De onverwacht vroege thuiskomst van zijn moeder Amanda was voor Olivier niet alleen maar een aangename verrassing. Hij had zich verlaten gevoeld, hij had gezien hoe moeilijk zijn vader het had. Hij was boos op zijn vader en boos op zijn moeder. Hoe kon zijn vader er nou mee leven dat zijn moeder de kost verdiende als luxe hoer?

Onder zijn weerspannige houding had Olivier toch ook een ander gevoel en dat had te maken met de afgelopen middag. Hij had het die zondagmiddag in de Open Tuin bij Hilda erg naar zijn zin gehad en de omgang met Elsemie en haar muziekvrienden was erg leuk geweest. Hij kwam erachter dat zijn oude vrienden eigenlijk maar een stel waardeloze gasten waren. Onwillekeurig moest hij glimlachen, toen hij aan Elsemie dacht.

“Verliefd?” Zijn moeder haalde hem uit zijn gepeins. Ze keek naar hem met liefdevolle blik. Olivier haalde zijn schouders op. “Die Elsemie leek me een leuke meid,” knipoogde ze. Olivier werd rood. Amanda lachte.

“Weet je, Olivier, liefde is het mooiste wat er is.” Ze keek naar Patrick en vervolgde zachtjes: “Ik weet dat ik dat onvoldoende naar jullie heb laten zien. Ik ga niet meer op reis.”

“Stop je met werken?” vroeg Olivier hoopvol.

Amanda glimlachte en schudde het hoofd. “Nee. Maar ik wil niet meer zo lang van huis zijn. Ik wil er voor jou zijn, Olivier, en ook voor papa.”

Olivier trok abrupt zijn hoofd uit de verliefde wolk waar hij net nog in zat en schreeuwde woedend: “Mama! Ik wil geen zoon zijn van een hoer!”

Met een gekwelde uitdrukking op haar gezicht keek Amanda naar haar zoon. Als dat haar nog niet duidelijk was geweest, dan wist ze nu wel zeker dat ze haar zoon te veel had losgelaten. Tot haar verbazing nam Patrick het voor haar op.

“Olivier, ik weet dat het voor jou moeilijk te begrijpen is, maar het is voor mij altijd oké geweest wat jouw moeder voor werk deed. Je zult het nog wel eens ervaren, maar als een vrouw van seks houdt is het voor een man alleen onmogelijk om aan haar behoeften te voldoen.”

“Ik houd van jouw vader, Olivier. Hij is de enige man met wie ik alleen vrij uit genegenheid.”

“Dat is voor mij de enige manier om er mee om te gaan,” vervolgde Patrick, “als mama verschillende minnaars zou hebben, zou ik kapot gaan van jaloezie, zeker als ze langer op reis is. Nu kan ik denken: het is maar een klant. Maar ik ben wel verdrietig en boos dat mama de laatste jaren steeds vaker en langer weg was.”

“Het spijt me oprecht, Patrick. Ik liet me te veel leiden door het geld. Die mannen betalen echt idioot veel om een weekje met me op stap te gaan. Ik liet me iedere keer weer verleiden om nog maar weer een weekje langer weg te blijven. Totdat jij belde.”

“Ik heb mama gebeld dat wij haar thuis nodig hebben,” verklaarde Patrick.

“En als mijn huwelijk nog wat waard was, kon ik maar beter terugkomen,” vulde Amanda glimlachend aan. “Ik heb de hele terugreis na zitten denken en ik schaam me dood dat ik jullie zo alleen heb gelaten. Papa en jij hadden mij allebei nodig, Olivier. Ik had je geen fatbike moeten geven, ik had thuis moeten blijven.”

“Die vetbuikfiets is toch al kapot,” mompelde Olivier.

“Vetbuikfiets?”

“Zo noemt Vuile Ton ze. Ik probeerde hem van de weg te rijden maar belandde zelf in de sloot.” Hij keek zijn moeder met een glimlach aan. “Dat was een wake up call.”

“Wat bedoel je? Dat is toch zonde?”

“Ik had eerder Hilda al aangereden met dat ding. Ton heeft me laten zien dat ik helemaal verkeerd bezig was.”

