De Bedrogen Accordeonist

Afgelopen zomer heb ik in mijn eentje een auto naar Turkije gereden. Een koper daarginds had ik via het internet al gevonden. Aansluitend wilde ik een weekje naar Alanya, flink achter de meiden aan, en daarna met het vliegtuig terug naar Holland.

Aanvankelijk verliep de heenreis vlot. Ik had gekozen voor de route via Düsseldorf, Köln, Koblenz, Karlsruhe, Stuttgart, Ulm, Augsburg, München, Salzburg, Graz, Zagreb, Belgrado, Sofia, Edirne. Een kilometer of vijfentwintig voorbij Plovdiv stuitte ik echter op een wegomlegging. Vervolgens nam ik blijkbaar ergens een verkeerde afslag en ik raakte hopeloos aan het dwalen. De autonavigatie stuurde me over allerlei B-weggetjes, want ook die was behorlijk de kluts kwijt. Tot overmaat van ramp raakte mijn voorraad drinkwater op en opeens voelde ik me stervensmoe. Mijn oogleden werden zwaar en ik had honger. Inmiddels liep het tegen de avond en ik besloot dat het niet langer verantwoord was om als een idioot door te blijven kachelen.

In het eerstvolgende dorp waar ik doorheen kwam zette ik de auto aan de kant en stapte uit. Gelukkig vond ik al heel gauw een café, of herberg, of taveerne, of wat het ook moest voorstellen. Ik duwde de deur open en ging naar binen.

Aan de toog hing een eenzame dronkenlap. Pontificaal in het midden van de zaak zat een ouder echtpaar smakelijk te eten. Een man met een accordeon op zijn schoot hield vanaf zijn plekje bij het raam de boel attent in de gaten, terwijl zijn vingers als vanzelf over de knoppen van zijn instrument bleven dansen. Hij zat in een rolstoel. Natuurlijk had ik geen moer verstand van het soort volksmuziek dat hij speelde, maar het klonk best goed wat hij deed, vond ik. In het voorbijgaan knikte hij me vriendelijk toe.

De bazin kwam naar mijn tafeltje gewiegd. Een menukaart had ze niet, zei ze, maar de dagschotel was een stoofpotje van varkensvlees en groenten. Toen ik zei dat ik geen varkensvlees hoefde, vroeg ze plagend of ik soms bang was te gaan knorren als ik ervan zou eten.

"Heel grappig, ja," dacht ik chagrijnig.

"Moslim," raadde ze? Ik maakte een ongeduldig gebaartje en herhaalde dat ik gewoon geen varkensvlees hoefde.

"Schon gut, schon gut," suste ze. Ongetwijfeld sprak ze veel beter Duits dan ik, maar vanwege haar Slavische tongval had ik nogal moeite haar te verstaan. Mompelend dat ze zou zien wat ze me kon voorzetten liep ze weg.

Even leek het erop of ze me totaal had laten barsten, maar toen keerde ze terug uit de keuken met een volgeladen dienblad. Triomfantelijk zette ze een omelet met aardappels en groenten voor me neer, een herderssalade en dikke plakken tarwebrood met zoute roomboter. Heerlijk rook het. Oprecht verrast bedankte ik haar.

"Gut für die Potenz," grapte ze flauw, wijzend op de eieren. Ik bootste een kraaiende haan na en allebei lachten we een beetje dom. Ze was een al te mollige meid, een jaar of vijf ouder dan ik, met kastanjerood geverfd haar, dat onnatuurlijk afstak bij haar donkere wimpers en wenkbrauwen. In haar oksels tekenden zich vochtige zweetplekken af en onder de geborduurde stof van haar rode rok schommelde een achterste waar je met gemak twee barkrukken tegelijk onder kon schuiven.

"Guten Appetit," wenste ze en verschanste zich weer achter de tapkast.

