12 januari 2015 - Bayeux, Normandië

Wolf en Marie lopen door de schemerig verlichte hal van het museum in Bayeux, omringd door een bijna plechtige stilte. De lucht is koel en licht muf, doordrenkt met de geur van eeuwenoude textiel en geconserveerde geschiedenis. Voor hen strekt zich het beroemde Tapijt van Bayeux uit, een bijna zeventig meter lange strook stof vol minutieus geborduurde taferelen die de verovering van Engeland door Willem de Veroveraar in 1066 uitbeelden.

Marie houdt haar pas iets in en blijft staan bij een scène waar ridders te paard de strijd aangaan. Haar ogen volgen de details—de gezichten van de krijgers en de glinsterende wapens die zorgvuldig zijn gestikt met felgekleurde draden. “Het is ongelooflijk hoe levendig het allemaal is,” zegt ze zacht, bijna eerbiedig. “Je zou bijna vergeten dat dit meer dan negenhonderd jaar oud is.”

Wolf staat naast haar. Zijn handen rusten losjes in de zakken van zijn donkere jas. Terwijl Marie geboeid naar het tapijt kijkt, dwalen zijn ogen niet alleen over de eeuwenoude borduursels, maar ook over Marie. Hij ziet hoe haar blonde lokken zachtjes langs haar hals vallen. De gouden gloed van het gedimde licht doet haar huid als fluweel lijken. Haar blik is geconcentreerd. Haar lippen zijn lichtjes op elkaar gedrukt terwijl ze aandachtig elk detail van het tapijt in zich opneemt. Wolf merkt hoe haar ogen soms oplichten wanneer ze een nieuw detail ontdekt, hoe haar vingers zich onbewust even bewegen alsof ze het borduurwerk zelf wil aanraken.
Hij glimlacht kort, nauwelijks merkbaar. Het gevoel dat hem overspoelt, is veel dieper dan dat. Het begint met bewondering - een intense bewondering voor de vrouw naast hem, die zich in elk gesprek en elke situatie bewijst als slim, sterk en onverschrokken. Maar het gaat verder. Wolf voelt een warmte in zijn borst, een soort zekerheid die hem bijna uit balans brengt. Wat hij voor haar voelt, is veel meer dan bewondering of vriendschap. Dit is niet alleen verliefdheid, ja, maar ook iets wat dieper wortelt. Het is alsof een deel van hem haar al eeuwenlang kent, alsof ze altijd al een plaats in zijn leven had moeten hebben.
En toch, zijn gevoelens gaan niet alleen gepaard met enkel romantische dromen. Het is scherper, duidelijker. Hij wil haar niet alleen in zijn leven. Hij wil haar in zijn toekomst. Marie moet en zal zijn vrouw worden. Zijn blik glijdt opnieuw naar haar gezicht. Ze is zo anders dan hij, en toch past ze perfect bij hem. Haar lichtheid, haar nieuwsgierigheid, en zelfs haar scherpzinnige vragen houden hem in balans. Ze heeft een manier om hem uit zijn eigen comfortzone te trekken, om hem naar de wereld te laten kijken met een openheid die hij al jaren kwijt was.

Marie draait zich plotseling naar hem toe, haar ogen helder en levendig, alsof ze iets wil delen over wat ze net heeft gezien. Wolf schrikt op uit zijn dagdromen en houdt even haar blik vast. Ze glimlacht, een klein gebaar dat zijn hart sneller doet kloppen, en even vergeet hij het tapijt, het museum, en zelfs de wereld die hen omringt.
“Wat denk je?” vraagt ze zacht. Haar stem klinkt alsof ze hem met een touw voorzichtig terugtrekt naar het moment.
Wolf zijn mondhoeken trekken licht omhoog in een kleine, zelfverzekerde glimlach. “Ik denk,” zegt hij, zijn stem laag en oprecht, “dat sommige dingen bedoeld zijn om in je leven te blijven.”

Marie fronst lichtjes. Een mengeling van nieuwsgierigheid en verrassing is in haar blik te lezen. Hij weet dat ze zijn woorden niet volledig begrijpt. Maar dat maakt niets uit. Want wat hij voor haar voelt—die diepe zekerheid—is iets wat niet snel zal verdwijnen. Marie is de vrouw die hij aan zijn zijde wil, niet alleen nu, maar voor altijd.
Marie draait zich weer naar het tapijt.
“De taferelen zijn inderdaad heel levendig,” zegt Wolf uiteindelijk, zijn stem laag. “Maar ook... donker. Kijk naar die gezichten. Dat zijn geen helden, Marie. Dat zijn mannen die elkaar afslachten.”
Marie werpt hem een schuine blik. Ze is gewend geraakt aan zijn cynische kijk op dingen, maar deze keer klinkt er iets in zijn stem dat haar nieuwsgierig maakt. “Ik weet dat je niet van glorificatie houdt, Wolf,” zegt ze met een glimlachje, terwijl ze verderliep langs het tapijt. “Maar dit is geschiedenis. Het is niet alleen bloed en geweld. Het is kunst, een verhaal.”