“En mij ook,” zei Patrick. “Ik was de buurt aan het mobiliseren om overlast van zwervers tegen te gaan maar de buren leerden mij dat Olivier en zijn vrienden een veel groter probleem waren. Toen besefte ik dat ik het alleen niet meer aankon en heb ik jou gebeld.”

“Zo te horen mogen wij die zwerver wel bedanken.”

“Ja. Weet je dat hij bij Hilda onderdak heeft gekregen?”

“Die indruk kreeg ik al. Heeft Hilda iets met hem? Ze keek verliefd en hij hield haar continu in de gaten.”

“Het zou me niet verbazen. Ik ben benieuwd hoe Arend-Jan ermee omgaat. Die leek niet echt blij met die Open Tuin.”

“Hilda is een sensuele vrouw, al laat ze dat niet altijd zien,” zei Amanda wijs. “Ik vraag me af of Arend-Jan de goede man voor haar is.”

De bel ging. Patrick keek verstoord op. “Wie kan dat nu zijn?” Hij keek op zijn deurbel-app en kwam met een brede grijns terug. “Voor jou, Olivier!”

Olivier keek verbaasd en ging naar de voordeur. Hij zag Elsemie en Hidde het pad opkomen. Zijn buik zat ineens vol vlinders en zijn hart maakte een raar sprongetje. “Hoi, wat leuk om jullie te zien!” maar hij keek alleen naar Elsemie.

“We wilden even kijken hoe het met je gaat, na alle consternatie.”

“Goed hoor, niks aan de hand!” zei Olivier stoer.

“Heb je zin om met ons mee te komen?” stelde Hidde voor. “Mijn ouders zijn weg en we laten pizza komen.”

“Pap! Mam! Ik ga met Elsemie en Hidde mee!” riep Olivier opgewonden.

Amanda kwam naar de deur. “Gezellig! Waar gaan jullie naar toe?”

“Naar mijn huis, mevrouw, we laten pizza komen. Mijn ouders zijn vanavond weg,” zei Hidde.

Olivier stond zo ongeveer te trappelen. “Veel plezier, jongen.”

Weemoedig stond ze de tieners na te kijken. Elsemie liep tussen beide jongens in, een arm om hun middel geslagen. Patrick kwam achter haar staan. “Ik hoop dat Olivier hier mee om kan gaan,” fluisterde hij in haar oor, “het lijkt alsof ze hen allebei wel een beurt wil geven.”

“Déja vu?”

“Ja. Die meid heeft slinger in haar kont. Net als jij, vroeger.”

Amanda leunde naar achter, tegen Patrick aan. “Sorry dat ik je zo alleen heb gelaten.”

“Ik weet wel iets hoe je dat goed kunt maken.”

“Dat voel ik,” plaagde Amanda. Ze wiebelde met haar kont tegen haar kruis. “Voorafje voor het eten?”

“Ja. En een toetje,” gromde Patrick.

Amanda draaide zich om sloeg haar armen om zijn nek. “De komende dagen heb je me helemaal voor jezelf. Laat maar eens zien of je me kunt overtuigen om vaker thuis te zijn.” Ze wreef sensueel met haar heupen tegen hem aan.”

“Overtuig jij me maar dat het je menens is dat je vaker thuis wilt zijn,” hijgde Patrick.

Hem strak in de ogen kijkend liet ze zich op haar knieën zakken en opende de knoop van zijn broek.

Het duurde niet lang en Patrick was al helemaal vergeten waarom hij ook alweer boos zou moeten zijn op zijn vrouw. Dat was het voordeel van haar levensstijl, haar arsenaal om hem gek te maken was onuitputtelijk. En ze haalde alles uit de kast.

---

Bij Hidde thuis zaten de jongelui inmiddels aan hun pizza. “Wil je een stukje van mijn pizza proeven?” vroeg Hidde aan Elsemie.

Ze kroop bij hem op schoot en leidde zijn hand met het stuk pizza naar haar mond. Ze beet er een stuk af en kauwde aandachtig. “Hm.” Sensueel likte ze haar lippen af. “Mag ik ook een stukje van jouw pizza?” vroeg ze Olivier en keek hem aan met zwoele blik.