Ongeduldig rommelend nam mijn maag het voedsel in ontvangst. Met iedere hap voelde ik de vermoeidheid van een lange dag in het verkeer verder bezit nemen van mijn lijf. Als nagerecht kreeg ik een rijstpuddinkje geserveerd.

De bazin vroeg of het gesmaakt had allemaal. Dat had het. Toekijkend hoe ze afruimde, overwoog ik dat ze nog niet eens zo heel lang geleden best aantrekkelijk moest zijn geweest, geen schoonheidskoninginnetje misschien, maar een gezonde plattelandsdeerne waarmee je als jongen best een keertje in de hooiberg wilde rollebollen.

Op een kartonnen bordje aan de muur stond met zwarte viltstift gekrast: "Zimmer mit Halbpension." Ik wees ernaar en informeerde of ze plaats voor mij hadden. De bazin schudde haar hoofd. Het duurde een ogenblik voor ik me herinnerde dat nee schudden ja betekende in Bulgarije. Ik vroeg of ik de kamer mocht zien. Ze riep haar tienerzoon erbij, die me verlegen voorging, twee trappen op.

Het was een bedompt hok van amper 4 vierkante meter op zolder, met een smal, ijzeren bed en een spinnenwebbig dakraampje, maar voor het bedrag van 50 lev, inclusief ontbijt en avondmaaltijd, mocht je natuurlijk geen luxueuze suite verwachten. Ik dacht:

"Vannacht goed bijslapen, dan scheur ik morgen in een ruk naar Istanbul." Ik ging de bazin melden dat de kamer in orde was.

Nadat ik mijn reistas uit de auto had gehaald en naar boven gebracht, ging ik aan de bar zitten en bestelde een Rakija.

"Ik dacht dat alcohol verboden was voor moslims," merkte ze op, het glaasje voor me neerzettend.

"Waar bemoei je je nout toch mee, tuthola," dacht ik, meer verbaasd dan geërgerd.

"Türke," schatte ze? Ik grinnikte om zo veel nieuwsgierigheid en zei dat ik gewoon trek had in een glaasje Rakija, Turk of geen Turk. Verontschuldigend legde ze haar hand op de mijne en bezwoer me dat ze er niets negatiefs mee bedoelde, dat ze nooit problemen had gehad met Turken.

"Gelukkig maar. Dat is een steen van mijn hart," plaagde ik. Het stond haar leuk als ze bloosde.

Wat mijn naam was, wilde ze weten. Terwijl ze zich vertrouwelijk over de bar naar me toe boog, rook ik haar oksels.

"Fatih," antwoordde ik. Zij heette Dessislava. Uit zichzelf begon ze te vertellen dat Zij en haar man een paar jaar in Frankfurt gewoond en gewerkt hadden, maar dat ze naar hier waren teruggekeerd nadat hem een afschuwelijk ongeluk was overkomen. Daarbij knikte ze veelbetekenend in de richting van de accordeonist.

"Eine Querschnittslähmung," vertrouwde ze me toe. Dat woord kende ik niet, maar het klonk ernstig genoeg.

Haar man bracht haar vanuit zijn rolstoel de een of andere, malle serenade. Met een vertederde glimlach schonk Dessislava een glas wijn in en bracht het hem. Als dank kneep hij haar eens stevig in haar kont, niet op een neerbuigende of bezitterige manier, maar aanhalig en speels. Je kon zien dat die twee dol op elkaar waren.

Ze kwam weer bij me staan, duidelijk met de behoefte om tegen iemand aan te kletsen. Uit beleefdheid vroeg ik of het prettig wonen was in dit dorp. Een smalende grimas trok over haar gezicht. Dit was een achterlijk boerengat waar geen pest te beleven viel, foeterde ze. Ze verveelde zich er dood. Toeristen en vreemdelingen kwamen hier zelden. Ik was de bezienswaardigheid van de week, dat besefte ik toch wel?

De buitendeur rammelde open en een groepje kerels kloste het café binnen.

