwaalspoor.” Ze kijkt me wantrouwend aan:“Wat voor dwaalspoor?”, vraagt Xandra. “Je laat je zien bij de zuidzijde. Gewapend. Hard, dreigend. Zodat ze denkt dat jij mijn enige plan bent. Ondertussen glip ik via haar schaduw binnen, via iets dat ze niet ziet aankomen.”, zeg ik, ik moet haar kwijtraken, aan die zuidzijde ligt de voormalige kolen laatdok, een scheve talud, mos heeft deze talud supergoed gemaakt, als je er stapt glij je naar beneden en kom je er niet weer uit. De laadpaal is allang dichtgemetseld, zo weet ik zeker dat Xandra buitenspel staat en me over haar geen zorgen hoef te maken.

Xandra schudt haar hoofd. “Nee. Verdomme, nee. Jij bent geen SEAL. Jij bent geen soldaat. Jij—”, ze kijkt me aan: “Ik ben wél degene van wie Lisa houdt!”, schreeuwt Xandra woedend. Dat raakt. Ze kijkt weg. Ik zie haar slikken. “Ik weet wat ik doe,” zeg ik zachter. “Ik laat me niet leiden door woede, zoals jij. Maar ik gebruik haar. Laat haar denken dat ze gewonnen heeft, tot ik haar keel tussen mijn vingers heb. En geloof me, Xandra… als ik haar pijn doe, dan is het niet meer uit noodzaak. Het is persoonlijk geworden en ik ga er van genieten.” Ze zucht diep. Wrijft over haar voorhoofd. “Je vraagt me om je te laten gaan. Alleen.” “Ik vraag je om me te vertrouwen.”, reageer ik. Ze knikt langzaam. Met tegenzin. “Goed. Maar als ik ook maar een seconde denk dat het misgaat, storm ik alsnog naar binnen. En dan mag de hel zich opmaken voor twee boze vrouwen.”, lacht Xandra. Ik glimlach flauwtjes. “Deal.”

Ik sta in het depot onder het huis. Hier heb ik enige schilderijen opgeslagen van Hollandse meesters uit de zeventiende eeuw. Allemaal gestolen en de originelen zijn vervangen door meer dan uitstekende replica's. Kunstmatig verouderd. Een aantal zijn ontmaskerd maar de museumdirectie durft de diefstal niet te noemen uit angst dat er paniek uitbreekt in de kunstwereld. Ik heb ze bijeen gebracht voor Yoko, voor het museum dat ik in aan het inrichten ben op San Cristo, mijn eiland. Diep onder de grond. Ik weet dat Yoko van kunst houdt, dat was de reden dat ze in Nederland was, ze is eigenlijk kunstdetective en had opdracht om gestolen meesters te achterhalen. Ik kijk bewonderend naar het Lam Gods van de Gebroeders van Eijck, weilswaar niet uit de Gouden Eeuw, maar wel een meesterwerk. De hele kunstwereld zoekt nog altijd naar het in de jaren dertig van de vorige eeuw gestolen paneel met de rechtvaardige redders. Maar dat had ik al, en de rest heb ik toen ook maar mee genomen. Wat zal mijn meisje hier blij mee zijn als ze bewerkt met Iscine25 is vergeten dat ze me ooit haatte. Ik bekijk nog wat ander werk dat net is binnen gebracht, zoals De Staalmeesters van Rembrandt dat recent is omgeruild voor een vervalsing. Het Rijksmuseum is trouwens een lachtertje qua beveiliging, het lijkt wel een middelgrote supermarkt in een achteraf buurt zo makkelijk kan ik daar schilderijen omruilen...

