Erna kroop in bed. Ik ruimde de zooi in de kamer nog even op. Toen ik naast Erna ging liggen was ze al in slaap gevallen. Opgerold in foetushouding lag ze midden op het bed, een vage glimlach om haar lippen. Ik kroop tegen haar aan en was meteen vertrokken.

Dinsdagochtend. De wekker deed zich horen. Kwart voor zes. Hoe verzin je het. “Zet dat ding uit!” klonk een bozige stem naast me. Razendsnel kwam de situatie me voor de geest. Zaterdag verhuisd, zondag kennisgemaakt met buurvrouw Erna en nu voor de tweede nacht op rij met haar in mijn bed geslapen, na weer een weergaloze vrijpartij.

Ik drukte de wekker uit en nam Erna in mijn armen. “Hé, buuf, gezellig om jou in mijn bedje aan te treffen!” Ze gromde gemelijk: “Doe niet zo belachelijk vrolijk! Daar is het nog veel te vroeg voor!” “O, jawel, als ik naast jou wakker wordt word ik vanzelf vrolijk. En ieder die hier in mijn bedje slaapt moet verplicht ook lachend wakker worden." Ik begon haar te kietelen en even later lagen we gierend te rollebollen. “Kom, laat me los, anders gebeuren er ongelukken!” Met samengeknepen benen schuifelde ze naar de wc en ik stapte alvast onder douche. Ze kwam er lekker bij staan. We knuffelden even, toen zij ineens de warme kraan dichtdraaide. “Hé!” riep ik. “Zo, die had je van me tegoed”, grijnsde Erna, “rotzak.” We ontbeten samen en maakten ons op om naar ons werk te gaan. Zij naar haar verpleeghuis in Woensel Noord, ik naar mijn fabriek aan de oostkant van de stad. Erna zei: “O, vanavond heb ik handbal. Ik eet op mijn werk en ga dan gelijk door. We blijven vaak nog even plakken, dus reken niet op mij.” Ik voelde even een steekje van teleurstelling. Sloeg nergens op, natuurlijk. Zij had haar leven, moest ze gewoon mee doorgaan. Ik moest zelf ook maar gauw dingen voor mijn vrije tijd zoeken. “Is prima. Ik heb nog wel wat uitpakwerk liggen.” We knuffelden en ze keek me een beetje aarzelend aan. “Ik zou het wel fijn vinden als wij sleutels van elkaar hebben. Vind je dat goed?” “Ja, is prima. Goed idee, dan kun jij mijn reservesleutel hebben.” We wisselden onze reservesleutel uit, een snelle afscheidszoen en we vertrokken naar ons werk.

Op mijn werk aangekomen was het nog rustig. Alleen Gijs was er al. Een man van ergens voor in de veertig. Hij zat omstandig de krant te lezen. Hij keek een beetje verstoord op en legde zijn krant met een zucht weg. “Ben jij altijd zo vroeg?” vroeg hij wat onvriendelijk. “Hoe vroeg begin jij dan?” stelde ik een tegenvraag. “Half zeven.” “Dat is wel heel vroeg.” “Heb ik geen last van mensen die me op de vingers zitten te kijken”, gromde hij. “Klinkt alsof je het erg naar je zin hebt.” “Breek me de bek niet open. Ik moest uit de fabriek weg en bij IT waren er mensen nodig. Maar ik vind er niks aan. Nou ja, nog 4248 dagen werken, dan kan ik met pensioen.” Er liep een rilling over mijn rug. Hoe kon je zo leven? “Jezus. Hou je dat bij? Zal ik een kop koffie voor je halen?” “Graag. Melk en suiker.”