"Kijk zelf maar," zei ze gedempt.

"Dat is nou het publiek dat ik mag bedienen. Ruik je die strontlucht? Mestkevers zijn het, boerenkinkels! Laten zich iedere avond vollopen en wankelen dan naar huis, kruipen met hun zatte kop op hun onwillige wijf en gaan morgen voor dauw en dag met een kater weer aan het werk."

Alvorens zich te verwijderen om de bestelling van de mannen op te gaan nemen, greep ze mijn middelvinger vast en liet die enkele malen op en neer schuiven in haar gesloten vuist. Het drong niet dadelijk tot me door wat ze aan het doen was. Een vreemde tinteling schoot vanuit de omklemde vinger omhoog door mijn pols en arm tot in mijn schouder en vanaf daar omlaag door mijn ruggengraat tot in mijn stuitje. Toen kreeg ik een erectie, spontaan en dwingend. Ze knipoogde en keerde zich om.

Peinzend observeerde ik hoe ze achter de bar heen en weer drentelde, wiegelend met haar dikke billen op de maat van de accordeonmuziek, glazen spoelend, bier tappend en borrels aanreikend, vrolijk en een tikkeltje provocerend. Wie haar zo bezig zag zou zweren dat ze zich uitstekend amuseerde, maar telkens als onze blikken elkaar kruisten, vormden haar lippen geluidloos het woord "Mistkäfers." Onopvallend zette ze nog een vol glaasje voor me neer.

"Van het huis," smoesde ze.

De lawaai in het café nam gestaag toe: schorre kreten, rinkelend glaswerk, eeltige knuisten die met een klap neerkwamen op de bar, luide bestellingen, gelach, agressief gedoe en nog meer gelach. Uiteraard verstond ik niets van wat er gezegd werd, maar ik had de indruk dat de gesprekken zich op een hogst bedenkelijk niveau afspeelden. Telkens wanneer haar echtgenoot even niet oplette, greep een van die kerels Dessislava vol bij haar borsten vast, tot hilariteit van zijn makkers. Haar pogingen om die graaiende klauwen te ontwijken kon je hooguit halfslachtig noemen. De sfeer waarin dit alles gebeurde voelde niet prettig aan. Er hing iets grimmigs in de lucht, een slechte cocktail van alcohol en testosteron. Het ontging me niet dat het Dessislava geen enkele moeite leek te kosten om gelijk op te drinken met dit stelletje rouwdouwers. Het ene na het andere pilsje goot ze in haar keelgat, zonder merkbaar aangeschoten te raken. Mijn respect voor haar lever steeg met het kwartier.

Al die tijd bleef haar man in zijn karretje onvermoeibaar verder spelen, liedjes in vreemde hink-stap-sprong ritmes en met melancholieke kronkelmelodieën. Soms zong hij erbij met een in zichzelf gekeerde, droevige stem. Hoe langer ik ernaar luisterde, hoe mooier ik het begon te vinden.

Opeens kwam er zo'n brallende dorpeling op me toe gezwalkt en sloeg een arm om mijn schouders, sentimenteel alsof we oude vrienden waren die elkaar na jaren terugzagen. Dat was voor mij het signaal om van mijn kruk af te komen. Ik hield het hier voor gezien. Ik ging naar boven, naar mijn kamer.

Bekaf liet ik me op mijn nest vallen. Toch kon ik de slaap niet dadelijk vatten. Met wijdopen ogen lag ik in het donker te staren. Ter ontspanning zou ik me misschien even moeten aftrekken, maar het ontbrak me domweg aan de fut om uit bed te gaan en te zoeken naar een tubetje crème of iets anders dat als glijmiddel dienst kon doen. Onwillekeurig dacht ik aan Sevinç, mijn exvriendin, en aan haar prachtige, weelderige lichaam, dat ze nu tegen haar nieuwe verkering aan vleidde. We waren al meer dan vier maanden uit elkaar, maar ik had nog altijd stil verdriet om haar. Daartegen hielpen geen tien liefjes van eén nacht. Het spreekwoord mocht dan luiden dat een vrijgezel als een sultan was, maar dan wel een eenzame sultan in mijn geval. Ietwat treurig dommelde ik eindelijk in.