Weer boven komt Rob naar me toe. "Is the little bitch back in the basement?" Hij knikt. "Any news on Yoko or Xandra?" Hij wijst op een van de schermen. Daar is ze! Mijn schoonheid, mijn grote liefde... Sprakeloos kijk ik naar mijn Yoko die net doet of ze niet zit te praten met...kijk, kijk...Xandra. De spierbundel is er ook. Gaan ze samenwerken? Ik verkneuter me nu al bij het idee hoe ik die she-hulk en die kleine lastpost permanent zal uitschakelen. Rob kijkt me verwachtingsvol aan, net een hond die een aai over zijn bol wil. "You've got them covered?" sis ik. Hij schrikt. "Yes, yes, we're on their tail..." "And is that bitch in the basement well guarded?" "Ofcourse ma'am," zegt hij angstig. "Good," zeg ik, "now bring me a fresh pot of tea and some cigarettes." Ik installeer me op de bank en leg de .38 revolver naast me neer. Een revolver heeft minder last van vastrakende kogels zoals bij een pistool. Zuchtend sta ik op en controleer de rest van mijn wapens die op strategische plekken in de kamer zijn verborgen. Op mijn dij zit mijn lange vennijdige dolk vastgesnoer in een foudraal van zacht Italiaans leer. Ik ben volkomen voorbereid op het laatste wanhoopsoffensief van mijn vijanden en klaar voor de terugkeer van mijn grote liefde.

Ik voel het zweet in mijn nek glijden terwijl ik over de drempel van kamer 12 stap. De lucht ruikt naar metaal, angst en ozon. Xandra is nog steeds overtuigd dat ik haar gestuurd heb om de controlekamer te saboteren. En dat heeft ze ook gedaan — met volle overtuiging. Maar ik heb haar op een dwaalspoor gezet. De echte controlekamer zat een verdieping lager. Ze zal daar vast nog steeds in die kolensluis zitten, wachtend op een signaal dat nooit komt. “Sorry, Xandra,” fluister ik, al hoort ze me niet. “Het moest even zo.” Ik glijd langs de muur naar de voordeur. Twee camera’s draaien loom in hun behuizing, maar ik weet precies wanneer ik moet bewegen. De timer in mijn hoofd tikt als een metronoom. Nu. Twee stappen. Stop. Nog drie. Ik bereik het paneel bij de deur. Mijn vingers vliegen over de schakelaars. Eén klik — stroom uit. Alles dooft in een donkere stilte. Alleen het gezoem van het noodsysteem begint langzaam te grommen. Ik heb vijfentwintig seconden… veertig… vijfenveertig. Genoeg. Ik sprint door de gang. Lisa ligt nog steeds op het bed in kamer 6, gedrogeerd maar levend. Ze opent haar ogen als ik haar naam fluister. “Kom,” zeg ik zacht. “We hebben geen tijd.”, ergens klopt er iets niet, ze is niet bont en blauw, ze is niet mishandeld! Zorgen voor later, denk ik. We verdwijnen door de muurpaneldeur — een geheime doorgang die zelfs Cinderella’s meest loyale waakhonden zijn vergeten. Daar leg ik het spoor: een jas met mijn bloed, sleutels, een opengeslagen kaart naar het bos. Een valse richting. Als ze het vinden, denken ze dat ik ontsnapt ben naar het oosten. Cinderella zal woest zijn. Ze zal iemand laten bloeden. Haar personeel. Misschien haar honden. Chaos is mijn bondgenoot. In een oude opslagruimte achter de koelcel halen we Xandra op. Ze staat trillend op haar benen, haar ogen vuurrood van woede. “Jij. Lul.” sist ze. “Je liet me vastzitten in een kolensluis als een rat.”

“Ik moest het doen,” zeg ik, terwijl ik Lisa op de been help. “Het was de enige manier. Ze vertrouwden jou nog. Als ik jou had meegenomen, had had ik niet vrij kunnen werken, dan had ik me ook zorgen over jou moeten maken!” “Je denkt dat dit een spel is?” Xandra staat nu neus aan neus met me. “Je speelt met mijn leven!” Lisa onderbreekt ons. “Hou op!” roept ze. “Ze zitten ons vast al op de hielen! Ruzie maken is nu echt het domste wat we kunnen doen!” We stormen het servicepad op, rennen naar de kruising bij het viaduct, waar de auto geparkeerd staat. Mijn hart bonkt tegen mijn borstkas. Nog vijftig meter. Dan hoor ik het gegrom. Een zwarte SUV komt van links, de motor brult als een beest. De remmen klinken veel te laat. Ik zie de bumper pas als het te laat is. Ik duw Lisa nog net weg. Een zware klap volgt. Glas dat barst. De wereld slaat zwart om.

