Het Satorvierkant - 16

5 juni 1944 - Bénouville, Normandië. De avond voor D-day.

Oorlog is angst, schaarste, honger en wantrouwen. Dode soldaten en dode burgers. Ik zie de onzekerheid in de ogen van de soldaten die het café binnenkomen. Sommigen beseffen dat ze binnenkort wel eens kanonnenvlees kunnen worden. Andere lijken juist aan heldhaftig zelfvertrouwen te winnen, al kan dat natuurlijk ook een masker zijn.

Onze vrijheid is een hoger doel, vrede het allerhoogste.
(dagboek Simone )

---

Simones ogen schieten naar de onderkant van Fritz zijn neukstaaf. Vloeibare warmte stroomt door haar heen en ze klemt haar dijen samen als ze ziet hoe gezwollen die is. Haar vingers bibberen, terwijl haar blik over zijn stijve lengte glijdt. Net als elk ander stukje van zijn sportieve lichaam is zijn pik betoverend. Haar vingers jeuken om hem aan te raken. Ze wil wanhopig graag ontdekken hoe hij aanvoelt.
Verlangen stroomt door haar heen terwijl de kloppende schacht op en neer deint, centimeters bij haar lippen vandaan. Ze krijgt enorm veel zin om de afstand te overbruggen en haar tong over de gezwollen eikel te halen. Smaakt hij net zo fris en schoon als hij ruikt? Ergens wil ze dat heel graag weten.

Ze heft haar hoofd en slaat haar ogen op naar Fritz. Een golf van begeerte ontbrandt vanbinnen en barst in haar intiemste delen uit elkaar op het moment dat zijn begerige blik de hare verovert. Geen enkele man heeft haar ooit zo aangekeken. Zijn handen komen omhoog totdat ze tegen haar wangen liggen. Zijn duimen strijken over haar geopende lippen en uit zijn mond klinkt een smachtende kreun. Door dat primitieve geluid raakt haar slipje helemaal doordrenkt.

Haar lichaam buigt zich naar het zijne en haar tong schiet naar buiten om het vocht op te slokken dat op het topje van zijn eikel parelt. Het is een impulsieve beweging. Zoute smaak explodeert op haar tong. Steeds opnieuw likt ze met haar tong de bovenkant van zijn erectie. Simone vouwt haar handen om de achterkant van zijn bovenbenen, trekt hem dichterbij en zuigt zijn eikel dieper haar mond in. Zijn vingers woelen door haar haar en hij kantelt zijn heupen.

En dan houdt Fritz haar tegen.
Simone kijkt vragend op. "Vind je het niet fijn?"
Hij bromt: "Je mond voelt veel te lekker. Ik wil de controle niet verliezen."
"Ik wil je laten klaarkomen." Simone kijkt opnieuw naar zijn lul die voor haar lippen klopt. Hij lijkt nog langer en dikker. Haar tong schiet opnieuw tevoorschijn om het topje te likken.
Fritz vergeet alles om hem heen, behalve het gevoel van die zachte pijpmond rond zijn paal. Het beeld van Simone op haar knieën, haar ogen op hem gericht met haar lippen om zijn paal, maken hem helemaal gek. Hij mag dan wel willen dat dit voor eeuwig doorgaat, maar hij weet dat dit onmogelijk is. Met een beetje meeval houdt hij het nog twee minuten vol.

"Simone," kreunt hij. "Ik ga klaarkomen."

Als hun blikken kruisen, weet Fritz dat er geen weg meer terug is. Hij bijt op zijn lip en laat zich volledig gaan. Hete vlammen van lust schieten door zijn lijf, terwijl zijn zaad in Simone haar wachtende mondje begint te spuiten. Haar op scherp staande zintuigen worden overweldigd door alle geuren, smaken en gevoelens en ze kan zich niet herinneren ooit zoiets meegemaakt te hebben. Ze proeft de zoutige smaak van Fritz' zaad in haar mond en om redenen die ze niet begrijpt, hunkert ze naar meer. Ze slikt alles door alsof haar leven ervan afhangt. De sterke zweterige geur van haar liefdespartner dringt diep in haar neusgaten door en doen gevoelens oplaaien die haar verstand helemaal terzijde schuiven. Gevoelens van pure lust en verlangen bedwelmen haar bewustzijn en ze verlangt ernaar die pik opnieuw te laten spuiten.

