Dit is alweer het elfde verhaal in de reeks ‘partnerruil’. Deze keer een aflevering met weinig erotiek. Ik heb dit verhaal geschreven als overbrugging naar wat komen gaat. Geloof me, er staat nog heel wat spannends te gebeuren!

Zoals je in de vorige afleveringen hebt kunnen lezen: Douwe en zijn collega Frits zijn allebei een weekend op stap geweest met elkaars partners: Anke en Dieuwertje. Beide dames zijn zwanger teruggekomen, waarna de stellen besloten van partner te wisselen. Douwe is inmiddels een week geleden ingetrokken bij Anke. Zijn collega Frits was op dezelfde dag bij Dieuwertje gaan wonen. Douwe, de ik-figuur van deze verhalenreeks, is nu druk bezig thuis te raken in de wereld van zijn nieuwe vriendin. Met hun buren Rick en Nynke hebben ze de 'burenband' opgericht, die de volksdansgroep van hun andere buren, Henk en Irene, gaat begeleiden.

Partnerruil 11: De volksdansgroep

De maandag na mijn eerste weekend bij Anke ging de wekker weer om zes uur: de plicht riep! We hadden het de zondagavond lekker rustig aan gedaan. Een beetje muziek maken, een beetje lezen. Dat hadden we wel nodig ook, na alle vermoeienissen van de dagen daarvoor. Ik schoot snel onder de douche en ging het ontbijt klaarmaken. Ik zette de boel klaar op de tuintafel, waar Anke ook al gauw aanschoof. Ze giechelde: “het is elke ochtend weer een traktatie dat jij het ontbijt klaar zet, Douwe! Bij Frits deed ik dat meestal.” “Wen er maar niet aan, lieverd, dan voelt het elke ochtend weer als een feestje dat je met mij bent!” Ze glimlachte lief en gaf me een zoentje.

Bij de koffieautomaat op mijn werk kwam ik Frits tegen. Die had ik de vorige week, nadat we van onze partners en woningen hadden geruild, eigenlijk nog amper gesproken. “Hoe is het in Bitswerd?” Een diepe zucht. “Man, het is wel heftig allemaal! Dieuwertje is nogal snel van de leg. Springt van ‘Himmelhoch jauchzend’ net zo makkelijk naar ‘Zum Toden betrübt’ en weer terug. Hormonen vanwege de zwangerschap, zegt ze. Is Anke ook zo labiel?” “Nee, valt reuze mee. Wel is ze nogal voortvarend geweest om me bij de buren, haar ouders en beste vriendin te introduceren. Doodvermoeiend. Maar het afgelopen weekend hadden we eindelijk wat tijd voor elkaar.” Frits zei: “Ik ben vrijdagavond maar gewoon even naar mijn stamkroeg in Darwerd geweest om een potje te kaarten. Dinsdagavond, donderdagavond en Zaterdagmiddag gewoon voetballen, natuurlijk.” Ik keek hem scherp aan. “Gaat het wel lukken, met jullie samen?” “Ik hoop het.” Een beetje aarzelend met een schuin oog naar mij: “De seks is in ieder geval goed. Ze lust er wel pap van!”

Even voelde ik een steek van jaloezie. Idioot, schold ik mezelf uit, wat wil je nou? Jij met Anke met spetterende seks de liefde vieren en Dieuwertje eenzaam jammerend in haar bedje omdat jij haar verlaten hebt? Ze was niet voor niets zwanger geworden van Frits. En Anke van mij… Bij die gedachte voelde ik mijn hart een huppelsprongetje maken. Anke, mijn geschenk uit de hemel! Ik gaf Frits een klap op zijn schouder. “Kom op, kerel, blijf niet te veel in Darwerd hangen. Ga er voor. Dieuwertje is zwanger, steun haar. Werk aan jullie relatie, maak haar gelukkig. En geniet van die hormonen, makker.”

Mijn bureau wachtte en ik nam afscheid van Frits. Daar kwam mijn baas Henk even bij me langs. Met een knipoog vroeg hij me of ik nog weer gewandeld had, dat weekend. “Nou, niet meer dan een wandelingetje op zaterdagmiddag bij het Lauwersmeer. En een fietstochtje naar mijn nieuwe schoonouders”, antwoordde ik. Henk zei: “Wat ik vragen wilde, jij kwam vorige week met dat idee over een inkoopcoördinator per leverancier. Kun jij daarover een memootje opstellen voor de vergadering van morgen?” “Dat is goed, kan ik vanmorgen wel even doen.” Henk keek verbaasd. “Zeker weten?” “Ja, dat lukt wel.” Het memo had ik in een half uurtje opgesteld en even later stond Henk weer aan mijn bureau. “Douwe, kun je even meekomen.” Ik liep met hem mee en in zijn bureau kreeg ik een kop koffie. Hij keek me hoofdschuddend aan. “Vertel eens, waar heb jij jezelf al die tijd verstopt? Dat stuk staat als een huis. Waar haal je het vandaan, man. Wil je het morgen op de vergadering ook zelf behandelen?” Ik keek hem verbaasd aan. “Natuurlijk, het is toch mijn stuk?“ “Ik weet niet zo goed wat bij jou momenteel 'natuurlijk’ is, Douwe", zei hij peinzend.