Damn! Hier had ik niet op gerekend! Yoko offert gewoon een pion om de koningin te schaken. En dan rent ze weg met zowel Xandra als Lisa. Machteloos sta ik vloekend in de controlekamer. Ik trek mijn revolver en schiet een willekeurige technicus overhoop. "And everyone else get me those women back or the next one will not be so treated nicely!" spuug ik uit. Het helpt. Overal gaan sirenes af. Condition Red, staat er op verschillende computerschermen. Ik zie de technici zweten en angstig kijken. Op de schermen zie ik mijn legertje de achtervolging inzetten. Rob leidt de eerste groep. "To the SUV!" schreef ik in de microfoon. Rob kijkt om zich heen en rent dan naar de eerste de beste, een zwart gespoten Range Rover Sport SV. Ik kijk op het andere scherm. Op het servicepad zie ik het trio in de richting van de kruising bij het viaduct rennen. Daar staat een grijze Nissan SUV geparkeerd. Vermoedelijk die van Yoko. Ik grijp de microfoon. "They want to escape in the Nissan!" schreeuw ik, "intercept them...let Yoko live, the other two can die...!" Ik hoor op het andere scherm de Range Rover optrekken en met piepende banden versnellen. Op het andere scherm komt alles te samen. Ik zie Rob in de SUV op Lisa en Xandra inrijden. Maar dan duwt Yoko Lisa weg en een ogenblik hou ik mijn adem in, er volgt een enorme klap en ik zie Yoko door de lucht vliegen. Een seconde lang ben ik als verlamd. Dan schreeuw ik vloekend in de microfoon. "If she's dead, you are dead, bring her to the hospital, get the helicopter!"

Als Yoko naar het ziekenhuis wordt vervoerd in een van onze heli's neem ik contact op met het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Ik ken het goed en de directrice ook. Ze heeft onlangs een donatie van me gehad met veel nullen achter de punt voor een nieuwe vleugel van het hospitaal. "Marge," zeg ik door mijn telefoon als ik de directrice aan de lijn heb. "This is my god daughter Yoko Yamamoto, some fool hit her with a SUV, please make her better, keep me informed. I'll pay all the costs..." Marge zegt haastig dat ze er persoonlijk zorg voor zal dragen. Ik ben even gerustgesteld, maar als Rob terugkomt en schaapachtig zegt dat hij er ook niets aan kon doen en dat Xandra en Lisa ontkomen zijn, kijk ik hem alleen maar aan. Hij ratelt maar door met verontschuldigingen en opmerkingen over Yoko die Lisa wegduwde. Midden in een zin, zorg ik er voor dat hij een derde oog tussen zijn wenkbrauwen krijgt. Hij klapt geluidloos neer en ik kijk zonder mededogen op hem neer. "Your contract is hereby terminated," zeg ik tegen het lijk. De technici zitten te zweten achter hun terminals als ik hijgend van woede naar hen kijk. "Find those two bitches, NOW!" Met klinkt het geluid van vingers die op de toetsen slaan.

Een meisje dat mij thee komt brengen, kan nog net de klap ontwijken die ik haar wil geven, maar de theepot plus de kopjes vliegen door de ruimte. Het kind rent weg en ik blijf hijgend staan. Ik moet me beheersen en een nieuwe nummer 2 vinden. Mijn oog valt op Jessica. Ze is net als die andere hoer een voormalige Navy SEAL en heeft bewezen leiding te kunnen geven. Ik roep haar bij me en deel haar mee dat ze promotie heeft gemaakt. Ze lijkt er niet erg blij mee te zijn. "Find those bitches!" schreeuw ik. Een telefoontje stoort me. "Yes?" zeg ik weinig vriendelijk. "Eh Madge here," hoor ik. "Yoko is not badly hurt, she probably skipped the pathway of the car, she has a few broken bones, bruises, but there is no operation needed..." Ik heradem. "Madge you are wonderful," zeg ik, "I will donate some extra money to the hospital. When can she be transported to me again?" Madge lacht zachtjes. "In a few days we still have to conduct some examinations...but she is in good hands.." "I know Madge," zeg ik, I know...but my god daughter was assaulted by thugs, I will need to send body guards to protect her..." "That's quite allright, Cindy," zegt Madge, "but the police wants to know about the case." Ze noemt de naam van een politiecommissaris die op de loonlijst staat bij me. "I will handle him, Madge," zeg ik, "just take care of my god child..." We verbreken de verbinding en ik stuur Jessica met twintig man naar het ziekenhuis. Yoko heeft nu prioriteit...