Wanneer ze een uurtje later weer huiswaarts keert, schieten herinneringen en heel expliciete beelden door haar hoofd. In haar hoofd speelt zich een film af, een film over een ongeremde, passionele vrouw die een lust voelt die zo sterk is dat ze hevig ligt te kronkelen onder het naakte lichaam van een man. Ze weet maar al te goed wie die vrouw is, maar in haar hoofd durft ze geen gezicht op de vrouw te plakken omdat het te confronterend en te vernederend zou zijn. Hoe is het mogelijk dat Fritz zo'n grote impact op haar heeft? Hoe is het mogelijk dat hij haar dingen kan laten voelen die ze nog nooit eerder zo intens heeft gevoeld? Sinds het eerste moment dat Fritz haar lichaam had aangeraakt, heeft ze een passie en verlangen gevoeld zoals ze dat nooit eerder heeft gevoeld. Ze beseft dat ze helemaal verloren is. Om redenen die ze niet begrijpt, slaagt deze man erin om haar te laten voelen dat hij ver boven haar staat, dat hij haar overheerst en dat hij nu degene is die haar lot bepaalt.

---

Ze kan de demon erg makkelijk voelen naderen; hij zuigt alle zuurstof uit de omgeving waarin hij zich bevindt en werpt een donkere schaduw terwijl hij zich voortbeweegt als een roofdier. Zijn voetstappen zijn zacht, zo zacht dat je ze niet hoort neerkomen. Hij beweegt in stilte. Simone kan niet ademen. Ze probeer hem te negeren maar het is moeilijk te doen alsof ze hem niet opmerkt. Zijn voeten vallen stil naast haar en onbewust staart ze naar zijn zwarte laarzen. Ze kan niet anders dan haar wenkbrauwen optrekken als haar ogen verder over zijn lichaam dwalen. Hij ziet eruit alsof hij zo in de nacht kan verdwijnen, ook al is het midden op de middag. Hij slaat zijn armen over elkaar en kijkt haar streng aan. Een blik die ze vaak bij haar moeder heeft gezien, als ze op het punt stond haar een pak slaag te geven. De blik is bedoeld om haar te intimideren, zodat ze doet wat hij wil, maar er is veel meer nodig dan een blik om haar zover te krijgen dat ze zich zorgen maakt.

"Dwaas," zegt hij.
Shit. Simone kijkt op en gaat rechter staan.
Hij houdt zijn hoofd schuin en doet een stap naar voor. Ze laat hem langzaam dichterbij komen, schijnbaar onbewogen.
"Maak ik je niet bang?"
Simone schudt haar hoofd.
"Domme meid."
ze vernauwt haar ogen tot spleetjes. "Ik ben niet dom." De kleur keert terug in haar gezicht.
Hij lacht. Lang, hard. Het klinkt maniakaal. Wanneer hij ophoudt, worden zijn ogen weer ernstig en Simone ziet een glimp van pijn. Ze ziet hoe gebroken hij is in die pikzwarte bollen, waar hij zijn verbrijzelde stukken probeert te verbergen voor de wereld. Maar hij kan het niet verbergen voor haar.
"Stop."
Zijn lippen krullen omhoog. Hij haalt zijn schouders op een nonchalante manier op, maar niets wat hij doet is toevallig. Elke beweging is gepland. Zijn acties zijn zo georkestreerd, om het haar zo ongemakkelijk mogelijk te maken. Het doet haar hem haten, maar tegelijkertijd wil ze hem ook kussen.
Ze kijkt naar zijn jas. Ze weet dat hij daar een pistool verbergt. Ze twijfelt er niet aan dat hij nog meer wapens bij zich draagt. Een mes in zijn laars of nog een pistool onder zijn broekspijp.
"Ga je nog zeggen wat je te zeggen hebt?"
Even kijkt hij haar aan alsof ze een alien is van een andere planeet die hij net herkende als een van zijn eigen soort. Dan glimlacht hij. Het is een koude glimlach.
Een gevoel van onheil overspoelt Simone en een donkere wolk komt boven haar hoofd hangen, om de plek waarop ze staat te bedekken.