Olivier slikte moeilijk. Elsemie stond op en kwam op hem af, haar blik strak in de zijne, een flauwe glimlach op haar lippen. Ze ging schrijlings op zijn benen zitten en boog naar voren. “Er zit nog een stukje naast je lip.” Ze boog haar gezicht naar hem toe en plukte met haar lippen het stukje pizza van zijn wang. Het puntje van haar tong streelde zijn wang even. “Lekker!” giechelde ze. Daarna pakte ze zijn hand en beet een stuk van zijn pizza af. Rustig kauwend keek ze hem van dichtbij aan.

Olivier had het niet meer. Waar hij de moed vandaan haalde wist hij niet, maar hij legde zijn vrije hand op haar borst. Hij voelde haar tepel door haar bloes heen. Knetter, ze had geen bh aan! Ze kreunde zachtjes en drukte haar lippen op de zijne.

Een opgewonden blos verscheen in de hals van Elsemie. Ze keek om naar Hidde en wenkte hem. “Help me mijn bloes uit te doen!”

Even later zat Elsemie met ontbloot bovenlijf tussen de beide jongens, hen afwisselend zoenend. Ook de jongens hadden hun bovenkleding inmiddels uitgetrokken. Ze kreunde. “Ik wil met jullie allebei vrijen.”

En zo werd Olivier zijn ontmaagding gelijk een trio. Het was goddelijk. En ineens snapte hij zijn ouders veel beter. Het ging niet om wat je jezelf onthield door NIET met een ander te vrijen, het ging om wat je elkaar WEL gaf. En Elsemie had genoeg te geven voor zowel hem als Hidde. Terwijl haar drive onuitputtelijk leek. Zelfs twee potente tienerjongens konden haar amper bijbenen.

---

Maandagmorgen kwam Olivier met een dromerige blik aan het ontbijt. Amanda was al beneden. Haar huid zag rozig, net als de huid van Elsemie, toen hij haar naar huis bracht. Ze had hem bij het afscheid nog uitvoerig gezoend. “Heb je met papa gevreeën?” flapte hij eruit.

Amanda lachte besmuikt. “Ja. Dat had hij wel verdiend, na zoveel tijd. En jij? Was het leuk met Elsemie?”

De blik van Olivier werd zo mogelijk nog dromeriger. “Ze is fantastisch,” zei hij.

“Alleen gezoend?”

Olivier trok zijn onderlip in en barstte haast uit elkaar van geluk. “Nee.” Zijn ogen straalden, zijn wangen gloeiden. “Mama, is het altijd zo geweldig?”

“Nee schat, alleen als je het met plezier doet of wanneer je heel erg veel om elkaar geeft. Soms willen mannen alleen maar snel klaarkomen en zijn ze onverschillig of zelfs ruw. Dan is het voor de vrouw niet leuk en snap ik eerlijk gezegd ook niet wat dan de lol voor die mannen is. Maar zeg eens, jullie waren toch bij Hidde?”

“Ja?”

“Hoe zit dat dan met hem en Elsemie? Ze kwamen hier samen.”

“Mama, ik weet niet goed hoe ik dat moet vertellen. Heb jij het wel eens met iemand anders erbij gedaan?”

“O ja, meer dan eens. Daar kun je heel veel lol bij hebben, als de mannen het ten minste ook oké vinden. Als één van de twee jaloers of bezitterig doet, dan is het helemaal niet leuk.”

“Elsemie zegt dat ze ons allebei leuk vindt. En ze, ze…” Olivier werd vuurrood. Amanda keek hem vragend aan. “Ze kwam aan één stuk door klaar, leek het wel. Ze wilde steeds maar meer. Het is maar goed dat we met twee jongens waren, we hadden om beurten rust nodig om bij te komen.”