Xandra belt me, Yoko is geraakt door een auto, “Where was she taken? Which hospital? Okay, listen, I'll text you an address, you're safe there. Yoko's safe house. I'll take care of Yoko.”, dus, ze is naar het ziekenhuis Hygieía, toepasselijk, de Griekse god van gezondheid. Xandra en Lisa zijn onderweg naar het safehouse, ze zullen steun krijgen van mijn team, Xandra zal verbaasd zijn, Master Chief Petty Officer Stevenson, haar protégé zit erbij, met een paar zorgvuldig door haar gerekruteerde collega, real bitches. Gehard, slim en vindingrijk, ruw, maar sterk. Zo ruw dat ze eerder door de muur gaan dan gewoon een veilige route te nemen. Intussen heb ik de dubbelganger van Yoko weer opgetrommeld. We gaan Yoko in het hospitaal switchen, Yoko meenemen, Sa in bed leggen en wegwezen. Simpel en effectief. Sa kan dan naar het toilet gaan en daar ontsnappen, alles komt aan op timing, goede timing waardoor de illusie gaat werken. Sa is al bij het ziekenhuis, nu moeten we snel zijn. De mannen van Cinderella staan al bij het stoplicht, geschatte aankomst tijd, 17 minuten. “Sa, sixteen minutes!”

De Illusie begint Sa loopt als bezoekster naar de schoonmaakkast aan het eind van de gang, in het toilet wisselt ze haar kleding, nu gekleed in een blauwe verpleegsterstuniek. Haar haar zit onder een muts. Ze duwt een linnenkarretje, die op de gang stond, voor zich uit. Onder het schone linnen: kleren voor Yoko. En een wit ziekenhuisbandje waarop “Sa Mei, 3B, bed 7” staat. In Yoko’s kamer wisselt alles snel:
Yoko trekt Sa’s verpleegstersuniform aan, Sa stapt in het bed, trekt de deken tot haar kin en draait haar hoofd half naar het raam. Sa zet een lege infuuszak op standaard, creëert zo de suggestie van medicatie. Het bandje met “Yoko Y.” wordt losgesneden, het nieuwe omgedaan. Ik roep over de communicatie oortje: “Sa, adem iets zwaarder. Je hebt zogenaamd koorts.” Sa (fluisterend): “Snap ik. Ik doe het oortje zo uit!”, Yoko slipt in de badkamer. Zuster Els schuift binnen met haar tablet. Ze kijkt nauwelijks op: “ Mevrouw Yoko, alles goed?”, Sa reageert gespeeld slaperig:” “Hmm… yes.” Els kijkt op haar tablet: “Fijn. Morgen bloedcontrole, maar dat is pas om elf uur.” Ze checkt het infuus, noteert wat op haar scherm en verlaat de kamer. De deur valt zacht dicht. Yoko wacht tot de voetstappen wegebben, trekt het karretje met zich mee de gang op. Ze heeft een chirurgisch mondmasker op en duwt het linnen als een routinematige kracht. Niemand kijkt twee keer naar een verpleegster met een kar. Bij de lift knikt ze naar de bewakingscamera. Even later staat ze in de parkeergarage. Buiten, onder de natte straatlampen, staat mijn auto te wachten. De achterdeur zwaait open. “Where is Lisa? Is she allright?”, vraagt een vermoeide en gewonde Yoko. “Yes, she is safe, together with Yvon and Mila and Xandra, all unharmed.” Snel rijden we weg.”and Sa?”, vraagt Yoko terwijl ze vergaat van de pijn in haar ribben. “She will be here within a few hour.”, lach ik. Sa ligt roerloos, haar temperatuur is zogenaamd gestegen. Ze wordt overgebracht naar isolatie voor observatie. Madge informeert intussen Cinderella, niet wetende de verkeerde op het bed te hebben liggen. Voordeel dat Madge haar niet goed kent, ze ziet de verschillen niet. Omdat het de isolatie zaal is staan de beveiligers bij de toegangsdeur deuren, alle toegangs deuren, ontsnappen via die route is dus onmogelijk.