"Kom."
Hij steekt zijn hand uit.
"Als je denkt dat ik met je meega, ben je goed zot."
De man laat zijn schouders zakken en probeert ontspannen over te komen. Een glimlach laat zijn ogen zachter worden, zodat hij er niet meer uit ziet als een demon.
Simone knippert snel met haar ogen en kijkt hem uitdagend aan. Gedachten wervelen door haar hoofd, in een poging een uitweg te vinden.

Plots grijpt hij haar pols. Het brandt. Het voelt alsof vlammen haar huid verbranden. Simone staart met grote ogen naar de plek en verwacht rode vuurspetters uit zijn vingertoppen naar haar pols te zien springen. Het is te veel. Ze hapt naar adem en rukt zich los. Haar hele lichaam voelt warm... ontzettend warm.
"Wie ben je?"
"Robert le Diable." (1)
Simone stopt met ademen. Robert. Zijn naam is synoniem voor het kwaad. Hij is een mythe en een legende. Ze weet niet eens zeker of hij een echt persoon is, maar ze beseft dat hij een gevaarlijk man is. Dominant, veeleisend en genadeloos. Ingewikkeld en toch eenvoudig. Iemand die de geheimen van de wereld kent.

"Wat wil je van mij?"
"Dat amulet!"
Simone raakt met haar rechterhand de amulet aan. Ze ziet Robert ineenkrimpen.
"Waarom?"
"Dat is iets wat stervelingen nooit zullen begrijpen."
"Probeer eens."
De demon zucht. "Wat dacht je van een nieuwe wereldorde?"
"Ik begrijp je niet."
"Zie je wel."
Simone kijkt Robert boos aan. "Misschien moet je wat concreter zijn?"
"Een einde aan deze waanzin, een wereld zonder oorlog. En voor jou het eeuwige geluk. Een perfect leventje samen met dat soldaatje van jou."
Simone fronst haar gezicht. "En waarom zou je dat willen?"
"Omdat ik eindelijk zal kunnen heersen over de hele wereld. Hitler wordt mijn marionet en jij mijn raadgeefster, als je dat zou willen."
"Maar dat is waanzin!" klinkt Simone verbijsterd.
Nee! Dat is het niet. Dit hier is waanzin. Al die vliegtuigen die elke nacht hun bommen uitgooien over Caen. Wil je dan niet dat het ophoudt?"
"En dat lukt met dit amulet?" fluistert Simone.
"Ja..." Robert zijn ogen schitteren vol hebzucht.
"Nooit zal dit amulet in jouw handen terechtkomen." Simone knelt het stevig in haar handen. De woorden op het amulet zijn voor haar niets meer dan een lijst lettergrepen die meer weg heeft van een muzikaal do re mi dan van een magische spreuk. Aarzelend begint ze het op te lezen. "SA-TOR-A-RE-PO ..." De woorden glijden van haar tong alsof zij ze uit haar hoofd kent, en zelfs als ze zou willen stoppen, ze had het niet gekund, zo sterk is de drang om ze luid uit te spreken. "Sator Arepo Tenet Opera Rotas Sator Arepo Tenet Opera Rotas", de woorden blijven in een meedogenloze dreun opvolgen.