Een gedempt en aanhoudend gerikketik sloop mijn onderbewustzijn binnen. In mijn droom nam het geluid de vorm aan van regen die tegen de voorruit sloeg. In een naargeestige autorit moest ik het ene na het andere, recht op me af komende paar koplampen zien te ontwijken. Drie- of viermaal slaagde ik daarin, maar toen begon de auto ongecontroleerd te slingeren, zodat ik in de berm belandde. Vlak voordat ik hotsend en botsend in een gapende greppel zou duiken, brak met een schok het besef door dat het helemaal niet regende, maar dat er iemand zachtjes op mijn kamerdeur klopte.

Op mijn telefoon zag ik dat het kort na middernacht was. Het gedruis uit het café beneden was verstomd. Wankelend kwam ik overeind, tastte tevergeefs naar het lichtknopje en opende de deur op een kier.

"Hallo, wie is daar," siste ik? Ook op de overloop heerste duisternis. Iets logs en warms, een spook van vlees en bloed, zweefde langs me heen de kamer in.

"Dessislava," vroeg ik?

"Wat slaap jij vast, zeg," mopperde ze, nadat ze de deur achter zich gesloten had. Armen strengelden zich rond mijn middel. Borsten, buik en dijen, alles even dik en zacht, werden tegen me aangedrukt. Ik rook haar zweet, vermengd nu met de geur van verschaald bier, plus nog iets muffigs, iets intiems, dat uit haar nachtpon opsteeg. Voorzichtig achteruit schuifelend bereikten we het bed. We lieten ons zakken.

Dadelijk trok ze me boven op zich. Het matras was trouwens veel te smal om naast elkaar te kunnen liggen. Ze grabbelde regelrecht naar mijn kruis en rukte ongeduldig aan het elastiek van mijn boxershort. Haar brutale vingers wriemelden over mijn piemel.

"Du bist beschnitten," constateerde ze met iets van opwinding in haar stem. Ik schoof het dunne nachthemd omhoog en liet mijn hand over haar blubberzachte vlees dwalen. Ze spreidde haar dijen. Geen onderbroek. Het haar op haar onderbuik krulde ruig en vol, als de braamstruiken op een overwoekerde akker. Je zou een snoeischaar nodig hebben om de boel weer enigszins in model te knippen.

"Komm doch, fick mich," prevelde ze en leidde me snel en geroutineerd bij zich naar binnen.

Centimeter voor centimeter zakte ik in haar weg. Haar geslacht was erg glad, smeuïg haast, en gezwollen.

"En je man," polste ik slecht op mijn gemak?

"Die maft," zei ze.

"Wat als hij wakker wordt en merkt dat je niet meer naast hem ligt?" En voor ik besefte wat een ongelofelijk stomme opmerking het was, liet ik daar op volgen:

"Ben je niet bang dat hij naar boven komt en ons betrapt...?" Toen zag ik de zoldertrap voor me, meer een ladder eigenlijk, steil en zonder leuning. Met zijn verlamde benen zou hij die onmogelijk zonder hulp kunnen beklimmen. Het liefst had ik mijn tong afgebeten. Zodra ik het had gezegd voelde ik haar onder me verstrakken. Waarschijnlijk dacht ze nu dat ik grappig probeerde te zijn en er plezier in had om haar gehandicapte man te bespotten. Het was zonder twijfel de meest pijnlijke bedsituatie waarin ik me ooit had bevonden. Als ze op dat moment haar benen boos dicht zou hebben geklapt en de kamer uit was gevlogen, dan had ik haar volkomen gelijk gegeven. Dat deed ze echter niet.