De lichten op de gang zijn ietwat gedimd. Alleen de noodverlichting gloeit vaag langs de vloer. In kamer 3B klinkt enkel het zachte gezoem van een infuuspomp. Sa opent langzaam haar ogen. Ze wacht. Geen voetstappen. Geen stem bij de verpleegpost. Ze schuift geruisloos de dekens opzij en glijdt uit bed. Ze schuift naar de badkamerdeur, opent die langzaam en sluipt naar binnen. Binnen is alles wit. Klinisch. Tegels tot aan het plafond. Maar bovenin de muur — een klein kantelraampje. Genoeg voor iemand slank zoals zij. Bij de wastafel staat een plastic krukje. Ze gebruikt die om op te gaan staan. Met beide handen duwt ze het raampje open. Een frisse wind snijdt naar binnen. Buiten: een plat dak, en daarachter een looppad naar het personeelsbalkon. Perfect. Ze trekt haar joggingbroek op, grijpt een opgevouwen ziekenhuishanddoek uit het kastje, knoopt hem als rugzakje en stopt er het enige wat ze heeft: een telefoon, een ID-kaart op naam van “Yoko”, en haar oordoppen. Ze ademt diep in, kruipt in het raampje, wringt zich erdoorheen. Haar voet glijdt even op het kozijn, maar ze vangt zichzelf op. Dan laat ze zich zakken op het grinddak. Haar knieën buigen soepel. Ze blijft gehurkt. Niemand gezien. Via de regenpijp (geribbeld kunststof) schuift ze zich omlaag naar de binnenplaats. Daar hangt een gele rookzone-bord aan een hek. Ernaast: een poortje met codeslot. Ze tikt op haar telefoon. Ik heb het doorgestuurd: Code voor dienstingang: 2203 Beep. Groen lampje. Poortje klikt. Ze trekt de capuchon over haar hoofd, loopt met stevige pas het terrein af — langs de ambulance-inrit, alsof ze een moe dagdienst verpleegkundige is. Niemand die haar stopt. Aan het einde van de straat wacht een fiets op slot. Sleutel ligt in de brievenbus van een leegstaand huis, zoals afgesproken. Ze stapt op. Ze trapt weg. En lacht. Op bed heeft ze een kaartje neergelegd, een klein geintje van mij. Greetings from Yoko, better luck next time!, deze ronde is voor ons, maar ze kwam dichtbij, te dicht! Als we bij het safehouse aankomen zien we hoe Xandra Lisa knuffelt, Yvon haar ogen niet van haar kan afhouden, ik kijk naar Yoko, ik zie het verdriet. “As long as she is safe…that is all that matters!”, zegt ze stoer. En langzaam hompelt de naar de deur.

Ik geniet van ons samenzijn. Yvon, Xandra, Eline, Mila, we zijn er allemaal, de gebeurtenissen die elkaar snel opvolgen de laatste tijd, wie ik wel en niet kan vertrouwen, het maakt me nu even allemaal niet uit, ik wil die oom heel snel vergeten, niet meer aan denken. Even geen angst hebben. Yumi staat bij de deur, ik zie overal mensen, Xandra die mij stevig vasthoudt Yvon die dicht bij me zit, haar hand geruststellend op mijn been. Het voelt vertrouwd, het voelt veilig, Xandra klets intussen druk met Stevenson, die ze na een voorstel rondje Stevie blijft noemen, raar, want het is echt een vrouw, Yvon zit dicht tegen me aan, haar benen op de bank en laat mij tegen haar aanleunen. Xandra blijft me stevig vasthouden en zoent me regelmatig. Dan gaat de deur open, gelijk schrik ik en verstijf ik. Yoko! Ze loopt moeilijk, ademt moeilijk en ze heeft duidelijk pijn. Ze gaat gelijk door naar haar kamer.

