Ergens eind jaren '50 in een afgelegen gehucht van een dorp in de Kempen.

Mijn beste vriend Stan en ik waren onafscheidelijke vrienden. Dat kwam omdat we naaste buren waren en ook bijna even oud. Ik was 12 en Stan was een jaar jonger. Op die leeftijd maakt dat voor sommige dingen een groot verschil.

Op een ochtend werd ik wakker uit een hele rare droom, waarvan ik me niets kon herinneren. Maar ik had een heel raar gevoel in mijn pyjamabroek. Mijn plasser leek wel te koken van de hitte en alles voelde daar plakkerig en warm. In paniek sloeg ik de deken van me af. Ik stak mijn hand in mijn broek en mijn vingers vonden mijn piemel die aanvoelde als een slijmerige slak die lag te baden in lauwe smurrie.
Ik sprong uit bed, trok mijn broek uit en heel mijn onderbuik, mijn piemel en mijn zak plakten letterlijk van dat rare, kleurloze slijm. Van onder de voorhuid kwam nog een dunne sliert van het slijmerige goedje bungelen.
In die tijd werd er nog niet aan voorlichting gedaan, zeker niet bij arme mensen als wij waren. Ik wist dus nog van niks en ik durfde er ook niet met mijn moeder over te praten. Alles wat daar beneden gebeurde was immers iets waarover nooit een woord werd gesproken.

Ik besloot aan Stan te vragen of hij ook ooit zoiets had meegemaakt. Hem kon ik wel vertrouwen. Hoe dikwijls hadden we al niet, tijdens onze spelletjes in het dennenbos waar we onze hut gebouwd hadden, naast elkaar staan plassen? Niet dat we elkaars piemel ooit echt hadden gezien of bekeken, plassen was iets wat je nu eenmaal af en toe moest doen. Het enige wat we al eens een paar keer hadden gedaan, was om te verst plassen of met de mooiste boog plassen.
Toen ik het Stan die middag vertelde (het gebeurde speelde zich af aan het begin van de zomervakantie en onze ouders werkten allemaal in de staalfabriek in Balen, waardoor we hele dagen voor onszelf moesten zorgen) voelde ik mijn piemel stijf worden. Ik kreeg daar ineens een heel heet gevoel, alsof wat ik hem in alle vertrouwen vertelde me enorm opwond. Stan luisterde met grote ogen en open mond: nee, dat had hij nog nooit meegemaakt. Hij vroeg me of ik wel zeker was dat ik niet in mijn broek gepiest had. Ik verzekerde hem dat het geen pies geweest was, maar iets heel anders - iets vettigs dat overal aanplakte, ook aan mijn vingers.

'Misschien ben je wel ziek’ opperde hij gewichtig, 'En dan moet je naar het ziekenhuis'. Ik las de angst in zijn ogen, want in dat geval zou hij niet met mij kunnen spelen en de hele vakantie met zijn grote broer Leo moeten doorbrengen.
Tussen Stan en Leo, die al 14 was, boterde het niet al te best. Leo plaagde Stan altijd en lachte hem uit omdat hij zo klein bleef. Stan was klein en mager voor zijn leeftijd. Leo daarentegen was groot, struis en heel sterk. Het enige twistpunt tussen Stan en mij was dan ook dat ik het heel goed kon vinden met Leo. Als Stan eens niet thuis was, dan duurde het niet lang of Leo stond bij ons thuis aan de deur om een spelletje kaart te spelen of gewoon om gekke dingen te vertellen.

