Eindelijk Voel Ik Iets

Ik lig al uren alleen op een koude vloer met blinddoek en gag. Mijn Meneer zit mij dat nooit aandoen, Hij zou mij nooit alleen laten. Maar ik heb Hem teleurgesteld en als straf heeft Hij me uitgeleend. Zodat ik Zijn goedheid weer zou waarderen, zei Hij.

Vanochtend moest ik gedoucht, geschoren, gespoeld en naakt klaarstaan voor mijn straf van dit weekend. Toen Hij aanbelde nam ik meteen mijn positie in op mijn knieën.

"Je weet waarom je wordt gestraft en je krijgt nu 1 mogelijkheid je straf te weigeren maar dan zie je mij nooit meer."

De gedachte dat ik Mijn Meneer nooit meer zou zien, maakte me gek van binnen. Alles in mijn lijf schreeuwde van nee en de tranen rolden over mijn gezicht en kletterden op de vloer terwijl ik naar zijn schoenen bleef staren.

"Meneer, ik zal alles doen om het goed te maken dus ik zal mijn straf ondergaan. Dank U wel voor deze kans Meneer."

Daarop liep hij om me heen deed mij een blinddoek om, gespte de ballgag vast en pakte mijn handen, die netjes opengevouwen op mijn schoot lagen, en deed de polsboeien om.

Hij trok me omhoog zodat ik rechtop stond en fluisterde in mijn oor met zijn zwoele betoverende stem; ik ben trots op je beslissing, maar je zult dit weekend goed gestraft worden. Je zult je Collar opnieuw moeten verdienen.

De tranen rolden onder de blinddoek vandaan toen Hij de collar losmaakte. Er is bijna niets ergers dan het verliezen van mijn collar, de fysieke uiting van de band tussen ons. Ik ben zo stom geweest om die band in gevaar te brengen.

Hij klikte de polsboeien aan de voorzijde aan elkaar en leidde me naar buiten. Gelukkig woon ik achteraf en kan Hij Zijn auto pal bij de voordeur parkeren, want naakt over straat vind ik te vernederend.

Normaal mag ik plaatsnemen op de passagiersstoel maar deze keer niet. Ik moest in de kofferbak liggen. Het maakte me vastberaden om mijn straf goed te doorstaan en mijn liefde aan Hem te laten zien. En mijn plekje aan Zijn zijde weer te veroveren.

Na wat een eeuwigheid leek rijden stopte Hij eindelijk. De kofferbak ging open en ik voelde een paar warme handen mij rechtop zetten en eruit helpen.

"meisje, de komende 2 dagen zul je gestraft worden. Als ik je zondagavond weer kom ophalen en je hebt alles door staan, geef ik je nog een kans. Maak me trots meisje, ik zou het jammer vinden om je te verliezen." Mijn hart zakt in mijn spreekwoordelijke schoenen.

Ik voelde mij armen bewegen, blijkbaar had Hij een Ketting eraan vastgemaakt. Iemand neemt me mee, terwijl ik zijn auto hoor wegrijden.

Ik kom in een ruimte die aangenaam warm aanvoelt en voel lekker dik tapijt onder mijn voeten. We lopen nog wat door en ik hoor een deur opengaan. Hier is het een stuk minder aangenaam en voel ik koude tegels. Er wordt wat gesjord aan de ketting en na een momentje hoor ik de deur weer dicht gaan. Ik schuifel wat naar voren met mijn handen vooruit en voel een koude betegelde muur waar de ketting vastzit met een slot aan een haak. Langzaam laat ik me op mijn knieën zakken en laat mijn hoofd rusten tegen de muur. Al mijn zintuigen staan op scherp, maar ik hoor niets, zie niets en voel alleen maar kou.

Als Hij me wilt straffen, dit is een ultieme straf. Helemaal alleen in de kou.

De tranen wellen op en door de ballgag heen begin ik te snikken. Ik probeer mezelf te bedwingen maar het gaat vanzelf.

Na mijn huilbui, voel ik me ontzettend leeg en verdrietig. Mijn lichaam begint te protesteren tegen de kou. Ik probeer me op mijn zin op Te rollen, maar het bibberen slaat toch toe.

Voor mijn gevoel ben ik al uren in koude kamer, maar misschien is het pas een kwartier. Mijn ogen beginnen dicht te vallen en misschien moet ik er maar aan toe geven nu het nog kan. Ik heb zo'n vermoeden dat het een zwaar weekend zal zijn.

Op het moment dat ik dit aan het overwegen ben, hoor ik de deur open gaan. Meteen ben ik weer wakker en alert.

Een warme hand trekt me omhoog. Opeens voel ik overal kippenvel. Maar eindelijk ben ik niet meer alleen.

eerste deel, dit is een inleiding. Bij leuk commentaar en opbouwende kritiek zal ik nog meer schrijven over mijn straf