Wolf grinnikt zachtjes, maar zijn blik blijft ernstig. “Het is een verhaal, ja. Maar verhalen hebben altijd een kant die we niet zien. Neem dit bijvoorbeeld—” Hij wijst naar een scène waar soldaten een fort bestormen, hun speren geheven terwijl de bewoners van het fort in paniek vluchten. “Voor Willem is dit een overwinning. Voor de mensen daarbinnen? Een tragedie.”
Marie zwijgt even. Ze laat haar blik langs de borduursels glijden. De levendigheid van het tapijt heeft haar in zijn greep, maar Wolfs woorden leggen een schaduw over haar bewondering. Ze zucht. “Misschien is dat het punt. Dat we door beide kanten te zien, kunnen begrijpen hoe complex geschiedenis is.”

Wolf haalt een hand door zijn haar en kijkt haar aan. “Dat zou je denken,” zegt hij. “Maar kijk goed, Marie. Wat zie je hier echt?” Ze fronst haar wenkbrauwen en stapt dichter naar een ander deel van het tapijt, waar een groep paters staan afgebeeld. Hun witte gewaden zijn zorgvuldig gestikt en de gezichten van de figuren zijn ernstig, haast dreigend. Marie voelt een rilling over haar rug trekken. Ze weet niet waarom, maar iets aan die paters lijkt... fout.

“Wolf,” begint ze aarzelend. “Denk je dat dit een exacte weergave is van wat er echt is gebeurd? Of dat er... interpretatie in zit?”
Wolf glimlacht. “Alles is interpretatie, Marie. Zelfs dit. Vooral dit. Maar wat ik me afvraag...” Hij buigt zich iets naar voren. “Waarom staat hier een pater zo centraal? Waarom lijkt hij meer op een figuur van macht dan op een man van God?”

Marie staart naar de scène. Nu hij het zegt, valt het haar ook op. De pater heeft een strakke, intense blik en zijn houding straalt autoriteit uit, bijna alsof hij de aanvoerder is van de hele onderneming. Het voelt verkeerd, alsof er iets verborgen zit in dit schijnbaar eenvoudige stuk textiel.

“Het doet me denken aan een verhaal dat mijn grootmoeder ooit vertelde,” zegt ze, haar toon nu bijna fluisterend. “Over een pater. Een witte pater. Een man die meer met macht en manipulatie te maken had dan met het woord van God.”
Wolf kijkt haar strak aan. “Een witte pater? Je bedoelt een legende?” Marie knikt langzaam, haar ogen nu strak gericht op de paters op het tapijt. “Weet je wat me echt verontrust? Ik... Ik heb het gevoel dat dit iets met ons te maken heeft.”

Wolf slikt, zijn keel voelt droog en een vreemd, onbehaaglijk gevoel begint zich in zijn buik te roeren. Het is een mengeling van instinctieve angst en iets wat hij niet meteen kan plaatsen—een waarschuwing, misschien. Zijn ogen blijven gefixeerd op het tapijt voor hem. De borduursels, met hun levendige kleuren en nauwgezette details, lijken ineens een sinistere dimensie te krijgen. Het voelt niet langer als een historisch document dat de verovering van Engeland vertelt, maar als iets meer. Iets dat verborgen ligt in de lijnen en steken, in de priemende blikken van de geborduurde figuren.

“Breng me het amulet,” klinkt het opeens, zacht en fluisterend, alsof de woorden rechtstreeks uit de vezels van het tapijt opstijgen. Wolf verstijft. Zijn ademhaling stokt terwijl hij zich omdraait naar Marie, wiens ogen nu strak gericht zijn op een specifieke scène in het tapijt. Het geluid was nauwelijks hoorbaar geweest, maar de woorden hebben zich als ijzige vingers om zijn gedachten gewikkeld. Hij weet niet of het echt is, of slechts een echo van het verhaal dat hij zojuist aan Marie heeft verteld over de witte pater. Maar er is iets in de lucht, een spanning die tastbaar was, alsof de ruimte zich vernauwt en hen dichter naar het tapijt trekt.