’s Middags werkte ik weer samen met Raymond aan een nieuwe inkoopopdracht. Hij had vorige week zijn moeder gecremeerd en was bepaald niet in zijn gewone doen. Warrig, kribbig. Na een half uur was ik het zat. “Nou moet jij eens goed luisteren, Raymond, ik vind het heel naar voor je dat je moeder is overleden en dan snap ik dat je het moeilijk hebt. Ik heb alle begrip voor je situatie, maar dit heeft geen zin. Ga maar naar huis, doe ik de voorbereiding verder wel alleen, OK?”

Raymond keek me even schattend aan. “Douwe, wat eet jij tegenwoordig, man. Je lijkt wel een nieuw mens. Dank je, je hebt gelijk. Ik ben nog te veel met mijn moeder bezig om dit goed te doen. Volgens mij gaat jouw voorbereiding alleen beter lukken. .” Hij stond op, sloeg me op mijn schouder en ging weg. Was ik echt zo veranderd? Misschien wel. Ik bedacht me dat ik meestal inderdaad helemaal geen oog had gehad voor de mens achter de collega, alleen maar bezig met de invulling van mijn taak.

Even later zat ik alleen de voorbereiding te doen. Zo trof Henk me aan. “Hé Douwe, waar is Raymond? Jullie zouden toch samen aan dat die aanbesteding voor dat toegangssysteem werken?” “Hij was te veel met zijn moeder bezig, dus ik heb hem maar huis laten gaan. Daar kwam niks zinnigs uit. Komt wel goed, Henk. Hij heeft even tijd nodig.” Henk trok zijn wenkbrauwen nog maar weer eens op. Hij grinnikte. “Ik ga je niet wéér een kopje koffie bij mij op de kamer aanbieden, Douwe.” Hoofdschuddend liep hij weg.

Na een welbestede dag liep ik fluitend naar mijn auto, op weg naar Anke. Ik verheugde me op de avond bij de volksdansgroep, lekker muziek maken. Ik was benieuwd hoe de volksdansgroep op onze begeleiding zou reageren. Ik deed een cd in de cd-speler, van de Hongaarse groep ‘Kolinda’. Al meefluitend en neuriënd reed ik naar huis. Ik reed mijn straat in en schrok. Stomkop! Was ik naar Bitswerd gereden! Stond ik daar voor mijn oude huis... Snel appte ik Anke dat ik later was en stapte weer in de auto en keerde om. Het was al na zessen voordat ik thuis was.

Anke was niet vrolijk, toen ik binnenkwam. Ze mopperde: “Ik dacht dat jij zou koken!” “Sorry, schat, ik ben met mijn stomme kop naar Bitswerd gereden. Daarom ben ik wat later.” Haar ogen verzachtten zich. “Kluns”, pruttelde ze nog even. Maar ze drukte me wel tegen zich aan. “Heb jij mazzel, ik heb al gekookt.” “Pak ik jouw kookbeurt morgen, lieverd.” Ze keek me lief aan en vroeg: “Staat je radar nog niet op mij afgesteld? Of had je stiekem zin in een snelle wip met Dieuwertje.” “Hm, je brengt me op een idee", grijnsde ik. “Misschien heb ik mazzel en vergist Frits zich ook een keertje", plaagde Anke. Ik keek haar met een schuin oog aan. “Frits heeft zijn handen vol aan Dieuwertje, begreep ik vanmorgen.” Ik peilde haar reactie. Geen spoor van jaloezie. “Jammer", zei ze luchtig, “pech voor jou. Moet je nog harder aan de bak, jochie.” Even weer die steek van jaloezie. Kom op, Douwe, niet doen!

Het was een makkelijke maaltijd geworden, pasta met champignons, vers gesneden groenten, pastasaus en geraspte kaas, met een simpele salade van sla, appel, mandarijn en walnoten. Het smaakte me heerlijk. Anke kon echt wel koken.