“Och jongen, dan hebben jullie het goed gedaan. Als een vrouw een keer op stoom is, dan is er geen houden meer aan, dat heb ik ook. Als man kun je dan maar één ding doen en dat is haar zoveel mogelijk plezier geven, zonder aan je eigen orgasme te denken. Dat komt toch wel maar ga je voor je eigen genot, dan laat je haar onbevredigd achter. Dan zal ze heel snel een ander zoeken.”

“Ben je daarom zo vaak weg?”

Amanda keek even ongemakkelijk en aarzelde, maar ze wilde het vertrouwelijke moment met haar zoon niet bederven. “Jouw vader is echt wel een goede minnaar, maar ik hou van avontuur en afwisseling. Door zijn werk is Patrick aan huis en kantoortijden gebonden. En veel geld verdienen is verslavend, ik liet me daardoor te veel meeslepen. Ik laat dat niet meer gebeuren, Olivier. Ik wil jouw liefdesavonturen niet missen!” knipoogde ze.

---

Ton was stik zenuwachtig toen hij met Hilda bij het restaurant aankwam. Hij wilde haar zijn dankbaarheid en liefde tonen met iets bijzonders. Voor hem was het ook bijzonder, hij was immers sinds de dood van Jochem niet meer in een restaurant geweest. Toch voelde hij ongemak. De wereld van luxe uit eten was hem vreemd geworden. De hele sfeer kwam onecht over. De wijnkaart, De bierkaart, hij wilde gewoon lekker en gezellig een hapje eten. Maar hoe gezellig was het hier nou echt? De meeste mensen zaten maar wat op hun telefoon te staren of keken verveeld om zich heen. Slechts aan een paar tafeltjes werd er geanimeerd met elkaar gesproken. En dan kwam de dienster ook nog eerst vragen wat ze wilden drinken, in plaats van dat ze het menu gaf. Hij kwam hier toch om te eten? Hij hield helemaal niet van drinken bij het eten.

Ook Hilda leek niet echt op haar gemak. Het vanzelfsprekend gemak en de speelsheid waarmee ze de laatste tijd met elkaar om gingen leek zoek. Haar vingers speelden onrustig met het bestek. Ton keek haar aan. “Sorry lieverd, ik geloof dat dit niet zo’n goed idee was.” Ze haalde haar schouders op. “Ik snap wel dat je het wil vieren, dat je nu weer geld hebt.” Ze keek hem met een lieve blik aan. “Maar eerlijk gezegd voel ik me minder op mijn gemak, hier. Ik eet eigenlijk liever gewoon thuis met een paar vrienden.”

“Zullen we dan maar weer vertrekken? Ik heb hier ook helemaal geen zin meer in, nu we hier zitten.”

Hilda schuifelde wat op haar stoel. “Mag ik je wat vragen?”

“Natuurlijk, zeg het maar lieverd.”

“Ik zou graag een keer met jou in jouw moddergat overnachten.”

Een brede glimlach trok over het gezicht van Ton. “Goed idee maar we zijn er niet echt op gekleed. Het is koud hoor, om te overnachten in de vrieslucht. Dan heb je heel wat lagen kleren over elkaar nodig om een beetje warm te blijven. Weet je wat? We halen een zak patat en gaan in mijn moddergat eten. Lijkt je dat wat?”

Ze trok beet met een opgewonden blik in haar ogen op haar onderlip. Hilda zei niets, maar stond gelijk op.

De dienster snelde gelijk toe. “Is er iets niet in orde, mevrouw, meneer?”

“Ja, er is iets niet in orde. Wij zitten hier op de verkeerde plek. We moeten in een moddergat zijn,” zei Hilda. “Neemt u ons niet kwalijk, wij gaan weer.”

De dienster keek hen verbluft aan. “Waar moet u zijn?”

“Mijn moddergat. Dat is mijn daklozenverblijf. Hier, alstublieft, voor de moeite.” Ton haalde een tientje uit zijn beurs en gaf dat aan de dienster. “Goedenavond!”