Ik haalde koffie en zette me aan mijn werk. Ik begon aan het uitwerken van het testplan voor het gister nog even herstelde programma. Harry had nog twee opdrachten in mijn bakje gelegd. Voorlopig hoefde ik me niet te vervelen. De dag vloog voorbij en Harry was niet alleen een strenge leermeester, hij maakte het ook gezellig op het werk. Hij was vrolijk, maakte grapjes, maar vertelde ook persoonlijke dingen. Zo vertelde hij over zijn dochter van zestien, met wie er thuis sinds een jaar geen land meer te bezeilen viel. “Pubermeisjes, het ergste wat er is!” Hij vertelde dat hij op badminton zat. Toen ik vertelde dat ik dat op het sportcentrum van de RUG ook wel eens had gedaan, nodigde hij me uit om een keer te komen kijken. Het was in Geldrop, weliswaar, maar ik zegde toe te komen kijken als mijn huis een beetje op orde was.

Ik vertelde over buurvrouw Erna, dat ze al voor me gekookt had en dat ik met haar bij een collega had gegeten, nadat ze me vanaf een terrasje langs had zien fietsen. Hij keek me opmerkzaam aan. “Leuk voor je”, zei hij neutraal. “Wat doet ze voor werk?” “Verpleegkundige.” Hij zat duidelijk op iets te broeden. “Je woont in Woensel, toch? In die portiekflats daar?” “Ja. Hoezo?” “Kijk uit, Douwe, er is daar veel criminaliteit. Jonge vrouwen die daar wonen worden vaak de prostitutie in gedwongen. Hou maar een oogje op je buurvrouw. Of twee.”

Peinzend fietste ik naar huis. De opmerking van Harry over prostitutie in mijn wijk zat me niet lekker. Ja, ik wist van Erna’s bijbaantje als escort en haar vriendin Sandra deed dat ook, had ik gister gehoord. Zou Erna een pooier hebben aan wie ze haar verdiensten af moest staan? Hoe kwam Erna eigenlijk aan klanten? Een escortbureau? Allemaal vragen. Helaas was ze er niet, vanavond, en de rest van de week had ze late dienst. Geen gelegenheid om het er over te hebben.

Thuisgekomen ging ik eerst eens op zoek naar een sportclub. Ik had wel zin om weer te gaan basketballen, al liep de competitie wel zo’n beetje op zijn einde. Kwam na de zomer wel. Toen zag ik dat er een roeivereniging was, praktisch naast mijn bedrijf. Zou dat wat zijn voor in de zomer, ik had altijd graag op het water gezeten. Ik belde en kon donderdagavond aanstaande een afspraak maken voor een proefles. Ook belde ik naar een sportschool in de buurt. Niet echt mijn ding, maar je ontmoette er mensen en ik moest wel aan mijn conditie blijven werken. Door het fietsen naar mijn werk zou het met de basisconditie wel goed komen, maar het bovenlijf kon wel wat extra training gebruiken. Je kon er ook aan vechtsport doen. Al helemaal mijn ding niet, maar de fitness kon ik wel gebruiken. Zaterdagochtend was ik daar welkom voor een proefles.

Zo, dat was geregeld. Nu maar eens koken. Eigenlijk voor het eerst echt alleen eten, hier. Zaterdag had ik na mijn verhuizing een patatje gegeten met mijn broers, zondag en maandag had ik samen met Erna gegeten. Ik nam me voor goed voor mezelf te blijven zorgen en kookte aardappelen, sperzieboontjes met ui champignons en tomaat, met een frisse salade met een eitje en een handje walnoten. Ik maakte genoeg voor twee, dan kon ik het restant invriezen.

Na de maaltijd waste ik af en begon aan het uitpakken van verhuisdozen die nog in de achterkamer stonden. Ik verbaasde mij erover hoeveel zooi ik in mijn studiootje in Groningen had weten te persen. Zo vol had het daar helemaal niet geleken en nou wist ik al niet waar ik de troep moest laten. Natuurlijk had ik de achterkamer en mijn studeerkamer nog helemaal niet ingericht, daarom voelde het nu zo bekrompen aan. Eerst maar eens werk maken van de achterkamer. Gelukkig had ik beneden nog een berging, waar mijn kampeerspullen en zo mooi opgeborgen konden worden. Ik moest daar maar een stellingkast of zo neerzetten. Nog weer iets om te regelen.