De dag voor ik met dat rare spul in mijn broek was wakker geworden, had Leo me een boekje laten zien dat hij bij hem thuis gevonden had. Het was van zijn vader zei hij. Hij sloeg het open en het stond vol zwart-wit foto's van blote mensen. Meestal vrouwen en hier en daar ook een blote man.
'Kijk eens wat een tieten die meisjes hebben' zei Leo, 'En kijk eens, die hebben allemaal haar tussen hun benen. Maar bij die kerels zie je meer, Toon. Kijk eens wat een grote lul die hebben, jongen! Is die van jou ook al zo groot?'
Ik lachte: 'Nee man, bij lange na niet. Dat zijn geen gewone mensen, denk ik.'
'Oh, jawel Toon, als je groter wordt dan krijg je ook zo'n knuppel. Wil je die van mij eens zien?'
Ik toonde geen belangstelling, noch in de foto's, noch voor Leo's voorstel. Ik haalde de speelkaarten tevoorschijn en we amuseerden ons tot Stan weer thuis kwam.

Wat we niet wisten toen ik Stan over mijn rare gebeurtenis vertelde, was dat Leo in de kamer ernaast bezig was en alles had afgeluisterd. Hij kwam bij ons in de keuken zitten. 'Kleine' zei hij met een uitgestreken gezicht tegen Stan ‘Jij moet na de middag de kapotte schoenen van onze pa naar de schoenmaker brengen. En daarna moet je naar de timmerman gaan om te zeggen dat hij een nieuwe deur voor het schuurtje moet maken.'
'Ga je mee?' vroeg Stan me direct.
'Nee, jij gaat alleen' zei Leo streng, 'Je moet niet altijd zo aan grote jongens hangen, jij. Hier is vijf frank, koop daarvan maar een ijsje bij de bakker. Dat hebt je wel verdiend om al die klusjes te doen.'
De schoenmaker en de timmerman woonden aan de heel andere kant van het dorp, kilometers bij ons vandaan. Ik wist direct dat Leo zijn broertje een hele tijd uit huis wilde hebben, maar waarom, dat vroeg ik me zelfs niet af. Ik dacht dat het weer zo'n gewone streek was van Leo om Stan te pesten. Dat Stan wel een uur of twee weg zou zijn, dat was wel zeker. Hij moest immers te voet gaan, want volgens Leo was het te gevaarlijk om te fietsen met een tas met vier zware schoenen erin.

Stan was nog geen vijf minuten weg of Leo stond al bij mij in huis. 'Zeg Toon, die hut die je met onze kleine in het dennenbosje gemaakt hebt, staat die er nog altijd?'
'Ja Leo, die kan niet kapot. Die is van afgevallen takken van de dennen en daarover hei. Het regent er zelfs niet binnen.'
'Ik zou die wel eens willen zien, je weet dat Stan niet graag heeft dat ik daar kom.'
'Dat is omdat je hem altijd kleineert, Leo. En als je het wilt weten: ik vind dat ook erg, dat je je broer altijd zo treitert.'
'Ik zal in 't vervolg op mijn woorden letten' beloofde Leo, 'Het is omdat ik mij hier zo verveel, helemaal alleen met die kleine waar ik altijd op moet passen. Als jij me meeneemt naar jullie hut, beloof ik dat ik Stan niet meer zal plagen omdat hij zo klein is. Goed?'

Ik was al even graag bij Leo als bij Stan, dat is zeker. Alleen kreeg ik van Stan weinig gelegenheid om met Leo om te gaan. We gingen dus al gauw op stap. Leo was met zijn 14 jaar een mooie, slanke jongen met brede schouders. Hij stapte naast mij op blote voeten, met bloot bovenlijf en in een korte broek. Ik dacht opeens: wat zou het leuk zijn om later op hem te lijken! Ik had een los hemdje aan en ook een korte broek, maar ik liep wel in afgesloten sandalen.
In mijn broekzak voelde ik met mijn vingers aan de knikkers die ik altijd meenam naar de hut. Misschien zou Leo ook wel in onze zelfgebouwde piste willen knikkeren, dat zou leuk zijn. Ik haalde het zakje knikkers tevoorschijn en vroeg het hem.
'Man' antwoordde hij lachend, 'Als je knikkers wilt hebben, ik heb er thuis nog een hele hoop liggen, en veel van die hele grote met vlammen er in.' Ik watertandde, want die waren zeldzaam. Ik had er zelf maar twee.