Gewapend met een zak patat, een loempia en een cordon bleu kwamen Ton en Hilda aan bij zijn schamele verblijf. Het was nog onaangeroerd, de dikke slaapzak en dekens lagen er nog net zoals Ton ze drie dagen geleden had achtergelaten. Hilda en Ton zaten knus tegen elkaar aan half in de slaapzak, een deken om hen heen geslagen, te genieten van hun frituurhap. Hilda zuchtte behaaglijk, toen ze de laatste hap van haar cordon blue op had en liet haar hoofd op Tons schouder rusten.

“Weet je, ik vind dit veel romantischer dan dat restaurant,” spinde ze, “dit is mijn meest romantische etentje ooit.”

Hij kuste haar haar. “Overal met jou is romantisch,” zei hij.

“Slijmbal!” Ze stompte hem lachend op zijn arm.

Als zwerver was Ton gewend om snel en zo veel mogelijk te eten, je wist nooit wanneer de volgende hap kwam. Hij had zijn eten dan ook al op en méér dan zijn aandeel frietjes naar binnen gewerkt. “Heb jij wel genoeg gehad?” vroeg hij bezorgd, “Ik heb een beetje veel van de patat gegeten, geloof ik.”

“Nee, nog lang niet. Ik heb nog een ernstig eiwittekort.” Hilda greep speels naar het kruis van Ton. Zijn pik reageerde onmiddellijk, kou of niet. Ze likte haar lippen en haar ogen werden donkere poelen vol lust. “Ik wil nog een toetje van je,” fluisterde ze.

Ton begon zwaar te ademen. Zijn paal stond snoeihard in zijn broek. God, wat deed Hilda toch met hem.

In een ommezien had Hilda zijn leuter uit zijn broek bevrijd en was ze hem fanatiek aan het pijpen. Hij kreunde. “Shit, Hilda, niet zo snel, ik kom al bijna!”

“Mooi zo, ik heb nog trek!” Haar tong fladderde als een bezetene om zijn eikel, haar tanden en lippen schraapten stevig over zijn schacht.

Ton gaf zich over aan het genot wat Hilda hem gaf en voelde diep in zijn binnenste zalige warmte zich samenballen. Zijn benen verkrampten tot in zijn tenen, zijn hand greep krachtig in haar haar en de warme bal in zijn buik spatte in duizend stukjes uiteen. Zijn zaad spoot met krachtige stralen in Hilda’s keel. Ze slikte alles gretig door, tot zijn laatste drup. Toen gaf ze een kusje op zijn verslappende eikel. “Hm, dat toetje had ik nog even nodig,” mompelde ze, “zelfs pijpen is heerlijk, met jou.”. Ze ging weer rechtop zitten en drukte haar lippen dwingend op de zijne. “God, ik heb me nog nooit zo vrij gevoeld,” zuchtte ze.

Ze zaten even zwijgend tegen elkaar aan. De sterren straalden helder aan de hemel en boven het sneeuwdek werd het snel kouder. Langzaam voelde Hilda de kou door de slaapzak heen omhoogkomen. “Ton? Wat had je gedaan als je niet bij mij was komen wonen?”

“Met deze kou? Ik weet het niet. De opvang zit vol. Het schijnt dat doodvriezen eigenlijk niet zo’n heel vreselijke dood is.”

Hilda huiverde, niet alleen van de kou. “Ik ben blij dat je bij mij bent.”

“Weet je, ik vind het heel fijn bij jou. Maar hoe zie jij je de komende tijd voor je? Wat ga je doen met Arend-Jan?”

“Ik weet het nog niet. In ieder geval scheiden. Sinds ik met jou samen ben, weet ik dat ik al een hele tijd niet meer van hem houd.”

“Wist je dat eerst niet?”

“Nee. Ik dacht er maar niet over na. En jij? Wat ga jij doen?”

“Ik weet het nog niet. Ik zit met al dat geld in mijn maag. Wat moet ik ermee?”

“Kun je niet een alternatief voor Stierenbloed in de markt zetten? Iets zonder weggooiverpakkingen?”

Ton keek Hilda stomverbaasd aan. “Je bent briljant! Ja, daar kan ik wel iets mee! Maar zullen we naar jouw huis gaan? Het wordt koud.” Hilda begon inderdaad te rillen.