We dronken snel nog een kopje thee, voor we met de buren we naar het volksdansen fietsten. Ik was best wel zenuwachtig, onze burenband was nog niet echt ingespeeld en hoe het niveau van de dansers was, daar had ik geen idee van. Henk stelde ons voor aan de voorzitter, Tjeerd, en de dansleider, Pascal. We maakten wat afspraken over de dansen die we konden begeleiden en welke dansen er voor de demo op het dorpsfeest op het programma stonden. Voor ons was het zaak om in een strak ritme te spelen. Tjeerd stelde voor dat we de eerste keer vooral mee zouden dansen. Dan kregen we een beetje gevoel voor de rol van de muziek in de dans en leerden de dansers ons ook een beetje kennen. Dat was een goed plan, vonden we. Ik kende de traditionele West-Europese dansen wel, van mijn tijd bij ons folk bandje, maar Oost-Europese en Israëlische dansen die op het repertoire stonden kende ik amper, dus dat was even flink aanpoten! Ik struikelde bij wijze van spreken regelmatig over mijn eigen benen. “Maar goed dat jij niet meedanst tijdens de demo”, giechelde Saskia, een van de dames met wie ik aan het dansen was. Saskia was een een kleine, mollige, goedlachse vrouw met flinke borsten. Een jaar of vijftig, schatte ik haar. Ze danste heel sierlijk. Leuk om te zien, hoe zo'n op het oog wat plompe vrouw op de dansvloer veranderde in een gracieuze verschijning. Het was inderdaad goed om eerst te dansen, dan voel je de structuur van muziek beter aan.

Vijftig was zo'n beetje de gemiddelde leeftijd, misschien nog wat ouder. Er mocht wel wat vers bloed bij, had Tjeerd al gezegd. Daarom wilde hij ook graag dat wij een live begeleidingsband zouden vormen, dat maakte het misschien wat aantrekkelijker voor de jeugd. “Ik hoop het, Tjeerd, maar we zijn niet van de harde, elektronische muziek”, waarschuwde Rick. “Misschien niet, maar ik verwacht dat het toch meer aanspreekt. Er zit toch meer energie in live muziek dan in zo'n blikken bandje.”

In de pauze sprak ik met verschillende dansers. Zo leerde ik weer wat mensen in Darwerd kennen. Er zaten ook een paar mensen bij die Anke via haar werk kende. Ze stelde me aan hen voor als haar nieuwe vlam. “Nou, jij moet wel heel bijzonder zijn, dat Anke Frits zo plompverloren inruilt voor jou!” zei Jouke. “Och, het helpt dat het met Frits en mijn Dieuwertje ook vlam in de pan was", antwoordde ik. “Is dat zo? Ik zag Frits vrijdag nog in eetcafe ‘Lekker Simpel’ zitten. Hij vertelde dat hij het er best moeilijk mee had.” Hij keek me peilend aan. Ik besloot om Frits niet af te vallen. “Het ging allemaal ook wel heel snel. Het kost mij ook wel moeite, hoor. Ik was vanmiddag ook al naar Bitswerd gereden, voordat ik me realiseerde dat ik daar niet meer woon. Je zet toch je leven op zijn kop. Dus ja, niet alleen Frits heeft het er moeilijk mee. Je moet jezelf toch weer een beetje uitvinden, met een nieuwe vriendin en een nieuwe woonplaats.”

Pascal riep ons tot de orde, er moest weer gedanst worden. “We gaan even wat simpele dansen uit eigen regio doen, mensen, dan kan de Burenband laten horen wat ze in huis hebben.” Rick, Nynke, Anke en ik zetten wat stoelen bij elkaar en gingen naast de dansvloer zitten. Eerst maar een simpel walsje: de IJsdans. Dat ging best aardig en de dansgroep kon er goed op dansen. We schakelden over een horlepiep en ook dat ging prima. Wel greep Pascal een keer in omdat een aantal dansers wat fouten maakte. Hij vroeg ons om een duidelijker accent in de muziek om de inzet van een figuurwisseling wat makkelijker te maken voor de dansers. Ook stelde hij voor om langzaam te beginnen en steeds sneller te gaan spelen. Dat was voor de dansers ook leuker. Na vijf dansen onder onze begeleiding, schakelde hij weer over op zijn eigen muziekopnamen en konden wij weer lekker meedansen.

Zo vloog de avond voorbij en voor we het wisten was het tien uur, tijd om te stoppen. We spraken met Pascal nog de dansen voor volgende week door en beloofden die goed in te studeren. Vrolijk namen we afscheid en met onze buren fietsten we op huis aan. “Nog een afzakkertje?” stelde Henk voor. “Sorry Henk, maar het is tijd om onder de wol te gaan. Zes uur gaat de wekker weer.” Ook de anderen bedankten vriendelijk. We spraken met Rick en Nynke af om donderdagavond weer bij hen te oefenen.

Voldaan kropen Anke en ik in bed. We knuffelden even. Ik plaagde Anke: “Geen seks vandaag, lieverd. Gaat dat lukken?” Ze giechelde. “Weet je het zeker?” Ze wreef verleidelijk over mijn kruis. Ik gaf haar een kus. “Hm, je brengt me wel in verleiding, oversekste troela.” Mijn paal reageerde onmiddellijk onder de aanraking van haar vingers. Ze gaf me een zoen. “Slaap lekker en droom maar lekker van je liefje, schat, ik vertrek naar dromenland.” Ze nestelde zich tegen me aan en viel binnen een minuut in slaap, mij achterlatend met een stijve, verlangend kloppende pik. Het krengetje. Ik glimlachte en gleed weg in een diepe slaap.