Marie doet een stap naar voren. Haar beweging is langzaam, bijna als in trance. Wolf kijkt naar haar. Hij ziet hoe haar ogen zich vernauwen. Het lijkt alsof ze iets in het tapijt probeert te zien. Iets wat anderen niet kunnen zien. Hij wil iets zeggen, haar naam roepen, haar arm vastpakken om haar terug te trekken. Maar iets houdt hem tegen.
“Marie,” fluistert hij. Zijn stem klinkt breekbaar in de zware stilte van de ruimte. Maar ze reageert niet. Ze staat nu vlak voor het tapijt, haar hand uitgestrekt, alsof ze de stof wil aanraken. Haar vingers trillen lichtjes. “Hoor je dat?” vraagt ze zacht, haar stem klinkt alsof ze half in een droom zit. “Het lijkt alsof ze... spreken.”
Wolf voelt zijn maag samenkrimpen. “Wat bedoel je, Marie?” Hij kan niet verbergen dat de situatie hem uit balans brengt. “Wat hoor je?”

Marie draait zich niet om. Haar ademhaling versnelt. “Het amulet... Ze zeggen het opnieuw,” fluistert ze, haar stem klinkt bijna alsof ze bang is het hardop te herhalen. “Breng me het amulet. Het is alsof... alsof het weet dat we hier zijn.”
Een koude rilling trekt langs Wolfs ruggengraat. Hij doet een stap dichterbij, niet alleen om Marie te beschermen, maar ook om de woorden te verdrijven die nog steeds door zijn gedachten galmen. Het voelt alsof het tapijt niet alleen een verhaal vertelt, maar iets veel persoonlijkers onthult—iets dat met hen te maken had, hier en nu.
“Marie, kom,” zegt hij, zijn stem iets harder nu. Hij grijpt voorzichtig haar arm, zijn vingers warm tegen haar huid. “Dit is niet goed. Laten we teruggaan.”

Ze kijkt eindelijk opzij naar hem, haar blik wankelend tussen verwarring en fascinatie. “Maar wat als... wat als we iets moeten begrijpen, Wolf? Wat als het ons iets wil vertellen?”
Wolf schudt zijn hoofd. “Of iets van ons wil nemen,” zegt hij, zijn stem doordrongen van vastberadenheid. “Marie, dit is geen verhaal dat we moeten afmaken. Kom mee.”
Maar wanneer hij die woorden uitspreekt, voelt hij dat het tapijt hen niet zomaar zou laten gaan. De fluistering lijkt sterker te worden, alsof de oude draden en figuren beginnen te leven. "Breng me het amulet," klinkt het weer, en dit keer lijkt het alsof de woorden rechtstreeks in zijn eigen hoofd worden uitgesproken.

Wolf voelt het eerst als een lage trilling onder zijn voeten, alsof de vloer van het museum begint te ademen. Het glas dat het tapijt beschermt trildt zachtjes in zijn lijst, maar het geluid groeit snel. Een diepe, dreunende vibratie vult de ruimte. Het lijkt alsof de muren het elk moment kunnen begeven. In paniek grijpt Wolf Marie's arm steviger vast.
"Marie, we moeten hier weg," zegt hij, maar zijn woorden lijken te verdrinken in het gegrom en het dreigende gebulder dat door de ruimte weerklinkt. De lucht wordt zwaar en is doordrenkt met een elektriciteit die aanvoelt als de stilte vlak voor een blikseminslag. En dan, alsof een onzichtbare kracht zich losmaakt, gebeurt het.

De figuren op het tapijt beginnen te bewegen. Eerst heel subtiel, alsof de draad van hun geborduurde lichamen zich ontrafelt en weer opnieuw vorm aan neemt. Een ridder te paard beweegt zijn lans en richt die met een haast kwade intentie naar voren. De witte pater, met zijn ernstige blik en strakke houding, draait langzaam zijn hoofd. Zijn ogen—nu helder en gevuld met leven—lijken Wolf recht aan te staren. Wolf kijkt naar de priester, ademloos. Het gezicht van de figuur verandert langzaam. Het wordt scherper, dreigender en heeft een duistere glans in de ogen die niet thuishoort in iets wat ooit met draad en naald was gemaakt.
“Ze... ze bewegen,” fluistert Marie, haar stem vol ongeloof en doordrenkt met angst. Haar ogen staan wijd open. Toch blijft ze naar het tapijt kijken. Haar blik wordt er automatisch naar toe gezogen, hoezeer ze ook probeert weg te kijken.