"Sorry, ik was even vergeten dat hij eh, nou ja..." schutterde ik onbeholpen. Langzaam ontspande ze weer. Verzoenend fluisterde ze:

"Zolang we heel zachtjes doen, hoort hij heus niks. Dan komt hij het eenvoudig nooit te weten dat we met elkaar geknoeid hebben." Ik kon alleen maar hopen dat ze gelijk ging krijgen.

Omdat de spiraalbodem van het bed veel te slap was, zonk haar zware onderlijf er diep in weg.

"Leg je handen onder mijn kont," instrueerde ze. Op die manier kon ik haar inderdaad weer wat omhoog hijsen. Behoedzaam begon ik te stoten.

"Fijn zo," vroeg ik? Ze zoemde instemmend en aaide over mijn rug. Zodra ik wat sneller in haar bewoog, begon het bed roestig te knerpen: jiepiep, jiepiep, jiepiep. Je hoefde geen helderziende te zijn om te begrijpen wat hier gebeurde.

"Pst, kalm aan. Niet kraken," maande ze! Ik vertraagde weer. Hardop kreunen mochten we natuurlijk evenmin. Onderdrukt een beetje in elkaars oor zuchten, dat ging nog net, maar de rest veroorzaakte domweg te veel rumoer. Dat was hoe we vrijden: heel langzaam en heel voorzichtig en daardoor ook heel intens.

In dit slakkentempo zou het veel langer dan normaal duren voor ik klaarkwam, realiseerde ik me. Voor Dessislava was dat duidelijk geen bezwaar. Die had de tijd. Ze bleef me maar strelen en knuffelen en genietende zoemgeluidjes maken. Hinderlijke gedachten aan de invalide man een verdieping lager en aan hoe we hem in zijn eigen huis bedrogen verdwenen naar de achtergrond. Een heerlijke geilheid legde mijn knagende geweten het zwijgen op. Even miste ik Sevinç niet.

Na een hele poos zo te hebben liggen vogelen, kon ik toch niet nalaten te informeren wie eigenlijk die lomperd was die de hele avond aan haar tieten had gezeten.

"Ach die," reageerde ze onverschillig. Ik verwachtte al geen antwoord meer, toen ze toch nog zei:

"Krikor, mijn minnaar. Paart als een bok, erop en eraf, maar het is beter dan niks." Kennelijk had ze de behoefte om haar overspelige gedrag te rechtvaardigen, want ze vervolgde:

"Het is niet alleen dat mijn man zijn benen niet meer willen lopen, Fatih, zijn fluit wil ook niet meer spelen. Dat komt door dat ongeluk. Hij is van een dak gevallen. De zenuwen in zijn rug zijn kapot. Ik houd nog steeds innig van hem, maar als vrouw heb ik nou eenmaal mijn behoeftes en die moeten bevredigd worden. Snap je dat, Fatih?" Het klonk bijna smekend zoals ze dat vroeg. Ten teken dat ik het begreep, heel goed zelfs, en haar nergens om zou veroordelen, kuste ik haar teder in haar nek. Onze monden vonden elkaar. Gulzig begon ze te tongzoenen.

Het viel me werkelijk moeilijk om zo stil te moeten blijven, in tegenstelling tot Dessislava, die er vermoedelijk domweg meer ervaring mee had. Het was niets om trots op te zijn wat we daar lagen te doen, maar mijn God wat genoten we van de seks, zij nog meer dan ik. Juist het feit dat het zo stiekem moest gebeuren, maakte het allemaal bijzonder spannend. Het waren zij en ik, wij samen onder dit laken, schuilend voor de boze buitenwereld: twee eenzame zielen die elkaar troosten met hun lichaam.