Toen we bij de hut aankwamen zei Leo bewonderend dat het een hele goede hut was. Hij vroeg wat ik daar met Stan in speelde. Tja, dat we ridders waren of spionnen van de koning en zo...
'Zo'n hut jongen, niemand kan je zien en zelf kunt je zien of er iemand aankomt, dat is heel slim van jullie om hem zo te maken. Hier kunt je veel andere dingen in spelen, weet je dat? Ik heb gehoord dat je tegen Stan gezegd hebt dat je deze nacht iets overkomen is. Ik zal je zeggen wat dat is, Toon. Je hebt een stijve gekregen. Je bent nu groot, net als die kerels in dat boekje van onze pa. Kom, ik zal het u laten zien.'

Ik lag op het mos in de hut en ineens knoopte hij mijn gulp los. Terwijl hij dat deed, voelde ik weer dat mijn piemel heet werd en toen Leo hem tevoorschijn haalde, was hij al helemaal groot en stijf.
'Ziet je nu Toon, nu moet je niet meer zoveel met die kleine spelen, nu gaan wij eens iets doen waar je veel plezier aan gaat beleven.' Hij kwam naast mij liggen, sloeg een arm onder mijn nek terwijl hij met zijn andere hand aan mijn piemel bleef zitten. Hij draaide opeens zijn hoofd naar mij toe en drukte zijn lippen op mijn mond. Ik voelde hoe zijn tong naar binnen gleed en hoe zijn hand zich nu over mijn stijve piemel en mijn zak vlijde. Dat had ik natuurlijk niet verwacht, maar ik vond het wel leuk en op dat ogenblik dacht ik eigenlijk alleen aan de knikkers die ik van hem kon krijgen, dus liet ik hem begaan.

Terwijl Leo's tong steeds dieper in mijn mond kwam en met mijn tong speelde, voelde ik hoe zijn warme hand mijn stijve plasser streelde. Het was een raar gevoel om mijn piemel alsmaar harder te voelen worden. Na een tijdje lag ik helemaal ontspannen op het zachte mos. Leo haalde zijn tong uit mijn mond, keek me glimlachend aan en vroeg of ik het fijn vond. Ik knikte.
'Dan gaan we toch gewoon verder hè Toon?' Hij ging op zijn knieën voor mij zitten en keek in het rond om te zien of er niemand aankwam. Maar nee, in dit bosje kwamen alleen Stan en ik. Wie zou hier ooit iets komen zoeken op een hete zomernamiddag?

Leo maakte mijn broek helemaal los en trok hem uit. Daarna volgde mijn onderbroek. Daar lag ik dan, met alleen mijn hemdje nog aan, en met die harde piemel als een paal recht omhoog, als een raket die klaar is om afgeschoten te worden. Leo wachtte niet en nam mijn piemel vast en begon ermee te bewegen, op en neer, op en neer. Ik voelde hoe de spanning daar vanonder toenam, hoe mijn zak ineens begon te gloeien. En dan, totaal onverwacht, was het alsof ik moest plassen. Maar uit mijn gaatje spoot geen water, maar iets wat op karnemelk leek! Het was een ongelooflijk gevoel, een bevrijding die ik nog nooit eerder had meegemaakt.

'Dat was leuk, hè?' vroeg Leo. Ik knikte alleen maar, probeerde ook naar hem te lachen. 'Als je nu op je knieën gaat zitten en je voorover buigt door op je ellenbogen te steunen, dan heb ik nog iets leukers voor je' zei Leo geheimzinnig, 'En dan geef ik je straks alle knikkers die ik heb.'
Ik wilde nu niet alleen maar die knikkers meer, maar ik was vooral benieuwd wat voor verrassing Leo nog voor mij zou hebben. Wat was Leo lief! Ik deed dus vlug wat hij vroeg en nu voelde ik dat hij mijn billen uit elkaar trok. Ik hoorde hem spuwen en daarna voelde ik zijn natte vingers tegen mijn kontgaatje drukken tot hij er eentje in kreeg.