Nadat ik wat spullen beneden had gebracht, trof ik een wat onguur type voor de voordeur van Erna aan. Hij bonkte op de deur en riep dat ze open moest doen. “Spaar je de moeite, makker, je merkt toch dat ze niet thuis is?” “Bemoei je met je eigen”, snauwde hij me toe. Ik voelde me pissig worden. “Luister, gast, ik woon hier toevallig. Als er iemand lawaai loopt te maken voor mijn deur, dan heb ik daar ook last van, toch? Hoe kom jij hier binnen, trouwens?” Hij keek me vuil aan maar met mijn basketbalpostuur torende ik hoog boven hem uit. “Als je die teef ziet zeg maar dat ik langs geweest ben.” “En wie mag ik zeggen dat er langs is geweest?” “Dat weet zij wel”, grinnikte hij vals. Hij deed een stap naar me toe en priemde een vinger tegen mijn borst. “Luister, mènneke, gij meugt ‘ne grote vent zijn, tegen een stukske ijzer beginde gij nie zo veul. Ik waarschouw oe ene keer. Dus gij gaat oe heel gedeisd houwe. Oe buurvrouwke is oe zaak nie. Bij weg blijve. Hède gij dat goe begrepe?” Dat had ik heel goed. Ik kookte, maar ik knikte. Hij vertrok met een gemene grijns op zijn tronie. Op de trap flitste er iets in zijn hand. Een stiletto? Ik keek eens naar de sloten. Volgens mij moesten we daar maar gauw iets aan gaan doen. Ik stond te trillen op mijn benen van woede. Even kalmeren. Ik dronk een kop koffie en overpeinsde wat ik net had meegemaakt. Ik ging me toch potdorie niet laten intimideren door zo'n druktemakertje? Wie was die gast wel niet, dat hij dacht te kunnen bepalen met wie Erna haar tijd mocht doorbrengen? Ik ging weer aan de slag.

Eerst die achterkamer maar een beetje bewoonbaar maken. Ik maakte nog wat dozen leeg en bracht de opgevouwen dozen naar de berging beneden. De achterkamer zag er nu redelijk toonbaar uit: geen dozen meer, eettafel met stoelen er omheen. Ik moest eigenlijk nog een dressoir hebben, dan stond het wat minder kaal. Een mooie foto of schilderij aan de muur zou ook niet gek zijn. Nog een flinke plant in de hoek. Mooie gordijnen, in plaats van alleen luxaflex. Ik gedachten maakte ik een lijstje van wat er allemaal nog moest gebeuren. Ik besloot maar naar bed te gaan, maar ik lag nog een poos te woelen. De ontmoeting met die kerel zat me helemaal niet lekker. In wat voor nesten zat Erna? Toch doezelde ik langzaam weg.

Ineens zat ik rechtop in mijn bed. Ik hoorde wat bij de voordeur! Een sleutel werd omgedraaid. Een gevoel van paniek overviel me. Zachtjes werd de voordeur weer dichtgedrukt. De klink van mijn slaapkamerdeur ging omlaag...

“Ben je nog wakker?” fluisterde Erna. “Godallemachtig, Erna, ik schrok me dood! Ik dacht dat er ingebroken werd!” Ze giechelde. Slecht geweten? Vind je het goed dat ik bij je kom?” “Graag. Doe je wel de deur op slot?” Ze deed de deur op slot. Ik hoorde haar naar de kamer gaan en even later gleed ze naakt bij me onder het dekbed. “Wat deed je in de kamer?” “Even mijn kleren over een stoel hangen. Of heb je liever dat ik naakt het portiek oversteek?” “Doe maar niet. Volgens mij ben je hier niet veilig als iemand je naakt ziet, ook niet vanaf de overkant bij mij in de kamer.”