Ik zei dat ze haar benen zo hoog mogelijk moest optrekken, voeten naar het plafond. Door vervolgens zo ver mogelijk naar binnen te dringen, zodat mijn eikel helemaal voorbij haar baarmoedermond de schedewand raakte, lukte het me haar een aarzelend, eerste orgasme te bezorgen. Haar ademhaling klonk gejaagd. Inmiddels waren we minstens een halfuur bezig en was ze dermate nat, dat de afscheiding in straaltjes tussen haar billen lekte. Onbeschroomd begon ik met de vingers van mijn linkerhand haar aars te masseren.

"Schatz," pufte ze verrukt en drukte haar nagels in mijn vel.

"Schatz, Schatz..." Nadat ik mijn rechterhand van onder haar achterwerk bevrijd had, tastte ik tussen haar benen en begon kleine cirkeltjes over haar kittelaar te beschrijve.

Terwijl ik uiterst beheerst in en uit bleef glijden, voelde ik hoe ze helemaal openging van onderen. Als vanzelf sloot haar kringspier zich als een gulzig mondje om mijn vingertop. Vlak voordat ze opnieuw klaarkwam drukte ik door, tot mijn vinger er voor minstens driekwart in zat. Ze moest in het kussen bijten om het niet uit te joelen. Toen verkrampte ze onder me en haar poes begon spontaan te zuigen, wat een wonderbaarlijk gevoel was aan mijn paal. Op dat moment had ik me het liefst hard en onbezonnen in haar leeggeramd en het kostte me dan ook de grootst mogelijke moeite om rustig en gecontroleerd te blijven stoten, zonder het bed te laten knarsen of te grommen van dierlijke wellust. Tergend traag klom mijn zaad omhoog en enkele seconden lang had ik de angstige sensatie dat mijn ballen compleet dreigden te exploderen. Toen lag ik stil, hapte geluidloos naar lucht en kwam eindelijk klaar. Dessislava, die me diep in zich voelde pulseren, piepte van opwinding.

Enkele minuten hield ze me nog gezellig tegen zich aangedrukt, soezerig en tevreden nagenietend. Geleidelijk verslapte ik in haar. Sperma begon naar buiten te sijpelen. Wat later glibberde ik er zelf uit. Met een laatste kusje maakten we ons los uit elkaars omhelzing. Ze stond op en vond blindelings het licht, zij wel. Geeuwend schuifelde ze naar het kleine wastafeltje in de hoek. Ze draaide het kraantje open en hees haar nachthemd op tot boven haar heupen. Vanaf het bed keek ik toe hoe ze een natte washand tussen haar dijen door haalde, de knieën gebogen, in die onflatteuze houding van dames na de geslachtsdaad. Nu pas zag ik hoe bleek haar billen waren en hoe bobbelig de vetkussentjes onder de huid. Voordat ze de lamp weer uitdeed, keek ze nog even mijn kant op en meldde nuchter:

"Ontbijt vanaf 7 uur."

Tot mijn opluchting lag haar man nog in bed toen ik de volgende ochtend al vroeg beneden kwam, want ik zou me geschaamd hebben om hem onder ogen te moeten komen. Zijn accordeon stond als een woordenloos verwijt op een stoel bij het raam. Mannen druppelden het café binnen, dronken staand aan de bar een snel kopje koffie en vertrokken naar hun werk. Dessislava bracht ook mij koffie, met daarbij een broodje van filodeeg gevuld met witte schapenkaas.

"Het was heerlijk gister. Jammer dat je weg moet," smiespelde ze. Haar gezicht stond nog slaperig, maar haar ogen glansden bij de herinnering. Na een gehaast ontbijt vroeg ik om de rekening en betaalde.

Bij de deur stak ik ten afscheid mijn hand naar haar op. Zonder me echt te zien wuifde ze terug. Erg vriendelijk kwam dat niet over, maar ik begreep het wel. Ze stond met die pummel te kletsen, die Krikor, die zojuist was binnengekomen. Het leven ging door, ook voor haar.