“Dank je wel voor dit heerlijke etentje,” fluisterde ze, “en het verrukkelijke toetje.” Ze giechelde zachtjes, voor ze begon te klappertanden.

Terwijl ze dicht tegen elkaar aan naar huis liepen, zei Ton: “Weet je, het zit me niet lekker hoe het met Alie gaat. Ze zei vanmorgen iets wat bij mij is blijven knagen.”

“Wat dan?”

“Dat ze Jochem alleen gekregen heeft omdat ik dat zo graag wou, niet omdat ze dat zelf wilde. Nu zit ze helemaal aan de grond, omdat haar beleggingen verkeerd zijn uitgepakt. Ik vind het niet erg dat ze haar kapitaal kwijt is; ze is veel te geldbelust. Maar ik gun het haar ook niet om diep in de schulden te raken.”

Hilda keek hem schuin aan. “Wil je haar schuld aflossen?”

“Ja, eigenlijk wel. Voor de rest kan ze prima haar eigen broek ophouden, ze verdient genoeg met haar werk.”

---

Arend-Jan zag het stel innig verstrengeld aan komen lopen, na hun etentje. Hij had zich nog nooit zo alleen gevoeld. Tussen hem en Hilda was er geen toekomst meer, dat was hem wel duidelijk. Zeker nu die zwerver zich als een rijke stinkerd ontpopt had. Hilda had alleen nog oog voor die kerel. Het leek alsof hij voor haar niet meer bestond. Lies? In zekere zin pasten ze wel bij elkaar. Allebei opportunistisch, onromantisch. Maar hij was bang dat hij voor haar te makkelijk was geworden. Zijn zakelijke drive was de laatste tijd niet zo dwingend meer, hij was een beetje gaan freewheelen. Waarom? Was hij het leven eigenlijk al aan het opgeven, vastgeroest in zijn liefdeloze huisje, boompje beestje met Hilda? Hij nam een besluit. Hij ging een zakelijk voorstel aan Lies doen wat ze niet kon weigeren.

Hilda en Ton kwamen binnen. “Leuke avond gehad?” vroeg Arend-Jan. “Zijn jullie zo uiteten geweest?” Hij stelde zich de twee in hun sjofele kleren voor in het luxe restaurant wat Ton gereserveerd had en kon er niets aan doen, hij begon onbedaarlijk te giechelen.

“Nou, dat restaurant bleek niet zo’n goed idee. We voelden ons er helemaal niet op ons gemak,” zei Ton serieus, met een verliefde blik op Hilda.

“We zijn er weggegaan en hebben heerlijk romantisch een patatje gegeten in Tons daklozenschuilplaats,” zei Hilda met een glimlach.

Arend-Jan schraapte zijn keel. “Hilda, wat ga jij verder doen? Met mij, bedoel ik.”

“Wij gaan scheiden, AJ. Sans rancune, maar nu ik Ton ontmoet heb kan ik niet bij jou blijven.” Ze keek hem serieus aan, zonder boosheid.

Hij knikte. “Ja, dat is maar het beste.” Arend-Jan keek er treurig bij. “Weet je, ik heb echt van je gehouden maar ik snap het, het vuur is al een poos gedoofd.”

Hilda pakte hem bij de hand. “Ja. We hebben het allebei laten gebeuren. We stonden erbij en keken ernaar. Ga jij verder met Lies?”

“Daar moeten we het nog over hebben. Zakelijk gezien wel, denk ik. Maar zij zit dik in de shit, heb ik begrepen.”

Ton mengde zich er nu in. “Arend-Jan, Aal hoeft zich geen zorgen te maken. Ik ga niet voor haar zorgen, maar haar schulden los ik af.”

Met open mond keek Arend-Jan hem aan. “Meen je dat?”

“Ja.” Een gepijnigde blik trok over het gezicht van Ton. “Aal heeft nooit voor Jochem gekozen, die heb ik haar opgedrongen. Die schuld aan haar heb ik nog niet afgelost.”

Peinzend keek Arend-Jan Ton aan en schudde zijn hoofd. “Jij bent een bijzondere kerel, Ton.”