Simone sluit haar ogen en houdt haar adem in. Alles om haar heen vult zich met een plotselinge en oorverdovende stilte. Het ritselen van de bladeren, het gehuil van honden,..alles valt weg. Het is alsof de wereld in een soort vacuüm terecht is gekomen. Het enige geluid dat ze luid en duidelijk hoort, is het geritsel van veren dat uitgroeit tot een oorverdovend kabaal. De lucht wordt donker en wanneer ze haar ogen weer opent, ziet ze dat Robert veranderd is in een zwarte engel met rafelige, leerachtige vleugels die donkerder zijn dan zwart. Hij is ontzagwekkend. Zijn zwarte ogen boren zich in die van Simone; ogen die zo donker zijn dat ze lijken op een krankzinnige donkere bol, diep en koud. Het donkere geluid dat uit zijn mond komt, maakt Simone doodsbang.
"Je maakt foute keuzes, meisje. Onthoud dat alle hemelbewoners je scherp in de gaten houden."
Dan spreidt hij zijn vleugels. "Ik wou je alles geven. Macht. Een eeuwig leven. De hemel zou niets zijn vergeleken met de wereld die jij en ik samen zouden kunnen creëren. Samen kunnen we een kracht ontsleutelen die onbeschrijflijk is. Je bent speciaal. Maak de juiste keuzes en verzamel een leger van donkere engelen rondom je."
"Je bent een monster!"
"Jij bent dwaas... je gaat alles verliezen. Alles wat je dierbaar is."
"Ga weg!!!" Simone heft opnieuw het amulet. "SATOR..." dreunt het steeds weer door haar hoofd.
"Je probeert me te begrijpen, maar je hebt het inzicht er niet voor. Frustrerend he?"
Simone doet een stap naar voor.
"Weet je zeker dat je mijn aanbod wilt afslaan? Ik vraag het misschien niet opnieuw, dus denk goed na over je keuze."
""Sator Arepo Tenet Opera Rotas Sator Arepo Tenet Opera Rotas" klinkt het nu met een boel overtuiging.
Robert verstijft. Een storm kondigt zich aan met dreunende donder die als een scheur door de lucht trekt. Zijn armen trillen en spreiden zichzelf nog verder uit. Het daverende geklapper van vleugels galmt door de lucht, het lijkt overal vandaan te komen. Een laatste lach echoot wanneer Robert in een laatste vlaag van de wind verdwijnt.

Simone valt uitgeput op haar knieën.

---

Die nacht is er heel wat bedrijvigheid in de lucht. Britse en Amerikaanse bommenwerpers steken massaal het kanaal over om Caen te bombarderen. Zoals gewoonlijk schenken de Duitse soldaten én inwoners er geen aandacht aan. De voortdurende sirenes en het schuilen in de kelder zijn bijna normale onderbrekingen van het dagelijkse leven. De Fransen aanvaarden hun lot, zij het met een greintje fatalisme.

Wat de Duitse soldaten niet weten is dat de bommenwerpers dit keer elk een zweefvliegtuig meeslepen. Hun doelwit, dat ze in het holst van de nacht en zonder enige bescherming tegen luchtafweer moeten zien te halen: de smalle strook land naast de brug. En ondanks het onmogelijke van de opdracht is de stemming aan boord van de zweefvliegtuigen opperbest. "A-be, A-be my boy... what are you waiting for now? You promised me to marry me one day in June..." wordt er gezongen.

Iets na middernacht, vlak boven de Normandische kust, worden de zweefvliegtuigen een voor een losgekoppeld. De soldaten staken hun gezang, het geronk van de motoren van de bommenwerpers sterft weg en de stilte wordt alleen nog verbroken door het loeien van de wind. In de cockpit breekt bij de piloten het zweet uit. Zij kunnen door de dichte bewolking de bruggen, het kanaal en de rivier niet zien. Ze vliegen blind op kompas met een stopwatch als enige houvast voor de duur van de vlucht. Ze beseffen dat de kleinste misstap zou uitdraaien op de dood van een vijftigtal manschappen. "Als we er vanaf komen met een paar gebroken benen, ben ik de gelukkigste man ter wereld," zucht een van hen. Met de moed der wanhoop probeert hij het houten gevaarte, dat bovendien veel te zwaar beladen is, in bedwang te houden. Zweetdruppels bengelen over zijn voorhoofd en de rest van zijn gezicht. Wanneer op het laatste moment de wolken uiteenwijken om het maanlicht door te laten, doemt plots de Pegasusbrug voor hen op, precies waar ze die verwachten. "Mooi, nu heb ik je," gromt de commandant die achter de piloten plaats heeft genomen.

De invasie is begonnen, de rest is geschiedenis...