Erna kroop lekker tegen me aan maar voelde onmiddellijk dat er wat was. “Wat is er? Je staat strak van de spanning.” “Jij hebt het ook gelijk door als er wat is, hè? Je voelt het telkens meteen aan als ik ergens mee zit.” “Dat komt me goed van pas in mijn werk. Ook in het verpleeghuis, hoor.” “Fijn dat je dat erbij zegt”, gromde ik, “er stond vanavond een vent op jouw deur te bonken, toen ik uit de berging naar oven kwam. Hij was nogal agressief en vond het nodig om me te laten zien dat hij een mes had. Ik kreeg gelijk de laatste waarschuwing dat ik me niet met jou moest bemoeien.”

Nu was het mijn beurt om te voelen dat Erna in de stress schoot. “Godverdegodver, de klootzak”, schold ze. “In welke nesten zit jij verzeild, Erna? Waar gaat dit over?” Ik voelde de paniek door haar lijf schieten. “Nee, sorry Douwe, dat kan ik niet vertellen. Ik ga maar weer naar mijn eigen flat, geloof ik.” Ze wilde uit bed stappen, maar ik hield haar stevig vast. “Niks daarvan. Jij blijft mooi tegen de stevige borstkas van Douwe aanliggen en jij gaat Douwe precies vertellen wat er loos is.” “Je snapt het niet! Laat me gaan!” “Mooi niet, daarvoor is het tussen ons al te ver. Jij gaat braaf aan je buurslapie vertellen wat dat stuk vreten op jouw deur te bonken had.” “Echt niet! Hij vermoordt me! Laat me gaan en vergeet me!” Erna begon te huilen. Ik hield haar stevig in mijn armen. Ze probeerde niet meer om los te komen. Ze was ineens een hoopje ellende. Ik wiegde haar rustig brommend in mijn armen. Ik zong een Fries wiegeliedje: “kuier, kuier straatsje, Erna sil om een praatsje. Wêrhinne? Nei beppe ta.” Enzovoort. Dat sloeg nergens op, natuurlijk, maar haar adem werd langzaam rustiger. Ik deed het bedlampje aan.

“Wie was die vent, Erna. Die gast leek me heel gevaarlijk.” “Eén van de pooiers hier. Hij eist van alle dames in deze flat geld. Ze moeten minimaal een avond in de week voor hem werken. Jouw benedenbuurvrouw werkt voor hem op een cruiseschip. Ze werkt een paar maand full time en is dan een paar maanden vrij." Getverdemme, ik moest er niet aan denken. “Werk jij ook voor hem?” “Nee, voor het escortbureau. Maar ik moet hem wel betalen.” “Waarom?” “Deze flat is zijn terrein. Als hoer verdien je zo driehonderd euro op een avond. Vier keer een wip voor vijfenzeventig. De helft gaat dan naar hem. Je moet minimaal 1 avond per week werken. Dus ik moet drie keer honderdvijftig per maand betalen. Je mag namelijk één week per maand skippen voor als je ongesteld bent." "Wat moest hij van je?" "Ik verdien tegenwoordig als escort meer dan die driehonderd op een avond. Dat had ik hem moeten vertellen. Hoe hij het gehoord heeft weet ik niet, maar nu zal hij wel meer geld willen."

Ik was verbijsterd. “En wat doet meneer als tegenprestatie voor de helft van de verdiensten van zijn hoer?” “Bescherming”, spuugde ze er minachtend uit, “tegen hufters die een nog groter aandeel vragen.” “Godallemachtig, Erna, is dit het nette Nederland?” “Nee, Douwe, dit is ons Bourgondische Brabant. Dé drugsprovincie van West-Europa, mestfraudevaalt, de criminele onderbuik van Nederland. De onderwereld heeft het hier voor het zeggen.” “En als je nou gewoon stopt? Je verdient nu met je gewone werk toch genoeg?” “Niet om meneer te kunnen blijven betalen. Hij wil zijn geld. Hoe ik eraan kom, is mijn zaak. En betaal je niet...” Ze rilde. “Twee jaar geleden wilde Karin eruit stappen. Ze hebben haar compleet in elkaar geslagen, met een aantal kerels verkracht en een been gebroken. Ze werkt nog steeds, alleen nu twee keer zoveel.” Ik was verbijsterd. Woedend sloeg ik op mijn kussen. Ik vloekte uit volle borst. “Nee! Dit kan niet waar zijn!” “Welkom in de echte wereld, Douwe.”