“En dat is’t ie.” Hilda kroop tegen Ton aan en gaf hem een zoen.

---

Epiloog.

Het is een jaar later, weer is het bijna Kerst. Arend-Jan en Lies voeren terug naar huis, na een zakelijk bezoek aan Schotland. Ze deelden een hut en lagen na te genieten van een hevige vrijpartij, na een meer dan geslaagde zakelijke deal.

“Jij had die Debby mooi in de tang, AJ.”

Hij grijnsde. “Jij hebt die Glenn anders ook mooi uitgekleed.”

Lies moest giechelen. “Mooi was tie zeker.” Ze likte haar lippen. “Een heel bevredigende transactie, kan ik je vertellen.”

Arend-Jan lachte luidop. “Ja, je kan niet zeggen dat we geen voldoening halen uit ons werk.”

Lies draaide zich naar Arend-Jan toe en kroelde met haar hand over zijn borst. Ze keek ineens serieus. “Weet je, ik had nooit gedacht dat ik Anton nog eens dankbaar zou zijn.”

“Voor het aflossen van die schuld?”

“Ja, dat ook. Maar vooral doordat jij weer je gehaaide zelf bent geworden.”

Hij kuste haar. “Ik moet zeggen, de scheiding van Hilda is het beste wat me kon overkomen. Zij was veel te lief voor mij.”

“O, dus ik ben niet lief?” Lies trok een pruillip.

“Lief? Jij? Jij bent een dodelijke combinatie van sexy en zakelijk vernuft. De ideale partner voor mij.”

“O ja? Misschien moet je me daar toch nog wat beter van overtuigen,” spinde Lies verleidelijk.

Even later werd er gebonkt op de wand van de hut naast hun. “Godammit, we need some sleep, you fucking rabbits!” klonk een boze stem.

“Oké, ik ben overtuigd,” giechelde Lies zachtjes.

---

Ondertussen was het ook bij Hilda en Ton allesbehalve stil. Hilda slaakte een ijselijke gil en kneep Tons hand bijna fijn. “Auauau,” huilde ze. Haar haar plakte bezweet op haar voorhoofd, haar gezicht was rood aangelopen.

“Je doet het fantastisch, schat.” Terwijl Hilda bijna letterlijk uit elkaar knapte, zwol het hart van Ton onmogelijk verder op toen hun kindje tussen haar benen tevoorschijn kwam.

Even later klonk de eerste jammerkreet van de baby door de kamer, het liefste geluid van Hilda ooit gehoord had. Met betraande ogen strekte ze haar armen uit en de verloskundige wikkelde het wurmpje in een dekentje en legde het op haar borst.

De lippen van het wezentje stulpten zich om haar speen. Hilda had zich nog nooit zo gelukkig gevoeld. “Wat is hij mooi,” fluisterde ze.

Ton streelde haar voorhoofd. “Dat komt omdat hij van jou is. Alles van jou is mooi.” Hij kon er niets aan doen, de tranen stroomden over zijn wangen. Tranen van geluk. Hij kon er nog steeds niet over uit hoe zijn leven een jaar daarvoor een bizarre wending genomen had, toen hij Hilda ontmoette. Niet alleen was ze de liefste vrouw van de hele wereld, ze bleek ook nog eens een scherpzinnig zakelijk talent te hebben. Met financiële adviezen van hun buurman Jaco hadden ze in no time een duurzame concurrent voor Stierenbloed uit de grond gestampt. Middels handige campagnes was het voor de jeugd nu cool om met stoere hervulbare bekers voor Vuurwater aan de riem rond te lopen, in plaats van blikjes Stierenbloed in de berm te flikkeren. Merchandise met petjes en jasjes met het beeldmerk waren sinds kort overal op de straten te zien.

Ton deed zijn best om zoveel mogelijk daklozen in te schakelen in de productie en distributie van zijn drankjes in verschillende smaken. Hilda en hij hadden genoeg aan een relatief bescheiden dividend.

Maar voor hun zoontje was dat nog allemaal niet aan de orde. Die had zijn eigen duurzame voedingsbron: de borsten van zijn moeder.

--- einde ---