---

"Gooi je wapen neer, dan gebeuren er geen ongelukken." Twee Engelse soldaten komen de brug opgestormd en houden Fritz onder schot.
Fritz lacht. Het is een onoprechte lach, vals en gemeen. Simone heeft al verschillende versies van hem gezien, maar weet zeker dat dit de minst leuke van hem is. Ze probeert wanhopig oogcontact met hem te zoeken, maar hij ontwijkt overduidelijk haar blik. Hij doet alsof ze er niet is, alsof ze niet bestaat.
"Fritz, het is voorbij," probeert Simone hem te overtuigen.
Fritz schudt zijn hoofd. "Bemoei je er niet mee, Simone."
"Fritz..."
Nog voor ze meer kan zeggen, draait hij zijn hoofd naar haar en kijkt haar met een woedende blik aan. "Houd verdomme je bek dicht, stomme hoer!"
Simone slikt. Ze voelt dat hij helemaal doorgedraaid is. Zijn ogen stralen waanzin uit.
"Waarom doe je zo tegen mij?" snikt ze.
"Jezus, Simone, ben jij echt zo dom?"
"Hoe bedoel je?" vraagt ze twijfelachtig. Ze kijkt Fritz verward aan.
"Voor mij ben je niet meer dan wat plezier."
Simone haar lippen wijken een beetje uiteen. Ze schudt met haar hoofd en heeft het gevoel alsof ze steeds moeizamer kan ademhalen. Haar hersenen kunnen dit niet echt meer bevatten. Heeft hij haar daadwerkelijk gebruikt? Is ze voor hem niet meer dan een meisje van plezier? Dit kan toch niet?
"Dacht je echt dat het echt is?" grijnst Fritz op een provocerende manier. "Je was hier voor gewaarschuwd, dus ik begrijp je verbazing niet zo goed."
Simone staart verbijsterd naar Fritz. "Waarom?" Ze herkent de man die voor haar staat niet meer.
Fritz heft het wapen in zijn hand en richt het met een trillende hand op haar. De aders in zijn nek zwellen op en zijn gezicht begint rood aan te lopen. Zijn hand trilt lichtjes en zijn borstkas gaat hevig op en neer. Hij snuift even.
En dan loopt Simone op Fritz af. Het is dom en impulsief. Haar verstand beseft dat hij haar belazerd heeft en dat alles waarschijnlijk nep is. Maar haar gevoel kan hem niet zo snel loslaten.
"Fritz, schiet dan!" brult ze. Ze spreidt haar handen en kijkt Fritz recht in de ogen. Simone heeft geen idee wat ze aan het doen is. Het is alsof de woorden automatisch haar mond verlaten, zonder dat haar brein er enige invloed op uit kan oefenen.
Fritz kijkt haar vol minachting aan, zijn ogen zijn donker en zijn neusvleugels trillen de hele tijd, terwijl hij zwaar ademt door zijn neus.
"Simone, rot op." Fritz spreekt de woorden één voor één uit. "Het is allemaal nep, ben je nu echt zo dom dat je dat niet begrijpt?"
Simone voelt een steek in haar borstkas en laat zich huilend op haar knieën vallen. Het doet zo veel pijn dat ze geen lucht meer krijgt en in elkaar stort. Op dat moment weerklinkt er een oorverdovende knal. Er volgt nog een knal. En dan... wordt het akelig stil.

---

Soundtrack bij dit verhaal: The rolling stones - Sympathy for the devil

(1) Er was eens in het land van Normandië een dappere hertog die Hubert heette, talloze heldendaden verrichtte en vele goede kwaliteiten en deugden bezat. Daarom drong zijn hof erop aan dat hij zou huwen, zodat zijn nageslacht zou worden verzekerd. Zo kwam het dat hij de onvergelijkelijk knappe en wijze dochter van de hertog van Bourgondië huwde. Het koppel leefde vele jaren gelukkig samen in Normandië, maar bleef kinderloos. De hertogin was ervan overtuigd dat God haar haatte en in een vlaag van woede riep ze uit: "Als ik een kind krijg, mag de duivel het hebben." Nog diezelfde dag werd ze zwanger.