Ik ben ook moe en ga op bed, Xandra klets nog heel even, drinkt haar glas cola leeg. Dan komt ze bij me, net als ik me heb uitgekleed. “Weet jij waar mijn nachthemd is?”, vraag ik. “ Since when have you been so prudish? You really don't need a nightgown, you really don't. Come on, get into bed quickly.”, zegt Xandra lachend, ze heeft haar kleren zelf al uitgedaan. naakt duikt ze in bed. “ but hands at home, not touching!”, lach ik. Ik lig in bed en Xandra trekt me dicht tegen zich aan. Al snel lig ik te slapen. Totdat de kamer zich vult met Yvon, Eline, Stevenson, Yumi, de lampen zijn aan en dan komt Mila er ook nog eens bij. “Wat doen jullie hier?”, vraag ik. “ That's because of you! You screamed at the whole house! I couldn't wake you up! You just kept screaming!”, zegt Xandra die me tegen zich aan houdt. Ik kijk haar aan en zei b'ied. Ik schrik, maar dan blijkt het van mij zelf te zijn. “ You squeezed your hands so hard your nails dug into your hand. That's what's bleeding now.”, zegt Xandra, ik kijk in mijn handen en die bloeden inderdaad. “ she should do zazen, which is a form of sitting meditation practiced in Zen Buddhism. i can teach her…..”, zegt Yoko plots:” And she should drink Bancha Shun tea, Yumi already makes it. This tea is packed with health benefits. Bancha Shun, harvested in late summer, offers a lighter caffeine content than other green teas.”, ze is stilletjes binnen gekomen. Ik zie Yvon en Xandra beide boos kijken.

Ik zit in mijn meditatiekamer. Even tot rust komen. Kopje thee met mijn dure melange, rustige muziek. Ik adem langzaam in en uit. Probeer aan niets te denken. Na een uur kom ik verkwikt weer naar buiten. Ik kan weer wat hebben. Als ik in de controlekamer kom is het net een schoolklas die besmuikt tot leven komt. Er wordt druk op toetsen geramd en overal klinken piepjes. Langzaam bekijk ik de televisieschermen. Eerst het ziekenhuis. Ik zie de beveiligers van Jessica en dan Jessica zelf die angstig in de camera kijkt. Langzaam voel ik mijn kalmte weg glibberen. Dan zie ik het lege ziekenhuisbed. "Where is Yoko?" vraag ik evengoed kalm. "She..eh..she...she is gone." stamelt Jessica. "I can see that, you stupid cow," sis ik, "how, gone where too?" "She, she..we don't know..we only found this card." Ze houdt een kaartje voor de camera. Greetings from Yoko, better luck next time! lees ik. "I don't understand," zegt Jessica, "according to the staff here, she was in bed sleeping, but than she fled the room trough a small window...Nobody saw it happening..." Een blinde woede slaat over me. Ik heb zin om het hele ziekenhuis op te blazen en Madge te roosteren op de volgende barbecue. Maar de Zen redt me. Ik haal weer diep adem. "I WANT YOKO," schreeuw ik tegen Jessica. "No matter the costs, use our police contacts in the city, inform the airfields, tunnels, highways, railway stations..." Ik schreeuw tegen een lege kamer. Jessica is al weg.

Ik heb besloten Jessica niet te vermoorden. ten slotte kon ze hier niets aan doen en het verloop onder mijn personeel is toch al groot. De computernerds zijn geïnfiltreerd in alle computers van vliegvelden, treinbedrijven, stations, politiebureaus, taxibedrijven en autoverhuurbedrijven. Er kan geen muis uit de stad zonder dat ik het te horen krijg. Intussen zoeken mijn mensen, samen met de lokale politie die denken dat ze achter terroristen aan zitten, naar die bitches en mijn Yoko. Ik zal haar krijgen en als ik dan heb afgerekend met dat stelletje lesbo wijven, zal ik Yoko bekeren onder invloed van Iscine25, speciaal voor mij ontwikkeld in een van mijn labs. Ik kan mijn ogen bijna niet afhouden van de televisieschermen in de centrale ruimte. Er zijn verschillende nieuwsbulletins te zien. Dan krijg ik plotseling een idee. De enige manier waarop ik Yoko in handen kan krijgen. De operatie die nu aan de gang is, zal weinig opleveren. Het is een grote stad en Yoko heeft veel geld. Ze heeft ook bekwame mensen. De enige waar Yoko om geeft is Lisa en die is ook verdwenen. Ik check mijn laptop en neem dan contact op met Jessica. "The parents of Lisa, where are they?" "In a safehouse in Holland..." zegt Jessica. "You have the address?" Jessica kijkt op haar computer. "We have a corrupt officer in the detail that is guarding the parents," zegt ze na enige minuten. "Contact him," zeg ik, "and then abduct the parents and bring them to San Cristo..."