'Vind je het fijn, Toon?' Ik kreunde hees van ja. 'Dan ga ik nu achter je zitten en ik steek mijn piemel erin, dat is veel lekkerder dan een vinger.' Ik hoorde hem verschillende keren spuwen. 'Ik maak mijn pik nat met speeksel,' zei hij, 'Anders zou het pijn doen bij je en dat wil ik niet. Ik wil dat je er plezier van hebt en als je het lekker vindt, dan kunnen we nog dikwijls naar hier komen. Is dat goed?' Ik zei nu duidelijk: 'Ja, Leo, dat is goed.'
Ik voelde hoe zijn harde piemel tegen mijn gaatje drukte en hoe hij weer verschillende keren spuwde. Ineens een verschrikkelijke pijn! Ik wilde me naar voor bewegen, maar hij hield mijn schouders stevig vast met zijn handen en drukte zich met alle kracht tegen mijn billen aan.

'Het ergste is voorbij, Toon, ik zit in je en nu gaat het echt lekker worden, je zult wel zien.' Ik voelde hoe hij zich nu in mij schoof en inderdaad, die scherpe pijn was al weg, dit voelde opeens ongelooflijk zalig. Toen hij begon te bewegen, vond ik het al gauw zo plezierig dat het me speet dat hij ineens ophield, zich nog steviger tegen me aandrukte en dan plotseling een luide kreet slaakte.
'Voorzichtig nu,' fluisterde hij, 'Nu moet ik wachten tot hij slap is.' Ik voelde hoe hij uit mij gleed. Door zijn gewicht op mij werd ik languit op de grond gedrukt. Het mos kriebelde in mijn neus en ik moest niezen, waarbij ik een enorme wind met veel pruttelende geluiden erbij moest laten.

Hij kwam van mij af, hielp me voorzichtig overeind en legde me dan weer op mijn rug. Hij kwam naast me liggen en streelde mijn lijf. 'En, wat dacht je ervan, Toon?'
'Lekker' fluisterde ik.
'Zou je het nog eens willen doen, morgen of een andere keer?
'Ja, als jij dat ook wilt, Leo.'
'Dat wil ik zeker, je bent een hele mooie jongen, weet je dat? Oh, ik ben zo blij dat jij het ook graag doet. Kom, je krijgt nog een kusje en dan doen we onze broek weer aan’.

Hij stond op en nu zag ik voor het eerst zijn piemel die even slap was als de mijne, maar toch veel groter en met veel haar er rond. Bij mij waren er alleen maar een beetje dunne, blonde haartjes en bij hem was het een dikke zwarte bos. Hij wurmde zich in zijn broek en hielp me mijn onderbroek en broek weer aan te doen.
'En volgende keer kunnen we nog andere dingen doen' zei hij, 'dan mag je die van mij ook vastpakken en laten spuiten.'

Samen kuierden we terug naar huis. Af en toe raakte Leo's hand de mijne of aaide hij me over mijn rug.
'Je weet toch dat je hier met niemand over mag spreken hè? Ook niet met Stan'
'Ja Leo, dat weet ik zelf ook wel,' antwoordde ik fel 'Jij zegt het toch ook tegen niemand hè? Tegen moeder of vader?'
'Natuurlijk niet, dit is ons geheim. En wacht nu, dan haal ik mijn knikkers.' Even later kwam hij terug met een plastic zak waarin ik de vlammers zag blinken.
'Weet je wat, Leo' zei ik, 'Eigenlijk ben ik daar al te groot voor. Geef ze maar aan Stan, die zal daar blijer mee zijn dan ik. En doe niet meer zo lelijk tegen hem. Naast jouw is Stan mijn beste vriend.'

We bleven in de schaduw van de appelboom wachten tot Stan weer terug was van zijn boodschappen in het dorp. Leo vroeg of het ijsje hem gesmaakt had en hij gaf Stan de zak met knikkers. Ik weet echt niet wie van ons drieën op dat moment het gelukkigst was.