Ik nam Erna in mijn armen. “Wat vreselijk, lieverd. Gewoon, omdat je hier woont?” “Als je hier gaat wonen weet je als Eindhovenaar waar je terechtkomt, Douwe.” “En toch ben je hier gaan wonen?” “Ja. Als student verdien je best veel geld op één avond. Een avondje betaald seksen is niet veel slechter dan als slet behandeld te worden in een disco, waar je als dank voor een drankje een smerig joch mag pijpen op de wc.” Jezus. Ik werd er misselijk van. Wat een wereldbeeld. Waar was ik in godsnaam beland?

Gek genoeg uitte mijn walging zich niet tegen Erna. Ik wiegde haar weer in mijn armen. Ik had een intens medelijden met haar. Hier móest toch een uitweg uit zijn? Maar de beker was nog niet leeg. “Douwe? Jij moet ook uitkijken. Mannen wonen hier ook niet zomaar. Je moet je bij een bende aansluiten, anders ben je vogelvrij. Ze luizen je erin. "Waarin?" Drugshandel, dat soort dingen. “En hoe zouden ze me dan zo ver moeten krijgen?” “Och, drugs in jouw flat verstoppen en de politie waarschuwen. Een mes schiet ook zomaar uit. Ze steken mensen om ze zo bang te maken dat ze meewerken, of slaan ze in elkaar. Als ze doorkrijgen dat wij iets hebben kunnen ze je ook via mij onder druk zetten. Zoek je zo gauw mogelijk een bende?” Ik plofte achterover op mijn bed. “Godallemachtig.” “Ik kan je maar beter alleen laten. Ik bezorg je alleen maar ellende.” “Nee, alsjeblieft, blijf bij me. Hou me vast. Ik heb het gevoel dat ik gek word. Dat ik in één of andere slechte trip ben beland.”

Erna sloeg een arm en een been om me heen en begon kleine kusjes in mijn hals te geven. Bizar, in deze surrealistische film werd mijn geslacht op slag keihard. Erna gleed over me heen. “Blijf maar lekker liggen. Ik wil jou even verwennen.” Ze begon me sensueel te zoenen. Haar heupen wreven over mijn paal. Ik legde een hand op haar billen, de andere in haar nek. Ze pakte mijn staaf en liet zich er op zakken. Haar heupen draaiden rondjes, haar kutwand kneep geraffineerd in mijn genotsstaaf. Ik begon voorzichtig van onderop te stoten. Met mijn vinger wreef ik over haar sterretje. Ze ademde scherp in, haar adem werd oppervlakkig. Terwijl ze bezig was mij te verwennen, verstarde ze plotseling. Haar lichaam begon te trillen. Ik drukte mijn vingerkootje in haar poepgaatje. “Douwe! O, shit, ik kom zelf klaar!” kermend in mijn hals kwam ze tot een orgasme. Haar pulserende kut trok aan mijn pik en mijn kloppend lid spoot straal na straal heet sperma in haar natte grotje. Ik zag sterretjes en raakte even het besef van ruimte en tijd kwijt.

Ik kwam bij bewustzijn met een zalig gevoel van leegte, intens bevredigd. Het bezwete lijf van Erna op het mijne, haar hand strelend door mijn haar. “Ga je mee douchen, lieverd?” “Eerst even het bed verschonen. Ik moet wat meer beddengoed kopen, geloof ik”, zei ik grinnikend, "ook zonder criminelen is het hier al een bende." "Douwe? Ik wil niet dat jou iets overkomt. Misschien moeten we maar stoppen elkaar te zien." "Geen sprake van, schat. Jij bezorgt mij een paar van de meest waardevolle momenten in mijn leven. We vinden wel een uitweg."

We verschoonden mijn bed, spoelden ons even goed af onder de douche en kropen toen weer onder het frisse dekbed. Het was inmiddels na enen dus een lange nacht zou het niet worden. Gelukkig kwam de slaap nu wel snel.