De grond onder hen begint harder te trillen. Een scheur loopt door de ruimte. De pater op het tapijt rijkt met zijn hand naar voren, alsof hij door het glas heen hen probeert te grijpen. Zijn mond opent zich. Zijn woorden klinken als een echo die door de ruimte rolt:
"Breng me het amulet!"
De woorden dreunen door hun lichamen, zwaar en onontkoombaar. Het voelt alsof ze bedoeld zijn voor hen en hen alleen. Wolf voelt hoe al de spieren in zijn lijf zich opspannen. Net alsof zijn hele wezen zich verzet tegen de macht die in de lucht hing.

“Marie, nú weg!” roept hij. Maar op een of andere manier blijven ze als gefixeerd staan. Verstijfd, hun blik gevangen door het bewegende tapijt. Figuren die eerder in harmonie waren afgebeeld—ridders, boeren, dieren—bewegen nu in een wirwar van dreigende chaos. De dieren lijken los te breken uit hun geborduurde kooien, de ridders heffen hun zwaarden alsof ze op het punt staan de museumbezoekers aan te vallen.

De witte pater, nu duidelijk de centrale figuur, stapt uit het tapijt. Niet letterlijk, maar zijn aanwezigheid is nu tastbaar in de ruimte. Zijn ogen lijken nog feller te gloeien, en een ijzige kou vult de zaal.
Marie hapt naar adem en zet eindelijk een stap achteruit. "Wat is dit, Wolf? Dit is onmogelijk!" Haar stem klinkt trillend, breekbaar. Wolf kijkt haar aan. Zijn eigen angst wordt overschaduwd door de noodzaak om haar hier weg te krijgen. “Het maakt niet uit wat het is. We moeten weg. Nu.”
De grond lijkt nu bijna te golven en lijkt zich tegen hen te keren. Het tapijt, het eeuwenoude relikwie dat ooit zo stil en machteloos leek, is een storm van leven geworden, gevuld met krachten die niemand begrijpen kan. Terwijl Wolf Marie stevig mee naar achteren trekt, klinkt opnieuw de stem van de priester, harder en scherper deze keer:
"Breng me het amulet, of jullie zullen sterven!"

Wolf ziet het gebeuren in een fractie van een seconde. Het voelt alsof de tijd vertraagt. Uit het tapijt steekt een hand, geen borduursel meer, maar een echte, bleke arm. De huid is grauw. De vingers zijn knokig en strekken zich uit als klauwen. Voordat hij iets kan doen, heeft de hand Marie’s pols vastgegrepen. Marie slaakt een scherpe kreet. Haar ogen staan wijd van schrik terwijl de arm met een kracht die niet bij zijn dunne, fragiele uiterlijk past, aan haar begint te trekken. Ze verliest haar evenwicht en valt op haar knieën, haar hand instinctief naar Wolf uitgestrekt.
“Wolf!” roept ze. De paniek is duidelijk in haar stem te horen. Wolf twijfelt geen moment. Hij duikt naar voren en grijpt Marie stevig vast. Met volle kracht probeert hij haar weg te trekken, weg uit de greep van de arm van de witte pater. Maar het is alsof hij tegen een muur van onzichtbare kracht vecht. De arm trekt Marie steeds verder richting het tapijt, dat nu lijkt te golven en kronkelen alsof het een levende, ademende entiteit is.

“Laat haar los!” brult Wolf, zijn stem schor van de adrenaline. Hij zet zich schrap en trekt zo hard als hij kan, maar het lijkt vergeefse moeite.
Marie kijkt hem met een mengeling van angst en ongeloof aan. Haar lichaam wordt langzaam naar het tapijt gesleurd, centimeter voor centimeter, alsof het haar wil opslokken. De figuren op het tapijt bewegen om haar heen, hun gezichten nu vervormd in kwaadaardige grijnzen. De witte pater lijkt nog te groeien. Zijn ogen gloeien, zijn mond open als in een stille schreeuw.
Wolf voelt hoe hij grip verliest op Marie. “Hou vol!” schreewt hij wanhopig.
“Wolf, ik... ik word meegetrokken!” Marie’s stem breekt terwijl haar schouder nu bijna het tapijt raakt. De stof lijkt te bewegen als een vloeistof, kronkelend om haar heen alsof het haar volledig wil insluiten.

Met een laatste krachtsinspanning leunt Wolf volledig achterover. Zijn spieren branden door de inspanning. Hij voelt hoe de grip op Marie’s hand bijna onhoudbaar wordt. Angst raast door zijn lichaam.
“Geef me het amulet, of jullie lot is bezegeld!”
“NOOIT!” schreeuwt Wolf, zijn stem rauw van woede en angst. Hij is niet van plan Marie lost te laten, wat er ook gebeurt. Maar op dat moment voelt hij iets kouds langs zijn armen kruipen. Een ijzige mist begint zich rond hen te vormen, alsof het tapijt zijn klauwen verder naar buiten strekt. Marie’s schreeuw vult de ruimte, en voordat Wolf beseft wat er gebeurt, verliest hij zijn grip. Marie tuimelt met volle kracht naar voren en in een oogwenk verdwijnt ze in de golvende stof van het tapijt.
"Marie!" schreeuwt Wolf wanhopig. Hij valt op zijn knieën. Zijn vingers zijn nog steeds uitgestrekt naar de plek waar ze net nog zat. Koude museumvloertegels drukken tegen zijn huid, maar hij voelt enkel het bonzen van zijn hart en het leegtegevoel dat zich nu diep in zijn borst nestelt.

Het tapijt, dat net nog kronkelde en als een levend wezen bewoog, is nu stil. De kleuren, die eerst gloeiend en intens hadden geleken, zijn nu dof en onaangeroerd. Het lijkt alsof de chaos die zich net had afgespeeld nooit heeft plaatsgevonden. Alles in de ruimte lijkt weer normaal, maar Wolf weet dat het een leugen is. Hij staart naar het tapijt, zijn adem zwaar en hortend, terwijl ongeloof en angst zich in zijn hoofd opstapelen. En dan ziet hij haar. Tussen de borduursels, daar waar eerder een scène van ridders en veldslagen was afgebeeld, staat nu Marie. Ze lijkt op een van de geborduurde figuren, haar contouren getekend in verfijnde steken van gekleurde draad. Haar gezicht is vastgelegd in een mengeling van angst en vastberadenheid. Haar ogen kijken recht naar hem. Ze zijn levendig en vol emotie, ondanks haar onwerkelijke, tweedimensionale staat.

"Marie..." fluistert Wolf, zijn stem gebroken. Hij kruipt dichter naar het tapijt toe, zijn hand trilt terwijl hij de drang voelt om het glas dat het tapijt beschermt weg kapot te kloppen. Maar nog voordat hij iets kan doen, ziet hij haar bewegen. Het is subtiel, alsof de borduursels zich net genoeg aanpassen om haar hand te laten bewegen. Een glinstering vangt zijn aandacht. Hij ziet dat ze iets in haar hand houdt. Het object in haar hand straalt een zacht, mysterieus licht uit dat niet past bij het verder matte, eeuwenoude tapijt. Voordat hij volledig kan begrijpen wat er gebeurt, werpt Marie het. Haar geborduurde arm lijkt met een krachtige beweging iets door de stof van het tapijt heen te slingeren.

Het object breekt met een heldere, kristallijne klank door het oppervlak van het tapijt, alsof het de werkelijkheid zelf doorboort. Wolf deinst instinctief achteruit terwijl het object met een zachte, bijna perfecte landing aan zijn voeten tot stilstand komt. Hij kijkt omlaag, zijn ademhaling nog steeds zwaar en gejaagd. Daar, op de koude stenen vloer, ligt het amulet. Het straalt een intensiteit uit die bijna tastbaar is. De zilverkleurige rand is verfijnd, versierd met mysterieuze symbolen die lijken te bewegen. Het straalt een pulserend licht uit alsof het leeft. Wolf staart ernaar, zijn geest in een wirwar van emoties.

Wolf zijn blik glijdt terug naar het tapijt. Marie staat daar nog steeds, vastgezet in haar geborduurde gevangenis, haar blik op hem gericht. Haar ogen spreken een taal die woorden niet kunnen uitdrukken—smeekbedes, hoop, en een waarschuwing die hij niet kan negeren.
Wolf reikt met trillende handen naar het amulet. Zodra zijn vingers de koele, metalen rand raken, voelt hij een golf van energie door zijn lichaam trekken, alsof het object op hem reageert. Hij klemt het stevig in zijn hand en kijkt naar het tapijt, naar Marie.
“Marie,” fluistert hij, dit keer niet met wanhoop, maar met een vonk van vastberadenheid. “Ik krijg je terug. Wat het ook kost.”